Tylko tam...

Od początku nauki flecista powinien dbać o zachowanie postawy prostej i niewymuszonej, gdyż to nie tylko ułatwia grę, ale jest również niezbędnym warunkiem zachowania estetycznego wyglądu... Te i wiele innych uwag na temat gry na flecie znajduje się w powyższej publikacji.

Wiele osób tylko dlatego nie decyduje się na pobieranie nauki gry na trąbce i innych dętych instrumentach, że obawia się nadwyrężenia płuc lub serca. Oczywiście gra na instrumentach dętych obarcza dodatkową pracą płuca i serce, ale nie w tym stopniu, aby mogła zaszkodzić zdrowiu... W możliwie prostej i zwięzłej formie autor podaje nie tylko zasady gry na instrumencie, ale i wprowadza ucznia w zagadnienia zapisu i wykonawstwa muzyki różnych stylów, łącznie z muzyką współczesną. Dodatkowo do publikacji dołączone są akompaniamenty do niektórych utworów.

Lista utworów:
I Koncert skrzypcowy op. 35 (Szymanowski Karol)

Lista utworów:
Znamy się tylko z widzenia
Bądź dziewczyną z moich marzeń
Krajobrazy
Trzynastego
Mały książe
Nie przynoś mi kwiatów dziewczyno
Po co ja za Tobą biegam
Ej, Sobótka, Sobótka
Polskie wiatraki
Tajemnica pamiętnika
Uśmiechajcie się dziewczęta
Byłaś tu
Baw się lalkami
Szał by night
Gdzie się podziały tamte prywatki
Chałupy welcome tu

Lista utworów:
ODCHODZĄC - Republika
NAJMNIEJSZE PAŃSTWO ŚWIATA - Varius Manx
MARYNA - Piersi
IDZIE NA DESZCZ - Andrzej i Eliza
GDY NIE MA DZIECI - Kult
DWA SERCA JAK POCIĄGI DWA - Grażyna Świtała
DEBIUT - Edyta Geppert
TOTALNA HIPNOZA - Urszula i Budka Suflera
PAMIĘTAM TWOJE OCZY - Mieczysław Fogg
WARTO BYŁO CZEKAĆ - Kabaret Elita
CZARNA INEZ - Raz Dwa Trzy
BOHDAN, TRZYMAJ SIĘ - Bohdan Łazuka
BĘDZIESZ TYLKO W TEJ PIOSENCE - Karin Stanek i Klaudiusz Maga i Czerwono-Czarni
WIELKI TARG - Alicja Majewska

Obszerna publikacja zawierająca 50 popularnych utworów gitarowych i nie tylko różnorodnych kompozytorów. Wśród tytułów znajdziesz m. in.: "Asturias" (Isaac Albeniz), "Adelita (Mazurka)" (F. Tarrega), "Recuerdos de la Alhambra" (F. Tarrega), "El Tstament d' Amelia", "Lady Hundson's Puffe" (J. Dowland) i wiele innych.

Lista utworów:
Wojenka (Piosenka żołnierska)
Tylko we Lwowie (Piosenka lwowska)
Ciemna noc (A.N.)
Dwie biedy (A.N.)
Siwe oczka (A.N.)
O mój rozmarynie (Piosenka ludowa)
Watra (A.N.)
Hej, Sokoły (A.N.)
Obozowe tango (A.N.)
Róże czerwona są (A.N.)
Piosenka hawajska (A.N.)
Pisali chłopcy do Rzymu (Melodia ludowa)
Orawa (Piosenka ludowa)
W saskim ogrodzie (A.N.)
Ballada o łysych (Piosenka popularna)
Harcerz i harcerka (Piosenka harcerska)
Panienka szła ulicą (A.N.)
Ostatni mazur (Tymolski Fabian)
Teraz jest wojna (Piosenka popularna)
Tam nad Wisłą (A.N.)
Małgorztka (Piosenka ludowa)
Wróbelki (Piosenka ludowa)
U Bombacha fajna wiara (Piosenka lwowska)
Pojedziemy na łów (Piosenka popularna)
Maki (A.N.)
Sosenka (A.N.)
Gdy luba zdradzi mnie (A.N.)
A dziewcze ma jasne oczęta (A.N.)
Polonez rycerski (Kurpiński Karol)
Niedzielna przygoda (Piosenka popularna)
Chłopok od Rzeszowa (Piosenka ludowa)
Płonie ognisko w lesie (Ferrari Giorgio)
Takie dziewcze lubię (A.N.)
Tylko raz (A.N.)
Tańcowała Karolina (Piosenka ludowa)
W sosnowym lesie (Piosenka ludowa)
Zabrałaś serce moje (A.N.)
Włoski walczyk (A.N)
Kochałbym szczerze (Piosenka ludowa)
Od Sandomierza (Piosenka ludowa)
Hej koledzy (A.N.)
W poniedziałek rano (piosenka popularna)
Gwiezdna noc (Piosenka harcerska)
Górol ci jo górolicek (piosenka ludowa)
Jestem sabina (A.N.)
Morskie opowieści (Piosenka popularna)

Hilary Duff ( ur. 1987-09-28). Pierwszą próbę aktorską podjęła w małym serialu telewizyjnym "True Woman" w 1997 roku, ale prawdziwą swoją dużą rolę odegrała również w serialu "Soul Collector" (1999) jako młoda Ellie, za którą wygrała konkurs na najlepszy debiut telewizyjny (Young Artist Award). Zagrała rolę Wendy w filmie "Casper"(1999). Sukces znów się pojawił, gdy dostała propozycję zagrania głównej roli w serialu Disneya: "Lizzie McGuire". Serial ten zdobył ogromna popularność. Następnie zagrała kilka ról drugoplanowych w filmach takich jak (Human Nature)- "Wojna plemników" "Fałszywa dwunastka" czy "Agent Cody Banks". Hilary nie jest tylko aktorką. Postanowiła zrobić karierę także jako piosenkarka - wydała album "Metamorphosis".
W książce zawiera 17 utworów Hilary Duff, m.in.: Fly, Dangerous To Know, Do You Want Me?, Fly, Haters, Hide Away, I Am, Jericho, Mr. James Dean.

"Be Not Nobody", w samych tylko Stanach Zjednoczonych znalazł już ponad milion nabywców. Tak mówi o swojej płycie piosenkarka: "Część z tamtych piosenek napisałam w bardzo młodym wieku. Teraz w dużo większym stopniu wiem już, jakie brzmienie najbardziej mi się podoba. Nowa muzyka jest dużo bardziej organiczna, coś a'la The Beatles. Piosenki są bardzo wzruszające, ale nie jest to już tekściarstwo w stylu pamiętnika nastolatki".

10 songs from the sophomore release by this popular Pennsylvanian singer/songwriter: Afterglow • Annie • C'est La Vie • Half a Week Before the Winter • Papa • Private Radio • San Francisco • She Floats • White Houses • Who's to Say.

Na oficjalnej stronie Nelly reklamuje się jako pierwszy raper w historii, który wydał dwa albumy jednego dnia. A niewiele brakowało, żeby w miejsce "Sweat" i "Suit" pojawiły się aż trzy krążki. W końcu Nelly nieco poprzycinał materiał i ostatecznie na półki trafia „tylko” dwupłytowe wydawnictwo. Nelly naprawdę nazywa się Cornell Haynes Jr. i pochodzi z St. Louis. Kryminalnego życiorysu, który stał się udziałem wielu raperów, uniknął dzięki przeprowadzce (wraz z matką) do dzielnicy uniwersyteckiej. Tam zamiast narkotyków i rozbojów zajął się sportem, pisaniem opowiadań i rymowaniem.
Ze szkolnymi kolegami założył zespół St. Lunatics, który osiągnął spory sukces singlem "Gimmie What You Got". Małą płytkę muzycy wyprodukowali i wydali własnym kosztem. Mimo jej sukcesu nie udało im się zdobyć dobrego kontraktu płytowego. Wtedy Nelly zaczął działalność jako solista. Zadebiutował w 2000 roku płytą "Country Grammar" i odniósł błyskawicznie wielki sukces komercyjny. Zapewne dlatego, że w przeciwieństwie do wielu ortodoksyjnych raperów nigdy nie unikał flirtu z muzyką pop.
Szczyt popularności raper osiągnął w 2002 roku kiedy to ukazał się album "Nellyville". Pochodzący z niego singel "Hot In Herre" znalazł się na pierwszym miejscu amerykańskiej listy przebojów. Pomimo osiągnięcia statusu wielkiej gwiazdy, Nelly nie opuścił rodzinnego St. Louis. W mieście zaangażował się mocno w działalność charytatywną. Nie zapomniał też o kolegach ze St. Lunatics, z którymi w 2001 roku wydał płytę "Free City" z hitem "Midwest Swing". Nelly zajął się również biznesem, stworzył własną kolekcję ubrań "VOKAL", która okazała się strzałem w dziesiątkę.
W książce znajdują się wybrane utwory artysty.

Bob Marley przyszedł na świat we wsi Nine Maile nieopodal miasta Saint Anns na Jamajce. Jego ojcem był biały oficer armii brytyjskiej (Marley nigdy go nie poznał), a matka jamajską wieśniaczką. Rodzina przeniosła się do stolicy Jamajki - Kingston, gdzie zamieszkali w dzielnicy slumsów - Trenchtown. Marley znalazł pracę jako spawacz i w tym właśnie czasie założył swój pierwszy zespół. W 1962 roku Marley nagrał w studiu swój pierwszy singel "Judge Not". Pierwsze nagrania Marleya, takie jak "Put It On", "Ten Commandments" oraz "Love and Affection", opowiadały o świecie ulic Trenchtown, o zdesperowanych chuliganach i ulicznikach. W tym czasie zaczął krystalizować się skład Weilersów - grupy, która współtworzyła później sławę Marleya. W lutym 1966 roku Bob Marley poślubił czarnoskórą wokalistkę Ritę Anderson i przeniósł się do Delaware w USA (pracował tam jako kelner, asystent w laboratorium, kierowca wózka widłowego na nocnej zmianie w magazynie oraz monter w fabryce). Zagrożony poborem do wojska i wysłaniem na wojnę do Wietnamu, Bob Marley powrócił na Jamajkę. W kwietniu 1966 roku Jamajkę odwiedził król Etiopii - Hajle Selasie I, który był czczony jako prorok przez rastafarian - członków ruchu religijnego, który łączy tradycje biblijne z elementami wierzeń afrykańskich. Rastafarianizm to nie tylko religia, ale także specyficzny styl życia (np. marihuana uważana jest tu za święte ziele). Marley zaangażował się w ten ruch. Rastafarianie wierzą, że Afrykanie są narodem wybranym. Marley śpiewał właśnie o idei powrotu Afrykanów z ziemi wygnania i wyzysku - Babilonu (czyli świata Zachodu) do ziemi wolności - Afryki. W połowie lat 60 kształtował się nurt, który dziś określany jest jako reggae - szybka, rytmiczna muzyka z wyrazistym rytmem. The Wailers mieli wielki udział w rozpropagowaniu tej muzyki. W 1968 r. Marley ostatni raz obciął włosy. Potem już zawsze nosił długie dredy, fryzurę typową dla rastafarian.
3 grudnia 1976 r. siedmiu napastników z bronią wpadło do domu artysty w Kingston, raniąc Marleya, jego żonę i menedżera Dona Taylora. Po zamachu Marley przeniósł się na Florydę. W 1977 r. stwierdzono u niego nowotwór i usunięto mu palec u nogi, informując media, że odniósł kontuzję podczas gry w piłkę nożną. Latem 1980 r. nowotwór znów dał znać o sobie, gdy artysta zasłabł podczas joggingu w nowojorskim Central Parku. Ostatni koncert Marleya odbył się 23 września 1980 r. w Pittsburgu. Po koncercie muzyk poddany został badaniom lekarskim, które ujawniły raka płuc i żołądka oraz wielki guz w mózgu. Zmarł 11 maja 1981 roku. Pochowano go na Jamajce.
Publikacja zawiera wybrane utwory artysty napisane na gitarę solo.

W kolejnym tomie śpiewnika łączymy szeroką klamrą początek i koniec wielkiej przygody Agnieszki Osieckiej z piosenką. Utwory Macieja Małeckiego sięgają roku 1967, kiedy to studencki teatrzyk STS znajdował się w pełni swojego burzliwego rozwoju. Sztuka "Apetyt na czereśnie" począwszy od 1968 roku była wystawiana w licznych teatrach w kraju i za granicą.

W połowie lat 70-ych na scenie jazzowej pojawił się młody interesujący gitarzysta, który swoimi ciekawymi improwizacjami oraz eksperymentami elektroniczno-brzmieniowymi zwrócił uwagę krytyki i słuchaczy. Wirtuoz elektrycznej gitary stał się w świecie jazzu nie tylko idolem i autorem bestsellerowych lecz także swoistym odniesieniem dla młodego jazzu lat osiemdziesiątych.
Publikacja zawiera wybrane utwory Pata Metheny.

Obszerny śpiewnik zawierający aż 290 piosenek, w tym również pieśni religijne i kolędy. Publikacja nie zawiera linii melodycznych, a jedynie teksty i akordy, oraz diagramy chwytów gitarowych.

Artist Transcriptions Contains note-for-note transcriptions for guitar and bass. 13 pieces from three albums, as well as introduction and performance notes by Henderson himself. Titles include: Black Cherry • The Crawling Horror • Root Food • Torque • and more.

"Figurujący we wszystkich słownikach i encyklopediach baletowych Leon Woizikovsky to zawsze Polish dancer, danseur polonais, polnischer Tänzer, polskij artist, ballerino polacco. Ten uznany za jednego z najwybitniejszych tancerzy charakterystycznych pierwszej połowy XX wieku i ceniony pedagog zawsze podkreślał swą polską narodowość i fakt ukończenia Szkoły Baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie. Nie obdarowany w zespołach zagranicznych szczególnymi przywilejami, osiągnął w nich wysoką pozycję tylko dzięki swojemu talentowi, niespożytej pracowitości i szczeremu umiłowaniu tańca, który stał się treścią jego życia.
oderwany we wczesnej młodości od ojczystego kraju, najlepsze lata swego życia przetańczył na obczyźnie, w sławnych, występujących pod rosyjskim szyldem zespołach, przebywał wśród ludzi różnych narodowości, przystosowywał się do wciąż zmieniających się warunków i obyczajów w różnych krajach, tracił kontakt z ojczyzną, stawał się "obywatelem świata". Najwyżej jednak ocenione tam wartości jego sztuki, to właśnie takie cechy polskiego tańca, jak polot, werwa, zamaszystość, żywiołowość, zmienność nastrojów. Poza sceną zaś chętnie przebywał, mimo swej rangi solisty, w towarzystwie polskich koleżanek i kolegów, służąc zawsze pomocą i radą nowym przybyszom".
Irena Turska

Chris Brown to piosenkarz R&B, na którego twórczość duży wpływ miała muzyka Michaela Jacksona czy Stevie Wondera. Początkowo tylko rapował, dopiero w wieku jedenastu lat zaczął śpiewać, za sprawą swojej matki, która odkryła w nim talent, zaczął się kontaktować z producentami branży muzycznej. W 2005 roku Chris Brown wydał singel Hit Run, który uplasował się na pierwszym miejscu US Bilboard Charts. Kolejne single z debiutanckiej płyty to Gimme That, Poppin, oraz Say Goodbye. Publikacja ta zawiera utwór Say Goodbye w uniwersalnym zapisie na fortepian lub gitarę i głos wokalny.

"Zygmunt Konieczny jest artystą niezwykłym. Tak można powiedzieć o każdym artyście, bo przecież niezwykłość jest immanentną cechą twórcy. Jest to prawda z rzędu tych stereotypów, od których zaczyna się zwykle słowa wstępne, dlatego zresztą została przywołana. Co wszakże w przypadku tego właśnie kompozytora znaczy owa niezwykłość? Pomińmy talent, oryginalność, wyobraźnię, jako nazbyt już oklepane oczywistości. Zwróćmy uwagę na jedną z cech: pokorę wobec sztuki. Kompozytor jest człowiekiem niezwykle łagodnym i nieśmiałym, czym zjednuje sobie ludzi, ale co też ludzie niejednokrotnie wykorzystują. W jednym nie idzie na żadne ustępstwa - w tym co dotyczy muzyki. O, wtedy potrafi się uprzeć, co tylko po części jest wynikiem charakteru Koziorożca. Nade wszystko wynika z szacunku dla muzyki."
Leszek Polony i Witold Turdza

Opera „Marcinowa z Dunaju w Stambule w seraju” do libretta Wojciecha Pękalskiego, miała swoją premierę w Warszawie w Teatrze Narodowym 20 III 1812. Ta trzyaktowa komedioopera nie miała wielkiego powodzenia. Zachowało się tylko jej libretto oraz rękopiśmienna uwertura, reszta zapisu nutowego opery zaginęła. Karol Kurpiński dużą wagę przywiązywał do samej uwertury, przyczyniając się do jej wydania w postaci wyciągu fortepianowego, opracowanego przez Walentego Kratzera. W 1998 krakowski kompozytor Tadeusz Machl opracował uwerturę na fortepian w układzie na cztery ręce i tę wersję prezentujemy w niniejszym wydaniu. Omawiana uwertura oparta jest na swobodnie potraktowanym schemacie formy sonatowej. Kompozytor operując środkami muzycznymi charakterystycznymi dla utworów Haydna i Mozarta, rozszerza je poprzez wprowadzenie tematu polskiego tańca mazura.

Metoda Suzuki, której twórcą był jeden z najwybitniejszych pedagogów XX wieku Shinichi Suzuki, jest nauczaniem muzyki, filozofią i przede wszystkim drogą do duchowego i intelektualnego rozwoju. Ten niezwykle skromny człowiek, ponad wszystko kochający dzieci uważał, że wszystkie są jednakowo zdolne a ich talent może rozwinąć się, jeśli tylko będą przebywać w sprzyjającym środowisku”. To „sprzyjające środowisko” to najbliższa rodzina a więc rodzice, dziadkowie, których nieustający entuzjazm przy zdobywaniu kolejnych umiejętności, dopinguje ich pociechę do dalszego wysiłku. Właśnie przy pomocy troskliwej i motywującej rodziny oraz pedagoga – nauczyciela, dziecko może rozwijać swój talent muzyczny, ale i także plastyczny, ruchowy oraz językowy. Wzbogacać swoją osobowość by stać się w przyszłości wartościowym człowiekiem. Shinichi Suzuki często powtarzał, że „Tam gdzie jest miłość, wiele można osiągnąć”.
W 1945 w japońskim Matsumoto wraz z małżonką, Waltraud Suzuki, założył Instytut Rozwoju Talentu, gdzie rozwijając wymyśloną przez siebie metodę nauczał gry na skrzypcach aż do śmierci (1998 r). Płyta CD zawiera utwory jak i nagrane techniczne zagadnienia związane z grą na skrzypcach.

Agnieszka Osiecka, oprócz dramatycznych songów i refleksyjnych piosenek, napisała wiele tekstów żartobliwych, satyrycznych, kabaretowych. One wypełniają ten tom, w którym muzykę skomponowali: Katarzyna Gaertner, Jacek Mikuła i Jan Pietrzak. I wszystko jasne - „Czy te oczy mogą kłamać", „Sing Sing”, „Damą być", „Gonią wilki za owcami”, 'Wielka woda” i oczywiście tytułowa „Małgośka”. W tomie, którego prawdziwą gwiazdą jest Maryla Rodowicz, znajdą Państwo wiele jej nieznanych dotychczas fotografii.

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.

Kolekcja popularnych utworów w opracowaniu Marka i Stanisława Wiśniewskiego na keyboard. Zapis obejmuje także akordy, palcowanie, określenie automatycznego akompaniamentu i kompletne teksty. We wstępie zawarto objaśnienia oznaczeń muzycznych zawartych w zapisie piosenek. Wśród tytułów znajdziesz m. in.: "Górol Ci jo, Górelicek", "Niedzielna przygoda", "Te opolskie dziouchy" i wiele innych.

Zbiór trzech pieśni do tekstów Juliusza Słowackiego, skomponowanych przez Mariusza Matuszewskiego w latach: 1979 i 2006.

"Kiedy się w niebie gdzie zejdziemy sami" (tempo Andante)
"Kiedy się w niebie gdzie zejdziemy sami,
naprzód cię spytam, czy jesteś bogata?
Bo ci w westchnieniach oddawałem lata,
a ty płaciłaś je pocałunkami (...)"

"Do matki" (tempo: Lento)
"Zadrży ci nieraz serce, miła matko moja,
widząc powracających i ułaskawionych,
kląć będziesz, że tak twarda była na mnie zbroja
i tak wielkie wytrwanie w zamiarach szalonych.
Wiem, że bym ci wróceniem moim lat przysporzył;
mów, kiedy cię spytają, czy syn twój powraca,
że syn twój na sztandarach, jak pies się położył
i choć wołasz, nie idzie, oczy tylko zwraca (...)"

"Bo mię matka moja miła" (tempo Allegro non troppo)
"Bo mię matka moja miła
na słowika na słowika
na słowika urodziła.
A ja wziąwszy taki głos,
ze słowika jestem ko ko ko (...)"

Publikacja z serii "Ludzie świata muzyki" zawiera rozmowy z Jadwigą Romańską przeprowadzone przez Wacława Krupińskiego.
"Tak potoczyło się moje życie - życie wspaniałe, okrutne i bezlitosne... Między piekłem a niebem. Pewnie dlatego tak rozumiem słowa Stanisława Wyspiańskiego, który w liście do Karola Maszkowskiego pisał m. in.: "A tylko człowiek cierpiący może być zdolny do tworzenia czegoś..." Wiem coś o tym. Najpełniej śpiewałam scenę śmierci w "Cyganerii", kiedy umarła mi siostra, najpiękniej śpiewałam IX Symfonię Beethovena, kiedy Maciek był w agonii, jakże przejmująco śpiewałam koncert, kiedy umierała moja ukochana mama... I dlatego wiem, że Wyspiański miał rację - cierpienie i ból wyzwalają wielką siłę twórczą. Chciałoby się nią uspokoić tamto cierpienie.
Mogę powiedzieć na pewno - jestem człowiekiem spełnionym. I spełnionym artystą. Wiem, ile osiągnęłam, jak wysoko udało mi się wejść. Wiem, co zrobiłam przez tyle dekad pracy artystycznej; znam smak znakomitych pochwalnych recenzji, zbieranych w wielu krajach. I brzmienie idących po plecach. O mrówkach. Nieraz sobie myślałam, że ten element można by dołączyć do definicji talentu..."