Sonate für Klavier Nr. 29 B

Ned Rorem to amerykański kompozytor urodzony w Richmond. Studiował na Uniwersytecie w Chicago, później w Konserwatorium w Chicago i na Uniwersytecie Wschodnim. Prezentowana Sonata nr 1 na fortepian solo została skomponowana w maju 1948 roku i składa się z następujących części:
I - półnuta = 72;
II - Adagio (ósemka = 69);
III - Clear, fast and hard (ćwierćnuta = 152).

Publikacja jest trzecią częścią cyklu Sonat skrzypcowych Giuseppe Tartiniego (1692-1770), włoskiego kompozytora, skrzypka i teoretyka muzyki. Niniejsza część zawiera Sonatę z op. 2 nr 6 i Sonatę z op. 1 nr 6. Tartini stworzył szkołę skrzypcową w Padwie i wykształcił wielu artystów różnych narodowości, stąd jego przydomek "maestro delle nazioni". Skomponował ponad 170 sonat skrzypcowych, w których przeszedł od 4 - częściowej do 3 - częściowej budowy cyklu.

"Sonata nr 3" na skrzypce i fortepian to utwór Elie Siegmeister (1909 - 1991) - amerykańskiego kompozytora i pisarza. W swojej twórczości kompozytorskiej wielokrotnie nawiązywał on do bluesa, jazzu oraz muzyki ludowej. Jest autorem m. in. dziewięciu oper, ośmiu symfonii, a także wielu dzieł kameralnych. "Sonata nr 3" to utwór dwuczęściowy - cz. I - Moderato , cz. II - Andante, które zakończone jest jednak szybkim Vivace (co dzieli sonatę na wyraźne trzy części). Kompozycja charakteryzuje się nowoczesną harmonią. W partii skrzypiec kompozytor wykorzystuje różne sposoby gry - dwudźwięki, glissanda, flażolety, grę sul ponticello, pizzicato. Przy tym partia fortepianu jest w pełni równoważna z partią skrzypiec.

Zeszyt drugi zbioru Sonat fortepianowych Ludwika van Beethovena, jednego z najwybitniejszych kompozytorów wszechczasów. Zawiera 15 utworów, między innymi "Hammerklavier op. 106". W twórczości Beethovena wyróżnia się trzy okresy:
1. wczesny (klasyczny), w którym kompozytor bazował na osiągnięciach m. in. Mozarta i Bacha, jak również odkrywał nowe kierunki twórczości i stopniowo poszerzał ramy i ambicje swoich dzieł. W okresie tym powstało pierwszych dwadzieścia sonat fortepianowych, w tym słynna Patetyczna op. 13 i tzw. Księżycowa op. 27 nr 2.
2. środkowy (heroiczny), związany jest z kryzysem osobistym kompozytora, wywołanym odkryciem postępującej i nieodwracalnej głuchoty. Charakterystyczne są dzieła dużych form ukazujące idee bohaterstwa i walki z chorobą. W okresie tym powstaje kolejne siedem sonat fortepianowych (m. in. Waldsteinowska op. 53 i Appassionata op. 57).
3. Ostatni (romantyczny), jest to okres, w którym dzieła charakteryzują się wielką głębią intelektualną, licznymi innowacjami formalnymi i silnie osobistym wyrazem. Beethoven skomponował w nim ostatnich pięć sonat fortepianowych, m. in. Hammerklavier op. 106.