Przyjaźń

Spis treści:

Red Hot Chili Peppers - kalifornijski zespół grający rocka z elementami muzyki rapcore i funky. W roku 1973 jedenastolatek Anthony Kiedis opuścił swoje rodzinne miasto Grand Rapids i wyjechał z ojcem do Los Angeles. Tam w szkole podstawowej zaprzyjaźnił się z Michaelem Balzary - Nowojorczykiem australijskiego pochodzenia. W 1978 Anthony i Flea założyli swój pierwszy zespół - Los Faces. Za jakiś czas połączyli siły z dwoma innymi młodymi muzykami, byli to: Jack Irons i Hillel Slovak. Razem stworzyli grupę pod nazwą Chain Reaction, później Anthym. Po kilku zmianach personalnych zespół przyjął swą ostateczną nazwę i po podpisaniu kontraktu z EMI American wydał swą pierwszą płytę zatytułowaną The Red Hot Chili Peppers (1984).
Publikacja zawiera 13 utworów, m.in.: Fire, Good Time Boys, Higher Ground, Johnny Kick A Hole In The Sky, Knock Me Down, Magic Johnson.

Ferenc Liszt (ur. 22 października 1811, zm. 31 lipca 1886) – kompozytor i pianista węgierski epoki romantyzmu. Rozwinął przede wszystkim gatunek poematu symfonicznego. Był aktywnym propagatorem kultury polskiej, zaprzyjaźnionym m.in. z Fryderykiem Chopinem, Adamem Mickiewiczem, Juliuszem Słowackim, Julianem Ursynem Niemcewiczem, Henrykiem Wieniawskim, Juliuszem Kossakiem.
Publikacja zawiera zbiór preludiów Franciszka Liszta, opracowanych na 4 ręce.

Incubus to jeden z tych zespołów, którego narodziny związane są ze szkolnymi przyjaźniami. Wokalista Brandon Boyd poznał perkusistę Jose Pasillasa jeszcze w podstawówce. W szkole średniej panowie, przyszli muzycy, spotykają gitarzystę Mike Einzigera, a niedługo później do tego tria dołącza basista Alex Katunich. Powstaje Incubus, a chłopaki nie marnując czasu zaczynają grać na imprezach w okolicach Los Angeles. Zanim jednak świat mógł usłyszeć mieszankę rocka, metalu, funky z naleciałościami tego co dzieje się w klubach tanecznych, do zespołu musiał dołączyć DJ. Tak też się stało – w 1995 r. członkiem zespołu zostaje DJ Lyfe, czyli Gavin Koppel.
Jak podaje wytwórnia najnowszy album ,,Incubus - A Crow Left Of The Murdernie" przynosi rewolty stylistycznej. Chociaż trafiają się na nim łagodniejsze, balladowe dźwięki, jest podobno nieco ostrzejszy od poprzedników. Pierwszym singlem promującym wydawnictwo jest utwór „Megalomaniac”.

Kolejny album ,,Destiny Fulfilled" jednej z najsłynniejszych kobiecych grup R&B, w skład której wchodzą obecnie Beyoncé Knowles, Michelle Williams i Kelly Rowland.
Kiedyś wróżono zespołowi TLC, że stanie się największą żeńską grupą R&B lat 90 i początku XXI wieku. Niestety, nieporozumienia między paniami, a później tragiczna śmierć Lisy Lopes uniemożliwiły to. W miejsce TLC żeńską grupą R&B numer jeden zostało trio Destiny's Child. Zespół powstał w Houston, w Teksasie w 1990 roku. Założyły je wówczas dziewięcioletnie Beyoncé Knowles i LaTavia Roberson, które poznały się na przesłuchaniach i zaprzyjaźniły. Mathew Knowles, ojciec Beyonce, postanowił zadbać o karierę dziewczynek. On też wybrał nazwę grupy, którą zaczerpnął z biblijnej Księgi Izajasza.
Publikacja zawiera utwory z płyty ,,Destiny Fulfilled".

Incubus to jeden z tych zespołów, którego narodziny związane są ze szkolnymi przyjaźniami. Wokalista Brandon Boyd poznał perkusistę Jose Pasillasa jeszcze w podstawówce. W szkole średniej panowie, przyszli muzycy, spotykają gitarzystę Mike Einzigera, a niedługo później do tego tria dołącza basista Alex Katunich. Powstaje Incubus, a chłopaki nie marnując czasu zaczynają grać na imprezach w okolicach Los Angeles. Zanim jednak świat mógł usłyszeć mieszankę rocka, metalu, funky z naleciałościami tego co dzieje się w klubach tanecznych, do zespołu musiał dołączyć DJ. Tak też się stało – w 1995 r. członkiem zespołu zostaje DJ Lyfe, czyli Gavin Koppel.
Dodatkowo do publikacji dołączona jest płyta CD, na której znajdują się dwa rodzaje ścieżek dźwiękowych: ścieżka z wersją demonstaracyjną oraz ścieżka z samym tylko akompaniamentem.

Note-for-note transcriptions for every instrument and lyric on 8 great Incubus songs from Make Yourself and Morning View: Drive • 11am • Nice to Know You • Pardon Me • Privilege • Stellar • Warning • Wish You Were Here. Includes tab for the guitar and bass parts.

Autorka wprowadza dzieci w trudne muzyczne terminy w sposób bardzo przyjazny opowiadając bajkę o dżdżownicy Akoladzie.

Od skrajnej biedy do sławy na Zachodzie: niezwykła, lecz prawdziwa opowieść opowieść o tym, jak przypadek zmienił losy chińskiego chłopca Li Cunxina. Nikt nie mógł się spodziewać, że pewnego dnia zatańczy on w najlepszych grupach baletowych na świecie, zaprzyjaźni się z prezydentem Stanów Zjednoczonych oraz pierwszą damą, a także gwiazdami filmu i najbardziej wpływowymi ludźmi w Ameryce. Ubogie chińskie dziecko z chłopskiej rodziny samo zostanie gwiazdą: ostatnim tancerzem Mao i ulubieńcem świata zachodniego. Oto opowieść o odwadze, matczynym uczuciu do syna i pragnieniu wolności; piękna i szczegółowa relacja o niezwykłym życiu nieprzeciętnego człowieka, przedstawiona uczciwie, rzetelnie i dumnie.

Książka, która jest muzyką, gdzie nie ma przypadkowych słów, a melodia przenika każdy wers. Płynie powoli, mieni się, wiruje, opowieści przenikają się, sączą... Regularnie wypływają najważniejsze tematy: dzieciństwo, młodość, pierwsze miłości, przyjaźnie, ślady, jakie zostawiło życie i sztuka. To opowieści, które mają swoje korzenie w Pink Floydach, Rolling Stonesach, Dylanie, Doorsach, Zappie. Tu muzyka miesza się z życiem, nie sposób odróżnić tego, co było wcześniej. Ale to nie ważne - bo tekst gra. Słodko, gorzko. Pięknie. Czasem pachnie piżmem i korzeniami, czasem zakłuje, zaboli, czasem jakiś smak, dawno zdawałoby się utracony wybrzmi, i pamięć na nowo rozbłyska. To książka, którą możną czytać na okrągło, do zasłuchania.

"Od Testamentu Stachury i Obłędu Krzysztonia nie czytałem równie rozpłaczliwej spowiedzi ze zmagań o sens, o "istotę tego wszystkiego", o Boga (jakkolwiek go pojmujemy). O Światło."

Edward Redlińśki


Dariusz Bugalski, z wykształcenia filmolog. Pracował w Muzeum Sztuki w Łodzi. Dziennikarz radiowy i telewizyjny. Najpierw związany z Tok FM, a ostatnio z Trójką, gdzie prowadzi programy "Klub Trójki" i "Polska według Polaków". Pisał o sztuce i edukacji. Autor kilku tomów wierszy, m.in. Miejsce, w którym nic się nie stało; Przekłady, Turtle, turtle, turtle. Po godzinach słucha jazzu i Bruce'a Springsteena.

Tom 1. Korespondencji Karola Szymanowskiego zawiera 405 listów, w tym 322 listy kompozytora i tylko 83 listy pisane do niego, z lat 1903 - 1919. Listy krążą pomiędzy Tymoszówką, Elizawetgradem, Warszawą, Lwowem, Krakowem, Zakopanem, Moskwą, Petersburgiem, Wiedniem, Berlinem, Londynem, Rzymem, Palermo, Florencją, Paryżem. Krążą pomiędzy najbliższą rodziną Szymanowskich i Taubów, między przyjaciółmi - muzykami, jak: A. Rubinstein, P. Kochański, G. Fitelberg, H. Neuhaus, L. Różycki, A. Chybiński, J. Marx, przyjaciółmi i powiernikami, jak: S. Spiess, J. Iwaszkiewicz, S. I. Witkiewicz. Są pomiędzy piszącymi także S. Żeromski i T. Miciński, nie brak kobiet, z którymi łączyły Szymanowskiego więzy przyjaźni: H. Klechniowska, N. Dawydowa, Z. Kochańska, D. Godowska, M. Borodkina. Korespondencja ta odkrywa przed Czytelnikiem wewnętrzny świat Szymanowskiego na przestrzeni blisko dwudziestu lat jego życia, kiedy z młodzieńca studiującego harmonię i kontrapunkt przeistacza się w twórcę świadomego swego rzemiosła i estetyki.

Nie bez znaczenia dla powstania tej książki jest przyjaźń, jaka łączyła Ryszarda Przybylskiego z Nadieżdą Mandelsztam. Do komentarza Przybylskiego przedostały się jego osobiste wspomnienia o ludziach, których poznał w czasach swoich podróży do Rosji. Dlatego książka ta ma dwoje autorów: jest tomem prozy Nadieżdy Mandelsztam, na który nakłada się żywy głos egzegety, pamięć tego, co Ryszardowi Przybylskiemu przekazała i czego nauczyła go autorka "Mozarta i Salierego". Książka została wzbogacona o niepublikowane wcześniej listy i zdjęcia.
Publikacja podzielona jest na trzy części. Całą część pierwszą zajmuje esej zatytułowany "Mozart i Salieri". W części drugiej umieszczone zostały okruchy wspomnień o rodzinie Autorki. W trzeciej części znalazły się drukowane w roku 1961 reportaże "z życia ludzi pracy".

Śpiewnik z nutami i funkcjami harmonicznymi jednej z najpopularniejszych Autorek piosenek dla dzieci, znanej z audycji w Polskim Radiu, Telewizji, a przede wszystkim znanej przedszkolakom i uczniom. Zabiór zawiera ok. 60 najpiękniejszych piosenek do tekstów wybitnych Autorów, m.in.: Doroty Gellner, Anny Bernat, Haliny Cenarskiej i Elżbiety Szeptyńskiej. Są to piosenki na różne okazje, związane z kalendarzem szkolnym i życiem dziecka. Ilustracje przyjazne dzieciom, do publikacji dołączone są dwie płyty CD z akompaniamentem z melodią – nie trzeba umieć grać, żeby śpiewać.

Barbara Kolago - jedna z najwybitniejszych i najbardziej znanych kompozytorek piosenek dla dzieci. Jest absolwentką Wydziału Wychowania Muzycznego Akademii Muzycznej w Warszawie.Już w czasie studiów pracowała z dziećmi, ucząc rytmiki w przedszkolach i przedmiotów muzycznych w Szkołach Muzycznych I stopnia. W 1970 r. rozpoczęła pracę w Polskim Radiu jako redaktor audycji muzycznych dla dzieci pod kierunkiem prof. Lecha Miklaszewskiego. Pozostając na tym stanowisku ponad 20 lat przyczyniła się do rozwoju i popularyzacji muzyki komponowanej specjalnie dla młodych słuchaczy oraz do większego udziału w audycjach radiowych utalentowanych dzieci i wokalnych wybitnych zespołów dziecięcych.

Od wielu lat komponuje piosenki dla dzieci śpiewane w przedszkolach, szkołach, drukowane w podręcznikach szkolnych - głównie do tekstów poetek Doroty Gellner i Anny Bernat.
Od 1989 prowadzi społecznie zespół wokalno-taneczny Chochliki. Dzieci te występowały w audycjach radiowych i programach telewizyjnych, na koncertach w kraju i zagranicą, popularyzując polskie piosenki dla najmłodszych. Zespół nagrał kasety i płyty z kolędami, piosenkami ludowymi i rozrywkowymi.

Barbara Kolago jest również autorką wielu audycji radiowych, m.in. Abecadło z pięciolinii i telewizyjnych. W roku 1992 rozpoczęła pracę jako redaktor programów dziecięcych w telewizji Polonia, gdzie pracowała do końca 2006 roku. Współtworzyła popularny wśród młodzieży program Tęczowy Music Box, a dla widowni polonijnej m.in. Polskie ABC i Na polską nutę. W 2007 roku, w programie I Polskiego Radia prowadziła naukę piosenek do tekstów Anny Bernat w audycji Radio dzieciom.

Jest członkiem Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Od wielu lat działa też na rzecz dzieci jako sekretarz prasowy w Międzynarodowej Kapitule Orderu Uśmiechu.

Za działalność artystyczną dla dzieci i młodzieży, za osiągnięcia w tworzeniu muzyki i wychowaniu muzycznym dzieci w Programach Oświatowych Polskiego Radia, Barbara Kolago otrzymała Nagrodę Prezesa Rady Ministrów w ( 1982). Kompozytorka jest także Kawalerem Orderu Uśmiechu, który otrzymała w 2007 r. na wniosek dzieci ze środowisk polonijnych, m.in z Niemiec, Litwy, Ukrainy, Białorusi i Polski.

Msza ma formę brevis, składa się z czterech części: Kirie, Gloria, Sanctus, Agnus Dei i przeznaczona jest do wykonania z ludem i organami. Ciekawa melodyka, przyjazny niezbyt rozległy ambitus oraz oryginalny autorski akompaniament stanowi ciekawą propozycję wykonawczą dla urozmaicenia liturgii mszy świętej.

Dwie idee kierunkowe przenikają świadomość twórczą Pendereckiego, który daje im wyraz w swojej poetyce - tak tej eksplikowanej z uniwersyteckich katedr, jak i tej stosowanej w kompozytorskiej praktyce. Pierwsza dotyczy języka i można ją streścić jako: potrzeba syntezy. Syntezy języków wielu, dawnych i nowych, choćby najbardziej dziwiących się sobie. (...) Druga z idei kierunkowych otrzymała postać metafory. Penderecki znalazł dla niej formułę biblijną: arka. Jeśli świata sztuki nie można uzdrowić, zawrócić z drogi prowadzącej ku samozniszczeniu, to trzeba chociaż ocalić to, co posiada on najcenniejszego. Przenieść z dawnego millenium - w nowe - wartości trwałe, niezniszczalne. Kompozytor jest w tym konsekwentny, a w przedstawianiu problemu obrazowy: „Już od dawna myślę o potopie i konieczności zbudowania arki”.

Karol Józef Lipiński (ur. 30 października 1790 w Radzyniu Podlaskim na Lubelszczyźnie, zm. 16 grudnia 1861 w Urłowie) - polski skrzypek, kompozytor i pedagog.
Od wczesnego dzieciństwa zdradzał wybitne zdolności muzyczne. Gry na skrzypcach uczył się od piątego roku życia - początkowo od ojca Feliksa (1765-1847) (kapelmistrza orkiestry w majątku Potockich w Radzyniu Podlaskim koło Lublina).
Po przeniesieniu się Lipińskich w 1799 roku do Lwowa grał w orkiestrze prowadzonej przez ojca w domu Adama Starzeńskiego oraz w zespołach kameralnych. Pod koniec 1809 r. Lipiński został zaangażowany na stanowisko koncertmistrza orkiestry teatru niemieckiego we Lwowie ( Obowiązujący do 1842 roku przywilej teatralny obejmował tylko teatr niemiecki - polscy aktorzy działali wyłącznie na podstawie nie zawsze formalnych umów z przedsiębiorcami austriackimi). Po dwóch latach pracy w orkiestrze został jej kapelmistrzem. We Lwowie mieszkał przez 40 lat do 1839 r., pracując jako dyrygent, a potem dyrektor orkiestry. We Lwowie powstała zdecydowana większość jego kompozycji, m.in. symfonie, trzy koncerty skrzypcowe, kaprysy, polonezy.
Około 1810 roku powstały pierwsze autorskie utwory Lipińskiego: 3 symfonie Es-dur, B-dur, Uwertura D-dur. W 1812 roku odbył podróż do Warszawy, aby zapoznać się z pracą teatru operowego.
W roku 1814 wyjechał do Wiednia, aby poznać sławnego wówczas niemieckiego skrzypka-wirtuoza Ludwika Spohra. Po tym spotkaniu postanowił obrać karierę koncertującego skrzypka, zaś po powrocie do Lwowa porzucił pracę w teatrze i zajął się doskonaleniem gry na skrzypcach. Równocześnie tworzy i zajmuje się działalnością pedagogiczną.
Pod koniec października 1817 r. udaje się na koncerty do Włoch. Spotał się z Paganinim w 1818 r. (wspólnie koncertowali dwukrotnie 17 kwietnia i 24 maja 1818 r.).
W latach 1819-1824 koncertował w Kijowie, Krakowie, Poznaniu, Berlinie, Lipsku i Wrocławiu, Wilnie, Krzemieńcu i Kamieńcu Podolskim. W tym czasie powstały liczne jego utwory.
W 1823 r. koncertował w Kijowie wspólnie z Marią Szymanowską. Występował w Warszawie w grudniu 1827 i na początku 1828 r. dając sześć koncertów w Teatrze Narodowym, po których otrzymał nominację na pierwszego skrzypka Dworu Królewsko-Polskiego.
W 1829 r. podczas uroczystości koronacyjnych Mikołaja I, na które przybył również Paganini obaj artyści koncertowali wywołując w prasie warszawskiej gorącą polemikę na temat wyższości ich gry. Lipiński po powrocie z Warszawy zaniechał koncertowania i poświęcił się pracy kompozytorskiej. W 1834 r. rozpoczął występy z nowym repertuarem w Warszawie i Poznaniu, w 1835 roku udał się na półtoraroczną podróż artystyczna na Zachód. W Lipsku sprawował stanowisko koncertmistrza w słynnej orkiestrze Gewandhaus. Stamtąd udał się do Paryża. Koncertował niewiele z powodu długiej naprawy uszkodzonych skrzypiec. Z Paryża przeniósł się z koncertami do Anglii (Londyn, Manchester).
W latach 1837-1839 poczynił starania o stanowisko koncertmistrza kapeli króla saskiego w Dreźnie, które otrzymał w 1839 r. Niemal do ostatnich dni swego życia działalności jego związana była z tym miastem.
Współpracował z R. Wagnerem, przyjaźnił się z R. Schumannem. W Dreźnie powstały jego ostatnie utwory.Tutaj też rozwinął swoją działalność pedagogiczną kształcąc wielu skrzypków i opiekując się młodymi talentami (H. Wieniawski). Paganini zapytany, kto według niego jest najlepszym skrzypkiem na świecie odpowiedział: "Nie wiem kto jest najlepszy, ale Lipiński ma na pewno drugie miejsce".
Zmarł z powodu astmy.
Największe dzieła:
•Wariacje na tematy z opery "Kopciuszek" Rossiniego op. 10
•Rondo alla polacca op. 13
•I Koncert skrzypcowy fis-moll op. 14
•II Koncert skrzypcowy D-dur (Concerto militaire; Wojskowy) op. 21
•Variations de Bravoure op. 22
•Fantazja i wariacje na tematy z opery "Lunatyczka" Belliniego op. 23
•Fantazja na motywach opery "Krakowiacy i Górale" Stefaniego op. 33
•III Koncert skrzypcowy e-moll op.24
•IV Koncert skrzypcowy A-dur op.32

Juliusz Zarębski - Pianista i kompozytor. Urodzony 28 lutego 1854 w Żytomierzu, zmarł 15 września 1885 tamże.
Pierwszych lekcji gry na fortepianie udzielała mu matka. Już od 10. roku życia koncertował w żytomierskich salonach. W 1870 ukończył z odznaczeniem gimnazjum i wyjechał do Wiednia, gdzie w Konserwatorium Towarzystwa Przyjaciół Muzyki studiował kompozycję u Franza Krenna oraz grę na fortepianie w klasie Josefa Dachsa. Konserwatorium ukończył z dwoma złotymi medalami w ciągu dwóch lat, choć nauka przewidziana była na sześć lat. W 1873 udał się do Petersburga i po trzech miesiącach nauki zdał egzamin na dyplom "wolnego artysty". W 1874 wyjechał do Rzymu i do 1875 studiował grę na fortepianie pod kierunkiem Ferenca Liszta, z którym połączyła go trwała przyjaźń. Liszt opiekował się Zarębskim, występując z nim na wspólnych koncertach i ułatwiając mu dzięki swoim wpływom publikację utworów.
Karierę pianisty-wirtuoza Juliusz Zarębski rozpoczął koncertami w Odessie i Kijowie wiosną 1874 roku. Z wielkim powodzeniem występował w wielu miastach Europy, m.in. w Rzymie, Neapolu, Konstantynopolu, Warszawie, Paryżu i Londynie. Zainteresował się ponadto nowo skonstruowanym przez Edouarda Mangeota fortepianem o dwóch klawiaturach. W ciągu dwóch miesięcy opanował technikę gry na tym instrumencie, opracował dla niego repertuar i wystąpił w 1878 na Wielkiej Wystawie w Paryżu odnosząc ogromny sukces. W 1880 objął stanowisko profesora mistrzowskiej klasy fortepianu w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Brukseli, gdzie zamieszkał na stałe. Od 1883 z powodu kłopotów zdrowotnych (gruźlica) niemal całkowicie zrezygnował z koncertowania.

Obszerna, bogato ilustrowana monografia nestora muzyki polskiej, wybitnego edytora twórcy Wydania Narodowego Dzieł F. Chopina, pianisty laureata III Konkursu Chopinowskiego, w latach 1949- 2010 jego jurora, a także kompozytora i pedagoga profesora klasy fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w Warszawie, którą ukończyli pianiści tej miary co Piotr Paleczny, Bronisława Kawalla i in. Niezaprzeczalnym walorem książki jest baza źródłowa, z jakiej korzystała autorka, a są nią m.in. rozmowy przeprowadzone z prof. Janem Ekierem oraz jego wybitnymi uczniami. Publikację uzupełniają liczne aneksy, zawierające wykaz nagrań Jana Ekiera, wykaz jego koncertów, a także spis kompozycji oraz artykułów i prac naukowych, wykaz materiałów filmowych i audycji radiowych z udziałem bohatera książki.

Lista utworów:
BUDUJEMY NOWY DOM
CZERWONY AUTOBUS
NA PRAWO MOST, NA LEWO MOST
DO ROBOTY
JAK MŁODE STARE MIASTO
JAK PRZYGODA TO TYLKO W WARSZAWIE
MILIONY RĄK
PIOSENKA MARIENSZTACKA
PIOSENKA O MOJEJ WARSZAWIE
PIOSENKA O NOWEJ HUCIE
POCHÓD PRZYJAŹNI
POLONEZ WARSZAWSKI
TO IDZIE MŁODOŚĆ
UKOCHANY KRAJ
WARSZAWSKI DZIEŃ

Podręcznik przeznaczony jest dla najmłodszych dzieci, rozpoczynających naukę gry na gitarze w wieku 5-6 lat..
Publikacja zawiera:

•blisko 50 duetów dla ucznia i nauczyciela (w tym znane dziecięce piosenki oraz specjalnie skomponowane utwory);
•Utwory z niespodzianką z wykorzystaniem ciekawych efektów gitarowych, tj. stukanie w pudło, tamburo, flażolety, pizzicato;
•ćwiczenia pisemne, czytanki, wierszyki, zagadki, rebusy i gry planszowe;
Materiał podręcznika w całości poświęcony jest zagadnieniu gry na pustych strunach. Elementarz w przyjazny sposób wprowadza też dzieci w świat abstrakcyjnych muzycznych pojęć (np.: pięciolinia, klucz wiolinowym, metrum, nuty i pauzy). Publikacja jest w całości kolorowo ilustrowana. W tekstach i zapisie nutowym zastosowano dużą, wyraźną czcionkę, a orientację w materiale publikacji ułatwiają kolorowe ramki i ikony. Wskazówki metodyczne i akompaniamenty do ćwiczeń zamieszczonych w podręczniku wydane zostały w odrębnej publikacji.
Bohaterami Elementarza są Hania i Grześ, którzy tak jak dzieci uczą sie muzyki.Hania ładnie rysuje, a Grześ uwielbia układać wieże z klocków, ale od kiedy grają na gitarze bardzo lubią razem ćwiczyć i wspólnie rozwiązywać muzyczne zagadki.Od niedawna też czytają książkę "Detektyw Lupka na tropie muzycznych znaków". W "Elementarzu" jest kilka stron z tej książeczki. hania i Grześ mają swoje ulubione zwierzątka: pieska i kotka, które czasem psocą, a czasem pomagają im w nauce. Zapraszamy na spotkanie z gitarą i bohaterami.