Walc op. 1

W trzecim zeszycie Ucznia i nauczyciela szczególną uwagę zwrócono na problemy artykulacyjne. W wielu utworach (m.in.: Słoń, Wesoły wieśniak, Musette, Walc Griega) pojawiają się szczegółowe oznaczenia, np.: staccato, portato, a także różnego rodzaju akcenty. Nowym elementem jest również zastosowana w kilku utworach technika legato (Romans, Musette, Walc Griega). Podczas pracy nad tymi utworami warto zwrócić uwagę na problem wybrzmiewania dźwięku na gitarze. Precyzyjna realizacja pauz oraz artykulacji staccato lub portato wymaga wykonania dodatkowego ruchu w celu stłumienia dźwięku (bądź poprzez zdjęcie palca lewej ręki ze struny, bądź przez stłumienie dźwięku palcami prawej ręki). Problem ten jest często zaniedbywany w nauczaniu gry na gitarze, co sprawia, że gra wielu uczniów jest pod względem artykulacyjnym mało klarowna i wyrazista. W trzecim zeszycie uczeń poznaje również nowe dźwięki w wysokim rejestrze oraz uczy się grać w wysokich pozycjach zarówno na strunach wiolinowych jak i basowych (np. Gawot, Gymnopédie, Romans, Walc Griega). Warto przy tej okazji uzmysławiać uczniom istotną rolę palcowania w grze na gitarze, które ma nie tylko uzasadnienie praktyczne (związane z wygodą gry), ale również kształtuje muzyczną stronę utworu: wpływa na barwę i wybrzmiewanie dźwięku, umożliwia płynne i logiczne frazowanie. W utworach podano również propozycję palcowania prawej ręki, zaznaczając jednak tylko, którym palcem najwygodniej jest rozpocząć frazę. Bardziej szczegółowe palcowanie pojawia się w kilku fragmentach, w których sugerowane jest wprowadzenie kciuka lub palca serdecznego. Ostatnie trzy zawarte w niniejszej publikacji utwory są już nieco trudniejsze – zarówno od strony technicznej, jak i muzycznej – pojawiają się w nich zmiany tonacji, ozdobniki, dwudźwięki, triole, a także bardziej skomplikowane grupy rytmiczne (Walc Griega, Walc Chopina, Humoreska).