Cykl

Lista utworów:
Wieczór w Granadzie (Debussy Claude)

Adam Sławiński urodził się w 1935 roku w Leśniczówce koło Szamocina. Studiował muzykologię na Uniwersytecie Warszawskim. W czasie studiów rozpoczął działalność publicystyczną w periodykach “Ruch Muzyczny” i “Jazz”. W latach 1957-63 był redaktorem muzycznym w Telewizji Polskiej. Tam zadebiutował jako autor muzyki dla Teatru Telewizji i cyklu programów Agnieszki Osieckiej Listy śpiewające. Pochodzące stąd piosenki zaczęły później istnieć samodzielnie. Współpracował także z Wojciechem Młynarskim i później z Jeremim Przyborą. Pierwsze prace zaowocowały propozycjami napisania muzyki do filmów: Sławiński jest autorem muzyki m.in. do seriali Chłopi, Komediantka (obydwa wg Reymonta) oraz Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy. Od roku 1970 powstają utwory z zakresu nowej muzyki: Upamiętnienie na mezzosopran, fortepian przestrojony i taśmę do tekstu Wisławy Szymborskiej, Ballada dla sześciu perkusistów, Canto na orkiestrę smyczkową, Pulsar na perkusję i taśmę, Intermezzo na kwartet smyczkowy. Do nurtu bardziej popularnego należy Symfonia “Dokończona” na mezzosopran, bas, chór i orkiestrę z tekstem Jeremiego Przybory oraz adresowana do młodych słuchaczy baśń muzyczna Lis Witalis wg Jana Brzechwy na śpiewających aktorów, chór i orkiestrę. Sławiński należy do Związku Kompozytorów Polskich, działał w jego władzach. Pracował także krótko w Polskim Radiu – w latach 1990-91 był dyrektorem II programu.

Intermezzo powstało na zamówienie Programu II Polskiego Radia na początku 1996 roku i wiosną tego samego roku zostało wykonane przez Kwartet Wilanów na Zamku Królewskim w Warszawie podczas “Warszawskich Spotkań Muzycznych”. Ten sam zespół dokonał również nagrania archiwalnego Intermezza dla fonoteki Polskiego Radia.

Joachim Kaczkowski (ok. 1789 - 1829) to polski kompozytor, skrzypek i pedagog. Jego kompozycje obejmują m. in. 2 koncerty skrzypcowe, dzieła kameralne na dwa i trzy instrumenty, wariacje i polonezy na kwartet smyczkowy i utwory fortepianowe. Współczesne encyklopedie zarzucają Kaczkowskiemu braki w technice kompozytorskiej. Tę opinię będzie można zweryfikować po opublikowaniu jego dzieł. Chopin w liście do J. Białobłockiego napisał o jednym z polonezów Kaczkowskiego: "Polonez bardzo dobry, piękny, słowem do słuchania i delektowania się".
Kopię wydania stanowiącego podstawę niniejszej edycji uzyskano od Staatsbibliothek zu Berlin. Wydanie niniejsze oddaje wiernie tekst nutowy pierwodruku. Zachowane są wszelkie, pochodzące od kompozytora, znaki dynamiczne, artykulacyjne, a także aplikatura. Oczywiste pomyłki tekstowe pierwszego wydania zostały poprawione, a ortografia muzyczna uwspółcześniona.

III Kwartet smyczkowy powstał w 1947 roku w Paryżu. To jeden z najbardziej zrównoważonych wewnętrznie utworów G. Bacewicz, może najbliższy ideałowi sérénité, charakterystycznego dla duchowości romańskiej. W dziele tym, którego skrajne części eksponują ruch jako główną siłę kreacyjną, nigdy nie dochodzi do sytuacji ekstremalnych w sensie wyrazu, czy zastosowania środków technicznych. Żywioł ruchu jest tu poskromiony logiką powiązań motywicznych i rozwojem formy, skala napięć moderowana wewnętrznym porządkiem, regularnością przebiegu. W III Kwartecie ujawniona została jeszcze jedna cecha stylu kompozytorki tego okresu: przewaga struktur linearnych nad wertykalnymi: te ostatnie zaś, niepozbawione pewnej finezji harmonicznej, zdają się być jednak wynikiem współdziałania niezależnych linii melodycznych. III Kwartet smyczkowy, najważniejszy utwór 1947 roku dopełnia obraz rozkwitającej swą pełnią twórczości, jako dzieła mimo późniejszych, romantyczno-ekspresjonistycznych wychyleń integralnego, którego indywidualna parole jest łatwo rozpoznawalna. To pierwszy, z cyklu pięciu, dojrzałych kwartetów pochodzących z lat: 1947; 1951; 1955; 1960 i 1965, który, jak żaden inny utwór, stanowi punkt zwrotny w karierze kompozytorki. Jako całość utwory te nie mają sobie równych w polskiej muzyce XX wieku, będąc, po kwartetach Bartóka, istotnym elementem w rozwoju gatunku.