Trzeba raz

Piosenki z filmu w zapisie nutowym. Wśród tytułów znajdziesz: "Witajcie w naszej bajce", "Kaczka dziwaczka", "Psie smutki", "Na wyspach Bergamutach", "Jak rozmawiać trzeba z psem", "Księżyc raz odwiedził staw", "Piosenka bałwanka", "Taniec kleksów", "Kwoka", "Leń", "ZOO", "Pożegnanie z bajką".

(...)Dobra passa Kenny’ego G. trwała także w latach 90-ych, za album "Breathless" otrzymał platynową płytę. Trudno jednoznacznie określić, czy niezbyt wymyślna pod względem harmonicznym muzyka Kenny’ego G. jest jazz'em ale przecież nie można jej także określić jako typową muzyką z gatunku - pop. Z pewnością jest jednak interesującym obiektem analiz dotyczących przenikania się różnych gatunków oraz komercjalizacji współczesnej muzyki rozrywkowej (w tym i jazzu). Nie wdając się w rozważania na temat wartości muzyki Kenny’ego G., trzeba przyznać, że jest swego rodzaju fenomenem muzycznym; płyty artysty sprzedają się w takich samych nakładach jak albumy wykonawców rock'owych, on zaś sam cieszy się nie mniejszą niż oni popularnością.

Publikacja zawiera wybrane utwory na saksofon sopranowy i tenorowy z towarzyszeniem orkiestry w składzie: strings, keyboard, guitara, bass, drums, percussion.

Dodatkowo zawiera głos saksofonu.

System of a Down - amerykański zespół muzyczny, którego członkowie pochodzą z Armenii. Grupa gra połączenie metalu i hard rocka z elementami ormiańskiej muzyki ludowej. Wszystko zaczęło się w Los Angeles, gdzie w studiu Rehearsal, Serj Tankian spotkał młodego gitarzystę Darona Malakiana. Panowie grali w różnych zespołach, lecz kiedy stwierdzili, że mają dużo ze sobą wspólnego, choćby ormiańskie pochodzenie – zaczęli grać razem. Razem z Ontronikiem „Andym” Khachaturianem, który grał na perkusji, stworzyli zespół o nazwie Soil. Był to na razie projekt, którego działalność trzeba liczyć w kilku miesiącach.
Publikacja zawiera utwory z płyty "Toxicity", m.in.: Bounce, Deer Dance, Forest, Jet Pilot, Needles, Prison Song, Psycho, Science, Shimmy, Toxicity. Toxicity to druga płyta zespołu System of a Down z 2001 roku. Została on wyprodukowana przez przez Ricka Rubina. Album został bardzo ciepło przyjęty, a na świecie sprzedano ok. 6,5 miliona kopii.

Matching folio to the spunky 2001 release featuring the smash hit Underneath It All as well as: Detective • Don't Let Me Down • Hella Good • Hey Baby • In My Head • Making Out • Platinum Blonde Life • Rock Steady • Running • Start the Fire • Waiting Room. This folio features both guitar and bass transcriptions with tab.

Publikacja zawiera wybrane utwory Britney Spears z jej nowego krążka ,,My Prerogative".
Kariera Britney Spears stanowi niemal wzorcowy przykład, jak muzyczny showbiznes potrafi bezbłędnie wykreować nowego idola fanów muzyki. Jakkolwiek krytykować amerykańską nastolatkę, trzeba przyznać, że na swój sukces pracowała bardzo długo. Już w wieku 8 lat wstąpiła do "Mickey Mouse Club". Po trzech latach doskonalenia tańca oraz gry aktorskiej w Nowym Jorku, przyjęto ją do wymarzonego show Disneya.Gdy Britney osiagnęła wiek, który już nie predysponował jej do przygody z dziecięcymi spektaklami, wróciła na Wschodnie Wybrzeże, mając za cel zrobienie kariery piosenkarskiej równej osiągnięciom Mariah Carey czy Whitney Houston. Biorąc do współpracy doświadczonych producentów nie spodziewała się pewnie, że zwróci na siebie uwagę milionów osób już pierwszym singlem "Baby One More Time". Taki też tytuł nosiła jej debiutancka płyta z 1999 roku. Kilka miesięcy później podczas MTV Music Awards w Dublinie zgarnęła statuetki we wszystkich kategoriach, w których była nominowana. Nie zaszkodziły jej nawet plotki o powiekszeniu biustu czy pyskówki na łamach prasy toczone z inną popową gwiazdką, Christiną Aguilerą. Kolejny album młodej wokalistki, "Oops... I Did It Again", pozwolił Britney na utrzymanie wypracowanej pozycji.

"Mojego Interlokutora poznałam w 1959 roku w legendarnej dziś Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Krakowie przy ul. Warszawskiej 11. Łączy nas wspólne próby chóru i koncerty, które w życiu szkoły odgrywały ważną rolę integrującą, dzieliła różnica wieku - w tym okresie życiowego doświadczenia ogromna.
Po kilku latach spotkaliśmy się w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej i odtąd, choć główną płaszczyzną naszego porozumienia była muzyka, nie brakowało w naszych kontaktach zwykłej ludzkiej sympatii, z upływem czasu coraz głębszej, tym bardziej, że należeliśmy do tego samego pokolenia, które chwilami ze zdziwieniem spogląda na otaczający nas dzisiaj świat...
W niniejszej książce nie ma muzykologicznych analiz kompozycji Marka Stachowskiego ani pełnego opisu Jego drogi twórczej i życiowej. Jest zapis luźnych, niespiesznych rozmów o życiu wijących się meandrami, pełnych przeskoków tematycznych oraz powrotów do głównego wątku, rozmów prowadzonych przy kawie i kremówce przez dwoje ludzi, których połączyła miłość do muzyki, a także blisko pięćdziesięcioletnia zażyłość."
Anna Woźniakowska

Claude Debussy (1862 - 1918) był wrażliwy na zmysłowe działanie sztuki. Mówił, ze trzeba szukać dyscypliny w niezależności, a nie w przedawnionej filozofii. W nowej sztuce nie chodziło o realny kształt, lecz o wrażenie, jakie ona wywołuje. W muzyce Debussy zmienił stosunek do formy dzieła, faktury. Inaczej traktował także instrumenty - stosował tłumiki, nietypowe rejestry i zaskakujące zestawienia).

Utwór fortepianowy z kolekcji zbioru Preludiów Claude Debussy'ego. Debussy mówił, ze trzeba szukać dyscypliny w niezależności, a nie w przedawnionej filozofii. W nowej sztuce nie chodziło o realny kształt, lecz o wrażenie, jakie ona wywołuje. W muzyce Debussy zmienił stosunek do formy dzieła, faktury. Inaczej traktował także instrumenty - stosował tłumiki, nietypowe rejestry i zaskakujące zestawienia).

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.

Śpiewnik z nutami i funkcjami harmonicznymi jednej z najpopularniejszych Autorek piosenek dla dzieci, znanej z audycji w Polskim Radiu, Telewizji, a przede wszystkim znanej przedszkolakom i uczniom. Zabiór zawiera ok. 60 najpiękniejszych piosenek do tekstów wybitnych Autorów, m.in.: Doroty Gellner, Anny Bernat, Haliny Cenarskiej i Elżbiety Szeptyńskiej. Są to piosenki na różne okazje, związane z kalendarzem szkolnym i życiem dziecka. Ilustracje przyjazne dzieciom, do publikacji dołączone są dwie płyty CD z akompaniamentem z melodią – nie trzeba umieć grać, żeby śpiewać.

Barbara Kolago - jedna z najwybitniejszych i najbardziej znanych kompozytorek piosenek dla dzieci. Jest absolwentką Wydziału Wychowania Muzycznego Akademii Muzycznej w Warszawie.Już w czasie studiów pracowała z dziećmi, ucząc rytmiki w przedszkolach i przedmiotów muzycznych w Szkołach Muzycznych I stopnia. W 1970 r. rozpoczęła pracę w Polskim Radiu jako redaktor audycji muzycznych dla dzieci pod kierunkiem prof. Lecha Miklaszewskiego. Pozostając na tym stanowisku ponad 20 lat przyczyniła się do rozwoju i popularyzacji muzyki komponowanej specjalnie dla młodych słuchaczy oraz do większego udziału w audycjach radiowych utalentowanych dzieci i wokalnych wybitnych zespołów dziecięcych.

Od wielu lat komponuje piosenki dla dzieci śpiewane w przedszkolach, szkołach, drukowane w podręcznikach szkolnych - głównie do tekstów poetek Doroty Gellner i Anny Bernat.
Od 1989 prowadzi społecznie zespół wokalno-taneczny Chochliki. Dzieci te występowały w audycjach radiowych i programach telewizyjnych, na koncertach w kraju i zagranicą, popularyzując polskie piosenki dla najmłodszych. Zespół nagrał kasety i płyty z kolędami, piosenkami ludowymi i rozrywkowymi.

Barbara Kolago jest również autorką wielu audycji radiowych, m.in. Abecadło z pięciolinii i telewizyjnych. W roku 1992 rozpoczęła pracę jako redaktor programów dziecięcych w telewizji Polonia, gdzie pracowała do końca 2006 roku. Współtworzyła popularny wśród młodzieży program Tęczowy Music Box, a dla widowni polonijnej m.in. Polskie ABC i Na polską nutę. W 2007 roku, w programie I Polskiego Radia prowadziła naukę piosenek do tekstów Anny Bernat w audycji Radio dzieciom.

Jest członkiem Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Od wielu lat działa też na rzecz dzieci jako sekretarz prasowy w Międzynarodowej Kapitule Orderu Uśmiechu.

Za działalność artystyczną dla dzieci i młodzieży, za osiągnięcia w tworzeniu muzyki i wychowaniu muzycznym dzieci w Programach Oświatowych Polskiego Radia, Barbara Kolago otrzymała Nagrodę Prezesa Rady Ministrów w ( 1982). Kompozytorka jest także Kawalerem Orderu Uśmiechu, który otrzymała w 2007 r. na wniosek dzieci ze środowisk polonijnych, m.in z Niemiec, Litwy, Ukrainy, Białorusi i Polski.

Dziesiąty zbiorek - "Do widzenia szkoło" zawiera dziesięć piosenek dla dzieci. Wszystkie piosenki tematycznie związane są z końcem roku szkolnego. Ich teksty dotyczą pożegnania profesorów, szkoły oraz powitania lata. Utworki mają nieskomplikowane podziały rytmiczne, łatwe melodyczne następstwo dźwięków, przez co mogą być śpiewane zarówno przez starsze jak i najmłodsze dzieci. Nad pięciolinią z głosem melodycznym do śpiewania umieszczono symbole akordów, pozwalających na odtworzenie akompaniamentu do piosenek na instrumentach klawiszowych i gitarze.

Dwie idee kierunkowe przenikają świadomość twórczą Pendereckiego, który daje im wyraz w swojej poetyce - tak tej eksplikowanej z uniwersyteckich katedr, jak i tej stosowanej w kompozytorskiej praktyce. Pierwsza dotyczy języka i można ją streścić jako: potrzeba syntezy. Syntezy języków wielu, dawnych i nowych, choćby najbardziej dziwiących się sobie. (...) Druga z idei kierunkowych otrzymała postać metafory. Penderecki znalazł dla niej formułę biblijną: arka. Jeśli świata sztuki nie można uzdrowić, zawrócić z drogi prowadzącej ku samozniszczeniu, to trzeba chociaż ocalić to, co posiada on najcenniejszego. Przenieść z dawnego millenium - w nowe - wartości trwałe, niezniszczalne. Kompozytor jest w tym konsekwentny, a w przedstawianiu problemu obrazowy: „Już od dawna myślę o potopie i konieczności zbudowania arki”.

Stefan Kisielewski – publicysta, prozaik, krytyk muzyczny, polityk i… kompozytor! Prawdę o Kisielewskim – kompozytorze postanowiła pokazać Małgorzata Gąsiorowska w pierwszej monografii artysty wydanej nakładem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego. Kisiel znany wszystkim jako mistrz felietonu, autor „Dzienników” oraz zaangażowany polityk w głębi ducha był zawsze artystą. Artystą kompozytorem! Jak w każdej dziedzinie swojego życia i tu nie uznawał kompromisów. Tworząc, ucząc, komentując muzykę zawsze starał się być w zgodzie z przyjętym własnym widzeniem świata. Był twórcą powojennego Ruchu Muzycznego, autorem bestsellerowych książek o muzyce, świetnym pedagogiem i awangardowym kompozytorem. Pod koniec swojego życia zwierzył się synowi: „Wiesz, wczoraj z nudów liczyłem swoje utwory. Jest ich sto. I wymienił płynnie kolejne kompozycje solowe, kameralne, orkiestrowe, balety, muzykę filmową, śpiewogry”. Książka ukazała się dokładnie w setną rocznicę urodzin kompozytora.

Kolejne wydanie kwartalnika Zagraj to sam - Przeboje w zapisie nutowym - III/2013 (224) a w nim nuty na keyboard 12 utworów polskiej muzyki rozrywkowej. Nuty na keyboard, linia melodyczna zapisana na jednej pięciolinii dla prawej ręki z podpisanymi symbolami akordów dla lewej ręki. Dodatkowo tekst z nadpisanymi symbolami akordów + diagramy akordów klawiszowych i gitarowych.

Złote przeboje lata 20-te, 30-te część 3 stanowi zbiór 15 utworów polskiej muzyki rozrywkowej w większości filmowej z okresu międzywojennego XX wieku, opracowane na keyboard wraz z tekstami i diagramami akordów klawiszowych i gitarowych.

Czy warto poznawać standardy jazzowe? Na pewno tak! Przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze – dlatego że granie ich jest najlepszą szkołą jazzu. Dają nam one materiał wyjściowy do ćwiczenia improwizacji, pomagają w doskonaleniu warsztatu muzycznego, uczą historii jazzu. Po drugie – pozwalają bezstresowo realizować się podczas tzw. jam-sessions.
Jam-session to sytuacja na estradzie, podczas której muzycy niegrający ze sobą na co dzień wspólnie wykonują dowolnie wybrany utwór. Wyobraźcie sobie taką sytuację. Znajdujecie się na estra-dzie wśród innych muzyków i ktoś rzuca hasło: „No to co gramy? Może Sweet Georgia Brown?” A Wy nie znacie tego utworu… No i stres, no i wstyd. Nie tylko więc warto, ale wręcz koniecznie trzeba znać standardy, gdy zaczyna się przygodę z jazzem.
Jednym z tych obowiązkowych jest Sweet Georgia Brown. Utwór skomponował w 1925 roku Maceo Pinkard (1897–1962). Autorem tekstu jest Kenneth Casey. W założeniu twórców miała to być piosenka. W latach 20. zaśpiewała ją m.in. Ether Waters, wokalistka i aktorka, nominowana do Oscara za drugoplanową rolę w filmie Pinky. Z czasem kompozycja ta stała się jednym z najchętniej gra-nych standardów jazzowych wykonywanych w wersji instrumentalnej".