Radość radość

Punktem wyjścia dla drugiej części Ucznia i Nauczyciela jest poziom techniczny i znajomość dźwięków osiągnięte w poprzednim zeszycie z tego cyklu. Nowym elementem technicznym pojawiającym się w drugim zeszycie jest gra kciukiem. W Odzie do radości oraz Starodawnej piosence francuskiej uczeń prowadzi melodię na strunach basowych i strunie wiolinowej G używając wyłącznie kciuka. W kolejnych utworach pojawiają się na przemian frazy wykonywane bądź kciukiem, bądź pozostałymi palcami (Chór strzelców, Largo, Taniec słowiański). Gra kciukiem i pozostałymi palcami w obrębie jednej frazy wprowadzona została w utworze Życzenie. Drugim istotnym elementem technicznym, który pojawia się w niniejszej publikacji jest gra w drugiej pozycji. Utwory możliwe do wykonania w pierwszej pozycji celowo opalcowano w ten sposób, aby uniknąć dźwięków pustych strun, jak też umożliwić wygodną grę kciukiem (Oda do radości, Starodawna piosenka francuska, Chór strzelców, Largo, Taniec słowiański, Życzenie). Warto przy tej okazji uzmysławiać uczniom istotną rolę palcowania w grze na gitarze, które ma nie tylko uzasadnienie praktyczne, ale również kształtuje muzyczną stronę utworu: wpływa na barwę i wybrzmiewanie dźwięku, umożliwia płynne i logiczne frazowanie. W utworach podano również propozycję palcowania prawej ręki zaznaczając jednak tylko, którym palcem najwygodniej jest rozpocząć frazę. W utworach Życzenie, Plaisir d'amour, Sinfonia, Łabędź problemem technicznym są zmiany pozycji (przez pustą strunę, przez przesunięcie palca po strunie lub palcem docelowym). W ostatnich trzech utworach uczeń poznaje również nowe dźwięki na strunach wiolinowych w wysokim rejestrze. Podobnie jak w pierwszym zeszycie z tej serii każdy utwór zajmuje dwie strony. Strony nauczyciela zawierają pełną partyturę, natomiast strona ucznia tylko głos solowy. W każdym z utworów zamieszczono propozycję dynamiki. Poziom dynamiki w akompaniamencie powinien być modyfikowany w taki sposób, by w przypadku ucznia grającego słabszym dźwiękiem nauczyciel nie zagłuszał partii solowej. Zastosowanie techniki tirando lub apoyando, a także zmiana podanego opalcowania (np. gdy w przypadku małej ręki gra bez pustych strun okaże się zbyt trudna) zależy od decyzji nauczyciela i indywidualnych predyspozycji manualnych ucznia.