Sław języku

Utwór sześć mazurków na gitarą klasyczną Stanisława Mrońskiego dostały I Nagrodę w I Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim na utwór na gitarę klasyczną w 1975 roku.

Publikacja zawiera 8 kolęd, m.in.: Przybieżeli do Betlejem, Wśród nocnej ciszy,
W żłobie leży, Pójdźmy wszyscy. Niniejszy zeszyt kolęd przeznaczony jest dla uczniów w początkowym okresie nauki gry na gitarze, adresowany do samouków, uczniów ognisk muzycznych i szkół muzycznych I stopnia.

Bob Marley przyszedł na świat we wsi Nine Maile nieopodal miasta Saint Anns na Jamajce. Jego ojcem był biały oficer armii brytyjskiej (Marley nigdy go nie poznał), a matka jamajską wieśniaczką. Rodzina przeniosła się do stolicy Jamajki - Kingston, gdzie zamieszkali w dzielnicy slumsów - Trenchtown. Marley znalazł pracę jako spawacz i w tym właśnie czasie założył swój pierwszy zespół. W 1962 roku Marley nagrał w studiu swój pierwszy singel "Judge Not". Pierwsze nagrania Marleya, takie jak "Put It On", "Ten Commandments" oraz "Love and Affection", opowiadały o świecie ulic Trenchtown, o zdesperowanych chuliganach i ulicznikach. W tym czasie zaczął krystalizować się skład Weilersów - grupy, która współtworzyła później sławę Marleya. W lutym 1966 roku Bob Marley poślubił czarnoskórą wokalistkę Ritę Anderson i przeniósł się do Delaware w USA (pracował tam jako kelner, asystent w laboratorium, kierowca wózka widłowego na nocnej zmianie w magazynie oraz monter w fabryce). Zagrożony poborem do wojska i wysłaniem na wojnę do Wietnamu, Bob Marley powrócił na Jamajkę. W kwietniu 1966 roku Jamajkę odwiedził król Etiopii - Hajle Selasie I, który był czczony jako prorok przez rastafarian - członków ruchu religijnego, który łączy tradycje biblijne z elementami wierzeń afrykańskich. Rastafarianizm to nie tylko religia, ale także specyficzny styl życia (np. marihuana uważana jest tu za święte ziele). Marley zaangażował się w ten ruch. Rastafarianie wierzą, że Afrykanie są narodem wybranym. Marley śpiewał właśnie o idei powrotu Afrykanów z ziemi wygnania i wyzysku - Babilonu (czyli świata Zachodu) do ziemi wolności - Afryki. W połowie lat 60 kształtował się nurt, który dziś określany jest jako reggae - szybka, rytmiczna muzyka z wyrazistym rytmem. The Wailers mieli wielki udział w rozpropagowaniu tej muzyki. W 1968 r. Marley ostatni raz obciął włosy. Potem już zawsze nosił długie dredy, fryzurę typową dla rastafarian.
3 grudnia 1976 r. siedmiu napastników z bronią wpadło do domu artysty w Kingston, raniąc Marleya, jego żonę i menedżera Dona Taylora. Po zamachu Marley przeniósł się na Florydę. W 1977 r. stwierdzono u niego nowotwór i usunięto mu palec u nogi, informując media, że odniósł kontuzję podczas gry w piłkę nożną. Latem 1980 r. nowotwór znów dał znać o sobie, gdy artysta zasłabł podczas joggingu w nowojorskim Central Parku. Ostatni koncert Marleya odbył się 23 września 1980 r. w Pittsburgu. Po koncercie muzyk poddany został badaniom lekarskim, które ujawniły raka płuc i żołądka oraz wielki guz w mózgu. Zmarł 11 maja 1981 roku. Pochowano go na Jamajce.
Publikacja zawiera wybrane utwory artysty napisane na gitarę solo.

Bobrowicz Jan Nepomucen- urodził się w 1805 r. w Krakowie od wczesnych lat dzieciństwa grał na gitarze. Wielu świetnych artystów koncertujących w owych latach
angarzowało go do udziału w swoich występach, jak np. sławny skrzypek Karol Lipiński. Franciszek Liszt nazwał Bobrowicza ,, Chopinem gitary ". Bobrowicz był nie tylko gitarzystą ale także kompozytorem. Wydał około 70 pozycji, z czego zachowalo się około 50. Są to wariacje, marsze, walce, polonezy, transkrypcje, pieśni na głos z gitarą.
W 200 rocznicę urodzin kompozytora powstała edycja tej publikacji, do której sięgnięcia szczerze zachęcamy.

Leo Brouwer to afro-kubański kompozytor, gitarzysta i dyrygent. Nagrał ponad sto płyt, tworzy muzykę filmową a wiele filmów kubańskich, dzięki jego muzyce, stało się sławnych na całym świecie. Swoje inspiracje czerpie głównie z dwóch źródeł: dwudziestowiecznej muzyki europejskiej oraz folkloru niewolników z zachodniej Afryki, którzy przed wiekami zasiedlili Kubę. Jest także autorem uznanych prac dydktycznych oraz cenionym współczesnym gitarzystą klasycznym.

Jan Nepomucen Bobrowicz urodził się w Krakowie w 1805 roku w rodzinie szlacheckiej. Należał do grupy najwybitniejszych gitarzystów epoki, do której zaliczeni zostali jeszcze trzej polscy wirtuozi: Feliks Horecki, Marek Sokołowski i Stanisław Szczepanowski. Jeszcze jako dziecko rozpoczął naukę gry na gitarze pod kierunkiem swojego ojca. Kształcił się później u Mauro Giulianiego w Wiedniu. W 1822 roku został przyjęty do Krakowskiego Towarzystwa Muzycznego. Brał udział w koncertach wielu odwiedzających Kraków artystów oraz występował jako solista, zyskując sławę znakomitego wykonawcy.
Bobrowicz był gitarzystą - wirtuozem, jak również znakomitym kompozytorem. Napisał około 70 utworów, z czego zachowało się około 50. Są to wariacje, fantazje, marsze, walce, polonezy, transkrypcje pieśni na głos z gitarą i transkrypcje utworów Chopina.
Niniejsza publikacja zawiera utwór "Distraction rondeau brillant et facile" z op. 17 i jest to pierwsze polskie wydanie tego utworu.

1. Według Artura Jacobsa:
Villanella (wł.) villanelle (fr.) są to wiejskie pieśni (lub utwory instrumentalne o zbliżonym charakterze) zwłaszcza typ XVI wiecznej pieśni zwrotkowej o prostej fakturze, przeciwieństwo kunsztownego madrygału.
2. Według Józefa Władysława Reissa:
Villanella to taneczna piosenka neapolitańska XVI w. Żywa i pogodna zwykle opracowana homofonicznie na trzy głosy, często z umyślnymi błędami kwint równoległych dla podkreślenia jej prostego charakteru i niekunsztownej budowy. Do najbardziej znanych kompozytorów villanelli należeli: Ruggiero Giowanelli (1560 - 1625), Sigismondo d'India (XVII w.), i sławny madrygalista L. Marenzio, który wydał 5 zbiorów villanell (1584 - 1587). Śpiewano je również poza Włochami, a we Francji powstały wzorowane na nich pieśni sielskie zwane brunettes - miłosne o zabarwieniu sentymentalnym.
3. Według Janusza Ekierta:
Villanella, villanesca to renesansowa piosenka neapolitańska. Żartobliwa w rytmach tanecznych z tekstem w dialekcie neapolitańskim zwykle 3 - głosowa w prostej fakturze akordowej. W połowie XVI wieku spopularyzowała się też w północnych Włoszech. Podobnie jak jej odmiana villota była reakcją przeciw zbytniemu wyrafinowaniu madrygału.
W publikacji zawarto 15 Villanelles na tematy ludowe bretońskie i irlandzkie w oryginale przeznaczone na harfę celtycką, w niniejszej aranżacji na gitarę klasyczną.

Niniejszy zbiór przeznaczony jest dla początkujących i średnio zaawansowanych gitarzystów. Zawarłem w nim 22 utwory o zróżnicowanej stylistyce: od radosnych ragtimów, efektownych bluesów, poprzez nastrojowe walce, śpiewne ballady, aż po miniatury utrzymane w stylu latynoamerykańskim. Cechą wspólną tych kompozycji jest melodyjność, klarowna harmonia, przejrzysta faktura, czytelna forma, a także wyrównany stopień trudności. Zastosowane w utworach efekty i techniki gitarowe, tj. rasgueado, pizzicato, flażolety, tremolo, stukanie w pudło, pozwoliły mi uwypuklić bogactwo możliwości kolorystycznych oraz wyrazowych tego instrumentu.

Klamrą spinającą zbiór jest jego tytuł – Cały rok z gitarą. Utwory uporządkowane są w cztery grupy związane z kolejnymi porami roku. Stąd album rozpoczyna kilka miniatur „wiosennych”, następnie pojawiają się utwory w „gorących rytmach lata”, pełne zadumy i nostalgii „jesienne impresje”, a na końcu kompozycje
wywołujące w wyobraźni „zimowe obrazy”.

W większości utworów zamieściłem propozycję aplikatury zarówno prawej jak i lewej ręki, tak by ułatwić wykonawcom korzystanie z publikacji. Sugestie dotyczące opalcowania, dynamiki, agogiki nie wykluczają oczywiście realizacji własnych pomysłów wykonawczych.

Mam nadzieję, że zbiór ten spotka się z życzliwym przyjęciem i, zgodnie z jego tytułem, będzie towarzyszyć gitarzystom przez cały rok.

Specjalne podziękowania kieruję do Tatiany Stachak za pomoc merytoryczną, doping oraz ostateczne dokonanie wyboru utworów do niniejszego albumu.

Mirosław Drożdżowski

Feliks Horecki (Horetzky) urodził się 1 stycznia 1796 roku w Horyszowie Ruskim (k. Hrubieszowa). Nie wiadomo kto był jego pierwszym nauczycielem gry na gitarze. Około 1825 r. podjął pracę w Komisji Skarbu w Warszawie. Wkrótce jednak wyjechał do Wiednia w celu kontynuowania nauki u Mauro Giulianiego. Po roku wyruszył w podróż artystyczną po Europie. Około 1820 r. przybył do Anglii. Prowadził aktywną działalność koncertową. Występował m. in. z austriackim gitarzystą Leonhardem Schulzem. Następnym etapem jego życia był pobyt w Edynburgu, gdzie zajmował się komponowaniem i praca pedagogiczną. Jednym z jego uczniów był Stanisław Szczepanowski.. Przez pewien czas mieszkał wraz z żoną Zofią Roberton w Dublinie. Później wrócił do Edynburga, gdzie zmarł 6 października 1870 r. Feliks Horecki to jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów muzyki gitarowej XIX wieku. Napisał wiele pełnych wdzięku utworów na gitarę solo i dwie gitary. Są wśród nich kompozycje oryginalne (m. in. polonezy, walce, fantazje, polki, ronda, etiudy) oraz opracowania tematów operowych i melodii ludowych. Jest także Horecki autorem kilkudziesięciu pieśni na głos z gitarą. Ogółem napisał około 150 kompozycji.

Niniejszy zbiorek składa się z 30 etiud na gitarę. Przeznaczony jest na podstawowy stopień nauczania. Ćwiczenia ułożone zostały według pewnej hierarchii stopnia trudności , od elementarnych ćwiczeń do etiud, obejmujących szereg zasadniczych form technicznych np. legato, gamy, czy arpeggio i tremolo. "Etiudy na gitarę" zachęcają młodego gitarzystę do gry bazując na tradycyjnej formie z melodią w roli głównej.

Niniejsza publikacja jest zbiorem 21 etiud na gitarę przeznaczonych na średni i wyższy stopień nauczania. Ćwiczenia ułożone są według stopnia trudności, uwzględniając w nich różne aspekty techniczne, środki wyrazu czy style. Autor w swoim zbiorku starał się uwzględnić i utrwalić poznane już elementy techniki gitarowej takich jak: legato, gamy, arpeggio, tremolo czy pasaże. Część zamieszczonych tutaj etiud ze względu na ich wirtuozowski charakter może być również włączona do repertuaru koncertowego.

W publikacji autor opracowania Mirosław Drożdżowski miał na celu zestawienie gam, pasaży i kadencji w sposób usystematyzowany i przejrzysty. Materiał przedstawiony jest w sposób zwarty na bazie koła kwintowego bez podawania dodatkowych sposobów ćwiczeń, etiud itp. między poszczególnymi tonacjami. W opracowaniu znajdziemy gamę mieszczącą się na dwóch stronach, podana w podstawowych sposobach wykonawczych, odnoszących się do grania jednogłosowego, w podstawowych interwałach, pasażach i kadencjach. Z niniejszego opracowania mogą korzystać tak gitarzyści klasyczni jak i grających na gitarach akustycznych i elektyrycznych.