Napoleon

Fernando Sor jest jednym z doniosłych kompozytorów gitarowych. Tworzył m. in. muzykę kameralną, balety i symfonie. Natomiast tę Fantazję Sor dedykował swojemu przyjacielowi Napoleonowi Coste.

Prezentowane "Paryskie światy Fryderyka Chopina" Williama G. Atwooda (ur. 1932) ukazują konteksty kluczowego okresu życia Chopina, tj. lat spędzonych przezeń w Paryżu od jesieni 1831 roku do końca życia. Tradycyjna perspektywa biografii chopinowskich została w tej książce całkowicie odwrócona: przedmiot opisu stanowią w niej tytułowe "paryskie światy", w całym ich bogactwie i różnorodności, zaś losy Chopina - choć tylko subtelnie wplecione w tę kanwę - zyskują nowe oświetlenie oraz faktograficzne tło, które nie zawsze uwzględniono w takim zakresie we wcześniejszych biografiach.

Emile Waldteufel (1837 - 1915) to francuski kompozytor, autor popularnych walców, polek i galopów. Waldteufel specjalizował się w tworzeniu walców, co przyniosło mu popularność. W roku 1865 został nadwornym muzykiem cesarza Napoleona III a w 1874 roku jego muzyka zachwyciła księcia Walii (późniejszego Edwarda VII), co zaowocowało podpisaniem przez Waldteufla kontraktu z towarzystwem Hopwood & Crew, który pozwolił mu na zaprezentowanie swoich utworów podczas balów królowej Wiktorii w Pałacu Buckingham. Muzyka Waldteufla jest lekka, figlarna, z nutką humoru. Specjalizował się w pisaniu utworów tanecznych: walców, polek i galopów, przez co nazywany był francuskim Straussem.

Publikacja składa się z 24 kart dwustronnych, z których na jednej stronie umieszczone są obrazy, fotografie znanych kompozytorów, słynnych budowli na całym świecie całym, zabytków, ludzi ze świata kultury, wynalazców. Na drugiej stronie znajdziemy krótkie streszczenie przedstawiające daną fotografię, ważne wydarzenia z danej epoki, biografię. Karty składają się z mnóstwa obrazów, opowiadają o muzyce, historyczne wydarzenia, sztukę i architekturę od średniowiecza po teraźniejszość. Możemy zapoznać się ze słynnymi kompozytorami takimi jak: Jasquin des Prez, Giovanni Pierlugi da Palestrina, J.S.Bach, G.F. Handel, Antonio Stradivardi, Haydn, Mozart, Beethoven, Giuseppi Verdi, Franz Liszt, F. Chopin, Igor Stravinsky's.

Publikacja zawiera utwory solowe na fortepian dla pianistów szkół muzycznych II stopnia, studentów akademii muzycznych. Znajdziemy tu: Mazurek Des-dur op.3 i Mazurek f-moll op.4 ukazały się w 1859 r. (Wildt, Lwów) i 1860 r. (Gubrynowicz@Schmid, Lwów), Mazurek G-dur op.10 i Mazurek h-moll op.11 w 1866 r. (Spina, Wiedeń). Kopie pierwodruków pochodzą z Biblioteki Jagiellońskiej. Utwory trudne ale utrzymane w stylistyce mazurków.
Kompozytor Karol Mikuli urodził się 20 października 1819 r. w Czerniowcach (Bukowina), zmarł 21 maja 1897 r. we Lwowie. Był pianistą, kompozytorem, dyrygentem i pedagogiem. Pochodził z rodziny ormiańskich kupców. Po ukończeniu gimnazjum w Czerniowcach w latach 1839-44 studiował medycynę w Wiedniu. W 1844 r. wyjechał do Paryża. Tam przez trzy lata uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Fryderyka Chopina, później został jego asystentem i przyjacielem. Jednocześnie studiował kontrapunkt i kompozycję u Napoléona Henriego Rebera. w Paryżu poznał również Ferenca Liszta, z którym przez wiele lat utrzymywał przyjacielskie kontakty. W 1848 r. powrócił do Czerniowiec i zajął się pracą pedagogiczną. Koncertował w Bukareszcie, Jassach, Kijowie, Kiszyniowie, w wielu miastach Polski, Austrii, Francji i Włoch. W 1858 r. objął stanowisko dyrektora i profesora Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie. Przez 30 lat prowadził zajęcia z fortepianu, harmonii, form muzycznych, kontrapunktu, kompozycji, teorii muzyki i rytmu. W 1887 r. zrezygnował z funkcji dyrektora. Rok później założył prywatną szkołę muzyczną. Jego uczniami byli: Raul Koczalski, Ludwik Marek, Władysław Wszelaczyński, Franciszek Neuhauser, Aleksander Michałowski, Stanisław Niewiadomski, Maurycy Rosenthal, Mieczysław Sołtys, Helena Windakiewiczowa-Rogalska. W 1879 r. Mikuli wydał u Kistnera (Lipsk) F. Chopin's Pianoforte-Werke w 17 tomach.