In Te, Domine, speravi

Wacław z Szamotuł należy do najpopularniejszych postaci w historii muzyki polskiej. In Te, Domine, speravi to jeden z dwóch motetów do tekstów liturgicznych, które zachowały się w komplecie z XVI w. Motet Wacława znajduje sie na siedemnastym miejscu w wydawnictwie zbiorowym, w czterech księgach głosowych; nad każdym głosem podane jest imię i nazwisko kompozytora.

"Można zjawisko, któremu na imię Penderecki nazywać wielorako. I tak też się działo od samego początku i dzieje nadal. Nadawane mu określenia rymują się ze sobą lub rozmijają się, stając przy tym na tym samym lub przeciwnym brzegu. Naprzeciw wyrazom podziwu stają więc anatemy, rzucane również przez tych, którzy wcześniej podziwiali. Bo droga twórcza autora Trenu, Pasji i Raju utraconego ma charakter ekspulsywny. Zmienia się, zaskakując spontanicznością i dynamizmem reakcji na świat i życie. Reakcji będących wyrazem osobowości obdarzonej nie tylko zdolnościami, ale i temperamentem twórczym, i charakterem osobistym o barwie i sile niepowtarzalnej. Nade wszystko - tej niosącej w sobie odwagę bycia sobą. W każdej sytuacji i naprzeciw każdej."
[Mieczysław Tomaszewski]