Well Well Well

This work written in 1805 by Michael Haydn is an excellent introduction to classical style for treble ensembles. Ideal for contest or concert, the work calls for legato lines and expressive singing and features an optional solo at the beginning as well as two optional flutes. Available: SSA .

„Etiudy-kaprysy” na skrzypce z towarzyszeniem drugich skrzypiec op. 18 powstały w Petersburgu przed 1863 r. jako materiał dydaktyczny. Henryk Wieniawski nauczał gry skrzypcowej w tym mieście przez 12 lat, najpierw jako nadworny solista cara, a następnie (od 1862 r.) jako profesor klasy skrzypiec petersburskiego konserwatorium. Etiudy op. 18 mają charakter pośredni między kompozycjami o charakterze czysto dydaktycznym a utworami koncertowymi. Jakkolwiek podstawowym celem tego zbioru jest doskonalenie techniki skrzypcowej, jego walory artystyczne są niewątpliwe. Niewykluczone, że sam kompozytor dostrzegał w nich ową podwójną funkcję, dydaktyczną i koncertową, na co wskazuje m.in.. Brak oznaczeń technik artykulacyjnych w tytułach, które ograniczają się jedynie do ogólnej charakterystyki tempa. Zbiór obejmuje osiem etiud o zróżnicowanym charakterze, od głęboko lirycznych (nr 1, 2, 6, 7) po zdecydowanie wirtuozowskie, nastawione na popis techniczny (nr 3, 4, 5, 8). Utwory te zajmują istotne miejsce w XIX-wiecznej literaturze dydaktycznej i do dziś stanowią ważną pozycję w pedagogice skrzypcowej. Etiudy są tak napisane, aby mogły być grane także bez drugiego głosu. (ze Wstępu)

Do najbardziej znanych, a jednocześnie najwybitniejszych przedstawicieli kapeli jasnogórskiej należy niewątpliwie Marcin Józef Żebrowski - kompozytor, skrzypek, wokalista (bas) i pedagog. Żebrowski należy do najwcześniejszych przedstawicieli twórców kompozycji mszalnych wśród muzyków jasnogórskich. Znanych jest obecnie pięć przekazów rękopiśmiennych zawierających jego msze, spośród których cztery przechowywane są w archiwum jasnogórskim. Missa ex D, prawdopodobnie najwcześniejsza z nich, co potwierdza przede wszystkim analiza stylistyczna, a także cechy zewnętrzne rękopisu (np. znaki wodne), przeznaczona jest na dwa głosy wokalne (canto, basso) z towarzyszeniem zespołu instrumentalnego, złożonego z tzw. Kirchentrio (dwoje skrzypiec i b. c.), wzmocnionego ad libitum podwójnymi clarini.