Miasto juz śpi

Gitara należy do najstarszych instrumentów muzycznych, jej dzieje bowiem sięgają czasów starożytnych. Szkoła niniejsza jest jedną z prób przyjścia z pomocą wszystkim zwolennikom tego naprawdę pięknego instrumentu. Obejmuje ona zakres zaledwie kilku najczęściej używanych, a zarazem najłatwiejszych tonacji i opiera się przede wszystkim na materiale okresu klasycznego.

Bob Marley przyszedł na świat we wsi Nine Maile nieopodal miasta Saint Anns na Jamajce. Jego ojcem był biały oficer armii brytyjskiej (Marley nigdy go nie poznał), a matka jamajską wieśniaczką. Rodzina przeniosła się do stolicy Jamajki - Kingston, gdzie zamieszkali w dzielnicy slumsów - Trenchtown. Marley znalazł pracę jako spawacz i w tym właśnie czasie założył swój pierwszy zespół. W 1962 roku Marley nagrał w studiu swój pierwszy singel "Judge Not". Pierwsze nagrania Marleya, takie jak "Put It On", "Ten Commandments" oraz "Love and Affection", opowiadały o świecie ulic Trenchtown, o zdesperowanych chuliganach i ulicznikach. W tym czasie zaczął krystalizować się skład Weilersów - grupy, która współtworzyła później sławę Marleya. W lutym 1966 roku Bob Marley poślubił czarnoskórą wokalistkę Ritę Anderson i przeniósł się do Delaware w USA (pracował tam jako kelner, asystent w laboratorium, kierowca wózka widłowego na nocnej zmianie w magazynie oraz monter w fabryce). Zagrożony poborem do wojska i wysłaniem na wojnę do Wietnamu, Bob Marley powrócił na Jamajkę. W kwietniu 1966 roku Jamajkę odwiedził król Etiopii - Hajle Selasie I, który był czczony jako prorok przez rastafarian - członków ruchu religijnego, który łączy tradycje biblijne z elementami wierzeń afrykańskich. Rastafarianizm to nie tylko religia, ale także specyficzny styl życia (np. marihuana uważana jest tu za święte ziele). Marley zaangażował się w ten ruch. Rastafarianie wierzą, że Afrykanie są narodem wybranym. Marley śpiewał właśnie o idei powrotu Afrykanów z ziemi wygnania i wyzysku - Babilonu (czyli świata Zachodu) do ziemi wolności - Afryki. W połowie lat 60 kształtował się nurt, który dziś określany jest jako reggae - szybka, rytmiczna muzyka z wyrazistym rytmem. The Wailers mieli wielki udział w rozpropagowaniu tej muzyki. W 1968 r. Marley ostatni raz obciął włosy. Potem już zawsze nosił długie dredy, fryzurę typową dla rastafarian.
3 grudnia 1976 r. siedmiu napastników z bronią wpadło do domu artysty w Kingston, raniąc Marleya, jego żonę i menedżera Dona Taylora. Po zamachu Marley przeniósł się na Florydę. W 1977 r. stwierdzono u niego nowotwór i usunięto mu palec u nogi, informując media, że odniósł kontuzję podczas gry w piłkę nożną. Latem 1980 r. nowotwór znów dał znać o sobie, gdy artysta zasłabł podczas joggingu w nowojorskim Central Parku. Ostatni koncert Marleya odbył się 23 września 1980 r. w Pittsburgu. Po koncercie muzyk poddany został badaniom lekarskim, które ujawniły raka płuc i żołądka oraz wielki guz w mózgu. Zmarł 11 maja 1981 roku. Pochowano go na Jamajce.
Publikacja zawiera wybrane utwory artysty napisane na gitarę solo.

1. Według Artura Jacobsa:
Villanella (wł.) villanelle (fr.) są to wiejskie pieśni (lub utwory instrumentalne o zbliżonym charakterze) zwłaszcza typ XVI wiecznej pieśni zwrotkowej o prostej fakturze, przeciwieństwo kunsztownego madrygału.
2. Według Józefa Władysława Reissa:
Villanella to taneczna piosenka neapolitańska XVI w. Żywa i pogodna zwykle opracowana homofonicznie na trzy głosy, często z umyślnymi błędami kwint równoległych dla podkreślenia jej prostego charakteru i niekunsztownej budowy. Do najbardziej znanych kompozytorów villanelli należeli: Ruggiero Giowanelli (1560 - 1625), Sigismondo d'India (XVII w.), i sławny madrygalista L. Marenzio, który wydał 5 zbiorów villanell (1584 - 1587). Śpiewano je również poza Włochami, a we Francji powstały wzorowane na nich pieśni sielskie zwane brunettes - miłosne o zabarwieniu sentymentalnym.
3. Według Janusza Ekierta:
Villanella, villanesca to renesansowa piosenka neapolitańska. Żartobliwa w rytmach tanecznych z tekstem w dialekcie neapolitańskim zwykle 3 - głosowa w prostej fakturze akordowej. W połowie XVI wieku spopularyzowała się też w północnych Włoszech. Podobnie jak jej odmiana villota była reakcją przeciw zbytniemu wyrafinowaniu madrygału.
W publikacji zawarto 15 Villanelles na tematy ludowe bretońskie i irlandzkie w oryginale przeznaczone na harfę celtycką, w niniejszej aranżacji na gitarę klasyczną.

Niniejszy zbiorek przeznaczony jest dla najmłodszych miłośników gry na gitarze. Wydawnictwo jest przekonane, że "Małe wędrówki z gitarą" dostarczą początkującym uczniom bogatych wrażeń muzycznych i wzbogacą ich wyobraźnię muzyczną.