Po lodzie

Loteria na mężów czyli narzeczony nr 69- GA CE S.D Vol.17 - partytura

Akcja operetki rozgrywa się „w naszych czasach w Ameryce”. Przemysłowiec Tobiasz Helgoland, ojciec dwóch synów: Charly`ego, zamiłowanych fotografów, martwi się, że są nicponiami i hulakami. Impresario zabaw publicznych urządza każdego tygodnia loterię na mężów, w której wygraną są młodzieńcy. Loteria wzbudza tyleż zachwyt i żywe zainteresowanie Klubu Starych Panien, co krytyczno-ostrzegawczy oddźwięk w Klubie Wesołych Wdowców. Pani Troodwood, zatroskana o swą uporczywie trwającą w panieństwie córkę Sarę, kupuje dla niej los. Pojawiają się synowie Helgolanda. Darly, oczarowany urodą Sary, wpisuje się na listę loteryjnych „fantów”. Odbywa się ciągnienie, pomiedzy braćmi dochodzi do qui proquo, ale w końcu po szeregu perypetii odbywają się szczęśliwe zaręczyny Sary i Darly`ego.

Zrealizowano w ramach Programu Operacyjnego Promocja Czytelnictwa ogłoszonego przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Akcja operetki rozgrywa się „w naszych czasach w Ameryce”. Przemysłowiec Tobiasz Helgoland, ojciec dwóch synów: Charly`ego, zamiłowanych fotografów, martwi się, że są nicponiami i hulakami. Impresario zabaw publicznych urządza każdego tygodnia loterię na mężów, w której wygraną są młodzieńcy. Loteria wzbudza tyleż zachwyt i żywe zainteresowanie Klubu Starych Panien, co krytyczno-ostrzegawczy oddźwięk w Klubie Wesołych Wdowców. Pani Troodwood, zatroskana o swą uporczywie trwającą w panieństwie córkę Sarę, kupuje dla niej los. Pojawiają się synowie Helgolanda. Darly, oczarowany urodą Sary, wpisuje się na listę loteryjnych „fantów”. Odbywa się ciągnienie, pomiędzy braćmi dochodzi do qui proquo, ale w końcu po szeregu perypetii odbywają się szczęśliwe zaręczyny Sary i Darly`ego.

Zrealizowano w ramach Programu Operacyjnego Promocja Czytelnictwa ogłoszonego przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Prezentowane w niniejszym zeszycie cztery kompozycje Maadera, w rękopisach muzycznych i katalogach jasnogórskich określane terminami „aria”, w tym wypadku oznaczają nie tylko utwory pisane na głos solowy, ale także na duet lub tercet głosów solowych z towarzyszeniem instrumentalnym, komponowane do tekstów nieliturgicznych. W praktyce mogły jednak wchodzić w przebieg liturgii (na przykład w ramach mszy), występować zamiast graduału, offertorium czy komunii. Arie o opisanej powyżej obsadzie stanowiły istotną część repertuaru kapeli paulińskiej od około połowy wieku XVIII do pierwszych lat następnego stulecia.
Arie Maadera należą do jego najambitniejszych kompozycji. Ich głównym walorem jest melodyka, pełniąca podstawową rolę formotwórczą, pełna rozmachu, szeroko zarysowana, z wyraźnymi punktami kulminacyjnymi. Klasyczny umiar i równowaga ustępują tu miejsca nieoczekiwanym zwrotom i zaburzeniu symetrii fraz, przynosząc skojarzenie z ariami M.J.Żebrowskiego. Odcinki czysto instrumentalne oraz ustępy wokalne, których motywika czerpie z fragmentów instrumentalnych, obfitują w liczne zdobienia. Frazy odznaczają się dość dużym udziałem melizmatów o kształcie obiegników, pochodów skalowych lub rozłożonych trójdźwięków. Drobnonutowa rytmika (mimo powolnych temp) przenikająca całe arie, jest jednym z elementów współtworzących interesującą grę napięć muzycznych. Podkreślają ją również zmiany artykulacji (staccato, legato) i gwałtowne, stosunkowo częste zmiany dynamiki (pianissimo, piano, forte i modice forte). W zakresie techniki w pełni panuje homofonia.

W liście do A. Klechniowksiej Szymanowski pisał na temat skomponowanej w 1907 I Symfonii f-moll: "będzie to jakieś monstrum kontrapunktyczno-harmoniczno-orkiestrowe, i z góry już cieszę się na myśl, jak krytycy berlińscy na naszym koncercie w czasie grania tej symfonii będą się wynosić z Sali z przekleństwem na posiniałych ustach". To młodzieńcze dzieło - nie wydane za życie Szymanowskiego i nadal pozostające w rękopisie było prezentowane zaledwie kilka razy. (T. Chylińska, St. Haraschin, M. Jabłoński "Przewodnik po muzyce koncertowej".