Villanelle

Contents: Absence • At the Cemetery (Cimetiere) • On the Lagoons (Lagunes) • Specter of the Rose • Unkown Island • Villanelle.

Contents: Absence • At the Cemetery (Cimetiere) • On the Lagoons (Lagunes) • Specter of the Rose • Unkown Island • Villanelle.

Step up to the next level with more student repertoire, continuing from The First Book of Solos and The First Book of Solos - Part II. The more than 30 songs in each book require a little more vocal range and musical sophistication, but are still decidedly student material.

W tomie tym zaprezentowanych zostało 29 oryginalnych pieśni na sopran z towarzyszeniem fortepianu. Znajdziemy tu utwory m.in. Bacha, Haendla, Brahmsa i Debussy'ego, a więc pochodzące z różnych epok muzycznych. Publikacja ta przeznaczona jest dla śpiewaków średniozaawansowanych.

Możliwości wykonawcze:
Horn & Strings
Solo with Strings Accompaniment

Możliwości wykonawcze:
Horn & Orchestra
Solo with Orchestra Accompaniment

Lista utworów:
Villanelle (Dukas)

1. Według Artura Jacobsa:
Villanella (wł.) villanelle (fr.) są to wiejskie pieśni (lub utwory instrumentalne o zbliżonym charakterze) zwłaszcza typ XVI wiecznej pieśni zwrotkowej o prostej fakturze, przeciwieństwo kunsztownego madrygału.
2. Według Józefa Władysława Reissa:
Villanella to taneczna piosenka neapolitańska XVI w. Żywa i pogodna zwykle opracowana homofonicznie na trzy głosy, często z umyślnymi błędami kwint równoległych dla podkreślenia jej prostego charakteru i niekunsztownej budowy. Do najbardziej znanych kompozytorów villanelli należeli: Ruggiero Giowanelli (1560 - 1625), Sigismondo d'India (XVII w.), i sławny madrygalista L. Marenzio, który wydał 5 zbiorów villanell (1584 - 1587). Śpiewano je również poza Włochami, a we Francji powstały wzorowane na nich pieśni sielskie zwane brunettes - miłosne o zabarwieniu sentymentalnym.
3. Według Janusza Ekierta:
Villanella, villanesca to renesansowa piosenka neapolitańska. Żartobliwa w rytmach tanecznych z tekstem w dialekcie neapolitańskim zwykle 3 - głosowa w prostej fakturze akordowej. W połowie XVI wieku spopularyzowała się też w północnych Włoszech. Podobnie jak jej odmiana villota była reakcją przeciw zbytniemu wyrafinowaniu madrygału.
W publikacji zawarto 15 Villanelles na tematy ludowe bretońskie i irlandzkie w oryginale przeznaczone na harfę celtycką, w niniejszej aranżacji na gitarę klasyczną.