Trzy Preludia

Publikacja jest wydaniem trzech preludiów Felixa Mendelssohna Bartholdy (1809 1847), niemieckiego kompozytora okresu romantyzmu. Niektórzy uważali, iż był on drugim cudownym dzieckiem po Mozarcie. Mendelssohn zaczął dość wcześnie uczyć się gry na fortepianie, bo w wieku sześciu lat. Od 1817 studiował kompozycję u Carla Friedricha Zeltera w Berlinie. Prawdopodobnie pierwszy publiczny koncert, z towarzyszeniem orkiestry kameralnej, dał w wieku dziewięciu lat. Swój pierwszy utwór - koncert fortepianowy - wydał w wieku trzynastu lat. Młodego Mendelssohna poznał i obdarzył swoją sympatią Goethe, który był wcześniej pod wielkim wrażeniem geniuszu Mozarta.

George Gershwin (ur. 26 września 1898 w Nowym Jorku - zm. 11 lipca 1937 w Hollywood) to wybitny amerykański pianista, określany mianem "króla jazzu". W jego twórczości można odnaleźć elementy jazzu, muzyki murzyńskiej, jak i współczesnych tańców. Niniejsza publikacja zawiera trzy Preludia fortepianowe:
1. Preludium Allegro ben ritmato e deciso (ćwierćnuta = 100);
2. Preludium Andante con moto e poco rubato (ćwierćnuta = 88);
3. Preludium Allegro ben ritmato e deciso (ćwierćnuta = 116).

George Gershwin (ur. 26 września 1898 w Nowym Jorku - zm. 11 lipca 1937 w Hollywood) to wybitny amerykański pianista, określany mianem "króla jazzu". W jego twórczości można odnaleźć elementy jazzu, muzyki murzyńskiej, jak i współczesnych tańców. Niniejsza publikacja zawiera trzy Preludia w aranżacji Michaela Eberhardta na orkiestrę dętą blaszaną:
1. Preludium Allegro ben ritmato e deciso (ćwierćnuta = 100);
2. Preludium Andante con moto e poco rubato (ćwierćnuta = 72);
3. Preludium Allegro ben ritmato e deciso (ćwierćnuta = 96).

Trzy preludia to cykl miniatur na flet i sopran bez tekstu ukończony przez Michała Spisaka w lutym 1953 roku. Mimo że kompozycja trwa tylko cztery i pół minuty, to historia jej powstania rozpoczyna się jeszcze w 1950 roku. Wtedy to kompozytor w liście do przyjaciela pisał o rozpoczęciu pracy nad cyklem. Pierwsze preludium, dwa razy dłuższe od pozostałych, jest bardziej zróżnicowane, przypomina nieco inny utwór Spisaka - Duetto Concertante na fagot i altówkę. Pozostałe dwa preludia to bardzo krótkie, proste technicznie miniatury, wyraźnie nawiązujące do twórczości kompozytorów baroku. Mimo tych różnic preludia łączy specyficzne wykorzystanie sopranu. Jest on świadomie notowany w partyturze poniżej fletu, a kompozytor wykorzystuje najczęściej tylko niski i średni rejestr tego głosu. Prawykonanie Trzech Preludiów miało miejsce w 1954 roku w Kopenhadze.