Nie warto było

Spis treści:

Książka zatytułowana "Leksykon Kompozytorów" jest kolejną pozycją cyklu ABC. Zamierzeniem było umieszczenie w niej jak najwięcej sylwetek kompozytorów polskich i obcych oraz ich związki z Polską (zawiera ponad 3500 twórców). Informacje o nich mają charakter skrótowy, encyklopedyczny.
Opisując kompozytora przyjęta została określona kolejność: najpierw najważniejsze cechy jego działalności, dane z życiorysu, następnie ogólne dane o stylu jego dzieł muzycznych i najważniejsze kompozycje. Wyszczególnienie utworów autorów obcych podkreśla ich nawiązanie do polskiej tradycji muzycznej i wykorzystania w swych dziełach pieśni i rytmów polskich tańców narodowych (np. poloneza, mazura).
"Leksykon Kompozytorów" przeznaczony jest dla szerokiego kręgu odbiorców - przekazuje on wiadomości dotyczące twórców na przestrzeni dziejów. Szczególnie istotny jest dla uczniów szkół muzycznych, bowiem podana wiedza będzie im niewątpliwie pomocna przy wykonywaniu dzieł twórców z różnych epok.

"Do dziś ktoś odkrywa z niemałym zdumieniem, że to ja skomponowałem muzykę do popularnego serialu, lub na odmianę, że jestem także autorem prac naukowych, które raczej trudno śpiewać na melodię "Deszcze niespokojne" (...). Wielotorowość dawała mi poczucie życiowego bezpieczeństwa. Nie musiałem się czegoś trzymać kurczowo za wszelką cenę, bo mogłem robić z powodzeniem coś całkiem innego. W rezultacie czasem odpuszczałem ważne sprawy lekką ręką i ustępowałem bezkonfliktowo z placu boju. Może byłem zbyt pasywny, by walczyć drapieżnie o swoją pozycję, ale tak mi było dobrze i wcale nie czułem się nieszczęśliwy. Cóż, rzeki płyną różnymi korytami, a los ludzki różnie się układa."
Książka rysuje z grubsza portret Adama Walacińskiego. Z grubsza, bo temat nie jest do końca wyczerpany.

Niniejsza książka poświęcona jest głębokim studiom historycznym, liturgicznym i muzykologicznym, dotyczącym oficjum o św. Zygmuncie. Znajduje się ono w dwóch płockich antyfonarzach pochodzących z XV i XV/XVI w. Nie tylko ujawnia specyficzne tradycje Kościoła płockiego, ale także potwierdza prawdę o ścisłym związku muzyki polskiego średniowiecza z tendencjami ogólnoeuropejskimi.
Ze szczególnym uznaniem należy przyjąć podjętą próbę oceny estetycznej postgregoriańskich melodii oficjum, w tym ich relacji do tekstów, a także źródeł melodyki i techniki kompozytorskiej w nich zastosowanej. Bogactwo nowych pomysłów muzycznych dziś bardzo często oceniamy krytycznie, ale w późnym średniowieczu było ono akceptowane w szerokim obiegu międzynarodowym. Nie ulega wątpliwości, że w polskiej literaturze muzykologicznej prezentowana książka jest dziełem pionierskim, które powinno zainteresować nie tylko muzykologów-mediewistów, ale także historyków liturgii i kultury, dowodzi, że wkład Polski w dorobek religijnej kultury muzycznej Europy jest znaczny i że zasługuje na szacunek.

Zbigniew Drzewiecki (1890-1971) był wybitną postacią polskiej i światowej pianistyki, wspaniałym pedagogiem, publicystą muzycznym oraz jednym z redaktorów serii wydawniczej w PWM Polskiej Biblioteki Fortepianowej. Koncertował w kraju i za granicą, włączając do swego repertuaru kompozycje Skriabina, Debussyego, Paderewskiego i Prokofiewa. Przygotowywał do publikacji utwory fortepianowe m.in. Händla, Scarlattiego, Mozarta, Beethovena, Czernego, Lessla i Szymanowskiego. Będąc profesorem polskich uczelni, wykształcił grono znakomitych uczniów, laureatów konkursów pianistycznych najwyższej rangi. Często zapraszano go na nie w charakterze jurora. Nagrodzony wieloma odznaczeniami był również członkiem honorowym wielu zagranicznych uczelni, np. uniwersytetów w Helsinkach, Tokio czy Royal Academy of Music w Londynie. We wspomnieniach przyjaciół i uczniów zawsze przedstawiany jest jako osoba bardzo towarzyska, ciepła i życzliwa.
Prezentowane Wspomnienia muzyka są poszerzoną wersją wydania pierwszego (PWM 1971). Tekst został uzupełniony o krótkie charakterystyki uczniów, którzy z powodów działalności cenzury zostali w 1971 roku pominięci w rozdziale zatytułowanym Uczniowie (Aneks I w obecnym wydaniu), oraz o artykuł przyjaciela Zbigniewa Drzewieckiego profesora Mieczysława Tomaszewskiego (Drzewiecki: edytor i krytyk muzyczny; Aneks II). Publikację uatrakcyjniają zdjęcia, udostępnione z archiwum rodzinnego Barbary i Zbigniewa Drzewieckich.
Wydanie II poszerzone ukazało się dzięki pomocy finansowej rodziny profesora Zbigniewa Drzewieckiego - żony Barbary i syna Zbigniewa.
Chcę spełnić (...) obowiązek życiowy dania świadectwa prawdzie - a więc tym przemianom, którym się ulegało, tym wydarzeniom, których się było świadkiem, tej muzyce, która ustawicznie żyła, przepływała, powstawała,trwała lub zamierała, a za której zmiennym nurtem trudno jest dziś - a tym bardziej jutro - nadążać temu, kto wzrósł i wychował się w poszanowaniu jej praw klasycznych. Spoglądając wstecz na wyniki mojej pracy, utwierdzam się właściwie w jednym tylko przekonaniu: że w miarę swych sił i umiejętności starałem się wychowywać porządnych i wrażliwych na piękno (nie tylko dźwiękowe) muzyków o nienagannej technice, ale nie techników za wszelką cenę. [Zbigniew Drzewiecki]

Publikacja ta "przyda się"uczniom i studentom klas saksofonowych, a także saksofonistom amatorom dlatego pozwolono zamieścić w niej więcej szczegółowych informacji i ciekawostek, niż wymagałaby tego obrona postawionych w niej tez. Co zaś tyczy się tych, którym owe tezy mogą się wydać niesłuszne czy choćby wątpliwe - zwłaszcza tych, którzy nie widzą możliwości pełnej koegzystencji klasycznej i jazzowego saksofonu-mamy nadzieję, że będą walczyć w obronie swojego punktu widzenia, bo dzięki temu próby łączenia "ognia z wodą "będą trwały i przynosiły owoce, tak jak to trwa do tej pory.

Wywiad – rzeka z Danutą Grechutą, która wspomina męża – Marka Grechutę. Ich wspólne życie trwało 36 lat, z czego większa część przypadła na czasy Polski Ludowej. W książce znajdziemy również opis czasów współczesnych oraz wspomnienia o ważnych dla państwa Grechutów osobach. Do tego wiele anegdot i ciekawostek z życia zawodowego i prywatnego. Niewątpliwą atrakcję stanowi duża liczba nigdy niepublikowanych zdjęć oraz dokumentów. Wywiad przeprowadził Jakub Baran.

"Kiedy w Wielkiej Brytanii pojawił się rock and roll, pięciu młodym ludziom pisane było wywrzeć niezwykły wpływ na świat muzyki popularnej. W czasach błyskawicznej kariery Beatlesów, Rolling Stonesi byli pionierami bardziej chropawego, bluesowego typu muzyki, zupełnie odmiennego od brzmienia znad rzeki Mersey. Zespół szybko popadł w niełaskę establishmentu z powodu ciągłych konfliktów z prawem i kontrowersyjnego zachowania. Powstał wizerunek "złych chłopców" rocka - z ochotą wykorzystywany przez grupę." Książka z serii Ilustrowana biografia to zbór wyjątkowych, często unikalnych zdjęć słynnych muzyków z zespołu Rolling Stones. Czytelnik znajdzie tu fotografie wykonane podczas tras koncertowych, prywatnych spotkań, podczas występów. Publikację kończy chronologiczna kronika twórczości i dziejów zespołu.

Obszerna, bogato ilustrowana monografia nestora muzyki polskiej, wybitnego edytora twórcy Wydania Narodowego Dzieł F. Chopina, pianisty laureata III Konkursu Chopinowskiego, w latach 1949- 2010 jego jurora, a także kompozytora i pedagoga profesora klasy fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w Warszawie, którą ukończyli pianiści tej miary co Piotr Paleczny, Bronisława Kawalla i in. Niezaprzeczalnym walorem książki jest baza źródłowa, z jakiej korzystała autorka, a są nią m.in. rozmowy przeprowadzone z prof. Janem Ekierem oraz jego wybitnymi uczniami. Publikację uzupełniają liczne aneksy, zawierające wykaz nagrań Jana Ekiera, wykaz jego koncertów, a także spis kompozycji oraz artykułów i prac naukowych, wykaz materiałów filmowych i audycji radiowych z udziałem bohatera książki.