Sonate für Klavier Nr. 32 c

Arcangelo Corelli (1658 - 1713) to włoski kompozytor i skrzypek - wirtuoz. Jest on autorem licznych concerti grossi oraz utworów na skrzypce. W swoich sonatach solowych na skrzypce Corelli wykorzystuje w pełni wszelkie możliwości techniczne tego instrumentu. Eksponuje w nich kantylenę oraz efektowne wirtuozostwo. Sonaty na skrzypce z op. 5 posiadają cztery części. W przedostatniej części Corelli odchodzi od schematu typowej barokowej sonaty kameralnej. Wprowadza bowiem bardzo rozbudowane Allegro. Niniejsza publikacja zawiera trzy sonaty z opusu 5 o numerach 3, 5 oraz 9, w opracowaniu na skrzypce i fortepian (w oryginale skrzypcom towarzyszy basso continuo).

Johannes Brahms (1833 - 1897) to niemiecki kompozytor, pianista i dyrygent okresu romantyzmu. Jest on autorem licznych kompozycji fortepianowych. Jego dzieła fortepianowe cechują się syntezą romantycznej ekspresji z klasyczną symetrią. Niniejsza publikacja zawiera Sonatę F-dur op. 99 na wiolonczelę i fortepian. Utwór składa się z czterech części: I - Allegro vivace, II - Adagio affettuoso, III - Allegro passionato, IV - Allegro molto.

Prezentowana publikacja gromadzi w sobie dwanaście popularnych utworów, będących opracowaniami na wiolonczelę i fortepian dzieł wybitnych kompozytorów baroku, klasycyzmu i romantyzmu. W zbiorze odnaleźć można m. in. "Sarabandę" z szóstej Suity wiolonczelowej Bacha, "Largo" z opery "Xerxes" Haendla (a więc słynną arię "Ombra mai fu"), "Menuett" z "Divertimenta D-dur" Mozarta oraz "Adagio" z "Oktetu F-dur" Schuberta.

Niniejsza publikacja zawiera pięć Sonat na wiolonczelę i fortepian Ludwiga van Beethovena. Są to wszystkie sonaty, jakie stworzył on na taką obsadę. Utwory te powstawały w latach 1796 - 1815, kiedy w twórczości Beethovena dokonywały się radykalne przemiany stylistyczne. Kompozytor dążył wtedy do wykształcenia własnego indywidualnego stylu. Przeznaczenie sonat „na fortepian i wiolonczelę” było w czasach współczesnych kompozytorowi nowatorskim pomysłem. Beethoven chciał zaznaczyć, że nie traktuje już fortepianu jako instrumentu wyłącznie akompaniującego. Partia fortepianu w jego sonatach jest równoważna z partią wiolonczeli. Kompozytorzy romantyczni pójdą dalej tym tropem, traktując wiolonczelę jako jeden z ulubionych instrumentów pozwalających na wyrażenie „mowy uczuć”.

Zeszyt drugi zbioru Sonat fortepianowych Ludwika van Beethovena, jednego z najwybitniejszych kompozytorów wszechczasów. Zawiera 15 utworów, między innymi "Hammerklavier op. 106". W twórczości Beethovena wyróżnia się trzy okresy:
1. wczesny (klasyczny), w którym kompozytor bazował na osiągnięciach m. in. Mozarta i Bacha, jak również odkrywał nowe kierunki twórczości i stopniowo poszerzał ramy i ambicje swoich dzieł. W okresie tym powstało pierwszych dwadzieścia sonat fortepianowych, w tym słynna Patetyczna op. 13 i tzw. Księżycowa op. 27 nr 2.
2. środkowy (heroiczny), związany jest z kryzysem osobistym kompozytora, wywołanym odkryciem postępującej i nieodwracalnej głuchoty. Charakterystyczne są dzieła dużych form ukazujące idee bohaterstwa i walki z chorobą. W okresie tym powstaje kolejne siedem sonat fortepianowych (m. in. Waldsteinowska op. 53 i Appassionata op. 57).
3. Ostatni (romantyczny), jest to okres, w którym dzieła charakteryzują się wielką głębią intelektualną, licznymi innowacjami formalnymi i silnie osobistym wyrazem. Beethoven skomponował w nim ostatnich pięć sonat fortepianowych, m. in. Hammerklavier op. 106.