Nie żal mi

Publikacja zawierz szczegółowy opis, technikę, budowę instrumentów wszelkiego typu. Znajdziemy tu również zagadnienia z zakresu akustyki, składy orkiestr. Książka zalecana dla uczniów szkół muzycznych.

Spis treści:

Elementarz muzyczny do klasy pierwszej "Nasze pierwsze nutki". Książka zalecona jest do użytku szkół muzycznych I stopnia. Została zatwierdzona do nauczycielskich bibliotek szkół ogólnokształcących stopnia podstawowego i bibliotek kształcenia nauczycieli.

Korn stworzył własny rodzaj ciężkiej muzyki - szaloną mieszankę metalu, hardcore'a, hiphopu i swojego dysonansu "Issues" - płyta kalifornijskiego zespołu kilkakrotnie pokryła się platyną, sprawiając że Korn stał się jedną z najpopularniejszych formacji rockowych naszej planety.
Liderzy muzycznej rewolucji dokonali tego w tradycyjnym stylu. Nie mając wsparcia radia i telewizji, zdobywali lojalność fanów dzięki nieustannemu koncertowaniu i pomysłowym akcjom promocyjnym. Ich przekaz nie ma sobie równych na współczesnej scenie, a koncerty stanowią oczyszcające misterium. Oto nieupiększona historia spotkania Jonathana Davisa, Jamesa Munky'ego Shaffera, Briana Heada Welcha, Reggiego Fieldy'ego Arvizu i Davida Silverii. Fakty z przeszłości członków zespołu, historie kryjące się za piosenkami, szczegółowe omówienia czterech płyt grupy i dokładna dyskografia.

Spis treści:

Spis treści:

Spis treści:

Niniejsza książka jest drugą częścią fundamentalnej monografii o życiu i twórczości Witolda Lutosławskiego (1913-1994). Całość składa się z dwóch woluminów a pierwsza część - zatytułowana Droga do dojrzałości - ukazała się w 2003 roku. Autorzy szczegółowo opisują biografię Lutosławskiego i przeprowadzają analizy wszystkich utworów powstałych po roku 1960. Monografia zawiera obszerny materiał ilustracyjny w postaci przykładów muzycznych i zdjęć. Publikacja tej książki o czołowej postaci polskiej muzyki drugiej połowy XX wieku znakomicie wpisuje się w Rok Witolda Lutosławskiego ogłoszony przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 2004 roku.

The unique system of notation in this new piano method allows the student a rich musical experience through improvisation and physical movement, while teaching basic musical ideas through interpretation and technique. Reading problems are eliminated, and the student 'gets into' the piano at the first lesson!

Spis treści:

Spis treści:

Spis treści:

With this book and CD package you'll learn how to groove like the masters. Develop your own sub-sonic lines with the accompanying CD, including tracks with many extended jams for you to groove along with. You'll learn: phrasing and note placement, developing time feel, using your ears, tips for practicing, physical and mental techniques, and more.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży, z dołączoną bezpłatną płytą CD zawierającą nagrania większości ćwiczeń. Na płycie zarejestrowano brzmienie wielu instrumentów smyczkowych, dętych i perkusyjnych w wykonaniu znakomitych instrumentalistów. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi podręcznik nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży, z dołączoną bezpłatną płytą CD zawierającą nagrania większości ćwiczeń. Na płycie zarejestrowano brzmienie wielu instrumentów smyczkowych, dętych i perkusyjnych w wykonaniu znakomitych instrumentalistów. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi podręcznik nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży, z dołączoną bezpłatną płytą CD zawierającą nagrania większości ćwiczeń. Na płycie zarejestrowano brzmienie wielu instrumentów smyczkowych, dętych i perkusyjnych w wykonaniu znakomitych instrumentalistów. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi podręcznik nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Książka jest pracą badawczą pod redakcją Zbigniewa Skowrona dotyczącą stylu twórczości i estetyki Witolda Lutosławskiego. Publikacja podzielona jest na dwa główne rozdziały: I - Estetyka Witolda Lutosławskiego i jej przejawy dźwiękowe, II - Zagadnienia stylu i techniki kompozytorskiej Witolda Lutosławskiego. Zarówno w badaniach nad estetyką, jak i stylem, projekt zakładał zastosowanie kryteriów metodologicznych sformułowanych w pracy Leonarda B. Meyera pt. "Style and Music. Theory, History, and Ideology" (Filadelfia, University of Pennsylvania Press, 1989). Kryteria te pozwalają określić styl Lutosławskiego nie tylko od strony indywidualnych strategii twórczych, ale też w perspektywie związków z sytuacją artystyczną i kulturową, w jakiej przyszło mu tworzyć.

"Czajkowski był człowiekiem, który wszędzie, gdziekolwiek się udał, obdarzał i był darzony uczuciem i sympatią. Spośród wszystkich wielkich kompozytorów to właśnie on tworzył muzykę, która natychmiast zdobywała popularność i nawet, jeśli niektóre jego utwory nie osiągały najwyższych lotów, znacząca większość dzieł jest aż nadto olśniewająca, by zapewnić mu pozycję jednego z najwspanialszych twórców dziewiętnastowiecznych.
Wielu czytelników tej książki zna balety, koncerty i symfonie Czajkowskiego, jednak liczne jego kompozycje - szczególnie pieśni, opery i utwory kameralne słyszy się rzadko. Mam nadzieję, że książka ta wzbudzi w czytelnikach chęć ich poznania."
Simon Mundy

"Materiał ten powinien stanowić możliwie najpełniejszą (aczkolwiek niekompletną - mam tego świadomość) monografię tego "kultowego" i kulturotwórczego miejsca, jakim był Krakowski jazz Klub "Helikon". Autorzy wspomnień, osoby bezpośrednio uczestniczące w życiu klubu, dzielą się swoim osobistym, niepowtarzalnym spojrzeniem na tamto miejsce i tamten czas. Dlatego ich relacje zamieściliśmy prawie bez zmian, uważając, ze autor pisząc wspomnienia poświęcił im wystarczająco dużo czasu i uwagi. Staraliśmy się nie ingerować zanadto w składnię ani stylistykę, chcąc zachować własny, charakterystyczny styl wypowiedzi autorów. Zdajemy sobie sprawę z absolutnej wyjątkowości zbieranych materiałów. Relacje i impresje z jednej strony, a archiwalia z drugiej oraz na potrzeby niniejszej książki sporządzona możliwie najpełniejsza lista stałych bywalców Jazz Klubu, pozwalają odtworzyć atmosferę tamtych czasów. Mamy taką nadzieję."
Grzegorz Tusiewicz

Bruce Springsteen to jeden z najlepszych obecnie autorów piosenek, posiadający swój własny, niepowtarzalny styl. Ta książka wykorzystuje jego dorobek jako punkt wyjścia w opanowaniu sztuki pisania pięknych i popularnych utworów. Autorem tej publikacji jest również znany kompozytor piosenek, Rikky Rooksby. Analizując kolejne utwory Springsteena pokazuje on, w jaki sposób powszechne stosowane w nich techniki mogą pomóc każdemu, kto chciałby się stać kompozytorem muzyki rozrywkowej. Ta książka z pewnością zmieni Twój sposób słuchania muzyki Springsteena i wzbogaci Twój warsztat kompozytorski.

"The Guitar Play - Along" to seria stworzona z myślą o nauce utworów ulubionych zespołów muzyki rozrywkowej. Prezentowana książka zawiera 8 popularnych utworów zespołu "Foo Fighters". Grupa powstała w roku 1994 po tragicznej śmierci Kurta Cobaina. Zespół założył były perkusista Nirvany - Dave Grohl. W publikacji zostały zawarte takie utwory, jak: "All My Life", "Best of You", "DOA", "I'll Stick Around", "Learn to Fly", "Monkey Wrench", "My Hero" i "THis Is a Call". Dodatkowo do książki dołączona jest płyta CD z wzorcowymi nagraniami oraz ze ścieżkami akompaniamentu.

Publikacja ta rozwija umiejętności improwizacji i może być zastosowana w grze na dowolnym instrumencie. Zawiera ćwiczenia w tonacjach i interwałach. Schematy w niej zawarte pomagają zrozumieć skale i akordy ale i ich ich wewnętrzną strukturę i zależności między nimi. Zasady w niej zawarte pozwalają rozwinąć swój własny styl improwizacji na solidnej podstawie teoretycznej.

"Modus regulariter accentuandi" jest jednym z bardziej popularnych traktatów muzycznych przypisywanym Sebastianowi z Felsztyna. Z pierwszej połowy XVI w. znamy parę, w niewielkim stopniu różniących się od siebie, wydań tego dzieła. Po raz pierwszy opublikował je Jan Haller w 1518 r. w Krakowie. Drugie znane wydanie ukazało się również w Krakowie, w 1525 r. nakładem drukarni Hieronima Witora. Do naszych czasów zachowało się w polskich bibliotekach po kilka egzemplarzy tych wydań. Podstawę niniejszej reprodukcji starającej się ukazać zabytek w jego pierwotnej postaci - w formie możliwie najbardziej zbliżonej do pierwodruku, z zachowaniem wszelkich charakterystycznych dla niego elementów techniczno-drukarskich, a więc bez późniejszych naleciałości, dodatków i zanieczyszczeń, które w trakcie opracowania wydawniczego poddano niezbędnym zabiegom retuszerskim stanowi egzemplarz przechowywany obecnie w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu, sygn. XVI Qu 1886.
Książka zawiera posłowie w języku polskim i angielskim.

W 1517 r. w Krakowie nakładem drukarni Jana Hallera ukazało się "Opusculum musicae mensuralis" Sebastiana z Felsztyna - jedyny traktat o muzyce menzuralnej tego autora. Do naszych czasów zachowało się w polskich bibliotekach zaledwie kilka egzemplarzy tej publikacji. Podstawę niniejszej reprodukcji starającej się ukazać zabytek w jego pierwotnej postaci - w formie możliwie najbardziej zbliżonej do pierwodruku, z zachowaniem wszelkich charakterystycznych dla niego elementów techniczno-drukarskich, a więc bez późniejszych naleciałości, dodatków i zanieczyszczeń, które w trakcie opracowania wydawniczego poddano niezbędnym zabiegom retuszerskim - stanowi egzemplarz przechowywany obecnie w Bibliotece Narodowej w Warszawie, sygn. Qu 148.
Książka zawiera posłowie w języku polskim i angielskim.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005. [60 s.]

Publikacja łączy zalety podręcznika zawierającego dużą ilość treści oraz praktycznego i wygodnego zeszytu ćwiczeń. "Naszą muzykę" cechuje dbałość o właściwą korelację zagadnień z kształcenia słuchu i rytmiki, których uzupełnienie stanowią podstawowe pojęcia z zakresu teorii muzyki. Nowoczesna konstrukcja podręcznika oraz przemyślany i logiczny sposób uporządkowania zawartych w nim treści i zagadnień stanowią nową jakość na rynku wydawniczym. Charakterystyczną cechą publikacji jest wprowadzenie dużej ilości ćwiczeń twórczych polegających na komponowaniu i improwizacji oraz zwrócenie uwagi na rozwijanie wyobraźni i wrażliwości muzycznej uczniów już od samego początku nauki. Szata graficzna publikacji została przygotowana na najwyższym światowym poziomie. Podręcznik jest w całości kolorowy, z pięknymi ilustracjami autorstwa Małgorzaty Flis. Kolorowe ramki i ikony, powiększona czcionka nut, szerokie pięciolinie i wyraźna czcionka tekstowa ułatwiają dzieciom korzystanie z tej publikacji.

Podręcznik zatwierdzony do użytku szkolnego, zgodny z programem nauczania i dostosowany do założeń reformy.

Miłośnicy i badacze muzycznego średniowiecza długo czekali na gruntowne i całościowe opracowanie poświęcone muzyce chrześcijańskiego Wschodu. Przekład książki Egona Wellesza uzupełnia istotną lukę w dostępnej po polsku literaturze na ten temat. Erudycja, dociekliwość i odkrywcza pasja autora zrodziły dzieło, które do dziś stanowi jedno z największych osiągnięć w dziedzinie badań nad religijną twórczością Bizancjum. Mamy oto w ręku klucz do lektury tajemnego pisma dawnych wschodnich hymnów, przewodnik, którego autor nie ogranicza się do interpretacji zapisów neumatycznych, ale wnikliwie śledzi retoryczne powiązania muzyki i tekstu. Prowadząc czytelnika przez meandry twórczości hymnografów, sięga do jej antycznych korzeni, wskazując tym samym na ciągłość muzyczno-literackiej tradycji zapoczątkowanej w starożytnej Grecji.

Do książki dołączono wyjątkowy materiał ilustracyjny — płytę z nagraniami w wykonaniu Greckiego Chóru Bizantyjskiego pod dyrekcją Lykourgosa Angelopoulosa.
„Pragnę wyrazić moją głęboką wdzięczność Lykourgosowi Angelopoulosowi — Protopsalcie katedry św. Ireny w Atenach i Pierwszemu Protopsalcie Świętej Archidiecezji Konstantynopola za opracowanie i udostępnienie nagrań do załączonej płyty, jak również za niewyczerpaną życzliwość i wszechstronne konsultacje pomagające zrozumieć wiele aspektów tradycji wielkiej sztuki bizantyjskiego śpiewu” — Maciej Kaziński.

„Największymi tancerzami są Niżyński i Wójcikowski” – mówił Igor Strawiński. I wbrew pozorom w tej opinii jest wiele prawdy. Aby się o tym przekonać, wystarczy nawet wyrywkowo zapoznać się z publikacjami poświęconymi Leonowi Wójcikowskiemu. Znajdziemy w nich między innymi wypowiedzi – dość powszechne – stwierdzające, że był najznamienitszym tancerzem charakterystycznym w historii tańca. Wszakże w licznych książkach, opisujących tę dziedzinę sztuki pierwszej połowy minionego stulecia, nazwisko Leona Wójcikowskiego zajmuje znaczące miejsce. Stawiany jest obok najwybitniejszych tancerzy jego czasów, porównywany z Wacławem Niżyńskim. I nie bez powodu można również przeczytać – w kontekście Niżyńskiego – że gdyby Wójcikowski nie zrezygnował z „grania szaleńca”, to jego pozycja byłaby zupełnie inna. Niemniej i bez tego Leon Wójcikowski był tancerzem wybitnym i jedynym w swoim rodzaju, a później okazał się równie znakomitym i cenionym pedagogiem.

Czy Kisiel - krytyk muzyczny stał się obrońcą konserwatywnej twierdzy, czy też wynosił pod niebiosa dokonania awangardy? Czy w ciągu kilkudziesięciu lat swej aktywności zmieniał poglądy wraz z kolejnymi ideami artystycznymi, czy nie wychylił nosa poza swój ulubiony neoklasycyzm? Czym irytował go Penderecki i Wagner, a czym zachwycił Hendrix i Strawiński? Dlaczego Kisiel nie znosił opery i sopockiego festiwalu? Czy muzykę uważał za sztukę autonomiczną, czy też wypełnioną znaczeniami i skojarzeniami? Odpowiedzi nie tylko na te pytania można znaleźć w niniejszej publikacji.

Zbeletryzowana biografia Włodzimierza Wysockiego, legendarnego rosyjskiego poety i barda, twórcy około 1000 pieśni i ballad, wykonywanych z gitarą w prywatnych domach i na publicznych koncertach, aktora teatralnego i filmowego, człowieka o niekonwencjonalnym stylu życia. Choć oficjalnie nie istniał w Związku Radzieckim jako artysta, stał się ikoną ruchu dysydenckiego. Jakkolwiek sam nie był opozycjonistą i nie myślał o opuszczeniu ZSRR, to jednak wydźwięk jego pieśni i ich pełne żaru, charyzmatyczne wykonanie sprawiały, że otaczała go legenda twórcy niepokornego. Władze radzieckie wprawdzie odsądzały Wysockiego od czci i wiary, jednak w istocie pozwalały mu na to, na co nie pozwalały nikomu innemu: na liczne wojaże zagraniczne, wywiady dla zachodnich stacji telewizyjnych i radiowych, wwożenie do ZSRR nielegalnej literatury , publiczne pokazywanie się ze skazanymi na banicję dysydentami. Książka, przedstawiająca wzloty i upadki Wysockiego jako człowieka i artysty, zawiera nieznane fakty z jego życia, przekłady niektórych pieśni , a także interesujące zdjęcia archiwalne. Ukazuje się ona w 70. rocznicę jego urodzin.

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.

“Potrzebuję wczoraj” to próba ukazania historii zespołu na tle zmieniających się okoliczności społeczno politycznych, od początków w ponurym i siermiężnym stanie wojennym, przez euforyczny, wiosenno-rewolucyjny czas przełomu lat 80. i 90., po stabilną, rozpasioną erę dojrzałego kapitalizmu lat 2004-2006.

Na książkę składają się artykuły zamieszczone w magazynie Rolling Stone. O Kurcie Cobainie piszą najlepsi dziennikarze muzyczni na świecie, wyjaśniając fenomen niezwykłej popularności jego zespołu. Pod względem graficznym jest to z pewnością najlepsza publikacja o liderze Nirvany, jaka ukazała się dotychczas na rynku.

Nie ulega wątpliwości, że Depeche Mode jest największym syntezatorowym zespołem na świecie, świadczy o tym choćby liczba sprzedanych płyt, która przekroczyła 40 milionów egzemplarzy. Członkowie Depeche Mode doświadczyli w swej karierze wszystkiego, włącznie z wyrokami sądowymi nakazującymi podjęcie leczenia od uzależnień; najważniejsze jednak, że przetrwali - w przypadku wokalisty Dave Gahana w całkiem dosłownym sensie. Pisząc monografię Depeche Mode autor przeprowadził ekskluzywne wywiady z członkiem założycielem zespołu Vincem Clarkiem i producentem Garethem Jonesem, oraz umieścił w książce niepublikowane wcześniej wywiady z aktualnymi depeszowcami. Książka jest absolutnym strzałem w dziesiątkę dla wszystkich fanów sceny elektronicznej.

Część druga podręcznika kontynuuje założenia i treści części pierwszej. Realizacja podstawowych celów: kształtowanie wrażliwości muzycznej, rozwój umiejętności, percepcja utworu muzycznego, poszerzanie wiedzy – odbywa się w toku różnorodnych muzycznych działań i na coraz trudniejszym materiale. Podobnie jak w części pierwszej, treści ujęto w porządku cyklu rocznego. Również ten podręcznik został podzielony na 10 miesięcy, czyli 10 rozdziałów: "Z muzyka za pan brat", "Opowie Ci wiatr", "W muzycznym warsztacie", "Grudniowe zmierzchy", "W tanecznym rytmie", "Muzyka na scenie", "Wiosenne wariacje", "Posłuchaj - świat śpiewa", "Muzyczne opowieści", "W oczekiwaniu na letnie przygody".

Publikacja łączy zalety podręcznika zawierającego dużą ilość treści oraz praktycznego i wygodnego zeszytu ćwiczeń. "Naszą muzykę" cechuje dbałość o właściwą korelację zagadnień z kształcenia słuchu i rytmiki, których uzupełnienie stanowią podstawowe pojęcia z zakresu teorii muzyki. Nowoczesna konstrukcja podręcznika oraz przemyślany i logiczny sposób uporządkowania zawartych w nim treści i zagadnień stanowią nową jakość na rynku wydawniczym. Charakterystyczną cechą publikacji jest wprowadzenie dużej ilości ćwiczeń twórczych polegających na komponowaniu i improwizacji oraz zwrócenie uwagi na rozwijanie wyobraźni i wrażliwości muzycznej uczniów już od samego początku nauki. Szata graficzna publikacji została przygotowana na najwyższym światowym poziomie. Podręcznik jest w całości kolorowy, z pięknymi ilustracjami autorstwa Małgorzaty Flis. Kolorowe ramki i ikony, powiększona czcionka nut, szerokie pięciolinie i wyraźna czcionka tekstowa ułatwiają dzieciom korzystanie z tej publikacji.

"Audycje muzyczne - Podstawy teorii literatury muzycznej - tom 1" obejmuje podstawowy zakres wiadomości oraz pojęć muzycznych i składa się z 2 działów: I - Zagadnienia muzyczne, II - Formy muzyczne.
Wszystkie omawiane zagadnienia przedstawione są przy pomocy bogatej literatury muzycznej. Uczeń zaznajamia się z całym przekrojem literatury, a wszystkie pojęcia i formy muzyczne zawierają przykłady muzyczne z różnych epok: od muzyki renesansowej do współczesnej. Dzięki temu pedagog ma możliwość dobrania odpowiedniej literatury w zależności od upodobań, a także możliwości i zaopatrzenia szkoły w odpowiednią płytotekę. Jednocześnie uczeń poznaje tytuły dzieł kompozytorów z różnych epok, które charakteryzują omawiane na lekcjach zagadnienia.

ABS - "Tańce" stanowi kolejną pozycję książkową z cyklu Biblioteczka Ucznia wydaną przez Wydawnictwo Muzyczne Contra.
Tańce potraktowane zostały w sposób wszechstronny i przedstawione w kolejności alfabetycznej. Obok cech charakterystycznych podana jest, w miarę możliwości, ich geneza oraz stylizacja.
Rozróżnia się dwa zasadnicze rodzaje tańców. Pierwszy typ stanowią tańce użytkowe służące do zabawy towarzyskiej, drugi to tańce stylizowane. Tańce zamieszczone w książce poprzedzone zostały szkicem historycznym. Obejmuje in okres czasów muzyki ludów prymitywnych i krajów starożytnych, poprzez kulturę średniowiecza do muzyki oraz tańca współczesnego. Opisana jest również teatralna forma sceniczna, jaką jest widowisko baletowe.
Książka ABC - Tańce przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców. Materiał opisujący każdy taniec podany został w sposób plastyczny i przyjemny w czytaniu. Ukazana stylizacja potraktowana jest w sposób źródłowy, dlatego zalecana jest do nauczania literatury muzycznej w szkołach muzycznych. Książka może znaleźć zastosowanie także w pracy pedagogicznej nauczycieli w podstawowych szkołach ogólnokształcących, gimnazjach i liceach.

Tematy Muzyczne stanowią nową pozycję w procesie kształcenia muzycznego, zapoznaje ucznia z materiałem muzycznym w poznawaniu literatury. Opracowane utwory opierają się na wykazach literatury zamieszczonych w materiałach metodycznych do audycji muzycznych. Podane tematy są obszerne, mają zapis fortepianowy a przy utworach orkiestrowych zastosowano zapis trzech pięciolinii.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży, z dołączoną bezpłatną płytą CD zawierającą nagrania większości ćwiczeń. Na płycie zarejestrowano brzmienie wielu instrumentów smyczkowych, dętych i perkusyjnych w wykonaniu znakomitych instrumentalistów. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi podręcznik nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.