Poor Edward

Emile Waldteufel (1837 - 1915) to francuski kompozytor, autor popularnych walców, polek i galopów. W roku 1865 został nadwornym muzykiem cesarza Napoleona III, a w 1874 roku jego muzyka zachwyciła księcia Walii (późniejszego Edwarda VII), co zaowocowało podpisaniem przez Waldteufla kontraktu z towarzystwem Hopwood & Crew. Dzięki temu Waldteufel miał możliwość prezentowania swoich utworów podczas balów królowej Wiktorii w Pałacu Buckingham. Muzyka Waldteufla jest lekka, figlarna, z nutką humoru. Specjalizował się w pisaniu utworów tanecznych: walców, polek i galopów, przez co często nazywany był "francuskim Straussem". Publikacja jest drugą częścią cyklu Walców Célébres na fortepian, zawiera dziesięć kompozycji.

Edvard Grieg (1843 - 1907) to kompozytor norweski, twórca narodowej szkoły norweskiej w muzyce. Jego utwory łączą w sobie literaturę oraz muzyczny folklor skandynawski. Po spotkaniu Hartmanna - duńskiego muzyka oraz kolekcjonera nordyckich opowieści, Grieg zachwycił się dziedzictwem kulturowym swojego kraju. Utwory Griega cechują się poetyckością przekazu muzycznego oraz niezwykłą nastrojowością. W miniaturach fortepianowych jest ona niemal zbliżona do dzieł impresjonizmu. Niniejsza publikacja zawiera cztery "Tańce norweskie" Griega na fortepian solo. Odzwierciedlają one ogromną fascynację kompozytora folklorem skandynawskim.

Edward Grieg (ur. 15 VI 1843 w Bergen, zm. 4 IX 1907) to norweski kompozytor. Wiele podróżował po Europie jako pianista i dyrygent (m. in. w 1903 roku wystąpił w Filharmonii Warszawskiej), stąd też w jego twórczości odnaleźć można wiele naleciałości z muzyki innych narodów. Główną dziedziną twórczości Griega była muzyka fortepianowa. Niniejsza publikacja zawiera miniaturę fortepianową zatytułowaną "Wedding Day at Troldhaugen" z op. 65 nr 6. Kompozycja ta posiada trzy wewnętrzne części: I - tempo di Marcia un poco vivace; II - Poco tranquillo; III - tempo di Marcia un poco vivace (jak w części pierwszej).

Walc jest tańcem pochodzenia niemieckiego w metrum 3/4. W twórczości fortepianowej walc przestał być tylko i wyłącznie tańcem do zabawy, ale stał się samodzielnym utworem koncertowym. Widoczne jest to w twórczości zwłaszcza Fryderyka Chopina, którego walce charakteryzują się ogromnym artyzmem i wirtuozerią. Publikacja stanowi wybór 5 walców na fortepian takich kompozytorów, jak: Franz Schubert, Fryderyk Chopin, Edward Grieg, Piotr Czajkowski i Claude Debussy. Utwory przeznaczone są dla zaawansowanych pianistów.

Suity "Peer Gynt" Edwarda Griega powstały w latach 1874 - 1876. Są to dzieła napisane na zamówienie norweskiego pisarza - Henryka Ibsena. Kiedy zamierzał on wystawić swój dramat - "Peer Gynt", zwrócił się do Griega z prośbą o napisanie muzyki do wybranych scen. W ten sposób powstało 26 kompozycji, z których w kolejnych latach kompozytor wybrał osiem, jego zdaniem najbardziej efektownych utworów. Zestawił je następnie w dwie, czteroczęściowe suity. "Suita nr 1" zyskała sobie ogromną popularność, przynosząc Griegowi rozgłos na całym świecie. Dzieło doczekało się wielu transkrypcji na przeróżne obsady i instrumenty. Powstały również liczne opracowania choreograficzne. Prezentowane wydanie zawiera drugą suitę "Peer Gynt" Griega w opracowaniu na fortepian solo.

Nokturn Edwarda Griega jest czwartą kompozycją ze zbioru "Utworów lirycznych na fortepian op. 54" z 1891 roku. Grieg w swojej twórczości czerpał głównie z muzycznego folkloru skandynawskiego. Jego utwory charakteryzują się liryzmem i subtelną nastrojowością. Sam kompozytor o swoich dziełach powiedział: "Artyści takiej miary jak Bach czy Beethoven wysoko wznosili swe kościoły i świątynie. Ja pragnąłem tylko... zbudować dla ludzi dom, w którym mogliby być szczęśliwi i mogliby czuć się u siebie!".

Publikacja jest szóstą częścią zbioru "Utworów lirycznych" op. 57 na fortepian Edwarda Griega, zawiera utwory nr 1 - 3. Utwory Griega cechuje poetyckość przekazu muzycznego oraz niezwykła nastrojowość. W miniaturach fortepianowych jest ona niemal zbliżona do dzieł impresjonizmu.

Edward Elgar (1857 - 1934) to kompozytor brytyjski. Pozostawił po sobie m. in. dwie symfonie, oratorium "The dream of Gerontius", oraz wariacje na temat własny pt. "Enigma". Utwór "Salut d'amour" op. 12 Elgar skomponował w 1886 roku. Artysta przeznaczył tę kompozycję na skrzypce i fortepian. Partię fortepianu pisał z myślą o swojej uczennicy z klasy akompaniamentu fortepianowego - Caroline Alice Roberts. We wrześniu 1888 roku Roberts została żoną kompozytora. "Salute d'amour" istnieje w bardzo wielu wersjach na przeróżne obsady (opracowania m. in. na fortepian solo, na głos wokalny, czy małą orkiestrę). Prezentowane wydanie "Salute d'amour" zawiera aranżację na fortepian solo.