Sław języku

Prezentowany zbiór został opublikowany w 1903 r. przez warszawską oficynę Gebethner@ Wolff pod tytułem "Petits bijoux". 12 Dous mignons sur des airs favoris op. 16. Kopię pierwodruku otrzymano z Berlina.

Adolf Rzepko urodził się w 1825 r. w Pradze, a zmarł w 1892 r. w Warszawie. Był polskim pianistą, oboistą, dyrygentem, pedagogiem i kompozytorem czeskiego pochodzenia. Studiował w praskim konserwatorium w klasie oboju, fortepianu i organów (Vaclav Tomasek) oraz kompozycji (F. D. Weber). Od 1846 r. udzielał w Warszawie prywatnych lekcji muzyki. Prowadził chóry w kościołach: św. Anny i św. Aleksandra. Pracował m in. w Sieradzu, Kaliszu Piotrkowie Trybunalskim i Gidlach. W latach 1870 - 1872 był oboistą w orkiestrze Teatru Wielkiego. Adolf Rzepko napisał m. in Elementarne zasady muzyki (1869) i Szkołę na fortepian. Skomponował szereg utworów kameralnych i fortepianowych, pieśni na głos z fortepianem, msze oraz kilka opracowań polskich pieśni i arii na fortepian na 4 ręce.

Folklorystyczna trzyaktowa opera „Zabobon, czyli Krakowiacy i Górale”, opatrzona ponadto podtytułem „zabawa dramatyczna ze śpiewem w trzech aktach”, powstała do libretta Jana Nepomucena Kamińskiego. Prapremiera tej opery odbyła się w Teatrze Narodowym w Warszawie 16 VI 1816. Operę tę nazwano w XIX wieku także „Nowymi Krakowiakami”, gdyż „Zabobon” Kurpińskiego jest przeróbką powstałej wcześniej czteroaktowej opery „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale” Jana Stefaniego do tekstu Wojciecha Bogusławskiego (wystawionej 22 lata wcześniej w 1794 w Teatrze Narodowym w Warszawie). Autor libretta do opery „Zabobon” Kurpińskiego zachował tematyczną podstawę libretta Bogusławskiego skracając zarazem sztukę do trzech aktów. Opera Kurpińskiego zyskała ogromną popularność i wnet odsunęła na dalszy plan swój pierwowzór. „Zabobon” stał się kluczową pozycją w procesie folkloryzacji polskiej muzyki operowej w I połowie XIX wieku, a zarazem najbardziej narodowym dziełem Kurpińskiego.