Rozprawa ks. Piotra Kulity w niezwykle przejrzysty sposób ukazuje ewolucję liturgii nieszpornej w Polsce po Soborze Watykańskim II. Wynika też z niej jasno tendencja rozwoju Nieszporów. Okazuje się, że redaktorzy i wydawcy coraz częściej skłaniają się do stosowania oficjalnych tekstów brewiarzowych, usuwając w ten sposób poetyckie przekłady psalmów i kantyku Najświętszej Maryi Panny. Na tej podstawie można stwierdzić, że polskie Nieszpory niedzielne stają się coraz bardziej rzymskie, aniżeli były dotąd. Radykalne trzymanie się wzorca rzymskiego eliminuje dotychczasowy koloryt polskich zwyczajów związanych z Nieszporami, co stoi w jawnej sprzeczności z założeniami odnowy liturgii i dozwolonej inkulturacji. Wielką różnorodność odkrywamy natomiast w sferze melodii. W dużej mierze wykorzystuje się schematy gregoriańskie (np. psalmodia), ale coraz częściej odchodzi się od tego wzorca na rzecz kompozycji rodzimych, w tym korzystania z motywów pieśniowych lub oryginalnej twórczości muzycznej. Niezwykle skrupulatne i ciekawe prace badawcze ks. Kulity pozwalają nie tylko na stwierdzenie stanu faktycznego, ale przyczyniają się także do nowego spojrzenia na liturgię nieszporną. Sugerują one powrót Nieszporów do codziennego porządku parafialnego, do głębszego przeżywania niedzieli przez ogół wiernych. Z tego względu prezentowana praca wykazuje walory nie tylko naukowa, ale i duszpasterskie. Warto ją polecić kapłanom, organistom, liturgistom oraz wszystkim zatroskanym o rozwój i dobro liturgii w Polsce.