Hymn wiary

Dwie idee kierunkowe przenikają świadomość twórczą Pendereckiego, który daje im wyraz w swojej poetyce - tak tej eksplikowanej z uniwersyteckich katedr, jak i tej stosowanej w kompozytorskiej praktyce. Pierwsza dotyczy języka i można ją streścić jako: potrzeba syntezy. Syntezy języków wielu, dawnych i nowych, choćby najbardziej dziwiących się sobie. (...) Druga z idei kierunkowych otrzymała postać metafory. Penderecki znalazł dla niej formułę biblijną: arka. Jeśli świata sztuki nie można uzdrowić, zawrócić z drogi prowadzącej ku samozniszczeniu, to trzeba chociaż ocalić to, co posiada on najcenniejszego. Przenieść z dawnego millenium - w nowe - wartości trwałe, niezniszczalne. Kompozytor jest w tym konsekwentny, a w przedstawianiu problemu obrazowy: „Już od dawna myślę o potopie i konieczności zbudowania arki”.

Niniejszy zbiór ma na celu przeniesienie na grunt polski wspaniałych hymnów i pieśni, jakie zostały skomponowane na cześć jednego z najwybitniejszych biskupów i teologów - św. Ambrożego z Mediolanu - pogromcy herezji ariańskiej, która nie uznawała Jezusa Chrystusa za Syna równego Ojcu i obrońcy nicejskiego wyznania wiary. Ambroży stał się w bizantyjskiej poezji symbolem, ikoną, znakiem Bożej obecności w człowieku i Bożego działania w Kościele. Książka zawiera teksty.

Kontakiony, Kanony i inne utwory ku czci św. Ambrożego z Mediolanu mają doniosłe znaczenie dla teologii, dla historii, dla twórczości poetyckiej i muzycznej, a także dla dialogu między religiami, św. Ambroży jest bowiem tym, który łączy Wschód z Zachodem, a także ludzi różnych przekonań oraz specjalności.

W pierwszej części zeszytu znajdziemy trzy hymny okolicznościowe, a wśród nich hymn na Rok Wiary CREDO DOMINE. Tekst jest oficjalnym tłumaczeniem z języka włoskiego , poświęconym obchodom tego roku. Refren hymnu został zapisany w języku łacińskim. W dalszej części zaprezentowano dwie chóralne kompozycje polifoniczne; Agnus Dei - czterogłosową fugę Antoniego Zoły oraz nawiązujący do Psalmu 18 utwór Caeli enarrant gloriam Grzegorza Miśkiewicza. na końcu zamieszczono krótki esej ks. Krzysztofa Borowca.