Dźwięk

Punktem wyjścia dla drugiej części Ucznia i Nauczyciela jest poziom techniczny i znajomość dźwięków osiągnięte w poprzednim zeszycie z tego cyklu. Nowym elementem technicznym pojawiającym się w drugim zeszycie jest gra kciukiem. W Odzie do radości oraz Starodawnej piosence francuskiej uczeń prowadzi melodię na strunach basowych i strunie wiolinowej G używając wyłącznie kciuka. W kolejnych utworach pojawiają się na przemian frazy wykonywane bądź kciukiem, bądź pozostałymi palcami (Chór strzelców, Largo, Taniec słowiański). Gra kciukiem i pozostałymi palcami w obrębie jednej frazy wprowadzona została w utworze Życzenie. Drugim istotnym elementem technicznym, który pojawia się w niniejszej publikacji jest gra w drugiej pozycji. Utwory możliwe do wykonania w pierwszej pozycji celowo opalcowano w ten sposób, aby uniknąć dźwięków pustych strun, jak też umożliwić wygodną grę kciukiem (Oda do radości, Starodawna piosenka francuska, Chór strzelców, Largo, Taniec słowiański, Życzenie). Warto przy tej okazji uzmysławiać uczniom istotną rolę palcowania w grze na gitarze, które ma nie tylko uzasadnienie praktyczne, ale również kształtuje muzyczną stronę utworu: wpływa na barwę i wybrzmiewanie dźwięku, umożliwia płynne i logiczne frazowanie. W utworach podano również propozycję palcowania prawej ręki zaznaczając jednak tylko, którym palcem najwygodniej jest rozpocząć frazę. W utworach Życzenie, Plaisir d'amour, Sinfonia, Łabędź problemem technicznym są zmiany pozycji (przez pustą strunę, przez przesunięcie palca po strunie lub palcem docelowym). W ostatnich trzech utworach uczeń poznaje również nowe dźwięki na strunach wiolinowych w wysokim rejestrze. Podobnie jak w pierwszym zeszycie z tej serii każdy utwór zajmuje dwie strony. Strony nauczyciela zawierają pełną partyturę, natomiast strona ucznia tylko głos solowy. W każdym z utworów zamieszczono propozycję dynamiki. Poziom dynamiki w akompaniamencie powinien być modyfikowany w taki sposób, by w przypadku ucznia grającego słabszym dźwiękiem nauczyciel nie zagłuszał partii solowej. Zastosowanie techniki tirando lub apoyando, a także zmiana podanego opalcowania (np. gdy w przypadku małej ręki gra bez pustych strun okaże się zbyt trudna) zależy od decyzji nauczyciela i indywidualnych predyspozycji manualnych ucznia.

W trzecim zeszycie Ucznia i nauczyciela szczególną uwagę zwrócono na problemy artykulacyjne. W wielu utworach (m.in.: Słoń, Wesoły wieśniak, Musette, Walc Griega) pojawiają się szczegółowe oznaczenia, np.: staccato, portato, a także różnego rodzaju akcenty. Nowym elementem jest również zastosowana w kilku utworach technika legato (Romans, Musette, Walc Griega). Podczas pracy nad tymi utworami warto zwrócić uwagę na problem wybrzmiewania dźwięku na gitarze. Precyzyjna realizacja pauz oraz artykulacji staccato lub portato wymaga wykonania dodatkowego ruchu w celu stłumienia dźwięku (bądź poprzez zdjęcie palca lewej ręki ze struny, bądź przez stłumienie dźwięku palcami prawej ręki). Problem ten jest często zaniedbywany w nauczaniu gry na gitarze, co sprawia, że gra wielu uczniów jest pod względem artykulacyjnym mało klarowna i wyrazista. W trzecim zeszycie uczeń poznaje również nowe dźwięki w wysokim rejestrze oraz uczy się grać w wysokich pozycjach zarówno na strunach wiolinowych jak i basowych (np. Gawot, Gymnopédie, Romans, Walc Griega). Warto przy tej okazji uzmysławiać uczniom istotną rolę palcowania w grze na gitarze, które ma nie tylko uzasadnienie praktyczne (związane z wygodą gry), ale również kształtuje muzyczną stronę utworu: wpływa na barwę i wybrzmiewanie dźwięku, umożliwia płynne i logiczne frazowanie. W utworach podano również propozycję palcowania prawej ręki, zaznaczając jednak tylko, którym palcem najwygodniej jest rozpocząć frazę. Bardziej szczegółowe palcowanie pojawia się w kilku fragmentach, w których sugerowane jest wprowadzenie kciuka lub palca serdecznego. Ostatnie trzy zawarte w niniejszej publikacji utwory są już nieco trudniejsze – zarówno od strony technicznej, jak i muzycznej – pojawiają się w nich zmiany tonacji, ozdobniki, dwudźwięki, triole, a także bardziej skomplikowane grupy rytmiczne (Walc Griega, Walc Chopina, Humoreska).

Suita 5 - częściowa Edwarda Griega (1843 - 1907) zaaranżowana na duet gitarowy. Kilka części Suity wymaga przestrojenia struny szóstej na dźwięk d. We wstępie publikacji zawarto wyjaśnienia oznaczeń znajdujących się w notacji muzycznej.

W publikacji zawarto Taniec Hiszpański Enrique Granadosa (1867 - 1916), jednego z wybitniejszych hiszpańskich kompozytorów, twórcy tzw. stylu narodowego. Publikacja jest transkrypcją na duet gitarowy. Zamieszczone palcowanie, jak i całą transkrypcję opracował René Kappeler. Utwór napisany jest w tempie andante. Do zagrania potrzebne jest przestrojenie 6 strony do dźwięku D. Liczne są tu wielodźwięki wymagające dobrego przygotowania technicznego.