Kwintet powstał w Los Angeles w 1971 roku na prośbę studentów kompozycji, których Maciejewski żartobliwie określał jako „beznadziejnie usidłanych w świecie dwunastu dźwięków”. Kwintet miał pokazać, że dodekafonia, choć odrzuca zasady klasycznej harmonii, jako technika może zostać wykorzystana do napisania brzmiącej tonalnie kompozycji. Ten neoklasyczny utwór czerpie inspiracje z polskiego folkloru, a także amerykańskiego jazzu. Maciejewski opisał go tak: „Kwintet” ten będzie w formie podwójnych wariacji na temat „Oj chmielu, chmielu” i szeregu 12 dźwięków, potraktowanych nader romantycznie z dość dużą podwójną fugą jako finał

Prezentowane w niniejszym tomie trzy utwory na dwa fortepiany pod względem doboru gatunków są typowe dla twórczości fortepianowej XIX wieku, w szczególności dla muzyków Fryderyka Chopina i Ignacego Jana Padarewskiego, ale także Karola Szymanowskiego. Maciejewski dba o ich odwzorowanie charakteru, jaki sugeruje tytuł, np. poprzez wykorzystanie specyficznych rymów i wyrazowość. Wykorzystuje też w pełni fakturę fortepianową, wzmocnioną przez użycie dwóch instrumentów co skutkuje zwłaszcza wprowadzeniem dużego ambitus oraz rozbudowaniem potencjału harmonicznego. Jednocześnie kompozytor dba o czytelność faktury i przejrzystość formy, wyróżnikiem jego stylu jest kształtowanie wyrazistych linii melodycznych. Ważnym walorem opisywanych kompozycji staje się ich bogata kolorystyka - również element istotny dla muzyki XX wieku. W przypadku utworów fortepianowych Maciejewskiego, także tych pisanych czy aranżowanych na dwa fortepiany, należy pamiętać, ze tworzył je z myślą o sobie jako wykonawcy i prezentował podczas koncertów. Właśnie to doświadczenie praktyczne, wyczulenie na możliwości instrumentu, wrażliwość na jego brzmienie sprawiły, ze powstał materiał niezwykle interesujący i cenny dla współczesnych muzyków.