Sław języku

Lista utworów:
Z polskiej ziemi; Polonez (Pucek Zdzisław)

"Little Concerto" is meant for promising pupils at the first stage of their education - those deserving promotion in public performance. Both in the chamber and orchestral version the difficulty level of accompanying ensemble is suitable for pupils of music schools.

Władysław Walentynowicz (1902-1999) - polski pianista, kompozytor, pedagog i działacz muzyczny.

Urodził się w 1902 roku w Jarańsku (Rosja). Muzyki uczył się w Tomsku i Barnaule (Syberia), następnie w Moskwie w Szkole Muzycznej Gniesinych (Helena Gniesina, Rajnhold Glier).

W latach 1924-1930 studiował w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie: fortepian u Antoniego Dobkiewicza i Józefa Turczyńskiego (dyplom 1930) oraz kompozycję u Kazimierza Sikorskiego.

Przed wojną występował na estradach krajowych, w Filharmonii Warszawskiej oraz w Polskim Radio jako akompaniator i solista. Współzałożyciel warszawskiej szkoły muzycznej "Kolegium Muzyczne", którą prowadził do roku 1939. W latach 1931-39 był także aktywny na polu twórczości kompozytorskiej.

Po wojnie w czerwcu 1945 roku został oddelegowany przez Departament Szkolnictwa Muzycznego, Kultury i Sztuki na Wybrzeże gdańskie w celu organizowania szkolnictwa muzycznego. Przez kilkadziesiąt lat działał tam jako pianista-kameralista, akompaniator estradowy i radiowy, pedagog oraz organizator życia muzycznego.

22 lipca 1945 założył Gdański Instytut Muzyczny z siedzibą w Sopocie - prywatną szkołę muzyczną, subsydiowaną przez państwo. W roku szkolnym 1946/47 został on podzielony na Państwową Średnią Szkołę Muzyczną oraz Niższą Szkołę Muzyczną.

Od roku 1950 pracował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie (później przeniesionej do Gdańska), nauczając akompaniamentu, następnie fortepianu i instrumentacji.

W latach 1951-1952 pełnił funkcję rektora uczelni. Był to okres kryzysu, zmierzającego do jej likwidacji. Po roku, gdy niebezpieczeństwo zostało zażegnane, kontynuował pracę jako pedagog na stanowisku docenta. W latach 1952-1972 pełnił nieprzerwanie funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego. Mimo przejścia na emeryturę w roku 1972 nadal pracował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej do r. 1979.

Założyciel i długoletni prezes gdańskiego oddziału Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. Członek Związku Kompozytorów Polskich. Autor licznych kompozycji fortepianowych, wokalnych i instrumentalnych (solowych i kameralnych).

Władysław Walentynowicz (1902-1999) - polski pianista, kompozytor, pedagog i działacz muzyczny.
Urodził się w 1902 roku w Jarańsku (Rosja). Muzyki uczył się w Tomsku i Barnaule (Syberia), następnie w Moskwie w Szkole Muzycznej Gniesinych (Helena Gniesina, Rajnhold Glier).
W latach 1924-1930 studiował w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie: fortepian u Antoniego Dobkiewicza i Józefa Turczyńskiego (dyplom 1930) oraz kompozycję u Kazimierza Sikorskiego.
Przed wojną występował na estradach krajowych, w Filharmonii Warszawskiej oraz w Polskim Radio jako akompaniator i solista. Współzałożyciel warszawskiej szkoły muzycznej "Kolegium Muzyczne", którą prowadził do roku 1939. W latach 1931-39 był także aktywny na polu twórczości kompozytorskiej.
Po wojnie w czerwcu 1945 roku został oddelegowany przez Departament Szkolnictwa Muzycznego, Kultury i Sztuki na Wybrzeże gdańskie w celu organizowania szkolnictwa muzycznego. Przez kilkadziesiąt lat działał tam jako pianista-kameralista, akompaniator estradowy i radiowy, pedagog oraz organizator życia muzycznego.
22 lipca 1945 założył Gdański Instytut Muzyczny z siedzibą w Sopocie - prywatną szkołę muzyczną, subsydiowaną przez państwo. W roku szkolnym 1946/47 został on podzielony na Państwową Średnią Szkołę Muzyczną oraz Niższą Szkołę Muzyczną.
Od roku 1950 pracował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie (później przeniesionej do Gdańska), nauczając akompaniamentu, następnie fortepianu i instrumentacji.
W latach 1951-1952 pełnił funkcję rektora uczelni. Był to okres kryzysu, zmierzającego do jej likwidacji. Po roku, gdy niebezpieczeństwo zostało zażegnane, kontynuował pracę jako pedagog na stanowisku docenta. W latach 1952-1972 pełnił nieprzerwanie funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego. Mimo przejścia na emeryturę w roku 1972 nadal pracował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej do r. 1979.
Założyciel i długoletni prezes gdańskiego oddziału Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. Członek Związku Kompozytorów Polskich. Autor licznych kompozycji fortepianowych, wokalnych i instrumentalnych (solowych i kameralnych).