Denn so wie du

Niniejsza publikacja - "Cztery pieśni poważne" Johannesa Brahmsa to zbiór czterech pieśni w opracowaniu na średni lub niski głos wokalny oraz fortepian. Brahmsa można zakwalifikować do konserwatywnego prądu w rozwoju pieśni w XIX wieku. Główną inspiracją jego twórczości na głosy wokalne był bowiem dorobek Franza Schuberta. Kompozycje wokalne Brahmsa cechuje zatem romantyczna stylistyka. Wielokrotnie wykorzystuje on w swoich pieśniach budowę zwrotkową. Kompozycje te charakteryzują również: prymat melodii nad tekstem słownym oraz częste nawiązywanie do muzyki ludowej.

Johannes Brahms (1833 - 1897) był reprezentantem konserwatywnego nurtu w rozwoju pieśni w II połowie XIX wieku. Inspirował się bowiem głównie utworami twórcy pieśni romantycznej - Franza Schuberta. Wszystkie pieśni Brahmsa charakteryzuje dominacja czynnika melodycznego nad tekstem słownym. Przy tym wiele z nich posiada typową budowę zwrotkową. Prezentowana publikacja gromadzi w sobie trzydzieści trzy pieśni na głos wokalny i fortepian Brahmsa. Pośród nich odnaleźć można osiemnaście kompozycji z różnych, wybranych opusów oraz cykl piętnastu pieśni op. 33. Zbiór op. 33 zatytułowany - "Romanzen aus Tiecks Magelone" napisany został do słów Ludwika Tiecka. Niniejsze wydanie zawiera pieśni Brahmsa w języku niemieckim oraz angielskim (w tłumaczeniu A. Langa oraz R. H. Bensona).

Niniejsza publikacja jest trzecim zeszytem zbioru "Pieśni" na głos solowy niski (zapis w kluczu wiolinowym) i fortepian Franza Schuberta. Odnaleźć w niej można wybrane kompozycje wokalne pochodzące z różnych opusów. Dzieła te skomponowane zostały m. in. do słów Seidla, Goethego, Mayrhofera oraz Schlegela. Schubert to jeden z najsłynniejszych twórców pieśni w romantyzmie. Stworzył ponad sześćset dzieł wokalnych i wokalno - instrumentalnych (w tym przede wszystkim utwory na głos solowy z fortepianem). Główną jego inspiracją była poezja. Formę swoich pieśni uzależniał więc od budowy wybranego tekstu. Często stosował przy tym formę pieśni zwrotkowej lub przekomponowanej. Schubert jako jeden z pierwszych kompozytorów w romantyzmie zaczął nadawać ogromne znaczenie partii fortepianu.