Daj mi znak

Spis treści:

Spis treści:

Niniejsza książka jest drugą częścią fundamentalnej monografii o życiu i twórczości Witolda Lutosławskiego (1913-1994). Całość składa się z dwóch woluminów a pierwsza część - zatytułowana Droga do dojrzałości - ukazała się w 2003 roku. Autorzy szczegółowo opisują biografię Lutosławskiego i przeprowadzają analizy wszystkich utworów powstałych po roku 1960. Monografia zawiera obszerny materiał ilustracyjny w postaci przykładów muzycznych i zdjęć. Publikacja tej książki o czołowej postaci polskiej muzyki drugiej połowy XX wieku znakomicie wpisuje się w Rok Witolda Lutosławskiego ogłoszony przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 2004 roku.

Podręcznik przeznaczony jest dla uczniów szkół muzycznych II stopnia i liceów muzycznych. Atrakcyjne walory narracyjne podręcznika podkreśla bogata ikonografia, liczne przykłady nutowe i mapy oraz ciekawy i oryginalny zestaw pomysłów dydaktycznych, służących sprawdzaniu stopnia opanowania materiału i rozwijaniu zainteresowań uczniów. Podręcznik uczy syntetycznego myślenia a także interdyscyplinarnego, logicznego kojarzenia faktów. Książka wciąga, intryguje, pobudza do szerszego zainteresowania przedmiotem. W przygotowaniu: cz. 2 - Od muzyki instrumentalnej baroku do końca XIX wieku cz. 3 - Muzyka XX wieku i muzyka współczesna

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży, z dołączoną bezpłatną płytą CD zawierającą nagrania większości ćwiczeń. Na płycie zarejestrowano brzmienie wielu instrumentów smyczkowych, dętych i perkusyjnych w wykonaniu znakomitych instrumentalistów. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi podręcznik nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży, z dołączoną bezpłatną płytą CD zawierającą nagrania większości ćwiczeń. Na płycie zarejestrowano brzmienie wielu instrumentów smyczkowych, dętych i perkusyjnych w wykonaniu znakomitych instrumentalistów. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi podręcznik nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży, z dołączoną bezpłatną płytą CD zawierającą nagrania większości ćwiczeń. Na płycie zarejestrowano brzmienie wielu instrumentów smyczkowych, dętych i perkusyjnych w wykonaniu znakomitych instrumentalistów. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi podręcznik nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

„Największymi tancerzami są Niżyński i Wójcikowski” – mówił Igor Strawiński. I wbrew pozorom w tej opinii jest wiele prawdy. Aby się o tym przekonać, wystarczy nawet wyrywkowo zapoznać się z publikacjami poświęconymi Leonowi Wójcikowskiemu. Znajdziemy w nich między innymi wypowiedzi – dość powszechne – stwierdzające, że był najznamienitszym tancerzem charakterystycznym w historii tańca. Wszakże w licznych książkach, opisujących tę dziedzinę sztuki pierwszej połowy minionego stulecia, nazwisko Leona Wójcikowskiego zajmuje znaczące miejsce. Stawiany jest obok najwybitniejszych tancerzy jego czasów, porównywany z Wacławem Niżyńskim. I nie bez powodu można również przeczytać – w kontekście Niżyńskiego – że gdyby Wójcikowski nie zrezygnował z „grania szaleńca”, to jego pozycja byłaby zupełnie inna. Niemniej i bez tego Leon Wójcikowski był tancerzem wybitnym i jedynym w swoim rodzaju, a później okazał się równie znakomitym i cenionym pedagogiem.

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży, z dołączoną bezpłatną płytą CD zawierającą nagrania większości ćwiczeń. Na płycie zarejestrowano brzmienie wielu instrumentów smyczkowych, dętych i perkusyjnych w wykonaniu znakomitych instrumentalistów. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi podręcznik nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek. Numer zalecenia: 1/2005.

Publikacja z serii "Ludzie świata muzyki" zawiera rozmowy z Jadwigą Romańską przeprowadzone przez Wacława Krupińskiego.
"Tak potoczyło się moje życie - życie wspaniałe, okrutne i bezlitosne... Między piekłem a niebem. Pewnie dlatego tak rozumiem słowa Stanisława Wyspiańskiego, który w liście do Karola Maszkowskiego pisał m. in.: "A tylko człowiek cierpiący może być zdolny do tworzenia czegoś..." Wiem coś o tym. Najpełniej śpiewałam scenę śmierci w "Cyganerii", kiedy umarła mi siostra, najpiękniej śpiewałam IX Symfonię Beethovena, kiedy Maciek był w agonii, jakże przejmująco śpiewałam koncert, kiedy umierała moja ukochana mama... I dlatego wiem, że Wyspiański miał rację - cierpienie i ból wyzwalają wielką siłę twórczą. Chciałoby się nią uspokoić tamto cierpienie.
Mogę powiedzieć na pewno - jestem człowiekiem spełnionym. I spełnionym artystą. Wiem, ile osiągnęłam, jak wysoko udało mi się wejść. Wiem, co zrobiłam przez tyle dekad pracy artystycznej; znam smak znakomitych pochwalnych recenzji, zbieranych w wielu krajach. I brzmienie idących po plecach. O mrówkach. Nieraz sobie myślałam, że ten element można by dołączyć do definicji talentu..."

Nowoczesny zestaw dyktand dla dzieci i młodzieży, z dołączoną bezpłatną płytą CD zawierającą nagrania większości ćwiczeń. Na płycie zarejestrowano brzmienie wielu instrumentów smyczkowych, dętych i perkusyjnych w wykonaniu znakomitych instrumentalistów. Układem materiału oraz założeniami metodycznymi podręcznik nawiązuje do Solfeżu elementarnego Marii Wacholc. Kolejność wprowadzania nowych zagadnień jest taka sama jak w Solfeżu elementarnym, co pozwala na równoległe korzystanie z obu podręczników, a tym samym daje możliwość opracowywania identycznych zagadnień w różnych formach, takich jak śpiewanie, rozpoznawanie, zapisywanie.
Środek dydaktyczny zalecany do użytku szkolnego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na podstawie recenzji specjalistów: prof. dr hab. Marii Wacholc i mgr Małgorzaty Bednarek.

Zbigniew Drzewiecki (1890-1971) był wybitną postacią polskiej i światowej pianistyki, wspaniałym pedagogiem, publicystą muzycznym oraz jednym z redaktorów serii wydawniczej w PWM Polskiej Biblioteki Fortepianowej. Koncertował w kraju i za granicą, włączając do swego repertuaru kompozycje Skriabina, Debussyego, Paderewskiego i Prokofiewa. Przygotowywał do publikacji utwory fortepianowe m.in. Händla, Scarlattiego, Mozarta, Beethovena, Czernego, Lessla i Szymanowskiego. Będąc profesorem polskich uczelni, wykształcił grono znakomitych uczniów, laureatów konkursów pianistycznych najwyższej rangi. Często zapraszano go na nie w charakterze jurora. Nagrodzony wieloma odznaczeniami był również członkiem honorowym wielu zagranicznych uczelni, np. uniwersytetów w Helsinkach, Tokio czy Royal Academy of Music w Londynie. We wspomnieniach przyjaciół i uczniów zawsze przedstawiany jest jako osoba bardzo towarzyska, ciepła i życzliwa.
Prezentowane Wspomnienia muzyka są poszerzoną wersją wydania pierwszego (PWM 1971). Tekst został uzupełniony o krótkie charakterystyki uczniów, którzy z powodów działalności cenzury zostali w 1971 roku pominięci w rozdziale zatytułowanym Uczniowie (Aneks I w obecnym wydaniu), oraz o artykuł przyjaciela Zbigniewa Drzewieckiego profesora Mieczysława Tomaszewskiego (Drzewiecki: edytor i krytyk muzyczny; Aneks II). Publikację uatrakcyjniają zdjęcia, udostępnione z archiwum rodzinnego Barbary i Zbigniewa Drzewieckich.
Wydanie II poszerzone ukazało się dzięki pomocy finansowej rodziny profesora Zbigniewa Drzewieckiego - żony Barbary i syna Zbigniewa.
Chcę spełnić (...) obowiązek życiowy dania świadectwa prawdzie - a więc tym przemianom, którym się ulegało, tym wydarzeniom, których się było świadkiem, tej muzyce, która ustawicznie żyła, przepływała, powstawała,trwała lub zamierała, a za której zmiennym nurtem trudno jest dziś - a tym bardziej jutro - nadążać temu, kto wzrósł i wychował się w poszanowaniu jej praw klasycznych. Spoglądając wstecz na wyniki mojej pracy, utwierdzam się właściwie w jednym tylko przekonaniu: że w miarę swych sił i umiejętności starałem się wychowywać porządnych i wrażliwych na piękno (nie tylko dźwiękowe) muzyków o nienagannej technice, ale nie techników za wszelką cenę. [Zbigniew Drzewiecki]

Struktura książki przypomina scenografię filmu, który rozpoczyna się w 1974 roku na cmentarzu w Dublinie i kończy w 2009 w Bejrucie. Książka składa się z dwunastu płyt, dwunastu rozdziałów, w których bohaterami są: Ameryka, Biblia, Karl Popper i Johnny Cash, Nowy Jork i Berlin, Barack Obama i Margaret Thatcher, Salwador i angielscy górnicy, topmodelki i IRA.

Jedyna taka książka o U2. 137 utworów, 12 albumów, 30 lat. Znakomita lektura dla wszystkich fanów rocka.

Legendarny zespół U2 od prawie 30 lat tworzy muzykę, która zmienia świat. Autor książki prezentuje historie prawie wszystkich utworów zespołu, od porywającego „I Will Follow” (BOY, 1980) po najnowszy „Cedars of Lebanon” (NO LINE ON THE HORIZON, 2009), omawia okoliczności ich powstania, wskazuje na źródła i inspiracje tekstów, proponuje oryginalne ich interpretacje i może tym zaskoczyć niejednego fana. Książka opowiada nie tylko o tekstach i sensach w nich ukrytych, ale przede wszystkim o samym zespole i jego historii, o współczesnym świecie i zmianach, które w nim zaszły, o muzyce, kinie, polityce, filozofii i literaturze. To również książka, która odpowiada na pytanie, dlaczego kochamy U2 — bo z biegiem lat ich historia opowiada także o nas samych.

Nowy solfeż przeznaczony jest do zajęć kształcenia słuchu w szkołach muzycznych I stopnia. Adresatem publikacji są dzieci rozpoczynające naukę w cyklu czteroletnim oraz uczniowie cyklu sześcioletniego i ogólnokształcących szkół muzycznych, dla których ten solfeż stanowić może uzupełnienie podręczników z serii Nasza muzyka. Tytuł – Nowy solfeż – sygnalizuje nowatorstwo tej publikacji, zrealizowane na wielu płaszczyznach. Po pierwsze, poprzez bardzo obszerny, starannie wyselekcjonowany i opisany (tytułami i nazwiskami kompozytorów) repertuar. W publikacji znalazło się blisko tysiąc ćwiczeń solfeżowych i rytmicznych (zarówno jednogłosowych, jak i wielogłosowych), na które składają się utwory z repertuaru instrumentalnego wszystkich epok, w tym, oznaczone ikoną „HIT”, najsłynniejsze kompozycje muzyki klasycznej, a dodatkowo pieśni kompozytorów XIX wieku, współczesne piosenki dla dzieci oraz ludowe melodie z różnych krajów. Nowoczesne jest również opracowanie graficzne. Każda tonacja, temat, typ ćwiczenia oznaczone są kolorem lub specjalnym symbolem pomagającym w szybkim odnalezieniu potrzebnego zagadnienia w książce (np. melodii w kluczu wiolinowym lub basowym). Pozwala to podnieść efektywność zajęć oraz zachęcić dzieci do pracy z książką. Po trzecie, Nowy solfeż, jak żadna inna tego typu publikacja, jest dla nauczyciela kompaktowym materiałem, umożliwiającym kreatywną pracę według preferowanej metody i dostosowanie jej do możliwości, poziomu zaawansowania i wieku każdego ucznia. Materiał Nowego solfeżu obejmuje tonacje do pięciu znaków przykluczowych, zawiera również zestaw utworów opartych na pentatonice, skalach modalnych, skali góralskiej oraz zbiór ćwiczeń rytmicznych. Publikację uzupełniają strony zawierające skrótowe kompendium wiedzy z zakresu kształcenia słuchu i rytmiki. Repertuar Nowego solfeżu pozwala na korelowanie zajęć kształcenia słuchu z audycjami muzycznymi. Zakres tematyczny Nowego solfeżu jest zgodny z obowiązującą w szkolnictwie artystycznym podstawą programową. Uzupełnieniem publikacji jest Dodatek dla nauczyciela zawierający akompaniamenty fortepianowe do wielu melodii i ćwiczeń.

Niniejszy zbiór ma na celu przeniesienie na grunt polski wspaniałych hymnów i pieśni, jakie zostały skomponowane na cześć jednego z najwybitniejszych biskupów i teologów - św. Ambrożego z Mediolanu - pogromcy herezji ariańskiej, która nie uznawała Jezusa Chrystusa za Syna równego Ojcu i obrońcy nicejskiego wyznania wiary. Ambroży stał się w bizantyjskiej poezji symbolem, ikoną, znakiem Bożej obecności w człowieku i Bożego działania w Kościele. Książka zawiera teksty.

Kontakiony, Kanony i inne utwory ku czci św. Ambrożego z Mediolanu mają doniosłe znaczenie dla teologii, dla historii, dla twórczości poetyckiej i muzycznej, a także dla dialogu między religiami, św. Ambroży jest bowiem tym, który łączy Wschód z Zachodem, a także ludzi różnych przekonań oraz specjalności.

Publikację stanowi zbiór kart do muzyki, rytmiki i zajęć z nauki gry na instrumencie. Karty przedstawiają podstawowe zasady teorii muzyki, ćwiczenia, klucze muzyczne, wartości rytmiczne, metrum, wysokości nut oraz sposoby artykulacji. Autor wprowadził zadania pogrupowane stopniem trudności z użyciem podstawowych interwałów, aby uczeń szybciej i lepiej uczył się poruszać po pięciolinii.

Tradycyjna szkoła dla saksofonistów klasycznych. Tom pierwszy zawiera etiudy i trankrypcje utworów, które stanowią znakomite kompendium nauczania przez pierwsze lata nauczania. Każde z ćwiczeń jest szczegółowo opisane co do prawidłowego sposobu wykonania. Publikacja zawiera fotografie i tablice poglądowe, które uatrakcyjniają i ułatwiają początki nauki gry na saksof

Ćwiczenia 'Kolorowe dźwięki część 2" zawierają fragmenty popularnych piosenek, kolęd i utworów klasycznych. Zapisane są w formie zbioru nut bez metrum, taktów i wartości nut. Część melodii jest opisana cyframi (palcowanie) i literami (nazwy nut), a powtarzające się fragmenty uczeń z pomocą nauczyciela powinien opisać i pokolorować według wzoru z " Kolorowych dźwięków 1". Po nauczeniu się każdej melodii nauczyciel może wspólnie z uczniem zaczernić odpowiednie nuty, dopisać metrum i kreski taktowe, tak jak to zostało zrobione na stronie 5. Mozna również poprosić dziecko o liczenie do czterech podczas grania.
Naklejki dołączone do ćwiczeń mogą służyć jako nagrody za dobrze zagrany utwór, a litery można umieśćić na klawiaturze, co ułatwi odnalezienie właściwego klawisza. Znaki nad i pod nutami można zakryć utrudniając dziecku odczytanie zapisu nutowego.

Podręcznik przeznaczony jest dla najmłodszych dzieci, rozpoczynających naukę gry na gitarze w wieku 5-6 lat..
Publikacja zawiera:

•blisko 50 duetów dla ucznia i nauczyciela (w tym znane dziecięce piosenki oraz specjalnie skomponowane utwory);
•Utwory z niespodzianką z wykorzystaniem ciekawych efektów gitarowych, tj. stukanie w pudło, tamburo, flażolety, pizzicato;
•ćwiczenia pisemne, czytanki, wierszyki, zagadki, rebusy i gry planszowe;
Materiał podręcznika w całości poświęcony jest zagadnieniu gry na pustych strunach. Elementarz w przyjazny sposób wprowadza też dzieci w świat abstrakcyjnych muzycznych pojęć (np.: pięciolinia, klucz wiolinowym, metrum, nuty i pauzy). Publikacja jest w całości kolorowo ilustrowana. W tekstach i zapisie nutowym zastosowano dużą, wyraźną czcionkę, a orientację w materiale publikacji ułatwiają kolorowe ramki i ikony. Wskazówki metodyczne i akompaniamenty do ćwiczeń zamieszczonych w podręczniku wydane zostały w odrębnej publikacji.
Bohaterami Elementarza są Hania i Grześ, którzy tak jak dzieci uczą sie muzyki.Hania ładnie rysuje, a Grześ uwielbia układać wieże z klocków, ale od kiedy grają na gitarze bardzo lubią razem ćwiczyć i wspólnie rozwiązywać muzyczne zagadki.Od niedawna też czytają książkę "Detektyw Lupka na tropie muzycznych znaków". W "Elementarzu" jest kilka stron z tej książeczki. hania i Grześ mają swoje ulubione zwierzątka: pieska i kotka, które czasem psocą, a czasem pomagają im w nauce. Zapraszamy na spotkanie z gitarą i bohaterami.