Dzię jest czas

Spis treści:

Spis treści:

Niniejsza książka jest drugą częścią fundamentalnej monografii o życiu i twórczości Witolda Lutosławskiego (1913-1994). Całość składa się z dwóch woluminów a pierwsza część - zatytułowana Droga do dojrzałości - ukazała się w 2003 roku. Autorzy szczegółowo opisują biografię Lutosławskiego i przeprowadzają analizy wszystkich utworów powstałych po roku 1960. Monografia zawiera obszerny materiał ilustracyjny w postaci przykładów muzycznych i zdjęć. Publikacja tej książki o czołowej postaci polskiej muzyki drugiej połowy XX wieku znakomicie wpisuje się w Rok Witolda Lutosławskiego ogłoszony przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 2004 roku.

"Mojego Interlokutora poznałam w 1959 roku w legendarnej dziś Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Krakowie przy ul. Warszawskiej 11. Łączy nas wspólne próby chóru i koncerty, które w życiu szkoły odgrywały ważną rolę integrującą, dzieliła różnica wieku - w tym okresie życiowego doświadczenia ogromna.
Po kilku latach spotkaliśmy się w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej i odtąd, choć główną płaszczyzną naszego porozumienia była muzyka, nie brakowało w naszych kontaktach zwykłej ludzkiej sympatii, z upływem czasu coraz głębszej, tym bardziej, że należeliśmy do tego samego pokolenia, które chwilami ze zdziwieniem spogląda na otaczający nas dzisiaj świat...
W niniejszej książce nie ma muzykologicznych analiz kompozycji Marka Stachowskiego ani pełnego opisu Jego drogi twórczej i życiowej. Jest zapis luźnych, niespiesznych rozmów o życiu wijących się meandrami, pełnych przeskoków tematycznych oraz powrotów do głównego wątku, rozmów prowadzonych przy kawie i kremówce przez dwoje ludzi, których połączyła miłość do muzyki, a także blisko pięćdziesięcioletnia zażyłość."
Anna Woźniakowska

"Modus regulariter accentuandi" jest jednym z bardziej popularnych traktatów muzycznych przypisywanym Sebastianowi z Felsztyna. Z pierwszej połowy XVI w. znamy parę, w niewielkim stopniu różniących się od siebie, wydań tego dzieła. Po raz pierwszy opublikował je Jan Haller w 1518 r. w Krakowie. Drugie znane wydanie ukazało się również w Krakowie, w 1525 r. nakładem drukarni Hieronima Witora. Do naszych czasów zachowało się w polskich bibliotekach po kilka egzemplarzy tych wydań. Podstawę niniejszej reprodukcji starającej się ukazać zabytek w jego pierwotnej postaci - w formie możliwie najbardziej zbliżonej do pierwodruku, z zachowaniem wszelkich charakterystycznych dla niego elementów techniczno-drukarskich, a więc bez późniejszych naleciałości, dodatków i zanieczyszczeń, które w trakcie opracowania wydawniczego poddano niezbędnym zabiegom retuszerskim stanowi egzemplarz przechowywany obecnie w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu, sygn. XVI Qu 1886.
Książka zawiera posłowie w języku polskim i angielskim.

„Największymi tancerzami są Niżyński i Wójcikowski” – mówił Igor Strawiński. I wbrew pozorom w tej opinii jest wiele prawdy. Aby się o tym przekonać, wystarczy nawet wyrywkowo zapoznać się z publikacjami poświęconymi Leonowi Wójcikowskiemu. Znajdziemy w nich między innymi wypowiedzi – dość powszechne – stwierdzające, że był najznamienitszym tancerzem charakterystycznym w historii tańca. Wszakże w licznych książkach, opisujących tę dziedzinę sztuki pierwszej połowy minionego stulecia, nazwisko Leona Wójcikowskiego zajmuje znaczące miejsce. Stawiany jest obok najwybitniejszych tancerzy jego czasów, porównywany z Wacławem Niżyńskim. I nie bez powodu można również przeczytać – w kontekście Niżyńskiego – że gdyby Wójcikowski nie zrezygnował z „grania szaleńca”, to jego pozycja byłaby zupełnie inna. Niemniej i bez tego Leon Wójcikowski był tancerzem wybitnym i jedynym w swoim rodzaju, a później okazał się równie znakomitym i cenionym pedagogiem.

Głównym przedmiotem analizy w obecnym tomie jest problematyka ontologiczna, implikowana przez pytanie o miejsce i rolę edukacji w całościowym procesie konstytuowania się jednostkowego bytu ludzkiego. W odróżnieniu od dotychczas stosowanych w filozofii wychowania podejść, zagadnienie to jest rozpatrywane z perspektywy antropologicznej.
Status obecnego tomu, podobnie jak poprzedniego, jest dwoisty. Pod pewnymi względami jest to monografia naukowa, gdyż dotyczy pojedynczego, nie w pełni rozpoznanego zagadnienia, w odniesieniu do którego stosuje się przyjętą w nauce procedurę formułowania problemów oraz zgłaszania uzasadnionych propozycji ich rozwiązania. Z drugiej strony jest to skrypt akademicki, miejscami o charakterze tylko konspektu wykładu, przeznaczony dla studentów kierunków pedagogicznych i nauczycielskich, wspomagający przyswajanie wiadomości z zakresu pedagogiki ogólnej.

Spis treści
Słowo wstępne; Antropologia systemowa fundamentem światopoglądowym pedagogiki (O perspektywę antropologiczną w pedagogice ogólnej * Pedagogika jako nauka o człowieku * Problematyka antropologii pedagogicznej * Jakiej antropologii potrzebuje pedagogika? * Niezbędność perspektywy systemowej w antropologii * Paradygmat systemowy i pojęcie systemu * Antropologia w poszukiwaniu systemowego obrazu człowieka * Człowiek czy antroposystem? * Perspektywa synchroniczna i diachroniczna w poznaniu antroposystemu * O systemowy obraz antroporozwoju); Człowiek rozwijający się - losy idei (Rozwój człowieka jako kategoria historyczno-kulturowa * Wybrane kategorie desygnujące rozwój * Jednostka ludzka - z dziejów idei * Jednostka ludzka - współczesne perspektywy oglądu i kategorie opisu * Naukowe teorie rozwoju osobniczego człowieka * Filozoficzne koncepcje rozwoju osobniczego człowieka); Homogeneza (Rozwój jednostki ludzkiej - przegląd dążeń integracyjnych * Ku systemowej wizji rozwoju osobniczego człowieka * Kategoria homogenezy - ogólna charakterystyka pojęcia * Teliczny wymiar homogenezy - dziedziną pedagogiki * Opieka jako kategoria antropologiczna); Z problematyki pedagogicznego samopoznania (Fides et ratio w doświadczeniu pedagogicznym * Refleksje o uniwersum językowym edukacji * Trzy myśli o aksjologii pedagogicznej)

Książka, która jest muzyką, gdzie nie ma przypadkowych słów, a melodia przenika każdy wers. Płynie powoli, mieni się, wiruje, opowieści przenikają się, sączą... Regularnie wypływają najważniejsze tematy: dzieciństwo, młodość, pierwsze miłości, przyjaźnie, ślady, jakie zostawiło życie i sztuka. To opowieści, które mają swoje korzenie w Pink Floydach, Rolling Stonesach, Dylanie, Doorsach, Zappie. Tu muzyka miesza się z życiem, nie sposób odróżnić tego, co było wcześniej. Ale to nie ważne - bo tekst gra. Słodko, gorzko. Pięknie. Czasem pachnie piżmem i korzeniami, czasem zakłuje, zaboli, czasem jakiś smak, dawno zdawałoby się utracony wybrzmi, i pamięć na nowo rozbłyska. To książka, którą możną czytać na okrągło, do zasłuchania.

"Od Testamentu Stachury i Obłędu Krzysztonia nie czytałem równie rozpłaczliwej spowiedzi ze zmagań o sens, o "istotę tego wszystkiego", o Boga (jakkolwiek go pojmujemy). O Światło."

Edward Redlińśki


Dariusz Bugalski, z wykształcenia filmolog. Pracował w Muzeum Sztuki w Łodzi. Dziennikarz radiowy i telewizyjny. Najpierw związany z Tok FM, a ostatnio z Trójką, gdzie prowadzi programy "Klub Trójki" i "Polska według Polaków". Pisał o sztuce i edukacji. Autor kilku tomów wierszy, m.in. Miejsce, w którym nic się nie stało; Przekłady, Turtle, turtle, turtle. Po godzinach słucha jazzu i Bruce'a Springsteena.

U zarania ruchu nie było wyraźnych ideologicznych podziałów. Muzyka punkrockowa fascynowała różnych ludzi. Nie będziemy się oszukiwać, że wszyscy byli świadomi. Był taki koleś "Rocker", słuchał kapel przypisanych rockersom, ale punk też go kręcił. Inni ludzie po prostu obcinali włosy, bo moda na punk była od nich silniejsza. Wśród nas wielu było ekshipisów, którzy uważnie słuchali tekstów punkrockowych i nierzadko utożsamiali się z nimi. Tak było choćby w wypadku kultowego "Chrystusa" wrocławskich Zwłok. Wszystkich łączyła muzyka. Punka się słuchało, jadło się go i połykało. Tak. Na początku nie było analiz. One pojawiły się dopiero po dwóch, trzech latach. Ludzie nie mieli początkowo świadomości, o czym śpiewa Dead Kennedys i że przesłanie jest równie ważne jak sam wygląd. Nieskromnie mogę powiedzieć, że z Radkiem Janowskim nauczyliśmy ludzi słuchać muzyki, na początku punkrockowej, ale także nowej fali, awangardy itp.. Otwieraliśmy im głowy na nowe klimaty. Możesz się śmiać, ale w tamtych czasach... Dawaliśmy im światło. Ludzie, którzy zetknęli się z taką muzyką, nigdy nie stali się źli do końca. Próbowali zrobić coś alternatywnego w życiu. I o to chodziło. Często dzięki tej muzyce wychodzili z życiowych zakrętów. Nie wszyscy, bo nie byliśmy przecież Jezusami Chrystusami. Ale gdy słyszę teraz opinie, że punk rock wyzwala przemoc, jestem wściekły. Zawsze będę mówił, że muzyka łagodzi obyczaje. Dzieci pogujące pod sceną, słuchając UK Subs, Cockney Rejects czy Damned, to ma być zło całego świata? Przecież to jest super. Taki czysty upust energii.

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.

Na książkę składają się artykuły zamieszczone w magazynie Rolling Stone. O Kurcie Cobainie piszą najlepsi dziennikarze muzyczni na świecie, wyjaśniając fenomen niezwykłej popularności jego zespołu. Pod względem graficznym jest to z pewnością najlepsza publikacja o liderze Nirvany, jaka ukazała się dotychczas na rynku.

ABC - Historia muzyki jest kolejną pozycją książkową z cyklu Biblioteczka Ucznia wydawanych przez Wydawnictwo Muzyczne Contra. Zakres materiału obejmuje okres od czasów prehistorycznych - muzyki ludów prymitywnych, krajów o początkach kultury muzycznej, następnie starożytnej Grecji i Rzymu, poprzez kulturę średniowiecza, a następnie nowożytną - od epoki renesansu, baroku, klasycyzmu, romantyzmu,impresjonizmu, neoromantyzmu i XX wieku - do muzyki współczesnej.
W każdym okresie kultura przedstawiona została całościowo, włączona została również nauka, filozofia, publicystyka, a także literatura i sztuki plastyczne. W częściach dotyczących historii muzyki polskiej podane zostały również ogólnikowo wydarzenia historyczne epoki, ze względu na ich wpływ na kulturę danego okresu. W poszczególnych zagadnieniach twórcy (kompozytorzy, pisarze i poeci, malarze i rzeźbiarze) umieszczeni są chronologicznie według kolejności ich dat urodzenia. Po każdym tytule utworu muzycznego podana jest data jego powstania lub pierwszego wykonania.
Książka ABC - Historia muzyki ma za zadanie przedstawienie historii muzyki w sposób przystępny dla młodego czytelnika. Celem jej jest przybliżenie i umiejscowienie w czasie różnorodnych aspektów życia muzycznego na przestrzeni dziejów.

Nie bez znaczenia dla powstania tej książki jest przyjaźń, jaka łączyła Ryszarda Przybylskiego z Nadieżdą Mandelsztam. Do komentarza Przybylskiego przedostały się jego osobiste wspomnienia o ludziach, których poznał w czasach swoich podróży do Rosji. Dlatego książka ta ma dwoje autorów: jest tomem prozy Nadieżdy Mandelsztam, na który nakłada się żywy głos egzegety, pamięć tego, co Ryszardowi Przybylskiemu przekazała i czego nauczyła go autorka "Mozarta i Salierego". Książka została wzbogacona o niepublikowane wcześniej listy i zdjęcia.
Publikacja podzielona jest na trzy części. Całą część pierwszą zajmuje esej zatytułowany "Mozart i Salieri". W części drugiej umieszczone zostały okruchy wspomnień o rodzinie Autorki. W trzeciej części znalazły się drukowane w roku 1961 reportaże "z życia ludzi pracy".

Publikacja "Nasza muzyka" łączy zalety podręcznika oraz praktycznego i wygodnego zeszytu ćwiczeń. Książkę cechuje dbałość o właściwą korelację zagadnień z kształcenia słuchu i rytmiki, których uzupełnienie stanowią podstawowe pojęcia z zakresu teorii muzyki. Nowoczesna konstrukcja podręcznika oraz przemyślany i logiczny sposób uporządkowania zawartych w nim treści i zagadnień stanowią nową jakość na rynku wydawniczym. Charakterystyczną cechą publikacji jest wprowadzenie dużej ilości ćwiczeń twórczych polegających na komponowaniu i improwizacji oraz zwrócenie uwagi na rozwijanie wyobraźni i wrażliwości muzycznej uczniów już od samego początku nauki. Szata graficzna publikacji została przygotowana na najwyższym światowym poziomie. Podręcznik jest w całości kolorowy, z pięknymi ilustracjami autorstwa Małgorzaty Flis. Kolorowe ramki i ikony, powiększona czcionka nut, szerokie pięciolinie i wyraźna czcionka tekstowa ułatwiają dzieciom korzystanie z tej publikacji.

Muzyka o tematyce religijnej stanowi ważny rozdział w polskiej twórczości kompozytorskiej powstałej w latach 1945-200. Twórcy piszący utwory o tej tematyce komponowali dzieła do tekstów religijnych wyrażając w ten sposób własne uczucia religijne, ale także dla zamanifestowania określonej postawy społeczno-politycznej. W różnych okresach, w chwilach trudnych dla Polski, twórczość muzyczna o tematyce religijnej stawała się nośnikiem tradycji, religijności i, niejednokrotnie, podtrzymywała na duchu. Wpisuje się ona zarówno w historię Polski, jak i w historię polskiej twórczości kompozytorskiej.
Praca niniejsza podejmuje próbę usystematyzowania zjawisk i tendencji twórczych występujących w utworach na chór mieszany a cappella o tematyce religijnej, napisanych w latach 1945-2000 przez kompozytorów warszawskich.
Praca adresowana jest do szerokiego kręgu odbiorców, przede wszystkim do muzykologów i teoretyków muzyki prowadzących badania nad polską współczesną muzyką o tematyce religijnej i polską współczesną muzyką chóralną a cappella, jak również do kompozytorów, chórmistrzów, dyrektorów festiwali chóralnych i chórzystów.

Rok 2009 jest rokiem Mieczysława Karłowicza w stulecie jego tragicznej śmierci. W książce opisane jest krótkie życie wybitnego kompozytora i jego twórczość. Znajdują się tu szczegóły biograficzne i kompozytorskie Karłowicza nieznane dotąd czytelnikom. Publikacja wzbogacona została wieloma zdjęciami. Ważna publikacja na polskim rynku muzycznym.

Andrzej Nikodemowicz to bez wątpienia jedna z największych osobistości w gronie współczesnych polskich kompozytorów. Jego twórczość na stałe zawitała na rodzimej oraz światowej scenie muzycznej, zajmując własne, niepowtarzalne miejsce. Publikacja jest z jednej strony historią człowieka, który na trwałe wpisał się w polskie życie muzyczne XX i XXI wieku, próbą usystematyzowania i obiektywnego scharakteryzowania jego bogatego dorobku kompozytorskiego, a z drugiej strony subiektywnym spojrzeniem na jego sylwetkę oraz na wybrane utwory kameralne. W pracy zamieszczona jest biografia kompozytora od urodzenia we Lwowie w 1925 roku, młodzieńczość, trudne lata wojenne i powojenne, przez konieczność opuszczenia rodzinnego miasta w 1980 roku na rzecz Lublina, gdzie Andrzej Nikodemowicz dotychczas mieszka i dalej tworzy muzykę.
Do prezentacji analitycznej wybrano wąską, ale charakterystyczną i spójną grupę utworów: wczesne kompozycje kameralne Andrzeja Nikodemowicza na skrzypce i fortepian (z lat 40. i 50.) przedstawione w kontekście źródeł jego inspiracji oraz najistotniejszych wydarzeń z jego życia. Są to: Romance, 1947 rok; Kołysanka, 1949 rok; Notturno (Nokturn), 1951 rok; Poeme I, 1955 rok; Poeme II, 1955 rok; Sonata, 1949 rok. Do książki dołączona jest płyta z nagraniami ww utworów kameralnych w wykonaniu Katarzyny Dudy (skrzypce) i Agnieszki Schulz-Brzyskiej (fortepian).

Zbigniew Drzewiecki (1890-1971) był wybitną postacią polskiej i światowej pianistyki, wspaniałym pedagogiem, publicystą muzycznym oraz jednym z redaktorów serii wydawniczej w PWM Polskiej Biblioteki Fortepianowej. Koncertował w kraju i za granicą, włączając do swego repertuaru kompozycje Skriabina, Debussyego, Paderewskiego i Prokofiewa. Przygotowywał do publikacji utwory fortepianowe m.in. Händla, Scarlattiego, Mozarta, Beethovena, Czernego, Lessla i Szymanowskiego. Będąc profesorem polskich uczelni, wykształcił grono znakomitych uczniów, laureatów konkursów pianistycznych najwyższej rangi. Często zapraszano go na nie w charakterze jurora. Nagrodzony wieloma odznaczeniami był również członkiem honorowym wielu zagranicznych uczelni, np. uniwersytetów w Helsinkach, Tokio czy Royal Academy of Music w Londynie. We wspomnieniach przyjaciół i uczniów zawsze przedstawiany jest jako osoba bardzo towarzyska, ciepła i życzliwa.
Prezentowane Wspomnienia muzyka są poszerzoną wersją wydania pierwszego (PWM 1971). Tekst został uzupełniony o krótkie charakterystyki uczniów, którzy z powodów działalności cenzury zostali w 1971 roku pominięci w rozdziale zatytułowanym Uczniowie (Aneks I w obecnym wydaniu), oraz o artykuł przyjaciela Zbigniewa Drzewieckiego profesora Mieczysława Tomaszewskiego (Drzewiecki: edytor i krytyk muzyczny; Aneks II). Publikację uatrakcyjniają zdjęcia, udostępnione z archiwum rodzinnego Barbary i Zbigniewa Drzewieckich.
Wydanie II poszerzone ukazało się dzięki pomocy finansowej rodziny profesora Zbigniewa Drzewieckiego - żony Barbary i syna Zbigniewa.
Chcę spełnić (...) obowiązek życiowy dania świadectwa prawdzie - a więc tym przemianom, którym się ulegało, tym wydarzeniom, których się było świadkiem, tej muzyce, która ustawicznie żyła, przepływała, powstawała,trwała lub zamierała, a za której zmiennym nurtem trudno jest dziś - a tym bardziej jutro - nadążać temu, kto wzrósł i wychował się w poszanowaniu jej praw klasycznych. Spoglądając wstecz na wyniki mojej pracy, utwierdzam się właściwie w jednym tylko przekonaniu: że w miarę swych sił i umiejętności starałem się wychowywać porządnych i wrażliwych na piękno (nie tylko dźwiękowe) muzyków o nienagannej technice, ale nie techników za wszelką cenę. [Zbigniew Drzewiecki]

Bajka o Mozarcie jest adresowana do starszych przedszkolaków oraz do czytelników rozpoczynających szkolną edukację. W żartobliwy sposób przybliża ona przyszłym melomanom (i nie tylko) postać jednego z największych kompozytorów w dziejach muzyki Wolfganga Amadeusza Mozarta (1756-1791). Opowiada o perypetiach artysty, począwszy od jego dzieciństwa aż do czasów, kiedy jako kompozytor i wirtuoz osiągnął największe sukcesy. Zadaniem Słowniczka wyrazów nie zawsze zrozumiałych, umieszczonego na końcu książeczki, jest wprowadzenie młodego czytelnika w realia epoki, w której dorastał Mozart. Dołączona do książki płyta CD z nagraniem oprawionej muzycznie Bajki sprawi, że jej treść stanie się dla dzieci jeszcze bardziej interesująca. CD: Dominika Grzybacz - fortepian Michał Pawełek - klawesyn Błażej Kozłowski - oprawa muzyczna i dźwiękowa.

Książka przedstawia poglądy na muzykę i panoramę warunków, w jakich przyszło działać jej twórcom w XX wieku. Naświetla sytuacje, w których padały hasła całkowitego zerwania z przeszłością i podporządkowania sztuki propagandzie. Objaśnia rewolucjonizujący wpływ mediów na życie muzyczne, genezę rocka i fascynacji muzyką dawną. Uzmysławia, jak różnie można pojmować czym jest muzyka w zależności od tego, czy jest się Polakiem, Francuzem, Niemcem czy Kalifornijczykiem. Po trzeciej części Historii muzyki, przedstawiającej techniki kompozytorskie, ten tom dopełnia panoramę muzyki XX wieku o jej kontekst estetyczny i społeczno-polityczny.

Niektórzy rodzą się wielcy.
Niektórzy po wielkość sięgają.
O innych sława sama się upomina.
A jeszcze inni mają takiego pecha, że w szkolną ławę dzielą z Bono.

Każdy chce być sławny, ale w Dublinie lat siedemdziesiątych młody punkowiec Neil McCormick marzy o czymś więcej niż o marnym losie gwiazdki pop – wierzy, że jego przeznaczeniem jest wieść życie prawdziwego boga rocka. Rozplanował już wszystko – płyty, koncerty, okrzyki w imię pokoju na świecie. Lecz istnieje jedna rzecz, której nie wziął pod uwagę. Chłopak siedzący na drugim końcu klasy ma swoje własne plany.

„Killing Bono” to historia dwóch rozbieżnych istnień. Kiedy Bono i jego U2 sięgali po światową sławę i gwiazdorstwo, ich szkolny przyjaciel Neil torował sobie drogę w przeciwnym kierunku. Kiepskie dragi, dziwaczny seks, jeszcze dziwniejsze fryzury: Neil doświadczył tego wszystkiego na złudnej ścieżce ku umykającej chwale. Ale czasem to właśnie frajerzy mają do opowiedzenia najciekawsze kawałki.

W „Killing Bono” gościnnie wystąpią: papież, Bob Dylan i cała galaktyka sław. To niesamowicie zabawny, zdumiewająco szczery i przedziwnie poruszający zapis życia w cieniu prawdziwej supergwiazdy.


„W szkole byłem fanem Neila McCormicka. Był o wiele bardziej cool niż ja, do tego komponował fajne piosenki i sądziłem, że byłaby z niego pierwszorzędna gwiazda rocka. Okazało się, że myliłem się co do tego ostatniego. A teraz napisał świetną książkę”.
Bono

„Jest to najlepsza książka o człowieku, który próbuje zostać kimś w branży muzycznej, jaką czytałem”.
Sir Elton John

NEIL McCORMICK, felietonista Daily Telegraph, publikował w wielu brytyjskich tytułach prasowych, takich jak GQ, Marie Clare, The Sunday Times oraz The Observer. Mieszka w Londynie.

stron 380 + wklejka 10


WSTĘP
W szkole byłem fanem Neila McCormicka. Był o wiele bardziej cool niż ja, do tego komponował fajne piosenki i sądziłem, że byłaby z niego pierwszorzędna gwiazda rocka. Okazało się, że myliłem się co do tego ostatniego. A teraz napisał świetną książkę. Nieco mnie przyhamowała, dała do myślenia... aż mnie przeszedł dreszcz. Pewnie wielu czytelników skrzywi się podczas lektury i z pewnością jednym z nich jestem ja. Możecie sobie wyobrazić, że jest mi trudno polubić książkę taką jak ta – straszliwie drze ze mnie łacha – ale jest niezwykle zabawna i bardzo poruszająca. Rozpoznaję siebie w jego prozie, a to nieczęste. Nadzwyczajna oraz pociągająca jest jego szczerość i ta powaga unosząca się nad wszystkim, co opisuje i, co więcej, nigdy nie brak mu pasji. Umiejętność pisania o ważnych sprawach w lekki sposób jest prawdziwym darem Neila. W książce znajduje się kilka wątków, ocieramy się o trudne rzeczy, ale odbijają się one od nas jak duże piłki plażowe. I prawdziwie zadziwiające jest, że piosenki, które napisał, zacytowane w książce, dzwonią jak dzwony, a przecież nawet nie można usłyszeć ich melodii. Aspiracje tego pechowego bohatera są fantazją jedynie do chwili, kiedy przeczytacie te teksty. A wtedy zdacie sobie sprawę, że nie czytacie o gościu, który myśli, że byłby niezłą gwiazdą rocka. On naprawdę wierzy w to, co niegdyś powiedział Marlon Brando w filmie Na nabrzeżach... „Mogłem być kimś więcej”.

Bono

O Polskiej bibliografii organów pióra Marii Szymanowicz mogę się wyrazić w samych superlatywach. Jej dzieło jest ewenementem nie tylko w skali krajowej, a to dlatego, że rozumowane bibliografie z zakresu organologii należą do rzadkości. Dotychczasowe pozycje ograniczały się do zwykłego wykazu publikacji bez części analityczno-krytycznej.
Zważywszy, że dotąd brak na światowym rynku słownika organmistrzów, imponujący zasób nazwisk w indeksie omawianej Bibliografii sprawia, że stanowi ona zarazem niezwykle przydatny skorowidz pracowników tej branży w Europie na przestrzeni wieków. Ponadto znajdujemy w niej też indeks rzeczowy i miejscowy, a więc w sumie sprawne narzędzie do badań naukowych, którego przydatność doceni każdy doświadczony pracownik naukowy.

Niniejszy audiobook jest oparty na fragmentach książki zatytułowanej "Astor Piazzolla. Moja historia" Natalio Gorina (wydanie polskie PWM 2008, wydanie oryginalne:"Astor Piazzolla. Memorias" Alba Editorial 1991, 2002). nagranie fragmentów za zgodą oryginalnego wydawcy. Płyta w formacie audio przeznaczona do odtwarzania w czytnikach CD lub CD- ROM.
"Moja historia" Astora Piazzolli, to niezwykła podróż, która pozwoli czytelnikowi poznać styl pracy genialnego artysty, jego inspiracje, czasy, w jakich żył i tworzył oraz ludzi, z którymi współpracował. Wiosną 1990 roku A. Piazzolla zgodził się na udzielenie szeregu wywiadów Natalio Gorinowi - dziennikarzowi, miłośnikowi tanga i zarazem swemu przyjacielowi. Tak powstała książka, dzięki której dowiemy się o początkach kariery Astora Piazzolli w orkiestrze Anibala Troila, studiach pod kierunkiem Nadii Boulanger, stworzenia Octeto de Buenos Aires i Orquestra de Cuerdas, Quinteto, Noneto, sukcesie, jaki osiągnęła Balada para un loco, późniejszej współpracy z Gerry Mulliganem i długiej drodze do artystycznego uznania. Rzesze wielbicieli Piazzolli wciąż rosną i wszystko wskazuje na to, że spełni się jego życzenie:"mam nadzieję, że będą słuchać mojej muzyki w 2020, a także 3000 roku".

Biografia Sergieja Diagilewa - legendarnego założyciela Baletów Rosyjskich. Na świecie pozycja ta szybko stała się bestsellerem i wpisała się do klasyki literatury baletowej. Napisana żywym językiem monografia "Diagilew" jest skierowana do szerokiego grona odbiorców. Co ważne, książka jest atrakcyjna nie tylko dla teoretyków i historyków tańca, teatrologów i muzykologów, choreografów i tancerzy. Jej zakres tematyczny oraz żywa forma wypowiedzi pozwolą amatorom tańca, wielbicielom tradycyjnego baletu i tańca współczesnego zapoznać się z postacią ojca założyciela XX-wiecznego baletu. Dodatkowym atutem publikacji jest to, że będzie ona stanowić pozycję obowiązkową dla licealistów, którzy wybiorą egzamin maturalny z wiedzy o teatrze.

Obszerne wydanie encyklopedyczne zawierające 121 sylwetek piosenkarzy, kompozytorów oraz osób związanych z polską piosenką. Zawarto tu biogramy muzyczne i artystyczne, jak również wywiady, zdjęcia, dyskografie. Do każdego opisu danego artysty dołączany jest reprezentatywny tekst piosenki, wykonywanej w czasach ich świetności i sławy.

Ćwiczenia 'Kolorowe dźwięki część 2" zawierają fragmenty popularnych piosenek, kolęd i utworów klasycznych. Zapisane są w formie zbioru nut bez metrum, taktów i wartości nut. Część melodii jest opisana cyframi (palcowanie) i literami (nazwy nut), a powtarzające się fragmenty uczeń z pomocą nauczyciela powinien opisać i pokolorować według wzoru z " Kolorowych dźwięków 1". Po nauczeniu się każdej melodii nauczyciel może wspólnie z uczniem zaczernić odpowiednie nuty, dopisać metrum i kreski taktowe, tak jak to zostało zrobione na stronie 5. Mozna również poprosić dziecko o liczenie do czterech podczas grania.
Naklejki dołączone do ćwiczeń mogą służyć jako nagrody za dobrze zagrany utwór, a litery można umieśćić na klawiaturze, co ułatwi odnalezienie właściwego klawisza. Znaki nad i pod nutami można zakryć utrudniając dziecku odczytanie zapisu nutowego.

„Mieszkamy w ťWilli wśród różŤ. W domu, w którym kiedyś żył i komponował Feliks Nowowiejski, mój dziadek, a Janka pradziadek […] cały dom pełen jest jego zdjęć i pamiątek”.


Wnuczka Feliksa Nowowiejskiego, Bogna Nowowiejska-Bielawska, zabiera czytelników w niezwykłą opowieść o życiu tego wybitnego kompozytora i organisty. Bohaterem opowieści jest także jej syn Janek, który pragnie poznać historię swojego pradziadka. Każdego wieczoru mama zdradza mu inne szczegóły z życia kompozytora: opowiada o czasach szkolnych, wielkich podróżach, powstaniu muzyki do Roty, dyrygowaniu ogromnym chórem, a także zaczarowanej batucie i pierścieniu, który Feliks Nowowiejski otrzymał od królowej Holandii.


Uzupełnieniem tej pięknie wydanej, bogato ilustrowanej książki jest wyjątkowa płyta z nagraniami utworów Feliksa Nowowiejskiego. Wyjątkowa, ponieważ kompozycje Mistrza zostały nagrane w „Willi wśród róż”, na zabytkowym fortepianie marki Blüthner, a grał je jego syn Jan, ojciec Bogny, dziadek Janka. Na płycie usłyszycie także głos samego Janka – zaproszenie do wysłuchania tej niezwykłej opowieści.

Podręcznik przeznaczony jest dla najmłodszych dzieci, rozpoczynających naukę gry na gitarze w wieku 5-6 lat..
Publikacja zawiera:

•blisko 50 duetów dla ucznia i nauczyciela (w tym znane dziecięce piosenki oraz specjalnie skomponowane utwory);
•Utwory z niespodzianką z wykorzystaniem ciekawych efektów gitarowych, tj. stukanie w pudło, tamburo, flażolety, pizzicato;
•ćwiczenia pisemne, czytanki, wierszyki, zagadki, rebusy i gry planszowe;
Materiał podręcznika w całości poświęcony jest zagadnieniu gry na pustych strunach. Elementarz w przyjazny sposób wprowadza też dzieci w świat abstrakcyjnych muzycznych pojęć (np.: pięciolinia, klucz wiolinowym, metrum, nuty i pauzy). Publikacja jest w całości kolorowo ilustrowana. W tekstach i zapisie nutowym zastosowano dużą, wyraźną czcionkę, a orientację w materiale publikacji ułatwiają kolorowe ramki i ikony. Wskazówki metodyczne i akompaniamenty do ćwiczeń zamieszczonych w podręczniku wydane zostały w odrębnej publikacji.
Bohaterami Elementarza są Hania i Grześ, którzy tak jak dzieci uczą sie muzyki.Hania ładnie rysuje, a Grześ uwielbia układać wieże z klocków, ale od kiedy grają na gitarze bardzo lubią razem ćwiczyć i wspólnie rozwiązywać muzyczne zagadki.Od niedawna też czytają książkę "Detektyw Lupka na tropie muzycznych znaków". W "Elementarzu" jest kilka stron z tej książeczki. hania i Grześ mają swoje ulubione zwierzątka: pieska i kotka, które czasem psocą, a czasem pomagają im w nauce. Zapraszamy na spotkanie z gitarą i bohaterami.

Książka jest pierwszą częścią planowanego i częściowo zrealizowanego przedsięwzięcia, jakim miało być opisanie życia i twórczości Albana Berga. Niniejsza publikacja ma na celu udokumentowanie wstępnych i wczesnych utworów kompozytora z lat 1900-1913. W każdym z rozdziałów A. Chłopecki opisuje też życie kompozytora, ujawnia fakty dotyczące jego kondycji psychicznej i osobowościowej, ukazuje go w relacjach ze środowiskiem, w którym żył.

Z okazji przypadającej w 2017 roku 110. rocznicy urodzin Romana Palestra nakładem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego i Fundacji Uniwersytetu Warszawskiego ukazała się książka pt. „Słuch absolutny. Niedokończona autobiografia i listy z lat wojny”.

Pierwszą część publikacji stanowi opowieść kompozytora o sobie samym – siedem rozdziałów nieukończonej autobiografii Palestra, którą opatrzył tytułem „Słuch absolutny”. Autobiografię tę dopełniają fragmenty wspomnień z lat 1939–1945, spisane w 1980 roku, w których dominują opisy kompozycji powstałych w czasie okupacji oraz listy Palestra z lat 1940–1945 do rodziny Przypkowskich z Jędrzejowa, ukazujące realia codziennego życia w latach wojny i okupacji nazistowskiej. Publikację otwiera eseistyczny wstęp wybitnej znawczyni twórczości kompozytora, prof. dr hab. Zofii Helman, która jest jednocześnie autorką opracowania i komentarzy książki.