Do wina

Feliks Horecki urodził się 1 stycznia 1796 roku w Horszowie Ruskim. Nie wiadomo kto był jego pierwszym nauczycielem gry na gitarze. Około 1815 roku podjął pracę w Komisji Skarbu w Warszawie. Wkrótce wyjechał do Wiednia w celu kontynuowania nauki u Maurio Giulianiego. Po roku wyruszył w podróż artystyczną po Europie. Feliks Horecki to jeden z najwybitniejszych polskich gitarzystów i kompozytorów muzyki gitarowej XIX wieku. Stworzył wiele pełnych wdzięku utworów na gitarę solo i na 2 gitary. Są wśród nich kompozycje orginalne (m.in. polonezy, walce, fantazje, polki, etiudy) oraz opracowania tematów operowych i melodii ludowych. Ogółem napisał około 150 kompozycji.
Feliks Horecki opublikował Grand solo op. 37 w wydawnictwie Wood & Co. z Edynburga prawdopodobnie około 1835 roku. Kompozytor zadedykował swoje dzieło swojemu przyjacielowi i uczniowi T. J. Dipple.

Jan Nepomucen Bobrowicz (ur. 1805) to polski wirtuoz gitary (uczeń Giulianiego) i wybitny kompozytor epoki romantyzmu. Wydał ok. 70 kompozycji na gitarę solo i arie operowe na głos i gitarę. Zaaranżowane przez niego cztery Mazurki Chopina stawiają przed wykonawcą wysokie wymagania pod względem techniki gitarowej i stanowią wyznacznik jego artystycznej dojrzałości.

Feliks Horecki (ur. 1796) był wybitnym polskim kompozytorem, uczniem Giulianiego, wirtuozem gitary i pedagogiem. Pozostawił pokaźny dorobek kompozytorski o charakterze koncertowym (fantazje, wariacje, serenady, polonezy), dydaktycznym i rozrywkowym (jak choćby diversimenta). Cykl miniatur Twelve divertimentos został wydany jako odpowiedź na zapotrzebowanie na oryginalne, drobne utwory i aranżacje popularnych melodii i arii, gdy gitara zaczęła zdobywać popularność w szlacheckich i mieszczańskich domach, w pierwszej połowie XIX wieku.