Skrzypce

Lista utworów:
Fantaisie f-moll Tempo di marcia op. 49 (Chopin Fryderyk)
Berceuse Des-dur Andante op. 57 (Chopin Fryderyk)
Barcarolle Fis -dur Allegretto op. 60 (Chopin Fryderyk)

Lista utworów:
Fantaisie brillante (Wieniawski Henryk)

I Koncert fis-moll Wieniawskiego należy do najtrudniejszych koncertów w całej literaturze skrzypcowej. Ten niezwykle efektowny, popisowy utwór, oprócz najwyższych umiejętności oraz specyficznych predyspozycji instrumentalnych wymaga od wykonawcy wyjątkowego hartu ducha, a także swego rodzaju instrumentalnej odwagi. Wyobrażenie o piętrzących się przed grającym, często karkołomnych trudnościach wykonawczych może dać notatka " il faut risquer" (trzeba ryzykować), umieszczana przez kompozytora w głosie skrzypcowym, najprawdopodobniej dla własnego użytku.

Henryk Wieniawski (ur. 10 lipca 1835 w Lublinie - zm. 31 marca 1880 w Moskwie) - skrzypek, kompozytor i pedagog. Pochodził z żydowskiej rodziny z pod lubelskiej Wieniawy, która na początku XIX wieku przyjęła chrześcijaństwo. Jego ojciec, Tadeusz, był znanym chirurgiem, matka, Regina z domu Wolff, bardzo dobrze grała na fortepianie. Dom Wieniawskich był prawdziwym lubelskim salonem. Odwiedzali go wybitni artyści, tu odbywały się koncerty, spotkania literackie i dyskusje.
Publikacja przeznaczona jest dla instrumentalistów zaawansowanych.

Lista utworów:
Wariacje na temat własny op. 15 (Wieniawski Henryk)

Prezentowane wydanie Instytutu Fryderyka Chopina zawiera dzieła na fortepian i orkiestrę, oraz tekst oryginalnej muzyki.
W książce znajdują się takie tytuły, jak:
Wariacje op. 2 z opery "Don Juan", Fantazja op. 13, Krakowiak op. 14 i Grande Polonaise Brillante op. 22.
Fantazja A-dur op. 13 została skomponowana w roku 1828. Pochodzi jeszcze z tzw. opusu młodzieńczego. Chopin określił kiedyś dzieło jako "potpury na temata polskie", i w takim też charakterze fantazja się jawi.
Wariacje na temat "La ci darem la mano" z "Don Juana" Mozarta op. 2 (1802 - 1803) były pierwszym utworem Chopina, w którym kompozytor podjął się próby potraktowania orkiestry jako partnera fortepianu. Główną partię mają w utworze smyczki, które niekiedy przerywanym kontinuum akordowym towarzyszą fortepianowi, tworząc dla niego nastrojowe tło.
Krakowiak, a właściwie Rondo a la Karakowiak F-dur op. 14 powstało w roku 1828. Tu również Chopin podejmuje kolejną, udaną z resztą, próbę ukazania partnerstwa pomiędzy orkiestrą a fortepianem. Orkiestra stała się tu partnerem wyrazistym, którego pominięcie byłoby niemożliwe.

Prezentowane wydanie Instytutu Fryderyka Chopina zawiera Koncert f-moll op. 21. Powstał on między wczesną jesienią 1829 a przedwiośniem 1830 roku. Składa się z trzech części:
I - Maestoso;
II - Larghetto;
III - Allegro Vivace;
Koncert f-moll został ukształtowany zgodnie z założeniami stylu. Pierwsza część posiada kształt Allegra sonatowego o podwójnej ekspozycji. Druga część ma budowę pieśni (A A1 B A2), natomiast ostatnia część jest rondem.

Prezentowane wydanie dzieła Chopina zawiera partyturę koncertu e-moll na fortepian i orkiestrę. Składa się on z następujących części:
I - Allegro maestoso,
II - Romance,
III - Rondo.
Koncert e-moll zarówno zaczyna się jak i kończy gestem wielkiej pianistyki. Generalną strukturę utworu wyznaczają jego tematy. Charakterystyczne są tu wirtuozowskie figuracje pianistyczne. Dzieło to zostało skomponowane zaraz po Koncercie f-moll, dlatego też powstało ono wg identycznej koncepcji, jak pierwszy Koncert. W pierwszej części można zauważyć dalekie podobieństwo do poloneza. Druga - zawiera charakter romansowo - nokturnowy. Trzecia zaś jest stylizacją Krakowiaka.

Sonata da camera (I Sonata) na skrzypce i fortepian była pierwszą spośród 5 ważkich utworów cyklicznych na ten zestaw instrumentów. Powstała w 1945 roku i w tym samym czasie została prawykonana przez Grażynę Bacewicz i jej brata Kiejstuta. Sam tytuł świadczy o zamierzeniu kompozytorki jak najbardziej świadomego nawiązania do klasycznej formy sonaty, choć w stylizowanej formie, choćby przez 5-częściową budowę.

Lista utworów:
Taniec mazowiecki (Bacewicz Grażyna)

Lista utworów:
Recitativo e arioso (Lutosławski Witold)

Lista utworów:
Kujawiak (Wieniawski Henryk)
Walc (Brahms Johann)
Menuet (Boccherini Luigi)
Serenada (Toselli E.)
Humoreska (Dvořák A.)
Pieśń Hinduska (Rimski - Korsakow M.)
Czardasz (Monti V.)

Lista utworów:
IV Sonata (Bacewicz Grażyna)

Koncert a-moll posiada wdzięczną fakturę instrumentalną, szlachetną, romantyczną tematykę i cenne walory dydaktyczne. Z pełnych nastroju recytatywów i z bogato ornamentowego Adagia wykonawca powinien wynieść szczere rozśpiewanie się na skrzypcach, urozmaicone zaś fragmenty figuracyjne są doskonałym materiałem dla wyćwiczenia zręczności oraz biegłości palców i smyczka.

Jest to wybór 8 popularnych utworów na skrzypce z towaszyszeniem fortepianu.
Publikacja przeznaczona jest dla średniozaawansowanych instrumentalistów.

Koncert G-dur Vivaldiego na skrzypce, orkiestrę smyczkową i basso continuo należy do ważniejszych kompozycji. Niniejsza publikacja zawiera wyciąg fortepianowy i opracowana jest w uproszczonej wersji.

Lista utworów:
Largo (Veracini Francesco Maria)

Lista utworów:
Koncert g-moll (Vivaldi Antonio)

Grażyna Bacewicz (ur. 5 lutego 1909 r. w Łodzi, zm. 17 stycznia 1969 r. w Warszawie). Wybitna polska kompozytorka i skrzypaczka. Urodziła się w polsko-litewskiej rodzinie o tradycjach muzycznych, studiowała w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie pod kierunkiem Kazimierza Sikorskiego (kompozycja) i Józefa Jarzębskiego (skrzypce), a także Józefa Turczyńskiego (fortepian).

Lista utworów:
Sonata pastorale (Rudziński Witold)

Wybór popularnych utworów na skrzypce i fortepian z. 3 w opracowaniu Wandy Doleżał zawiera między innymi takie utwory jak: Edward Grieg - Kołysanka, Schubert Franz - Andante, Pergolesi Giovani Battista - Arietta.

Lista utworów:
Kujawiak op. 3 nr 2 (Wieniawski Henryk)
Sielanka op. 12 nr 1 (Wieniawski Henryk)
Pieśń Polska (Wieniawski Henryk)
Obertas op. 19 nr 1 (Wieniawski Henryk)
Dudziarz (Wieniawski henryk)

Roman Palester (ur.1965) komponował utwory sceniczne, orkiestrowe, na orkiestrę smyczkową, na instrument solowy z orkiestrą, utwory na chór a capella lub z orkiestrą, utwory wokalne solowe, kameralne i fortepianowe.

Duety z tegoż zbioru nie stanowią żadnej całości. Na koncertach kameralnych mogą być wykonywane pojedynczo, po kilka, oraz w dowolnej kolejności.

Lista utworów:
Concertino w dwóch częściach (Lasoń Aleksander)

Publikacja zawiera Sonatę A-dur i c-moll. Pierwsza z nich jest popisowa, eksponuje pierwiastek wirtuozowski. Druga - z Passacaglią i Gawotem jest zbliżona formą do partity. Obie ujawniają najbardziej charakterystyczne cechy stylu kompozytora: nieco archaiczną melodykę, efektowną motorykę, elementy taneczne oraz zamiłowanie do wszelkiego rodzaju technik wariacyjnych.

Elementy muzyki Chasydów z Góry Kalwarii i Bełżca wykorzystane przez kompozytora nadają muzyce Niggunim odcień egzotyki, a przy tym są próbą utrwalenia śladów ginącej kultury. Niggunim tworzy wraz z utworami Capriccio in blue i Fantazją hiszpańską cykl trzech pastiszy na skrzypce i fortepian (w prezentowanym wydaniu orkiestrę). Kompozycja dedykowana jest Romanowi Lasockiemu, jej wielokrotnemu wykonawcy, a także autorowi opracowania partii skrzypiec do obecnego wydania.

Utwór zatytułowany "Lacrimosa" Witolda Lutosławskiego - wybitnego polskiego kompozytora i dyrygenta. Lutosławski żył w latach 1913 - 1994. Gdy miał 9 lat komponował już pierwsze utwory. Uczył się również gry na skrzypcach i fortepianie, oraz uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Studia muzyczne odbywał w Konserwatorium Warszawskim. Podczas wojny działał jako żołnierz i walczył w obronie ojczyzny przeciwko Niemcom. Do ważniejszych kompzycji z dorobku jego twórczości należą: "Paroles tissées", "Livre pour orchestre", Koncert wiolonczelowy, oraz "Gry Weneckie".

Sonata A-dur op. 1 nr 1 pochodzi ze zbioru 12 sonat na skrzypce i klawesyn, wydanego w 1716 r. w Londynie. Punktem centralnym utworu jest dwutematowa, pięciogłosowa fuga, w której oba instrumenty potraktowane są równorzędnie, a tematy (pierwszy - ukazany już na samym początku utworu w partii akompaniamentu) kunsztownie się splatają ze sobą. Całość sonaty charakteryzuje się zwartością formy, potoczystością narracji muzycznej oraz dużym ładunkiem ekspresji. Od wykonawcy utwór wymaga dużej ruchliwości obu rąk, umiejętności gry polifonicznej, a także wyczucia tempa rubato.