Dwa zasadnicze wyzwania towarzyszyły pracy nad niniejszą książką – określenie potencjału artystycznego i znaczeniowego w tym, co w czasach Bacha nazywano polskim stylem muzycznym oraz zgłębienie, w jaki sposób, w jakim celu i jak często wykorzystywał go kompozytor w swoich dziełach. Zadanie było poniekąd pionierskie, bowiem dotychczas nie studiowano szczegółowo tego zjawiska w muzyce twórcy Mszy h-moll. Tymczasem sam fakt związków Bacha ze środowiskiem muzycznym dworu królewsko-elektorskiego w Dreźnie i jego uwieńczone sukcesem starania o tytuł nadwornego kompozytora króla Polski i elektora Saksonii, powinien wzbudzić zainteresowanie ze względu na daleko idące tego konsekwencje w artystycznej spuściźnie lipskiego kantora.
Dążenie do uzyskania godności Hof-Compositeur motywowało go do intensywniejszego wykorzystania w swoich dziełach elementów stylu polskiego, przede wszystkim poloneza. Posługiwanie się rytmami polskich tańców w muzyce pisanej na cześć rodziny królewskiej i dworskich dygnitarzy stanowiło przy tym nie tylko ewidentny ukłon w stronę monarchy, ale też akt świadomej symbolizacji.
Książka wzbogacona jest wieloma przykładami nutowymi oraz kolorowymi ilustracjami.