Kto odpowie

Od autora: "Brak polskiego podręcznika do nauki gry na akordeonie guzikowym nie sprzyjał rozpowszechnianiu się tego instrumentu i ujemnie wpłynął na poziom nauczania gry. Wśród uczniów spotyka się dzisiaj niewielu chętnych do nauki gry na akordeonie guzikowym, większość wybiera akordeon klawiszowy, nie doceniając olbrzymich możliwości technicznych i artystycznych, jakie daje instrument guzikowy. W wielu krajach zachodnich oraz krajach skandynawskich, akordeon guzikowy jest bardzo popularnym instrumentem. Na światowych konkursach akordeonowych duży procent wykonawców gra na guzikowych akordeonach. Podręcznik niniejszy, opracowany w sposób łatwy i przystępny dla samouków, w zasadzie jest przystosowany do użytku szkół i ognisk muzycznych. Zawiera szereg etiud i utworów oryginalnych na akordeon, a także transkrypcje najbardziej wartościowych pozycji z literatury muzycznej, głównie fortepianowej. Gamy i pasaże umieszczone są na końcu podręcznika; grać je należy systematycznie przed ćwiczeniami w odpowiednich tonacjach. <...>. Ucząc sie z niniejszego podręcznika, należy korzystać ze zbiorów etiud na akordeon i z oryginalnej literatury akordeonowej. Kolegom Jackowi Rudzkiemu i Tadeuszowi Kozłowskiemu dziękuję za pomoc w opalcowaniu utworów"

Pierwszym gatunkiem, z którym zetknęła się irlandzka artystka był folk z Zielonej Wyspy. Muzyka ludowa jest słyszalna w jej twórczości po dziś dzień. Kariera Enyi zaczęła się w 1979 roku, kiedy to dołączyła do zespołu Clannad, w którym już byli jej starsi bracia i siostry. To właśnie ta formacja odpowiedzialna jest za album "Legend", który odniósł duży sukces na całym świecie.
Publikacja zawiera utwory z płyty ,,Paint The Sky With Stars", m.in.: Anywhere Is,
Book Of Days, Caribbean Blue, China Roses, Ebudae, Marble Halls, On My Way Home.

Wielu muzyków-amatorów ma problemy z prawidłowym budowaniem akordów. Oczywiście podstawowe dur-moll raczej nie sprawiają kłopotu. Problem pojawia się z prawidłowym odczytem septymy, a jak tu zagrać akord septymowy durowy z septymą wielką i obniżoną kwintą C+7-5? Odpowiedź na to i wiele innych pytań znajdziesz w tym poradniku. Cały podręcznik wypełniony jest akordami w tradycyjnej notacji, ich symbolami i diagramami przedstawiającymi układ palców na klawiaturze.

10 popularnych standardów jazzowych ery swingu i wielkich big bandów w opracowaniu na instrumenty stroju Bb, Es i C. Do książki dołączona został płyta CD zarówno z akompaniamentem jak i pełną wersją utworów, dzięki czemu możesz wykonywać linię melodyczną z towarzyszeniem podkładu, oraz wzorować się na przykładzie. Odpowiednio operując ustawieniami kanałów możemy wyłączyć bas i fortepian.

Staranne wydanie Fantazji c-moll pochodzącej z Fantazji i Sonaty nr 18 Mozarta (KV 475). Utwór, ze względu na zagęszczenie chromatyki i ozdobników, jest odpowiedni dla pianistów zaawansowanych. Kompozycja ta idealnie nadaje się do ćwiczenia techniki oraz elementów wyrazowych.

Zbiór 21 znanych miniatur fortepianowych Mozarta. Znajdziemy tu menuety, ronda i inne formy przeznaczone do wykonania na fortepian solo. Publikacja odpowiednia dla pianistów początkujących.

Wydanie zawiera trzy krótkie utwory Manuela de Falli. Kompozytor ten, którego twórczość przypada na epokę romantyzmu, jest uważany, obok Enrique Granadosa i Isaaca Albeniza, za jednego z czołowych narodowych kompozytorów hiszpańskich, przedstawiciela tzw. hiszpańskiej szkoły narodowej. Do jego najsłynniejszych kompozycji należą balety "El amor brujo", "El sombrero de tres picos" i "Noce w ogrodach Hiszpanii" oraz opera "La vida breve". W niniejszym wydaniu znajdziemy utwory "Melodia", "Romanza" i "Pieza en do mayor" opracowane na altówkę i fortepian. Dwa pierwsze utwory to kompozycje wolne, nastrojowe, natomiast ostatnia, wykonywana w tempie vivo, jest żywe, błyskotliwa. Repertuar odpowiedni dla średniozaawansowanych altowiolistów.

The horn is perhaps, witch the flute, the most ancient of wind instruments. Orginally saunds were produced on an animals horn, bat when man became proficeient in the use of metal it was possible to make horn shapes of precise dimensions

Lista utworów:
Koncert D-dur na róg i orkiestrę (Telemann Georg Philipp)

Zbiór zawiera wszystkie utwory z popularnego musicalu Tommy Pete'a Townshenda. Znajdziemy tu 23 kompozycje, a wśród nich m.in. niezwykły Pinball Wizard, zaaranżowane na wokal z fortepianem, gitarą lub keyboardem. Każdy utwór zaopatrzony jest w kompletny tekst. Publikacja odpowiednia dla średniozaawansowanych pianistów.

13 najpopularniejszych pieśni religijnych zespołu "Jars of Clay". Znajdziesz tu m. in.: "God Be Merciful to Me" (Psalm 51), "I Need Thee Every Hour", "God Will Lift Up Your Head", "I'll Fly Away", "On Jordan's Stormy Banks I Stand" i wiele innych. Książka jest odpowiednią pozycją dla miłośników radosnego brzmienia.

niniejszej książce Anton Neumayr przybliża czytelnikowi sylwetki pięciu wybitnych kompozytorów. Znajdziemy tu biografie klasyków wiedeńskich (Wolfgang Amadeus Mozart, Ludwig van Beethoven) oraz reprezentantów romantyzmu niemieckiego (Johannes Brahms) i słowiańskiego (Fryderyk Chopin, Piotr Czajkowski). Na podstawie wnikliwie przebadanych dokumentów i własnej wiedzy medycznej kreśli autor dokładny obraz chorób tych wybitnych artystów. Ukazuje również proces twórczy, który towarzyszy ich zmaganiom z własnym organizmem.

Książka ta jest dowodem, że we wszystkich tych przypadkach można się pokusić oklarowne wypowiedzi na temat historii chorób i przyczyn śmierci, aswada literacka autora idzie tu wparze zjego kompetencjami medycznymi i zdolnościami trafnego diagnozowania, które pozwalają wykazać niezgodność obiegowych opinii i spekulacji wtym względzie z prawdą historyczną.

Autor książki, profesor Anton Neumayr, jest światowej sławy lekarzem chorób wewnętrznych, a jako absolwent salzburskiego Mozarteum i ceniony pianista występuje często z Filharmonikami Wiedeńskimi. Jego niekwestionowaną zasługą jest popularyzacja biografii słynnych kompozytorów muzyki poważnej. Pasjonujące opowieści na ten temat przedstawia m.in. przed kamerami telewizyjnymi, ilustrując je zazwyczaj fragmentami odpowiednich utworów wykonywanymi na fortepianie. Dużą popularność przyniósł mu cykliczny program telewizyjny pt. Diagnoza, którego jest autorem i prezenterem.

"Kształcenie słuchu" wydane przez Wydawnictwo Muzyczne Contra jest to cykl książek obejmujący swoim zakresem cały materiał do szkół muzycznych I stopnia. Materiał podzielony jest na 6 klas i opiera się głównie na obowiązującym programie nauczania.
Poszczególne zagadnienia objaśnione są w każdej części w sposób dostępny, według pewnych zasad. Dla uczniów klas 4 - 6 podany został najpierw materiał teoretyczny, a następnie jego utrwalenie poprzez ćwiczenia pisane (w połączeniu z kaligrafią muzyczną), ćwiczenia rytmiczne, ćwiczenia melodyczne i dwugłosowe ćwiczenia melodyczno - rytmiczne. Po każdym dziale tematów znajdują się ćwiczenia sprawdzające. Oprócz nich jest także teścik, w którym podane są trzy możliwości odpowiedzi. Prawidłowe rozwiązanie jest najczęściej jedno, chociaż mogą być również dwie odpowiedzi poprawne.
Materiał muzyczny związany z kształceniem słuchu połączony został z zagadnieniami opracowywanymi na lekcjach Audycji muzycznych, przez co utrwala je - stanowi to korelację tych dwóch przedmiotów.

"Niniejszy podręcznik przeznaczony jest dla uczniów rozpoczynających naukę gry na fortepianie. Oparty jest na programie nauczania zatwierdzonym prze Ministerstwo Kultury i Sztuki dla szkół muzycznych I st. Odpowiednie ukształtowanie zawartych w nim problemów, pozwoli w możliwie szybkim tempie opanować zamieszczony materiał, w tym - podstawowe zasady muzyki. Utwory zawarte w tej "Szkole", to najbardziej znane pozycje światowej literatury muzycznej, których wykonanie powinno sprawiać przyjemność tak grającemu, jak i słuchającemu" - jak pisze we wstępie "Od Autora" Mieczysław Fryc. O prezentowanej publikacji Jacek Weiss napisał: "Od lat nie było w naszej polskiej pedagogice fortepianowej podręcznika, który uwzględniłby nowocześniejsze poglądy na temat nauczania muzyki, bo to jest wprawdzie do nauczania gry na fortepianie, ale przede wszystkim do nauczania muzyki".

Karol Józef Lipiński (ur. 30 października 1790 w Radzyniu Podlaskim na Lubelszczyźnie, zm. 16 grudnia 1861 w Urłowie) - polski skrzypek, kompozytor i pedagog.
Od wczesnego dzieciństwa zdradzał wybitne zdolności muzyczne. Gry na skrzypcach uczył się od piątego roku życia - początkowo od ojca Feliksa (1765-1847) (kapelmistrza orkiestry w majątku Potockich w Radzyniu Podlaskim koło Lublina).
Po przeniesieniu się Lipińskich w 1799 roku do Lwowa grał w orkiestrze prowadzonej przez ojca w domu Adama Starzeńskiego oraz w zespołach kameralnych. Pod koniec 1809 r. Lipiński został zaangażowany na stanowisko koncertmistrza orkiestry teatru niemieckiego we Lwowie ( Obowiązujący do 1842 roku przywilej teatralny obejmował tylko teatr niemiecki - polscy aktorzy działali wyłącznie na podstawie nie zawsze formalnych umów z przedsiębiorcami austriackimi). Po dwóch latach pracy w orkiestrze został jej kapelmistrzem. We Lwowie mieszkał przez 40 lat do 1839 r., pracując jako dyrygent, a potem dyrektor orkiestry. We Lwowie powstała zdecydowana większość jego kompozycji, m.in. symfonie, trzy koncerty skrzypcowe, kaprysy, polonezy.
Około 1810 roku powstały pierwsze autorskie utwory Lipińskiego: 3 symfonie Es-dur, B-dur, Uwertura D-dur. W 1812 roku odbył podróż do Warszawy, aby zapoznać się z pracą teatru operowego.
W roku 1814 wyjechał do Wiednia, aby poznać sławnego wówczas niemieckiego skrzypka-wirtuoza Ludwika Spohra. Po tym spotkaniu postanowił obrać karierę koncertującego skrzypka, zaś po powrocie do Lwowa porzucił pracę w teatrze i zajął się doskonaleniem gry na skrzypcach. Równocześnie tworzy i zajmuje się działalnością pedagogiczną.
Pod koniec października 1817 r. udaje się na koncerty do Włoch. Spotał się z Paganinim w 1818 r. (wspólnie koncertowali dwukrotnie 17 kwietnia i 24 maja 1818 r.).
W latach 1819-1824 koncertował w Kijowie, Krakowie, Poznaniu, Berlinie, Lipsku i Wrocławiu, Wilnie, Krzemieńcu i Kamieńcu Podolskim. W tym czasie powstały liczne jego utwory.
W 1823 r. koncertował w Kijowie wspólnie z Marią Szymanowską. Występował w Warszawie w grudniu 1827 i na początku 1828 r. dając sześć koncertów w Teatrze Narodowym, po których otrzymał nominację na pierwszego skrzypka Dworu Królewsko-Polskiego.
W 1829 r. podczas uroczystości koronacyjnych Mikołaja I, na które przybył również Paganini obaj artyści koncertowali wywołując w prasie warszawskiej gorącą polemikę na temat wyższości ich gry. Lipiński po powrocie z Warszawy zaniechał koncertowania i poświęcił się pracy kompozytorskiej. W 1834 r. rozpoczął występy z nowym repertuarem w Warszawie i Poznaniu, w 1835 roku udał się na półtoraroczną podróż artystyczna na Zachód. W Lipsku sprawował stanowisko koncertmistrza w słynnej orkiestrze Gewandhaus. Stamtąd udał się do Paryża. Koncertował niewiele z powodu długiej naprawy uszkodzonych skrzypiec. Z Paryża przeniósł się z koncertami do Anglii (Londyn, Manchester).
W latach 1837-1839 poczynił starania o stanowisko koncertmistrza kapeli króla saskiego w Dreźnie, które otrzymał w 1839 r. Niemal do ostatnich dni swego życia działalności jego związana była z tym miastem.
Współpracował z R. Wagnerem, przyjaźnił się z R. Schumannem. W Dreźnie powstały jego ostatnie utwory.Tutaj też rozwinął swoją działalność pedagogiczną kształcąc wielu skrzypków i opiekując się młodymi talentami (H. Wieniawski). Paganini zapytany, kto według niego jest najlepszym skrzypkiem na świecie odpowiedział: "Nie wiem kto jest najlepszy, ale Lipiński ma na pewno drugie miejsce".
Zmarł z powodu astmy.
Największe dzieła:
•Wariacje na tematy z opery "Kopciuszek" Rossiniego op. 10
•Rondo alla polacca op. 13
•I Koncert skrzypcowy fis-moll op. 14
•II Koncert skrzypcowy D-dur (Concerto militaire; Wojskowy) op. 21
•Variations de Bravoure op. 22
•Fantazja i wariacje na tematy z opery "Lunatyczka" Belliniego op. 23
•Fantazja na motywach opery "Krakowiacy i Górale" Stefaniego op. 33
•III Koncert skrzypcowy e-moll op.24
•IV Koncert skrzypcowy A-dur op.32

Obszerna, bogato ilustrowana monografia nestora muzyki polskiej, wybitnego edytora twórcy Wydania Narodowego Dzieł F. Chopina, pianisty laureata III Konkursu Chopinowskiego, w latach 1949- 2010 jego jurora, a także kompozytora i pedagoga profesora klasy fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w Warszawie, którą ukończyli pianiści tej miary co Piotr Paleczny, Bronisława Kawalla i in. Niezaprzeczalnym walorem książki jest baza źródłowa, z jakiej korzystała autorka, a są nią m.in. rozmowy przeprowadzone z prof. Janem Ekierem oraz jego wybitnymi uczniami. Publikację uzupełniają liczne aneksy, zawierające wykaz nagrań Jana Ekiera, wykaz jego koncertów, a także spis kompozycji oraz artykułów i prac naukowych, wykaz materiałów filmowych i audycji radiowych z udziałem bohatera książki.

Wydanie zawiera Cavatinę na puzon lub eufonium i fortepian Julesa Demerssemana w aranżacji Johna Gleneska Mortimera. Jules Demersseman był belgijskim wirtuozem fletu i kompocytorem, jego twórczość przypada na okres późnego romantyzmu. Cavatina jest krótkim, nastrojowym utworem w tempie andantino. Nie zawiera ona dużych trudności technicznych, w zwiąku z czym jest odpowiednia dla średniozaawansowanych puzonistów. Publikacja zawiera osobne materiały wykonawcze dla puzonu i eufonium (w kluczu wiolinowym lub basowym) oraz dla fortepianu.

Część druga Szkoły na kontrabas, zatytułowana Midi, jest kontynuacją części pierwszej Szkoły – Mini, której treść obejmowała podstawowe informacje o budowie instrumentu, elementarne zagadnienia teoretyczne, mające zastosowanie w praktyce wykonawczej początkujących muzyków, oraz propozycje utworów, których skala trudności ograniczała się do pozycji I oraz IV.
W części drugiej Szkoły na kontrabas autor wprowadza kolejne pozycje na gryfie. Każdy rozdział podręcznika to nowa pozycja lub nowe zagadnienie techniczne. Pozycjom przypisane są tonacje wraz odpowiednimi ćwiczeniami, etiudami oraz wzorami rytmów. Cały materiał ćwiczeniowy stanowi przygotowanie do wykonania konkretnych utworów. Wśród tych wybranych kompozycji znajdują się popularne melodie z różnych krajów, fragmenty znanych dzieł klasycznych oraz standardy jazzowe. Opracowane są tak, by umożliwić soliście grę z akompaniamentem fortepianu, w duecie z drugim kontrabasem lub w trio (dwa kontrabasy i fortepian).
Twórczym zastosowaniem nowo poznanej tonacji, rytmów oraz skali są ćwiczenia z improwizacji. Umieszczone zostały w różnych rozdziałach niniejszego podręcznika i oparte zostały na schematach odpowiadających określonemu stylowi muzycznemu.

Grzegorz Frankowski

Ćwiczenia 'Kolorowe dźwięki część 2" zawierają fragmenty popularnych piosenek, kolęd i utworów klasycznych. Zapisane są w formie zbioru nut bez metrum, taktów i wartości nut. Część melodii jest opisana cyframi (palcowanie) i literami (nazwy nut), a powtarzające się fragmenty uczeń z pomocą nauczyciela powinien opisać i pokolorować według wzoru z " Kolorowych dźwięków 1". Po nauczeniu się każdej melodii nauczyciel może wspólnie z uczniem zaczernić odpowiednie nuty, dopisać metrum i kreski taktowe, tak jak to zostało zrobione na stronie 5. Mozna również poprosić dziecko o liczenie do czterech podczas grania.
Naklejki dołączone do ćwiczeń mogą służyć jako nagrody za dobrze zagrany utwór, a litery można umieśćić na klawiaturze, co ułatwi odnalezienie właściwego klawisza. Znaki nad i pod nutami można zakryć utrudniając dziecku odczytanie zapisu nutowego.