Konzert für Klavier und Orchester a

Skomponowany w latach 1788 - 89 Koncert wiolonczelowy C-dur op. 26 Ignacego Josepha Pleyela, w katalogu R. benton numer 104, miał za życia kompozytora ogromne powodzenie tak u wykonawców, jak i wydawców. W przeciągu niecałych trzydziestu lat od daty powstania pojawiło się dziewięć jego wydań w wersji oryginalnej na wiolonczelę i orkiestrę oraz kilka w opracowaniu na inne instrumenty. Utwór wykazujący znamienne dla stylu klasycznego cechy przypomina swoją konstrukcją jeden z koncertów J. Haydna. Pełne uroku tematy i ciekawa harmonia stanowią o jego oryginalnym pięknie i niezaprzeczalnej wartości artystycznej. Utwór jest atrakcyjny zarówno dla wykonawców, dla których stanowić będzie wdzięczne zadanie oraz cenne uzupełnienie klasycznego repertuaru, jak i dla słuchaczy, którzy będą mogli poznać tę interesującą muzykę.

Two Pianos, Four Hands. 2 Copies needed to perform.

This Concerto was written in the autumn of 1782 at Vienna and first published by Artaria & Co. in 1785. Concerning this work and two others composed at about the same time (K. 413, 415), Mozart wrote to his father on December 28, 1782: "These concertos are a happy medium between what is too easy and too difficult; they are very brilliant, pleasing to the ear, and natural, without being vapid. There are passages here and there from which connoisseurs alone can derive satisfaction, but these passages are written in such a way that the less learned cannot fail to be pleased, although without knowing why".
All the cadenzas in the present edition are by Mozart.

Lista utworów:
Conerto No. 12 In A major For The Piano KV 414 (Mozart W. A.)

Louis Spohr (1784 - 1859) to niemiecki skrzypek, kompozytor i dyrygent. Z jego dwunastu koncertów skrzypcowych w dzisiejszym repertuarze utrzymuje się VIII Koncert skrzypcowy a-moll op. 47 skomponowany w 1816 roku. Spohr nazwał go "Koncertem w formie sceny wokalnej". Koncert składa się z następujących części:
I - Recytatyw (Allegro molto), w którym charakterystyczne jest przeplatanie się energicznego tematu orkiestry z patetycznymi deklamacjami solowych skrzypiec;
II - Aria - składa się z dwóch ogniw: lirycznego (w pięknej kantylenie skrzypiec rozwijającego się ariosa - Adagio) i z właściwej arii (Allegro), w której mocny temat główny łączy w sobie motywy recytatywu i ariosa.
W Finale instrumenty przyjmują już zdecydowaną postawę, ukazując swoje możliwości wirtuozowskie.
Niniejsze wydanie zawiera jedynie pierwszą część koncertu - Recytatyw (Gesangsszene) na skrzypce i wyciąg fortepianowy partii orkiestry.

Bernhard Heinrich Romberg żył w Niemczech na przełomie XVIII i XIX wieku. Był on kompozytorem i wiolonczelistą klasycznym. Jest odpowiedzialny między innymi za znaczne uproszczenie zapisu muzyki na wiolonczelę (wcześniejszy kompozytorzy używali nawet sześciu kluczy a on postulował używanie jedynie trzech). Wprowadził też wykonywanie mniejszych wiolonczel dla dzieci. Publikacja zawiera jego koncert w oryginale na wiolonczelę i orkiestrę, tu zastąpioną wyciągiem fortepianowym.

Instrumentacja: Vln-Pf

Carl Stamitz (1745 - 1801) a właściwie Karel Stamic to wybitny symfonik, kompozytor i wirtuoz skrzypiec, syn słynnego czeskiego kompozytora i skrzypka Jana Václava Stamica. Wśród jego dorobku koncertowego najbardziej znany jest Koncert B-dur na klarnet i orkiestrę, oraz prezentowany Koncert D-dur op. 1 na altówkę i orkiestrę. W niniejszej publikacji zawarto opracowanie na altówkę i fortepian.

Koncert C-dur Antoniego Rosetti (1750 - 1795) został w oryginale skomponowany na obój i orkiestrę kameralną. W obecnym wydaniu znajduje się transkrypcja utworu na obój i fortepian. Koncert składa się z trzech części:
I - Allegro moderato (ćwierćnuta - 126);
II - Romanze. Andante (ósemka = 96);
III - Rondo. Allegretto (ósemka = 144).

Carl Maria von Weber to jeden z głównych przedstawicieli romantyzmu w niemieckiej muzyce. Studiował u Haydna w Salzburgu, J.N. Kalchera w Monachium oraz u G.J. Voglera w Wiedniu. W 1807 objął stanowisko sekretarza księcia Ludwika w Stuttgarcie, a do 1813 roku dał wiele koncertów w Niemczech, Szwajcarii i Pradze, gdzie w 1813 został dyrektorem opery. Od 1817 roku pełnił funkcję dyrektora opery w Dreźnie.
W prezentowanej publikacji znajdziesz Koncert f-moll nr 1 w oryginale skomponowany na klarnet B i orkiestrę - tutaj wyciąg fortepianowy.

Giovanni Battista Viotti (1755 - 1824) to włoski wirtuoz skrzypiec i kompozytor, słynny przede wszystkim ze swoich dzieł na skrzypce. Jest autorem dwudziestu dziewięciu koncertów na ten ten instrument. Niniejsza publikacja zawiera Koncert nr 23 G-dur w obecnym wydaniu na skrzypce i fortepian (wyciąg fortepianowy partii orkiestry). Utwór posiada budowę 3 - częściową: Allegro - Andante - Allegro. Dołączona została także kadencje wg. Paula Klengela.

Publikacja zawiera szósty Koncert skrzypcowy KV 268 Wolfganga Amadeusa Mozarta. W to, że został on faktycznie skomponowany przez Mozarta wątpi jednak wielu biografów i znawców jego muzyki. Dzieło to jest stosunkowo rzadko wykonywane. Pod względem trudności technicznych przewyższa pozostałe koncerty skrzypcowe Mozarta, muzycznie jednak ustępuje niektórym z nich. Utwór składa się z trzech części: I - Allegro moderato, II - Un poco adagio, III - Rondo. Niniejsze wydanie zawiera opracowanie na skrzypce i wyciąg fortepianowy partii orkiestry.

Obecnie od muzyka solisty w konserwatoriach i orkiestrach wymagana jest wszechstronna znajomość literatury orkiestrowej i operowej. Niniejsza publikacja gromadzi w sobie wybrane partie rogu w stroju F oraz tuby wagnerowskiej, pochodzące z popularnych dzieł kompozytorów różnych okresów. Podzielona jest ona na dwie części - pierwsza część zawiera wyłącznie utwory na róg F, druga natomiast na tubę wagnerowską. Tuba wagnerowska to instrument wykonany przez Adolfa Saxa na zlecenie Ryszarda Wagnera. Jest to instrument pośredni między rogiem a tubą. Posiada on kształt tuby (lejkowaty ustnik) oraz podobne do stosowanych w waltorni - cztery wentyle przeznaczone do obsługiwania lewą ręką. Zazwyczaj na tubach wagnerowskich grali waltorniści. Oprócz Wagnera instrumenty te stosowali również w swoich utworach m. in. Bruckner i Strauss. W prezentowanym zbiorze odnaleźć można m. in. fragmenty dzieł Ryszarda Wagnera - sceny z jego opery "Parsifal" oraz dramatu "Zygfryd", liczne fragmenty z symfonii Brahmsa, Beethovena, Brucknera oraz Mahlera. Wyboru utworów dokonano we współpracy z Deutsche Orchestervereinigung e. V. (DOV).

Obecnie od muzyka solisty w konserwatoriach i orkiestrach wymagana jest wszechstronna znajomość literatury orkiestrowej i operowej. Niniejsza publikacja gromadzi w sobie partie trąbki pochodzące z popularnych dzieł orkiestrowych (symfonie, poematy symfoniczne) i operowych kompozytorów różnych okresów historycznych. W zbiorze odnaleźć można m. in. liczne fragmenty utworów Ryszarda Wagnera - sceny z jego dramatów muzycznych "Zygfryd", "Złoto Renu" oraz "Walkiria", partię trąbki ze słynnego "Bolera" Ravela, części z symfonii Czajkowskiego, Mahlera i Brahmsa, a także fragmenty wybitnych oper Verdiego - "Rigoletto", " Aida" oraz " Don Carlos". Wyboru utworów dokonano we współpracy z Deutsche Orchestervereinigung e. V. (DOV).

"Studia orkiestrowe" na flet piccolo zawierają szereg partii tego instrumentu pochodzących z różnych dzieł orkiestrowych kompozytorów od klasycyzmu do XX wieku. Odnaleźć można partie fletu piccolo m. in. z takich słynnych dzieł jak: "Szecherezada" Rimskiego-Korsakowa, "Tosca" Pucciniego, czy "Carmina burana" Orffa. Publikacja może stanowić dla flecistów podstawę codziennych ćwiczeń. Utwory zostały wybrane i uszeregowane pod względem trudności technicznych.

Felix Mendelssohn Bartholdy (1809 - 1847) urodził się w tym samym roku, w którym zmarł Joseph Haydn. Błyskawicznie dojrzewający talent Felixa kształtował się więc w czasie, kiedy żywa była jeszcze pamięć Mozarta, oraz kiedy geniusz Beethovena znajdował się w pełni rozwoju. Pomimo krótkiego życia Mendelssohn osiągnął wiele sukcesów i osiągnięć twórczych. Mając kilkanaście lat był już Mendelssohn wykształconym kompozytorem, pianistą i dyrygentem. Do głównych form w jego twórczości należą symfonie, jak również koncerty. Niniejsza publikacja zawiera Koncert fortepianowy d-moll zaaranżowany na dwa fortepiany. Utwór składa się z części:
I - Allegro appassionato;
II - Adagio Molto sostenuto;
III - Finale Presto scherzando.

Carl Maria von Weber (1786 - 1826) to niemiecki dyrygent, pianista i kompozytor reprezentujący okres wczesnego romantyzmu w muzyce. Pozostawił on różnorodny dorobek kompozytorski, począwszy od dzieł fortepianowych, przez koncerty na instrumenty dęte (słynne są koncerty na trąbkę) i opery. Dziś kompozytor znany jest przede wszystkim właśnie z dzieł operowych ("Wolny strzelec", "Oberon"). Muzyka instrumentalna Webera należy do romantycznego stylu brillante. Dominuje w niej bowiem wirtuozeria, bogactwo efektownych pasaży, błyskotliwych ozdobników, figuracji. Jego kompozycja "Konzertstück" na fortepian i orkiestrę ukazała nowy model jednoczęściowego utworu koncertującego, składającego się z kilku kontrastujących wewnętrznych części. Utwór ten zainspirował m. in. Fryderyka Chopina, Franza Liszta oraz Felixa Mendelssohna do komponowania dzieł o podobnej formie. Ponadto"Konzertstück" Webera stało się inspiracją również XX - wiecznych kompozytorów. Na jego podstawie Igor Strawiński skomponował swoje "Capriccio" na fortepian i orkiestrę. Niniejsze wydanie zawiera "Konzertstück" Webera w opracowaniu na dwa fortepiany (wyciąg fortepianowy partii orkiestry).

Flor Peeters (1903 - 1986) to belgijski kompozytor, organista i pedagog. Większość swoich kompozycji stworzył na organy lub też chór z towarzyszeniem tego instrumentu. W niniejszej publikacji zawarto Koncert op. 52 na organy i orkiestrę (wyciąg fortepianowy partii orkiestry). Aranżacji dokonał sam kompozytor.

David Amram to amerykański muzyk i kompozytor. Publikacja zawiera jego Odę do Lorda Buckleya - jest to Koncert na saksofon altowy i orkiestrę (wyciąg fortepianowy partii orkiestry). Jest to kompozycja współczesna składająca się z części: I - Overture (ćwierćnuta = 112), II - Ballad, Andante espressivo (ćwierćnuta = 76), III - Taxim, Eroico (ćwierćnuta z kropką = 76). Liczne są zmiany tempa w trakcie trwania części.

"Honor Song for Sitting Bar" to kompozycja Davida Amrama bazująca na indiańskiej piosence o tym samym tytule, ukazującej siłę i piękno indiańskich ludów. Amram podczas pobytu na Festiwalu Sztuki Indiańskiej na Florydzie miał przyjemność koncertować z Kevinem Locke - piosenkarzem, tancerzem i flecistą. To właśnie Kevin nauczył Davida tej popularnej indiańskiej piosenki. Utwór w oryginale skomponowany został na wiolonczelę i orkiestrę. W niniejszej publikacji zawarto opracowanie na wiolonczelę i fortepian również wykonane przez kompozytora.

"Koncert fortepianowy D-dur" KV 175 Mozart skomponował w Salzburgu, w grudniu 1773 roku. Jest to jedna z pierwszych jego kompozycji w tym gatunku. Mający wtedy siedemnaście lat Mozart, pisząc ten koncert, miał w dorobku jedynie aranżacje koncertów innych kompozytorów (w tym trzy koncerty skomponowane na podstawie sonat Johanna Christiana Bacha). Prezentowana publikacja zawiera opracowania na dwa fortepiany "Koncertu D-dur" KV 175 oraz "Ronda D-dur" KV 382. Zostały one wydane w oparciu o materiały źródłowe (urtext). Partia solisty (Fortepian I) posiada możliwie najbliższy oryginałowi zapis nutowy, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

"Koncert Es-dur" na fortepian i orkiestrę Mozart skomponował w 1777 roku. Jest to ostatnie i najbardziej dojrzałe dzieło, jakie skomponował on podczas swojego pobytu w Salzburgu. W kompozycji tej ukazuje się już w pełni wykształcony, indywidualny styl Mozarta. Prezentowana publikacja jest opracowaniem "Koncertu Es-dur" na dwa fortepiany. Zostało ono oparte wyłącznie o materiały źródłowe (urtext) znajdujące się obecnie w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Partia solisty (Fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Wolfgang Amadeusz Mozart skomponował koncert fortepianowy F-dur (KV 413) zimą z 1782 na 1783 rok. Razem z koncertami A-dur (KV 414) i C-dur (KV 415) utwór ten tworzy jednorodną stylistycznie grupę. Niniejsze wydanie koncertu F-dur jest opracowaniem tej kompozycji na dwa fortepiany. Zostało ono oparte wyłącznie o materiały źródłowe znajdujące się obecnie w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Partia solisty (Fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Mozart skomponował koncert fortepianowy C-dur (KV 413) wiosną 1783 roku. Razem z koncertami A-dur (KV 414) i F-dur (KV 413) utwór ten tworzy jednorodną stylistycznie grupę. Niniejsze wydanie koncertu C-dur to opracowanie tej kompozycji na dwa fortepiany. Zostało ono oparte wyłącznie o materiały źródłowe znajdujące się obecnie w Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie. Partia solisty (Fortepian I) wydana jest w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Koncert fortepianowy F-dur (KV459) Mozart włączył do swojego katalogu dzieł 11 grudnia 1784 roku. Niniejsze wydanie tego utworu, w opracowaniu na dwa fortepiany, zostało oparte wyłącznie o materiały źródłowe pochodzące z Staatbibliothek Preußischer Kulturbesitz w Berlinie. Partia solisty (Fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Koncert fortepianowy c-moll (KV 491) Mozart skomponował w 1786 roku. Jest to utwór o typowej, klasycznej budowie: cz. I - Allegro, cz. II -Larghetto, cz. III - Allegretto. Niniejsze wydanie kompozycji w opracowaniu na dwa fortepiany zostało oparte wyłącznie o materiały źródłowe znajdujące się w British Library w Londynie. Partia solisty (Fortepian I) została wydana w możliwie najbliższym oryginałowi zapisie nutowym, z kolei w partii orkiestry zaaranżowanej na fortepian (Fortepian II) zachowano wszelkie źródłowe oznaczenia dynamiczne i artykulacyjne.

Koncert fortepianowy D-dur (KV 537) Mozart ukończył 24 lutego 1788 roku. Po raz pierwszy wykonany on został przez kompozytora 15 października 1790 roku, podczas uroczystości koronacyjnych we Frankfurcie. Mimo, iż Mozart zagrał wtedy również swój koncert F-dur (KV 459), jedynie Koncertowi D-dur nadano tytuł - "Koronacyjny". Mozart wielokrotnie wykonywał ten utwór podczas swoich podróży m. in. w Dreźnie, Lipsku oraz Berlinie. Niniejsza publikacja zawiera opracowanie na dwa fortepiany (wyciąg fortepianowy z partii orkiestry). Wydanie to zostało oparte o oryginalny rękopis Mozarta znajdujący się w Pierpont Morgan Library w Nowym Jorku.

Though prolific, relatively little of Luigi Boccherini's musical output was known until quite recently. This apparent neglect may neverthless be said to have received recompense over the past number of years by the growing interest shown in Boccherini's works. Today, Boccherini is regarded and revered as a great composer whose style of writing betrays a throroughly individual approach and whose music is a blend of masterly brillance and refinement with poetic inspiration and profoundity brought to ultimate perfection.

Lista utworów:
Koncert na wiolonczelę i orkiestrę D-dur GV 476 (Boccherini Luigi)