A jednak żal

Nat "King" Cole, właściwie Nathaniel Adams Coles (17 marca 1919 - 15 lutego 1965) - amerykański muzyk jazzowy i piosenkarz. Urodził się w Montgomery (Alabama, USA) najprawdopodobniej 17 marca 1919, aczkolwiek jako data jego urodzin podawany jest też rok 1915 lub 1917. Zmarł 15 lutego 1965 w Santa Monica (Kalifornia). Ten amerykański czarnoskóry muzyk jazzowy, obdarzony ciepłym głosem o pięknej barwie i głębi, rozpoczął karierę jako pianista, później jednak wsławił się balladami. Dzieciństwo i młodość spędził w Chicago. W 1937 roku zaczął występować w klubach jazzowych w Los_Angeles. W 1939 roku założył Trio King Cole (wraz z Oscarem Moorem i Wesleyem Princem). Z czasem jego związki z jazzem uległy rozluźnieniu, a on przeszedł do historii przede wszystkim jako wokalista śpiewający muzykę "łatwą i przyjemną".
Pozycja zawiera 59 oryginalnych utworów Nat 'King' Cole'a z wstępem i zdjęciami. Zawiera między innymi: Ain't Misbehavin', Baby, Won't You Please Come Home, Chicago, Don't Get Around Much Anymore, Dream a Little Dream of Me.

Nie jest łatwo dzieciom słynnych muzyków, gdyż najczęściej przez długie lata muszą egzystować w cieniu swoich rodziców. Tak też jest w przypadku The Melody Makers - formacji tworzonej przez potomstwo króla muzyki reaggae, Boba Marleya. Mimo kilku wspaniałych płyt i wielu sukcesów komercyjnych, przez ponad 15 lat egzystowali w cieniu legendy ojca.Liderem tej grupy jest Ziggy, a właściwie David Marley. Urodził się w roku 1968. Był najstarszym dzieckiem Boba i Rity. Zainteresowanie muzyką przejawiał od dzieciństwa, a swoje przybrane imię zawdzięcza słynnemu hitowi Davida Bowiego, "Ziggy Stardust". W wieku 10 lat, wraz z siostrami Cedelią i Sharon oraz bratem Stephenem, wziął udział w nagraniu piosenki ojca "Children Playing In The Streets", co jest uznawane za początek kapeli The Melody Makers. Następny ich wspólny występ odbył się na pogrzebie Boba Marleya w 1981 roku. Cztery lata później światło dzienne ujrzała debiutancka płyta The Melody Makers "Play The Game Right", która przynosiła porcję muzyki reggae mocno inspirowanej dokonaniami Króla. Album nie zyskał jednak planowanego sukcesu komercyjnego.Popularność formacja zyskała dopiero za sprawą wydanego w 1988 roku krążka "Conscious Party". Dzieło, którego produkcją zajęli się Chris Franz i Tina Weymouth z grupy Talking Heads, oraz pochodzący z niego singlowy hit "Tomorrow People" przez długi czas nie opuszczały szczytów list przebojów. Jeszcze większy sukces odniósł wydany rok później longplay "One Bright Day", prezentujący już nowe oblicze zespołu. Twórczość The Melody Makers ewoluowała w kierunku muzyki pop, co wywołało niechęć reggae'owych purystów. Z drugiej strony, kapela kontynuowała przesłanie miłości i pokoju, charakterystyczne dla dokonań Boba Marleya. Publikacja zawiera 18 największych przebojów grupy, m.in. Look Who's Dancing, Brothers And Sisters i One Bright Day. Kompozycje zostały zaaranżowane na wokal z towarzyszeniem fortepianu, gitary lub keyboardu. Dodatkową atrakcją wydania są dołączone zdjęcia zespołu i gra planszowa.

Peterson Oscar - obdarzony atrakcyjną sceniczną osobowością i charyzmą. Wyrastał na pianistę, uzależniając się od stylistyki Arta Tatuma i Errola Garnera, Teddy’ego Wilsona i George’a Shearinga. Początkowo studiował grę na trąbce, choroba jednak sprawiła, że zajął się fortepianem. W rezultacie niekończących się, pełnych entuzjazmu godzin pracy, ukształtował swą niezwykłą technikę. Jako 17- latek, po wygraniu w 1940 r. lokalnego konkursu talentów, zaczął występować regularnie w radiu kanadyjskim i na klubowych estradach Ameryki. W 1944 r. koncertował w orkiestrze Johnny’ego Holmesa; wkrótce potem założył własne trio.
Publikacja zawiera 5 utworów z dokładnym komentarzem i przykładami improwizacyjnymi poszczególnych tematów.

Obdarzony atrakcyjną sceniczną osobowością i charyzmą, gigant mainstreamowej, płynnej techniki palcowej wyrastał na pianistę, uzależniając się od stylistyki Arta Tatuma i Errola Garnera, Teddy’ego Wilsona i George’a Shearinga. Początkowo studiował grę na trąbce, choroba jednak sprawiła, że zajął się fortepianem. W rezultacie niekończących się, pełnych entuzjazmu godzin pracy, ukształtował swą niezwykłą technikę. Jako 17-latek, po wygraniu w 1940 r. lokalnego konkursu talentów, zaczął występować regularnie w radiu kanadyjskim i na klubowych estradach Ameryki. W 1944 r. koncertował w orkiestrze Johnny’ego Holmesa; wkrótce potem założył własne trio.Publikacja zawiera 19 wspaniałych jazzowych standardów z niezwykle bogatego repertuaru O.Petersona.

,,Peterson Oscar" - obdarzony atrakcyjną sceniczną osobowością i charyzmą, gigant mainstreamowej, płynnej techniki palcowej wyrastał na pianistę, uzależniając się od stylistyki Arta Tatuma i Errola Garnera, Teddy’ego Wilsona i George’a Shearinga. Początkowo studiował grę na trąbce, choroba jednak sprawiła, że zajął się fortepianem. W rezultacie niekończących się, pełnych entuzjazmu godzin pracy, ukształtował swą niezwykłą technikę. Jako 17-latek, po wygraniu w 1940 r. lokalnego konkursu talentów, zaczął występować regularnie w radiu kanadyjskim i na klubowych estradach Ameryki. W 1944 r. koncertował w orkiestrze Johnny’ego Holmesa; wkrótce potem założył własne trio.
Publikacja zawiera wybrane utwory Oscara Petersona na fortepian solo.

Publikacja zawiera 15 znanych utworów autora. Swoją edukację Lennon rozpoczął w Liverpool Art College, wkrótce porzucił jednak myśl o karierze plastyka i kontynuował naukę w Quarry Bank Grammar. W latach 50 zespół The Quarry Men, został zmieniony na The Beatles. Stał się najbardziej znaczącym zespołem w historii muzyki rockowej. Utwór Lennona, "Imagine", zwyciężył w rankingu na piosenkę wszech czasów.

Publikacja zawiera cykl utworów fortepianowych zatytułowany "Scenes de la Foret", op 82. Roberta Schumanna - jednego z najpopularniejszych twórców okresu romantyzmu. Schumann od najmłodszych lat wykazywał zdolności muzyczno - poetyckie. Początkowo rozpoczął studia prawnicze, które jednak prędko przerwał w wyniku spotkania z Fryderykiem Wieckiem. Wieck uświadomił mu jaki posiada talent muzyczny, dzięki czemu Schumann w zupełności oddał się pracy w dziedzinie muzyki. Najwyższe miejsce w jego twórczości zajmują kompozycje fortepianowe i pieśni. W tych gatunkach stał się doskonałym nowatorem.

Francis Poulenc urodził się 7 stycznia 1899 roku w Paryżu. Od najmłodszych lat muzyka była częścią jego życia. W wieku 19 lat przyszły kompozytor odbył służbę we francuskim wojsku, gdzie przebywał 10 dni w wojskowym więzieniu za przedłużanie pobytu w Paryżu. Jego małą ojczyzną był właśnie Paryż, Poulenc od dziecka wolał życie w wielkim mieście niż na wsi. Jednak, aby hałas wielkiej aglomeracji nie zakłócał kompozytorskiej pracy Francuza, spędzał on bardzo wiele czasu w Loire Valley.
Utwór zawarty w publikacji składa się z następujących części:
I - Valse Tyrolienne;
II - Staccato;
III - Rustique;
IV - Polka;
V - Petite Ronde;
VI - Coda.

"Shortie Like Mine" jest utworem promującym piątą już płytę Bow Wow'a "The Price Of Fame". Album miał sie ukazać w grudniu 2006 roku nakładem wytwórni Columbia/Sony Urban, jednak wystąpiły problemy w realizacji i ukazał sie z początkiem 2007 roku. Piosenka obecnie (2007r.) zajmuje 44. miejsce na liście przebojów magazynu "Billboard".

Juliusz Zarębski urodził się 28 lutego 1854 r. w Żytomierzu, zmarł 15 września 1885 r. tamże. Był kompozytorem i pianistą. Studiował w Konserwatorium Wiedeńskim w klasie kompozycji u Franza Krenna i fortepianu u Josefa Dachsa. Kontynuował studia w Konserwatorium Petersburskim, Którego dyplom uzyskał w 1873 r. w ciągu zaledwie 3 miesięcy. Wiosną 1874 r. koncertami w Odessie i Kijowie rozpoczął swoją karierę pianisty - wirtuoza. Z wielkim powodzeniem występował m. in. w Rzymie, Neapolu, Konstantynopolu, Warszawie, Paryżu i Londynie. W 1874 r. udał się do Rzymu, gdzie przez półtora roku studiował pod kierunkiem Franciszka Liszta. Od 1880 r. do śmierci pracował na stanowisku profesora Konserwatorium w Brukseli. Zarębski był jednym z najbardziej oryginalnychkompozytorów polskich 2 połowy XIX wieku. W jego twórczości dostrzec można kontynuację tradycji chopinowskiej przejawiającą się w doborze gatunków muzycznych (mazurek, walc, ballada, polonez, kołysanka, impromptu czy barakola) oraz w twórczym wykorzystaniu motywów ludowych i indywidualnych rozwiazań harmonicznej oraz w wyrafinowanej kolorystyce dźwiękowej.
Na dorobek kompozytorski Zarębskiego składają się przede wszystkim utwory fortepianowe ( na 2 i 4 ręce). Jednak jego najsłynniejszym dziełem jest napisany na krótko przed śmiercią i zadedykowany Franciszkowi Lisztowi "Kwintet fortepianowy g - moll " po 34. Wigilijne podarki op.27 ukazały się w oficynie Julius Hainauer ( Wrocław) w 1885 r. Kopię pierwodruku otrzymano od Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie.

DREI NACHTLIEDER, wbrew tytułowi, to utwór jednoczęściowy, w którym można wyróżnić trzy większe ogniwa, przebiegające attacca. Pisząc go, zamierzałem nawiązać do tradycji nokturnu, gatunku utożsamianego głównie z muzyką romantyczną. Nie chciałem jednak nazywać utworu nokturnem, aby uniknąć jednoznacznych skojarzeń. Całość trwa circa 10-12 minut, przebiega w tempie na ogół wolnym umiarkowanym. Zależało mi na wyzyskaniu możliwości barwowych fortepianu, eksplorowanego jednak w sposób tradycyjny, wyłącznie za pomocą klawiatury. Stąd wykorzystanie pełnej skali instrumentu, stosowanie brzmień hybrydowych, np. oktaw kontaminowanych sekundą czy bitonalnych struktur akordowych. Starałem się jednak unikać typowo pianistycznych rozwiązań na rzecz poszukiwania barw i brzmień, bedących często wynikiem połączenia tonalnej i nietonalnej stylistyki. Chciałem uzyskać w ten sposób nastrój skupienia, zamyślenia, głębi, swoistego smutku, to znów dramatyzmu (w miejscach forte). Służą temu liczne skoki, szerokie interwały, kontrasty dynamiczne oraz repetycje określonych struktur, co zbliża utwór miejscami do narracji minimalistycznej. Dominuje myślenie wertykalne, podporządkowane harmonice. Głównym celem jest jednak pogłębienie wyrazu muzycznego, nie zaś popis wirtuozowski w tradycyjnym znaczeniu tego pojęcia.
KLASTERIANA. W tym jednoczęściowym utworze (czas trwania circa 10 minut) pragnąłem wydobyć sonorystyczne możliwości fortepianu, wynikające z użycia wyłącznie różnego rodzaju klasterów. Nie sięgnąłem jednak po sonoryzm totalny, który często wiązał się z notacją beztaktową i fascynacją samym brzmieniem, kojarzonym nierzadko z poszukiwaniem awangardowych jakości kolorystycznych (jak np. gra na strunach, uderzenia w pudło rezonansowe czy preparacja fortepianu). Starałem się zbudować dramaturgię przebiegu i uzyskać siłę wyrazową, stosując w tym celu wyłącznie wspóbrzmienia klasterowe - stąd tytuł utworu. Są to współbrzmienia od kilku dźwięków do wielodźwięków, czasem klastery tzw. ażurowe, klastery chromatyczne i diatoniczne, oparte na skalach modalnych, klastery na białych i czarnych klawiszach oraz ich modyfikacje (np. tremolada, glissanda). Tu, podobnie jak w Drei Nachtlieder, wykorzystuję pełną skalę fortepianu i związane z tym możliwości dźwiękowe, fakturalne i kolorystyczne. Istotne znaczenie przywiązuję do stałej rytmiki, silnie kontrastowanej dynamiki i artykulacji. Powtarzalność i repetycyjność struktur zbliża tę kompozycję do estetyki minimal i repetitiv music. Tytuł może kojarzyć się z cyklem utorów fortepianowych Roberta Schumanna - Kreisleriana. Być może nieświadomie podjąłem dialog z tym dziełem, ale podobieństw (zwłaszcza stylistycznych) miedzy tymi utworami nie należy szukać zbyt głęboko i dosłownie.
Oba utwory napisałem w ramach Podyplomowych Studiów Kompozycji na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, które odbywałem w latach 2012-2014 pod kierunkiem prof.zw.dr. hab. Mariana Borkowskiego, któremu w tym miejscu pragnę wyrazić najgłębsze podziękowania.
Autor- Marcin Tadeusz Łukaszewski