Z prawdziwą przyjemnością oznajmiam, że to naprawdę cudowna książka, bardzo dokładnie ukazująca krótkie, trudne życie Lady Day i ogromny triumf jej muzyki.
Skene Catling „The Spectator”

Wybitna artystka. Pierwsza dama jazzu. Piosenkarka, obdarzona genialną muzyczną intuicją. Wrażliwa, energiczna, zniewalająca. Nieodpowiedzialna i odpychająca. Oto Eleonor Fagan, od 1930 roku znana jako Billie Holiday. Jej piosenki, m.in. Strange Fruit, Summertime, I am a Fool to Want You szybko stały się klasyką jazzu, zaś jej głos – niezwykle ekspresyjny, rozwibrowany, jedyny w swoim rodzaju – wciąż wywołuje dreszcze u kolejnych pokoleń słuchaczy.
17 lipca 1959 roku, Nowy Jork. Billie Holiday umiera na marskość wątroby w Metropolitan Hospital. Upływają lata, a ludzie wciąż kupują płyty i słuchają jej wspaniałego głosu. Kolejni artyści mówią o tym, jak wielki wpływ wywarły na nich piosenki śpiewane przez Lady Day.
Styczeń 1979 roku, Waszyngton. Dziennikarka Linda Kuehl pisze w pokoju hotelowym list pożegnalny i popełnia samobójstwo, skacząc z okna. Niespełna dwa lata wcześniej dowiedziała się, że wydawnictwo Harper & Row rezygnuje z wydania biografii Billie Holiday, do której Linda przez lata zbierała materiały. W jej archiwum, w kompletnym bałaganie, pozostały dziesiątki nagranych taśm i setki stron notatek, prasowe wycinki, szpitalna dokumentacja, umowy, zdjęcia, listy i kartki pocztowe.
Kwiecień 2005 roku. Julia Blackburn wydaje książkę With Billie, opartą głównie o materiały zebrane przez Lindę Kuehl. Opowieści ludzi znających Lady Day, luźno połączone ze sobą i z refleksjami autorki złożyły się na wyjątkowy portret artystki, dały czytelnikom możliwość obcowania z nią nie tylko poprzez jej muzykę. Muzykę, która należy już do klasyki. Billie Holiday została uhonorowana pośmiertnie nagrodą Grammy, znalazła się w Rock and Roll Hall of Fame and Museum w Cleveland, a jej twarz widnieje na znaczku, wypuszczonym przez amerykańską pocztę w 1994 roku.