Ask Me Now

Spis treści:

Spis treści:

Książka jest pracą badawczą pod redakcją Zbigniewa Skowrona dotyczącą stylu twórczości i estetyki Witolda Lutosławskiego. Publikacja podzielona jest na dwa główne rozdziały: I - Estetyka Witolda Lutosławskiego i jej przejawy dźwiękowe, II - Zagadnienia stylu i techniki kompozytorskiej Witolda Lutosławskiego. Zarówno w badaniach nad estetyką, jak i stylem, projekt zakładał zastosowanie kryteriów metodologicznych sformułowanych w pracy Leonarda B. Meyera pt. "Style and Music. Theory, History, and Ideology" (Filadelfia, University of Pennsylvania Press, 1989). Kryteria te pozwalają określić styl Lutosławskiego nie tylko od strony indywidualnych strategii twórczych, ale też w perspektywie związków z sytuacją artystyczną i kulturową, w jakiej przyszło mu tworzyć.

"Materiał ten powinien stanowić możliwie najpełniejszą (aczkolwiek niekompletną - mam tego świadomość) monografię tego "kultowego" i kulturotwórczego miejsca, jakim był Krakowski jazz Klub "Helikon". Autorzy wspomnień, osoby bezpośrednio uczestniczące w życiu klubu, dzielą się swoim osobistym, niepowtarzalnym spojrzeniem na tamto miejsce i tamten czas. Dlatego ich relacje zamieściliśmy prawie bez zmian, uważając, ze autor pisząc wspomnienia poświęcił im wystarczająco dużo czasu i uwagi. Staraliśmy się nie ingerować zanadto w składnię ani stylistykę, chcąc zachować własny, charakterystyczny styl wypowiedzi autorów. Zdajemy sobie sprawę z absolutnej wyjątkowości zbieranych materiałów. Relacje i impresje z jednej strony, a archiwalia z drugiej oraz na potrzeby niniejszej książki sporządzona możliwie najpełniejsza lista stałych bywalców Jazz Klubu, pozwalają odtworzyć atmosferę tamtych czasów. Mamy taką nadzieję."
Grzegorz Tusiewicz

"Figurujący we wszystkich słownikach i encyklopediach baletowych Leon Woizikovsky to zawsze Polish dancer, danseur polonais, polnischer Tänzer, polskij artist, ballerino polacco. Ten uznany za jednego z najwybitniejszych tancerzy charakterystycznych pierwszej połowy XX wieku i ceniony pedagog zawsze podkreślał swą polską narodowość i fakt ukończenia Szkoły Baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie. Nie obdarowany w zespołach zagranicznych szczególnymi przywilejami, osiągnął w nich wysoką pozycję tylko dzięki swojemu talentowi, niespożytej pracowitości i szczeremu umiłowaniu tańca, który stał się treścią jego życia.
oderwany we wczesnej młodości od ojczystego kraju, najlepsze lata swego życia przetańczył na obczyźnie, w sławnych, występujących pod rosyjskim szyldem zespołach, przebywał wśród ludzi różnych narodowości, przystosowywał się do wciąż zmieniających się warunków i obyczajów w różnych krajach, tracił kontakt z ojczyzną, stawał się "obywatelem świata". Najwyżej jednak ocenione tam wartości jego sztuki, to właśnie takie cechy polskiego tańca, jak polot, werwa, zamaszystość, żywiołowość, zmienność nastrojów. Poza sceną zaś chętnie przebywał, mimo swej rangi solisty, w towarzystwie polskich koleżanek i kolegów, służąc zawsze pomocą i radą nowym przybyszom".
Irena Turska

"Można zjawisko, któremu na imię Penderecki nazywać wielorako. I tak też się działo od samego początku i dzieje nadal. Nadawane mu określenia rymują się ze sobą lub rozmijają się, stając przy tym na tym samym lub przeciwnym brzegu. Naprzeciw wyrazom podziwu stają więc anatemy, rzucane również przez tych, którzy wcześniej podziwiali. Bo droga twórcza autora Trenu, Pasji i Raju utraconego ma charakter ekspulsywny. Zmienia się, zaskakując spontanicznością i dynamizmem reakcji na świat i życie. Reakcji będących wyrazem osobowości obdarzonej nie tylko zdolnościami, ale i temperamentem twórczym, i charakterem osobistym o barwie i sile niepowtarzalnej. Nade wszystko - tej niosącej w sobie odwagę bycia sobą. W każdej sytuacji i naprzeciw każdej."
[Mieczysław Tomaszewski]

Andrzej Nikodemowicz to bez wątpienia jedna z największych osobistości w gronie współczesnych polskich kompozytorów. Jego twórczość na stałe zawitała na rodzimej oraz światowej scenie muzycznej, zajmując własne, niepowtarzalne miejsce. Publikacja jest z jednej strony historią człowieka, który na trwałe wpisał się w polskie życie muzyczne XX i XXI wieku, próbą usystematyzowania i obiektywnego scharakteryzowania jego bogatego dorobku kompozytorskiego, a z drugiej strony subiektywnym spojrzeniem na jego sylwetkę oraz na wybrane utwory kameralne. W pracy zamieszczona jest biografia kompozytora od urodzenia we Lwowie w 1925 roku, młodzieńczość, trudne lata wojenne i powojenne, przez konieczność opuszczenia rodzinnego miasta w 1980 roku na rzecz Lublina, gdzie Andrzej Nikodemowicz dotychczas mieszka i dalej tworzy muzykę.
Do prezentacji analitycznej wybrano wąską, ale charakterystyczną i spójną grupę utworów: wczesne kompozycje kameralne Andrzeja Nikodemowicza na skrzypce i fortepian (z lat 40. i 50.) przedstawione w kontekście źródeł jego inspiracji oraz najistotniejszych wydarzeń z jego życia. Są to: Romance, 1947 rok; Kołysanka, 1949 rok; Notturno (Nokturn), 1951 rok; Poeme I, 1955 rok; Poeme II, 1955 rok; Sonata, 1949 rok. Do książki dołączona jest płyta z nagraniami ww utworów kameralnych w wykonaniu Katarzyny Dudy (skrzypce) i Agnieszki Schulz-Brzyskiej (fortepian).

Stosunek Szymanowskiego do Chopina i jego dzieł bywał różny i wahał się od fascynacji po lekceważenie. Jednak niezaprzeczalnym pozostaje fakt, że pod wpływem Chopina nastąpiła głęboka przemiana w światopoglądzie artystycznym Szymanowskiego w ostatnim okresie jego twórczości.
Pierwsza praca została napisana dla miesięcznika Skamander (ukazała się w nrach 28 i 29-30 w 1923 r.). Dotyczyła rewizji dotychczasowych poglądów Szymanowskiego na temat Chopina, także próby zwrócenia uwagi na prawdziwą wartość twórczości chopinowskiej, bez oplątywania jej bezkrytycznym, sentymentalnym kultem.
Fryderyka Chopina mit o duszy polskiej to tytuł przemówienia napisanego z okazji uroczystego koncertu Filharmonii Warszawskiej w dn. 16.11.1924 roku w 75-tą rocznicę śmierci Chopina.
W listopadzie 1930 roku Szymanowski wygłosił przemówienie pt. Chopin na akademii zorganizowanej przez Uniwersytet Warszawski z okazji wmurowania tablicy pamiątkowej w gmachu uniwersyteckim, w którym mieszkał Chopin. Autor odniósł się do trwałości i niesamowitej głębi twórczości Chopina, do jej ogromnej wartości dla sztuki w ogóle, wychodząc w ten sposób poza krąg wąskich, muzycznych rozważań.
Ostatnia praca powstała dla paryskiego miesięcznika muzycznego La Revue Musicale do numeru poświęconego Chopinowi, który ukazał się w grudniu 1931 roku (Frédéric Chopin et la musique polonaise moderne; pol. tł. J. Iwaszkiewicz: Fryderyk Chopin a polska muzyka współczesna). Szymanowski podjął temat obecności w utworach Chopina cech tzw. narodowych i tych należących do wielkiej sztuki.

Dwie idee kierunkowe przenikają świadomość twórczą Pendereckiego, który daje im wyraz w swojej poetyce - tak tej eksplikowanej z uniwersyteckich katedr, jak i tej stosowanej w kompozytorskiej praktyce. Pierwsza dotyczy języka i można ją streścić jako: potrzeba syntezy. Syntezy języków wielu, dawnych i nowych, choćby najbardziej dziwiących się sobie. (...) Druga z idei kierunkowych otrzymała postać metafory. Penderecki znalazł dla niej formułę biblijną: arka. Jeśli świata sztuki nie można uzdrowić, zawrócić z drogi prowadzącej ku samozniszczeniu, to trzeba chociaż ocalić to, co posiada on najcenniejszego. Przenieść z dawnego millenium - w nowe - wartości trwałe, niezniszczalne. Kompozytor jest w tym konsekwentny, a w przedstawianiu problemu obrazowy: „Już od dawna myślę o potopie i konieczności zbudowania arki”.

Pierwsza literacka publikacja znanej polskiej tancerki flamenco Urszuli Żebrowskiej-Kacprzak to owoc wieloletniego doświadczenia scenicznego autorki oraz jej wyobraźni estetycznej i artystycznej pomysłowości. Autorka sugeruje zarówno sprawdzone jak i nowatorskie rozwiązania, aby występy flamenco w polskich warunkach były jak najbardziej efektowne. Ponadto przybliżona jest historia kultury flamenco, opisane podstawowe formy w tym tańcu, nieco uwagi poświęca się rekwizytom i stepowaniu. Książka ta jest połączeniem podręcznika, poradnika i zbioru wspomnień i ciekawych obserwacji dotyczących flamenco. Wszystko, co potrzebne początkującemu i bardziej zaawansowanemu tancerzowi flamenco w Polsce. Daj się ponieść flamenco!

Urszula Żebrowska-Kacprzak tancerka, choreograf, instruktor rekreacji ruchowej i nauczycielka flamenco. Ekonomistka z wykształcenia, iberystka z zamiłowania, rozpoczynała naukę tańca w roku 1996 u prekursorki ruchu flamenco w Polsce Grażyny Adamczyk Lidtke. W trakcie swojej przygody z flamenco, uczyła się u mistrzów polskich, niemieckich, słowackich i oczywiście hiszpańskich, wyznaje zasadę, że flamenco może tańczyć każdy, gdyż emocje są uniwersalne bez względu na narodowość. Właścicielka największego sklepu z akcesoriami do flamenco Tienda Flamenca oraz wieloletnia współpracownica najbardziej znanych polskich artystów z kręgu flamenco Sławomira Dolaty, Marka Długosza, Roberta Gawrona, Ireneusza Folusza, obecnie prowadzi warsztaty tańca flamenco w Polsce i zagranicą oraz występuje w Duecie Flamenco, dużej formacji tanecznej Casi Flamenco, a także w zespołach, grających muzykę na żywo, m. in w swoim autorskim projekcie Tres Flamenkos y una Chica. W pracy naukowej poświęca się badaniom nad marketingiem w kontekście różnic kulturowych oraz prowadzi wykłady o kulturze regionów hiszpańskich.

Struktura książki przypomina scenografię filmu, który rozpoczyna się w 1974 roku na cmentarzu w Dublinie i kończy w 2009 w Bejrucie. Książka składa się z dwunastu płyt, dwunastu rozdziałów, w których bohaterami są: Ameryka, Biblia, Karl Popper i Johnny Cash, Nowy Jork i Berlin, Barack Obama i Margaret Thatcher, Salwador i angielscy górnicy, topmodelki i IRA.

Jedyna taka książka o U2. 137 utworów, 12 albumów, 30 lat. Znakomita lektura dla wszystkich fanów rocka.

Legendarny zespół U2 od prawie 30 lat tworzy muzykę, która zmienia świat. Autor książki prezentuje historie prawie wszystkich utworów zespołu, od porywającego „I Will Follow” (BOY, 1980) po najnowszy „Cedars of Lebanon” (NO LINE ON THE HORIZON, 2009), omawia okoliczności ich powstania, wskazuje na źródła i inspiracje tekstów, proponuje oryginalne ich interpretacje i może tym zaskoczyć niejednego fana. Książka opowiada nie tylko o tekstach i sensach w nich ukrytych, ale przede wszystkim o samym zespole i jego historii, o współczesnym świecie i zmianach, które w nim zaszły, o muzyce, kinie, polityce, filozofii i literaturze. To również książka, która odpowiada na pytanie, dlaczego kochamy U2 — bo z biegiem lat ich historia opowiada także o nas samych.

Chciałbym Państwu polecić pracę o początkach i drogach rozwoju rosyjskiej muzyki organowej; pierwszą polską monografię na ten temat. Ogromne zainteresowanie organami w gronie arystokracji i szlachty, a potem inteligencji rosyjskiej, poczynając od XVIII wieku, jest swoistym fenomenem w społeczeństwie, którego wyznanie nie dopuszczało żadnych instrumentów w obrzędach religijnych. Tym bardziej zaskakuje więc stopień kultywacji muzyki organowej w następnych stuleciach, podyktowany wyłącznie kryteriami intelektualno-kulturowymi, a nie kultowymi.
Prof.dr hab. Jerzy Gołos
Rozprawa opisuje rosyjską i radziecką muzykę organową w szerokim zakresie oraz w różnych aspektach i kontekstach:

- w aspekcie historycznym – rozważane są kolejne etapy rozwoju tej muzyki przypadające na różne okresy.
- w kontekście systematyki rodzajów, gatunków oraz form muzycznych – dokonano podziału rosyjskiej i radzieckiej muzyki organowej na: solową, kameralną, oratoryjno-kantatową, symfoniczną, operową, baletową, teatralną i filmową, tradycyjną, awangardową, programową, użytkową itp.
- w kontekście tzw. Szkół organowych – wyodrębniono i scharakteryzowano główne ośrodki związane z rozwojem organów, muzyki organowej oraz kształceniem organistów, koncentrujące się wokół wybitnych wirtuozów i pedagogów.
- w aspekcie kronikarskim – omówiono postacie wybranych reprezentatywnych twórców rosyjskiej i radzieckiej muzyki organowej oraz ich najważniejsze dzieła.

Do książki dołączona jest płyta CD ilustrująca na przykładzie wybranych utworów treść rozprawy.

1.Aleksander Głazunow – Preludium i fuga D-dur
2.Aleksander Goedicke – Preludium Es-dur
3.Dymitr Szostakowicz – Passacaglia z opery „Katarzyna Izmajłowa”
4.Georgij Muszel – Suita na organy /Aria, Toccata i Fuga/
5.Alfred Schnittke – Dwa utwory na organy
6.Sofia Gubajdulina – Hell und Dunkel

Janusz Gniatkowski, wielka gwiazda polskiej piosenki w latach 50. i 60. XX-wieku. Uwielbiany przez fanów, charakteryzujący się niepowtarzalnym urokiem osobistym, elegancją i fascynującą osobowością estradową. No i ten głos, wyjątkowy, ciepły o dużej skali i sile, i przepięknej barwie, który później wielu wykonawców starało się naśladować. Autorem książki jest Janusz Świąder – dziennikarz od 1969 r. w redakcjach: „Sztandar Ludu”, „Dziennik Lubelski” i „Dziennik Wschodni”, a w latach 1975-1991 również w Polskiej Agencji Prasowej. Autor licznych publikacji w prasie lubelskiej, krajowej (m.in. w „Przekroju” i „Głosie Nauczycielskim”, Magazynie Wyższych Sfer VIP) i zagranicznej (londyńskim, polonijnym Polish Weekly Magazine „Cooltura”, nowojorskim polonijnym „Super Express USA”, amerykańskim dwutygodniku polonijnym „Gwiazda Polarna”) oraz w portalach internetowych – Interia, Wirtualna Polska i kanadyjskim Mówię po polsku. Współpracował owocnie z warszawską agencją komputerową Micro Way Media i Krajową Agencją Prasową i Fotograficzną, a obecnie współpracuje z dwumiesięcznikiem lubelskim „Uroda życia”. W roku 2011, decyzją lubelskiego oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy, został mu przyznany tytuł „Młodego Dinozaura”. Tytułem tym stowarzyszenie obdarza dziennikarzy-emerytów, czynnych zawodowo.
Książka ma na celu: dla starszych – powrót do miłej przeszłości, dobrych wspomnień, którym towarzyszyły piosenki Janusza Gniatkowskiego; dla nieco młodszych – powrót do krainy dzieciństwa; a dla współczesnych przybliżenie postaci tego piosenkarza i być może zafascynowanie Jego osobowością i dorobkiem artystycznym.

Niniejszy zbiór ma na celu przeniesienie na grunt polski wspaniałych hymnów i pieśni, jakie zostały skomponowane na cześć jednego z najwybitniejszych biskupów i teologów - św. Ambrożego z Mediolanu - pogromcy herezji ariańskiej, która nie uznawała Jezusa Chrystusa za Syna równego Ojcu i obrońcy nicejskiego wyznania wiary. Ambroży stał się w bizantyjskiej poezji symbolem, ikoną, znakiem Bożej obecności w człowieku i Bożego działania w Kościele. Książka zawiera teksty.

Kontakiony, Kanony i inne utwory ku czci św. Ambrożego z Mediolanu mają doniosłe znaczenie dla teologii, dla historii, dla twórczości poetyckiej i muzycznej, a także dla dialogu między religiami, św. Ambroży jest bowiem tym, który łączy Wschód z Zachodem, a także ludzi różnych przekonań oraz specjalności.

U2 Propaganda jest bogatą antologią najlepszych tekstów, wywiadów, zdjęć, listów, piosenek, anegdot i żartów, jakie przez dwadzieścia lat ukazywały się na łamach oficjalnego fanzinu U2.
Książka daje jedyną w swoim rodzaju, fascynującą okazję prześledzenia „od wewnątrz” rozwoju i kariery jednej z największych grup rockowych na świecie. Czyni to piórami i aparatami fotograficznymi ludzi, którzy byli najbliżej U2, a często piórami i aparatami fotograficznymi samych członków zespołu.

W U2 Propaganda znajduje się 250 kolorowych fotografii – z których wiele nigdy wcześniej nie publikowano – artykuły pisane przez fanów, krytyków i członków U2, oraz wyczerpujące, zaskakujące, a często zabawne wywiady.

U2 Propaganda jest bez wątpienia najpełniejszym kompendium wiedzy o zespole, najlepszą książką o U2, jaka kiedykolwiek powstała. Wystarczy do niej zajrzeć.

Książka „Górecki. Portret w pamięci” Beaty Bolesławskiej-Lewandowskiej jest zapisem rozmów z osobami z kręgu Henryka Mikołaja Góreckiego, polskiego kompozytora XX wieku. Z mozaiki wspomnień wyłania się portret kompozytora, jakiego wcześniej nie znaliśmy.
Jak pisze autorka: „Kiedy 12 listopada 2010 roku dotarła do mnie wiadomość o śmierci Henryka Mikołaja Góreckiego, pomyślałam, że oto definitywnie kończy się pewna epoka w historii muzyki polskiej, ale jednocześnie uświadomiłam sobie, że chciałabym zrobić coś, co byłoby możliwie najlepszym upamiętnieniem tej niezwykłej postaci naszego życia muzycznego".