Nic naprawdę

Don Grolnick utalentowany muzyk, wielki kompozytor; naprawdę unikalny artysta współczesny, mistrz fortepianu. Zawiera biografię i dyskografię kompozytora.

Lista utworów:
BICIE SERCA - Rybieości
NAPRAWDĘ NIE DZIEJE SIĘ NIC - Grzegorz Turnau
RUCHOME PIASKI - piosenka z filmu NOCNE GRAFFITI, wykonuje Varius Manx
SAMBA - MOSKITO - Majka Jeżowska
SŁODKIE FIOŁKI - Sława Przybylska
TORNA A SURRIENTO (WRÓĆ DO SORENTO) - (E. de Curtis)
CO TY TUTAJ ROBISZ? - Elektryczne Gitary
ARRIVEDERCI MOJA DZIEWCZYNO - Krzysztof Krawczyk
MALEŃKI ZNAK - Irena Santor
CHCĘ WYJECHAĆ NA WIEŚ - Urszula Sipińska
WOLNY WIECZÓR - Czerwone Gitary
MALOWANA PIOSENKA (MALOWANA LALA) - Karin Stanek i Czerwono-Czarni
COŚ OPTYMISTYCZNEGO - Kasia Kowalska

W książce znajdują sie największe hity Marilyn Manson, a wśród niespodzianek utwór "Personal Jesus" doskonale znany z repertuaru Depeche Mode.
Marilyn Manson nie od dziś nazywany jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych zespołów świata. Wszystko za sprawą szokującego wizerunku, nawiązań do Satanizmu i rozbrajającej szczerości wypowiedzi lidera grupy ukrywającego się pod pseudonimem Marilyn Manson. Wokalista tak naprawdę nazywa się Brian Warner, a swoją karierę rozpoczął od dziennikarstwa muzycznego. Jako dziennikarz, przyszły muzyk bardzo dobrze poznał meandry show biznesu, co niejednokrotnie potrafił później wykorzystać w swej działalności scenicznej. Marilyn Manson zaskoczył wszystkich fanów zapowiedzią, iż kompilacja nagrań jego zespołu - "Lest We Forget: The Best Of Marilyn Manson", będzie ostatnim wydawnictwem w jego karierze. Materiał ukazał się 27 września, a znalazł się na nim między innymi cover "Personal Jesus" z repertuaru Depeche Mode (także słynne "Sweet Dreams" Eurythmics i "Tainted Love" Soft Cell). Zespół Marilyn Manson dwukrotnie koncertował w Polsce. Po raz ostatni w czerwcu 2003 roku w Poznaniu. Wcześniejszy występ odbył się na warszawskim "Torwarze" (2001).

Na oficjalnej stronie Nelly reklamuje się jako pierwszy raper w historii, który wydał dwa albumy jednego dnia. A niewiele brakowało, żeby w miejsce "Sweat" i "Suit" pojawiły się aż trzy krążki. W końcu Nelly nieco poprzycinał materiał i ostatecznie na półki trafia „tylko” dwupłytowe wydawnictwo. Nelly naprawdę nazywa się Cornell Haynes Jr. i pochodzi z St. Louis. Kryminalnego życiorysu, który stał się udziałem wielu raperów, uniknął dzięki przeprowadzce (wraz z matką) do dzielnicy uniwersyteckiej. Tam zamiast narkotyków i rozbojów zajął się sportem, pisaniem opowiadań i rymowaniem.
Ze szkolnymi kolegami założył zespół St. Lunatics, który osiągnął spory sukces singlem "Gimmie What You Got". Małą płytkę muzycy wyprodukowali i wydali własnym kosztem. Mimo jej sukcesu nie udało im się zdobyć dobrego kontraktu płytowego. Wtedy Nelly zaczął działalność jako solista. Zadebiutował w 2000 roku płytą "Country Grammar" i odniósł błyskawicznie wielki sukces komercyjny. Zapewne dlatego, że w przeciwieństwie do wielu ortodoksyjnych raperów nigdy nie unikał flirtu z muzyką pop.
Szczyt popularności raper osiągnął w 2002 roku kiedy to ukazał się album "Nellyville". Pochodzący z niego singel "Hot In Herre" znalazł się na pierwszym miejscu amerykańskiej listy przebojów. Pomimo osiągnięcia statusu wielkiej gwiazdy, Nelly nie opuścił rodzinnego St. Louis. W mieście zaangażował się mocno w działalność charytatywną. Nie zapomniał też o kolegach ze St. Lunatics, z którymi w 2001 roku wydał płytę "Free City" z hitem "Midwest Swing". Nelly zajął się również biznesem, stworzył własną kolekcję ubrań "VOKAL", która okazała się strzałem w dziesiątkę.
W książce znajdują się wybrane utwory artysty.

"Czy za twoich dziecinnych lat, babciu, panie nosiły gorsety i krynoliny i mdlały przy lada okazji?"
- Nie, kochanie, przecież taka stara nie jestem...
"Czy za twoich dziecinnych lat, dziadziu, były konne tramwaje i gramofony z tubą?"
- Ależ nie, taki stary to już ja nie jestem...
"A czy wy, kochani babciu i dziadziu, naprawdę byliście kiedyś mali?"
- Tak, zupełnie tak, jak wy, drogie wnuki, tylko że bawiliśmy się w trochę inne zabawy. Nie było jeszcze telewizji, ale mieliśmy radio, a w nim rozmowy "Starego Doktora" Janusza Korczaka i śpiewanie piosenek z Bronisławem Rutkowskim. Chodziliśmy do przedszkola, a potem do szkoły, i znaliśmy bardzo dużo różnych piosenek, bo na każdą okazję jest jakaś piosenka. Możecie zresztą zajrzeć do tego śpiewnika i zobaczyć "co dziakowie śpiewali, kiedy byli mali".
I najlepiej zaśpiewajcie razem z nami."
Niniejsza publikacja zawiera 47 piosenek w opracowaniu na głos wokalny z akompaniamentem fortepianu. Książka wzbogacona jest kolorowymi ilustracjami. Ponadto część piosenek posiada uwagi dotyczące danej zabawy i ruchów, jakie mogą wykonywać dzieci podczas ich śpiewania. Do książki zostały dołączone także dwie płyty CD. Na pierwszej nagrane są wersje demonstracyjne piosenek, a na drugiej - wersja instrumentalna, którą można wykorzystać w przypadku braku instrumentu.

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.

"Escapology" to piąta płyta z dorobku Robbiego Williamsa, wydana w 2002 roku. Tytuł płyty - "Escapology", Robbie wymyślił przejeżdżając przez Hollywood Hills i rozmyślając o Harrym Houdinim (jeden z najsłynniejszych iluzjonistów). Jak mówi sam artysta: "Nie chciałbym nadawać temu jakiegoś wielkiego znaczenia. Jeżeli chodziło mi o cokolwiek to tylko o to, żeby "uśmiercić" Robbiego. Ale tak się nie stało i nie stanie. Zależało mi na stworzeniu dokładnie takiej płyty, jaką na tym etapie chciałem stworzyć i jestem z niej strasznie zadowolony, bo udało mi się uwolnić od całego tego zamieszania wokół mojej osoby. Tym razem naprawdę mam misję i chcę, żeby ludzie to usłyszeli na mojej płycie." Na płycie znalazło się 14 studyjnych utworów oraz, tzw., "Hidden tracks". Wśród tytułów m. in.: "How Peculiar", "Love Somebody" czy "Me and My Monkey". W niniejszym wydaniu utwory zostały opracowane na głos wokalny z akompaniamentem fortepianu (lub keyboardu lub gitary). Ponadto na początku książki zawarto fotografie artysty.

Niektórzy rodzą się wielcy.
Niektórzy po wielkość sięgają.
O innych sława sama się upomina.
A jeszcze inni mają takiego pecha, że w szkolną ławę dzielą z Bono.

Każdy chce być sławny, ale w Dublinie lat siedemdziesiątych młody punkowiec Neil McCormick marzy o czymś więcej niż o marnym losie gwiazdki pop – wierzy, że jego przeznaczeniem jest wieść życie prawdziwego boga rocka. Rozplanował już wszystko – płyty, koncerty, okrzyki w imię pokoju na świecie. Lecz istnieje jedna rzecz, której nie wziął pod uwagę. Chłopak siedzący na drugim końcu klasy ma swoje własne plany.

„Killing Bono” to historia dwóch rozbieżnych istnień. Kiedy Bono i jego U2 sięgali po światową sławę i gwiazdorstwo, ich szkolny przyjaciel Neil torował sobie drogę w przeciwnym kierunku. Kiepskie dragi, dziwaczny seks, jeszcze dziwniejsze fryzury: Neil doświadczył tego wszystkiego na złudnej ścieżce ku umykającej chwale. Ale czasem to właśnie frajerzy mają do opowiedzenia najciekawsze kawałki.

W „Killing Bono” gościnnie wystąpią: papież, Bob Dylan i cała galaktyka sław. To niesamowicie zabawny, zdumiewająco szczery i przedziwnie poruszający zapis życia w cieniu prawdziwej supergwiazdy.


„W szkole byłem fanem Neila McCormicka. Był o wiele bardziej cool niż ja, do tego komponował fajne piosenki i sądziłem, że byłaby z niego pierwszorzędna gwiazda rocka. Okazało się, że myliłem się co do tego ostatniego. A teraz napisał świetną książkę”.
Bono

„Jest to najlepsza książka o człowieku, który próbuje zostać kimś w branży muzycznej, jaką czytałem”.
Sir Elton John

NEIL McCORMICK, felietonista Daily Telegraph, publikował w wielu brytyjskich tytułach prasowych, takich jak GQ, Marie Clare, The Sunday Times oraz The Observer. Mieszka w Londynie.

stron 380 + wklejka 10


WSTĘP
W szkole byłem fanem Neila McCormicka. Był o wiele bardziej cool niż ja, do tego komponował fajne piosenki i sądziłem, że byłaby z niego pierwszorzędna gwiazda rocka. Okazało się, że myliłem się co do tego ostatniego. A teraz napisał świetną książkę. Nieco mnie przyhamowała, dała do myślenia... aż mnie przeszedł dreszcz. Pewnie wielu czytelników skrzywi się podczas lektury i z pewnością jednym z nich jestem ja. Możecie sobie wyobrazić, że jest mi trudno polubić książkę taką jak ta – straszliwie drze ze mnie łacha – ale jest niezwykle zabawna i bardzo poruszająca. Rozpoznaję siebie w jego prozie, a to nieczęste. Nadzwyczajna oraz pociągająca jest jego szczerość i ta powaga unosząca się nad wszystkim, co opisuje i, co więcej, nigdy nie brak mu pasji. Umiejętność pisania o ważnych sprawach w lekki sposób jest prawdziwym darem Neila. W książce znajduje się kilka wątków, ocieramy się o trudne rzeczy, ale odbijają się one od nas jak duże piłki plażowe. I prawdziwie zadziwiające jest, że piosenki, które napisał, zacytowane w książce, dzwonią jak dzwony, a przecież nawet nie można usłyszeć ich melodii. Aspiracje tego pechowego bohatera są fantazją jedynie do chwili, kiedy przeczytacie te teksty. A wtedy zdacie sobie sprawę, że nie czytacie o gościu, który myśli, że byłby niezłą gwiazdą rocka. On naprawdę wierzy w to, co niegdyś powiedział Marlon Brando w filmie Na nabrzeżach... „Mogłem być kimś więcej”.

Bono