Na pewno

Jedna z najbardziej rozpoznawalnych polskich kolęd. Jej dziarski, marszowy charakter na pewno ożywi wieczór kolęd.

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.

Publikacja z serii "Ludzie świata muzyki" zawiera rozmowy z Jadwigą Romańską przeprowadzone przez Wacława Krupińskiego.
"Tak potoczyło się moje życie - życie wspaniałe, okrutne i bezlitosne... Między piekłem a niebem. Pewnie dlatego tak rozumiem słowa Stanisława Wyspiańskiego, który w liście do Karola Maszkowskiego pisał m. in.: "A tylko człowiek cierpiący może być zdolny do tworzenia czegoś..." Wiem coś o tym. Najpełniej śpiewałam scenę śmierci w "Cyganerii", kiedy umarła mi siostra, najpiękniej śpiewałam IX Symfonię Beethovena, kiedy Maciek był w agonii, jakże przejmująco śpiewałam koncert, kiedy umierała moja ukochana mama... I dlatego wiem, że Wyspiański miał rację - cierpienie i ból wyzwalają wielką siłę twórczą. Chciałoby się nią uspokoić tamto cierpienie.
Mogę powiedzieć na pewno - jestem człowiekiem spełnionym. I spełnionym artystą. Wiem, ile osiągnęłam, jak wysoko udało mi się wejść. Wiem, co zrobiłam przez tyle dekad pracy artystycznej; znam smak znakomitych pochwalnych recenzji, zbieranych w wielu krajach. I brzmienie idących po plecach. O mrówkach. Nieraz sobie myślałam, że ten element można by dołączyć do definicji talentu..."

Karol Józef Lipiński (ur. 30 października 1790 w Radzyniu Podlaskim na Lubelszczyźnie, zm. 16 grudnia 1861 w Urłowie) - polski skrzypek, kompozytor i pedagog.
Od wczesnego dzieciństwa zdradzał wybitne zdolności muzyczne. Gry na skrzypcach uczył się od piątego roku życia - początkowo od ojca Feliksa (1765-1847) (kapelmistrza orkiestry w majątku Potockich w Radzyniu Podlaskim koło Lublina).
Po przeniesieniu się Lipińskich w 1799 roku do Lwowa grał w orkiestrze prowadzonej przez ojca w domu Adama Starzeńskiego oraz w zespołach kameralnych. Pod koniec 1809 r. Lipiński został zaangażowany na stanowisko koncertmistrza orkiestry teatru niemieckiego we Lwowie ( Obowiązujący do 1842 roku przywilej teatralny obejmował tylko teatr niemiecki - polscy aktorzy działali wyłącznie na podstawie nie zawsze formalnych umów z przedsiębiorcami austriackimi). Po dwóch latach pracy w orkiestrze został jej kapelmistrzem. We Lwowie mieszkał przez 40 lat do 1839 r., pracując jako dyrygent, a potem dyrektor orkiestry. We Lwowie powstała zdecydowana większość jego kompozycji, m.in. symfonie, trzy koncerty skrzypcowe, kaprysy, polonezy.
Około 1810 roku powstały pierwsze autorskie utwory Lipińskiego: 3 symfonie Es-dur, B-dur, Uwertura D-dur. W 1812 roku odbył podróż do Warszawy, aby zapoznać się z pracą teatru operowego.
W roku 1814 wyjechał do Wiednia, aby poznać sławnego wówczas niemieckiego skrzypka-wirtuoza Ludwika Spohra. Po tym spotkaniu postanowił obrać karierę koncertującego skrzypka, zaś po powrocie do Lwowa porzucił pracę w teatrze i zajął się doskonaleniem gry na skrzypcach. Równocześnie tworzy i zajmuje się działalnością pedagogiczną.
Pod koniec października 1817 r. udaje się na koncerty do Włoch. Spotał się z Paganinim w 1818 r. (wspólnie koncertowali dwukrotnie 17 kwietnia i 24 maja 1818 r.).
W latach 1819-1824 koncertował w Kijowie, Krakowie, Poznaniu, Berlinie, Lipsku i Wrocławiu, Wilnie, Krzemieńcu i Kamieńcu Podolskim. W tym czasie powstały liczne jego utwory.
W 1823 r. koncertował w Kijowie wspólnie z Marią Szymanowską. Występował w Warszawie w grudniu 1827 i na początku 1828 r. dając sześć koncertów w Teatrze Narodowym, po których otrzymał nominację na pierwszego skrzypka Dworu Królewsko-Polskiego.
W 1829 r. podczas uroczystości koronacyjnych Mikołaja I, na które przybył również Paganini obaj artyści koncertowali wywołując w prasie warszawskiej gorącą polemikę na temat wyższości ich gry. Lipiński po powrocie z Warszawy zaniechał koncertowania i poświęcił się pracy kompozytorskiej. W 1834 r. rozpoczął występy z nowym repertuarem w Warszawie i Poznaniu, w 1835 roku udał się na półtoraroczną podróż artystyczna na Zachód. W Lipsku sprawował stanowisko koncertmistrza w słynnej orkiestrze Gewandhaus. Stamtąd udał się do Paryża. Koncertował niewiele z powodu długiej naprawy uszkodzonych skrzypiec. Z Paryża przeniósł się z koncertami do Anglii (Londyn, Manchester).
W latach 1837-1839 poczynił starania o stanowisko koncertmistrza kapeli króla saskiego w Dreźnie, które otrzymał w 1839 r. Niemal do ostatnich dni swego życia działalności jego związana była z tym miastem.
Współpracował z R. Wagnerem, przyjaźnił się z R. Schumannem. W Dreźnie powstały jego ostatnie utwory.Tutaj też rozwinął swoją działalność pedagogiczną kształcąc wielu skrzypków i opiekując się młodymi talentami (H. Wieniawski). Paganini zapytany, kto według niego jest najlepszym skrzypkiem na świecie odpowiedział: "Nie wiem kto jest najlepszy, ale Lipiński ma na pewno drugie miejsce".
Zmarł z powodu astmy.
Największe dzieła:
•Wariacje na tematy z opery "Kopciuszek" Rossiniego op. 10
•Rondo alla polacca op. 13
•I Koncert skrzypcowy fis-moll op. 14
•II Koncert skrzypcowy D-dur (Concerto militaire; Wojskowy) op. 21
•Variations de Bravoure op. 22
•Fantazja i wariacje na tematy z opery "Lunatyczka" Belliniego op. 23
•Fantazja na motywach opery "Krakowiacy i Górale" Stefaniego op. 33
•III Koncert skrzypcowy e-moll op.24
•IV Koncert skrzypcowy A-dur op.32

Publikacja zawiera biografię zespołu The Rolling Stones. To nie jest pierwsza książka o zespole i na pewno nie ostatnia. Od prawie 50 lat zespół i jego członkowie fascynują rzesze zwolenników, krytyków i przeciwników. Historia grupy od skromnych początków w charakterze rozchełstanych bluesmanów z zachodniego Londynu do dziś przyciąga uwagę fanów wywodzących się z szerokich kręgów muzycznych.

42 kolędy z opracowaniem muzycznym i historią utworów.
44 obrazy.

Gdy zabłyśnie pierwsza gwiazdka na niebie, gdy wszyscy razem całą rodziną zasiądziemy przy stole – jak co roku w świętowaniu Narodzenia Pańskiego będzie towarzyszyła nam kolęda.
Najpiękniejsze są polskie kolędy, których urok i niepowtarzalny charakter są doceniane na całym świecie. Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, skąd się wzięła ta różnorodność tekstów i melodii. W niniejszym zbiorze znajdą Państwo nie tylko historię pochodzenia i kształtowania się kolędy jako gatunku muzycznego. Będą mogli Państwo poznać także pochodzenie każdej z zaprezentowanych tu pieśni czy pastorałki z osobna.

Na łamach książki wyjaśniamy również fenomen gwiazdy betlejemskiej i przywołujemy wspomnienia podopiecznych Wujka – Jana Pawła II ze wspólnego z Nim kolędowania.

W rodzinnym śpiewaniu na pewno pomogą teksty 20 kolęd oraz opracowanie linii melodycznej i zapis harmoniczny dla gitary.

Każda z kolęd została wzbogacona obrazami przedstawiającymi Świętą Rodzinę i Dzieciątko Jezus. Znani w świecie malarze tacy jak Fra Filippo Lippi, Peter Paul Rubens, Sandro Botticelli czy El Greco najpiękniej przedstawili Narodzenie Pańskie, dlatego nie mogło zabraknąć ich dzieł w naszej małej galerii sztuki.


DO ŚPIEWNIKA DOŁĄCZAMY PŁYTĘ CD Z KLASYCZNYMI, ZNANYMI NAM ARANŻACJAMI. W NAGRANIACH WZIĘLI UDZIAŁ ZNAKOMICI WYKONAWCY – SOLIŚCI ZNANI NAM Z ESTRAD I MEDIÓW.



Na płycie CD znalazły się następujące utwory:
1. Wśród nocnej ciszy - Zespół Ludowy Pieśni i Tańca Mazowsze
2. Gdy się Chrystus rodzi - Marian Opania
3. Przybieżeli do Betlejem - Krzysztof Krawczyk
4. W żłobie leży - Ryszard Rynkowski
5. Gdy Śliczna Panna - Jerzy Połomski
6. Dzisiaj w Betlejem - Danga Stankiewicz
7. Jezus malusieńki - Katarzyna Groniec
8. Oj, Maluśki, Maluśki - Wawele & Anna Bańdo
9. Hej, w dzień narodzenia - Ryszard Rynkowski
10. Cicha noc - Violetta Villas
11. Pasterze mili - Michał Bajor
12. A wczora z wieczora - Dziecięca grupa wokalna Arfik
13. Bóg się rodzi - Ryszard Rynkowski
14. Lulajże Jezuniu - Elżbieta Zającówna
15. Pójdźmywszyscy do stajenki - Skaldowie
16. Z narodzenia Pana - Wawele & Irena Woźniacka
17. Północ już była - Michał Bajor
18. Mędrcy Świata - Bogusław Mec
19. Micerna, cicha - Jerzy Połomski
20. Anioł pasterzom mówił - Ryszard Rynkowski

20 kolęd z opracowaniem muzycznym i historią utworów.
22 obrazy.

Gdy zabłyśnie pierwsza gwiazdka na niebie, gdy wszyscy razem całą rodziną zasiądziemy przy stole – jak co roku w świętowaniu Narodzenia Pańskiego będzie towarzyszyła nam kolęda.
Najpiękniejsze są polskie kolędy, których urok i niepowtarzalny charakter są doceniane na całym świecie. Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, skąd się wzięła ta różnorodność tekstów i melodii. W niniejszym zbiorze znajdą Państwo nie tylko historię pochodzenia i kształtowania się kolędy jako gatunku muzycznego. Będą mogli Państwo poznać także pochodzenie każdej z zaprezentowanych tu pieśni czy pastorałki z osobna.

Na łamach książki wyjaśniamy również fenomen gwiazdy betlejemskiej i przywołujemy wspomnienia podopiecznych Wujka – Jana Pawła II ze wspólnego z Nim kolędowania.

W rodzinnym śpiewaniu na pewno pomogą teksty 20 kolęd oraz opracowanie linii melodycznej i zapis harmoniczny dla gitary.

Każda z kolęd została wzbogacona obrazami przedstawiającymi Świętą Rodzinę i Dzieciątko Jezus. Znani w świecie malarze tacy jak Fra Filippo Lippi, Peter Paul Rubens, Sandro Botticelli czy El Greco najpiękniej przedstawili Narodzenie Pańskie, dlatego nie mogło zabraknąć ich dzieł w naszej małej galerii sztuki.


DO ŚPIEWNIKA DOŁĄCZAMY PŁYTĘ CD Z KLASYCZNYMI, ZNANYMI NAM ARANŻACJAMI. W NAGRANIACH WZIĘLI UDZIAŁ ZNAKOMICI WYKONAWCY – SOLIŚCI ZNANI NAM Z ESTRAD I MEDIÓW.



Na płycie CD znalazły się następujące utwory:
1. Wśród nocnej ciszy - Zespół Ludowy Pieśni i Tańca Mazowsze
2. Gdy się Chrystus rodzi - Marian Opania
3. Przybieżeli do Betlejem - Krzysztof Krawczyk
4. W żłobie leży - Ryszard Rynkowski
5. Gdy Śliczna Panna - Jerzy Połomski
6. Dzisiaj w Betlejem - Danga Stankiewicz
7. Jezus malusieńki - Katarzyna Groniec
8. Oj, Maluśki, Maluśki - Wawele & Anna Bańdo
9. Hej, w dzień narodzenia - Ryszard Rynkowski
10. Cicha noc - Violetta Villas
11. Pasterze mili - Michał Bajor
12. A wczora z wieczora - Dziecięca grupa wokalna Arfik
13. Bóg się rodzi - Ryszard Rynkowski
14. Lulajże Jezuniu - Elżbieta Zającówna
15. Pójdźmywszyscy do stajenki - Skaldowie
16. Z narodzenia Pana - Wawele & Irena Woźniacka
17. Północ już była - Michał Bajor
18. Mędrcy Świata - Bogusław Mec
19. Micerna, cicha - Jerzy Połomski
20. Anioł pasterzom mówił - Ryszard Rynkowski

Publikacja zawiera przeboje muzyki rozrywkowej polskich wykonawców w zapisie nutowym. Zawiera teksty, funkcje, akordy i diagramy piosenek.

Czy warto poznawać standardy jazzowe? Na pewno tak! Przynajmniej z dwóch powodów. Po pierwsze – dlatego że granie ich jest najlepszą szkołą jazzu. Dają nam one materiał wyjściowy do ćwiczenia improwizacji, pomagają w doskonaleniu warsztatu muzycznego, uczą historii jazzu. Po drugie – pozwalają bezstresowo realizować się podczas tzw. jam-sessions.
Jam-session to sytuacja na estradzie, podczas której muzycy niegrający ze sobą na co dzień wspólnie wykonują dowolnie wybrany utwór. Wyobraźcie sobie taką sytuację. Znajdujecie się na estra-dzie wśród innych muzyków i ktoś rzuca hasło: „No to co gramy? Może Sweet Georgia Brown?” A Wy nie znacie tego utworu… No i stres, no i wstyd. Nie tylko więc warto, ale wręcz koniecznie trzeba znać standardy, gdy zaczyna się przygodę z jazzem.
Jednym z tych obowiązkowych jest Sweet Georgia Brown. Utwór skomponował w 1925 roku Maceo Pinkard (1897–1962). Autorem tekstu jest Kenneth Casey. W założeniu twórców miała to być piosenka. W latach 20. zaśpiewała ją m.in. Ether Waters, wokalistka i aktorka, nominowana do Oscara za drugoplanową rolę w filmie Pinky. Z czasem kompozycja ta stała się jednym z najchętniej gra-nych standardów jazzowych wykonywanych w wersji instrumentalnej".

"When the Saints Go Marching In" [...] to utwór, od którego na ogół każdy zaczyna swoją jazzową edukację. Prosta melodia, łatwe do zapamiętania, powtarzające się wersy tekstu, łatwość uzyskania efektownego współbrzmienia instrumentów. Jest to hymn religijny zaadaptowany z powodzeniem przez jazzmanów. Nie wiadomo, który był pierwszy, ale na pewno wykonywały go wszystkie zespoły maszerujące ulicami Nowego Orleanu z okazji różnych uroczystości, zarówno tych radosnych, jak i smutnych.[...]"

Antoni Krupa