Sław języku

Lista utworów:
Koncert na marimbę No. 1 (Ptaszyńska Marta)

Publikacja zawiera poemat symfoniczny polskiego kompozytora M. Karłowicza "Smutna opowieść" op. 13 na orkiestrę symfoniczną- partyturę. Dzieło ukazuje w najważniejsze wątki tematyczne całej twórczości Karłowicza: melancholię rezygnacji, cierpienie i skargę, grozę fatum, poczucie winy i leku przed nieznanym trybunałem, wspomnienia niespełnionej miłości i utraconego raju dzieciństwa.

Rapsodia litewska op.11 stanowi trzeci po "Powracających falach " i "Odwiecznych pieśniach" z sześciu poematów symfonicznych. Wydanie Dzieł Mieczysława Karłowicza ma charakter źródłowo-krytyczny. Obejmuje całokształt jego twórczości kompozytorskiej. Celem wydania jest przekazanie tekstu autentycznego, autorskiego. Nie jest to łatwe zadanie. Sytuacja w zakresie materiałów źródłowych do twórczości Karłowicza jest bardzo zróżnicowana. Kompozytor przygotował do druku i wydał ze swego życia Serenadę op. 2 na orkiestrę smyczkową, Preludium i fugę op. 5, Koncert A-dur op. 8 na skrzypce i orkiestrę, Powracające fale op. 9 i Odwieczne pieśni op. 10.

Podstawą wydania jest z zasady pierwodruk, konfrontowany z zachowanymi autografami względnie autoryzowanymi kopiami partytur.

Rapsodia litewska powstała prawdopodobnie w 1906 roku w Warszawie, choć jej geneza sięga conajmniej 1900 roku, kiedy kompozytor podróżując po Litwie, w swoim notatniku zapisał pięć tematów ludowych, które osobiście usłyszał. Utwór jest oparty przede wszystkim na materiale tematycznym wywiedzionym z twórczości ludowej i wykazuje znacznie więcej stylistycznej niezależności od muzyki niemieckiej w porównaniu z Odwiecznymi pieśniami czy Stanisławem i Anną Oświęcim.

II Symfonię B-dur op. 19 Karol Szymanowski napisał w latach 1909 - 1910. Pierwsze szkice powstały w kwietniu 1909 r., szkic całości był gotowy we wrześniu 1909 r. Orkiestracja trwała od października 1909 r. do końca 1910 r., a nawet (ostatnie stronice części II) do początku 1911 r. Był to czwarty utwór Szymanowskiego na orkiestrę symfoniczną, po Uwerturze koncertowej E-dur op. 12 (1904 - 1905), nie doprowadzonej do kompletności I Symfonii f-moll op. 15 (1906 - 1907) i Pentezilei, pieśni na sopran i orkiestrę op. 18 do słów Stanisława Wyspiańskiego.
II Symfonia wykonana została po raz pierwszy w Warszawie 7 IV 1911 przez orkiestrę Filharmonii Warszawskiej pod dyrekcją Grzegorza Fitelberga, następnie pod tą samą batutą w Berlinie 1 XII 1911, Wiedniu 18 I 1912, Lipsku 29 I 1912 i Krakowie 25 IV 1912 (grała tu orkiestra Wiener Konzert - Verein). Mimo powodzenia u publiczności i uznania ze strony krytyków, jakie dzieło zdobyło, Szymanowski nie był zadowolony z szaty orkiestrowej II Symfonii. Wiele jednak czasu upłynęło, zanim znalazł wolną chwilę, by dokonać koniecznych, wedle niego, retuszy, redukcji i poprawek instrumentacyjnych, a nawet formalnych. Sposobność taka nadarzyła się w lipcu 1927 r., kiedy kompozytor przebywał w Chojnicach, majątku przyjaciół na Pomorzu, reperując zdrowie i nerwy, w latach 1926 - 1927 wyraźnie pogarszające się. Nie był w owym czasie zdolny do pracy twórczej, zajęcie się dawnym utworem stanowiło jej swoisty substytut.
II Symfonia składa się z dwóch części: I - Allegro moderato. Grazioso (350 taktów), oraz II - Lento. Temat z wariacjami (291 taktów), którą kończy Fuga. Finale. Allegro moderato molto energico (119 taktów).

Publikacja zawiera facsimile rękopisu.

Wydanie Dzieł Mieczysława Karłowicza ma charakter źródłowo-krytyczny. Obejmuje całokształt jego twórczości kompozytorskiej.
Celem wydania jest przekazanie tekstu autentycznego, autorskiego. Nie jest to łatwe zadanie. Sytuacja w zakresie materiałów źródłowych do twórczości Karłowicza jest bardzo zróżnicowana. Kompozytor przygotował do druku i wydał za swego życia – oprócz większości pieśni – Serenadę op. 2 na orkiestrę smyczkową, Preludium i fugę op. 5, Koncert A-dur op. 8 na skrzypce i orkiestrę, Powracające fale op. 9 i Odwieczne pieśni op. 10. Jako znakomity znawca wielkiej orkiestry symfonicznej i nowoczesnej instrumentacji w stylu noworomantycznym opracowywał swoje partytury z wielką starannością. Pozostałe poematy były wydawane już po śmierci twórcy. Symfonia e-moll „Odrodzenie” op. 7, której rękopis ocalał cudem z pożogi ostatniej wojny światowej, doczekała się pierwszego wydania dopiero w ramach niniejszej edycji Dzieł w 1993 roku. W czasie tejże wojny zaginęły autografy większości kompozycji Karłowicza, w tym wszystkich (z wyjątkiem Smutnej opowieści) poematów symfonicznych.
Podstawą wydania jest więc z zasady pierwodruk, konfrontowany z zachowanymi autografami względnie autoryzowanymi kopiami partytur. Poprawki błędów oczywistych, autorskich lub drukarskich nie zostały uwidocznione graficznie, a jedynie opisane w komentarzu rewizyjnym.

Lista utworów:
Kolibry na orkiestrę symfoniczną (Kupczak Sławomir)