Repertuar Aleksandra Wertyńskiego wyrażał nastroje charakterystyczne dla środowisk burżuazyjnych w latach I wojny światowej i bezpośrednio po niej następujących. Odbijał się w nich odblask prądów artystycznych panujących jeszcze na przełomie wieku na scenkach kabaretów paryskich, później niemieckich (a wywodzących się z twórczości "poetów przeklętych"), zwulgaryzowanych przecież i pozbawionych swych treści społecznych. W Niemczech narodził się ekspresjonizm. Otóż swoistym połączeniem piosenki sentymentalnej kabaretu paryskiego z elementami niemieckiego ekspresjonizmu były - oryginalne jednak, samoistne i z czasem same uznane za model tego typu rozrywki - próby rosyjskie, manifestowane w teatrzyku "Nietoperz", a potem "Niebieski Ptak". Kontynuacją tych prób i przeniesieniem ich na grunt polski były teatrzyki warszawskie typu "Qui Pro Quo" czy "Morskie Oko". Otóż Wertyński ze swym repertuarem trafiał bezbłędnie w mieszczańskie gusta owych lat.
Romanse i piosenki Wertyńskiego w przekładzie polskim tracą wiele. Dlatego słusznie zrobi dzisiejszy ich wykonawca, jeśli przypomni je w oryginale. Tym łatwiej uda mu się wywołać łezkę w oku tych, którzy pamiętają jeszcze ich autora i którzy w latach jego triumfalnych występów byli już ludźmi dorosłymi, tym łatwiej uda mu się wzruszyć młodszych, dla których tamte czasy wraz z ich sentymentami, są już historią, i to historią zamirzchłą.