Gdzie ten który

Ignacy Feliks Dobrzyński urodził się 25 stycznia 1807 roku w Romanowie w rezydencji hrabiów Ilińskich na Wołyniu, gdzie ojciec jego był kapelmistrzem w słynnej wówczas kapeli dworskiej. Wychowywał się zatem w rodzinie muzykującej: jego ojciec studiował muzykę w Wiedniu, komponował opery, kantaty, polonezy, a w latach 1817 - 1825 był nauczycielem muzyki w Gimnazjum Podolskim w Winnicy. W twórczości Ignacego Dobrzyńskiego odnaleźć można różne gatunki muzyczne. Obok dzieł instrumentalnych, których jest najwięcej, skomponował on też opery, msze, kantaty i pieśni. Ogółem powstało przeszło 150 kompozycji. Jeśli chodzi o muzykę instrumentalną, to dominują tu utwory na instrumenty dęte: flet, klarnet, trąbkę, obój, fagot i puzon. Niniejsza publikacja zawiera utwór "Andante i Rondo alla Polacca", który w swojej budowie podobny jest do kompozycji Fryderyka Chopina "Introdukcja i Polonez". Dlatego też powyższą kompozycję edytor zatytułował "Introdukcja i Polonez". Posiada on formę ronda, a rytmika i charakterem jest polonezowy. W oryginale utwór ten został napisany na flet i orkiestrę. W niniejszym wydaniu zawarto opracowanie na wiolonczelę z fortepianem.

Spis treści:

Bob Marley przyszedł na świat we wsi Nine Maile nieopodal miasta Saint Anns na Jamajce. Jego ojcem był biały oficer armii brytyjskiej (Marley nigdy go nie poznał), a matka jamajską wieśniaczką. Rodzina przeniosła się do stolicy Jamajki - Kingston, gdzie zamieszkali w dzielnicy slumsów - Trenchtown. Marley znalazł pracę jako spawacz i w tym właśnie czasie założył swój pierwszy zespół. W 1962 roku Marley nagrał w studiu swój pierwszy singel "Judge Not". Pierwsze nagrania Marleya, takie jak "Put It On", "Ten Commandments" oraz "Love and Affection", opowiadały o świecie ulic Trenchtown, o zdesperowanych chuliganach i ulicznikach. W tym czasie zaczął krystalizować się skład Weilersów - grupy, która współtworzyła później sławę Marleya. W lutym 1966 roku Bob Marley poślubił czarnoskórą wokalistkę Ritę Anderson i przeniósł się do Delaware w USA (pracował tam jako kelner, asystent w laboratorium, kierowca wózka widłowego na nocnej zmianie w magazynie oraz monter w fabryce). Zagrożony poborem do wojska i wysłaniem na wojnę do Wietnamu, Bob Marley powrócił na Jamajkę. W kwietniu 1966 roku Jamajkę odwiedził król Etiopii - Hajle Selasie I, który był czczony jako prorok przez rastafarian - członków ruchu religijnego, który łączy tradycje biblijne z elementami wierzeń afrykańskich. Rastafarianizm to nie tylko religia, ale także specyficzny styl życia (np. marihuana uważana jest tu za święte ziele). Marley zaangażował się w ten ruch. Rastafarianie wierzą, że Afrykanie są narodem wybranym. Marley śpiewał właśnie o idei powrotu Afrykanów z ziemi wygnania i wyzysku - Babilonu (czyli świata Zachodu) do ziemi wolności - Afryki. W połowie lat 60 kształtował się nurt, który dziś określany jest jako reggae - szybka, rytmiczna muzyka z wyrazistym rytmem. The Wailers mieli wielki udział w rozpropagowaniu tej muzyki. W 1968 r. Marley ostatni raz obciął włosy. Potem już zawsze nosił długie dredy, fryzurę typową dla rastafarian.
3 grudnia 1976 r. siedmiu napastników z bronią wpadło do domu artysty w Kingston, raniąc Marleya, jego żonę i menedżera Dona Taylora. Po zamachu Marley przeniósł się na Florydę. W 1977 r. stwierdzono u niego nowotwór i usunięto mu palec u nogi, informując media, że odniósł kontuzję podczas gry w piłkę nożną. Latem 1980 r. nowotwór znów dał znać o sobie, gdy artysta zasłabł podczas joggingu w nowojorskim Central Parku. Ostatni koncert Marleya odbył się 23 września 1980 r. w Pittsburgu. Po koncercie muzyk poddany został badaniom lekarskim, które ujawniły raka płuc i żołądka oraz wielki guz w mózgu. Zmarł 11 maja 1981 roku. Pochowano go na Jamajce.
Publikacja zawiera wybrane utwory artysty napisane na gitarę solo.

Metoda Suzuki, której twórcą był jeden z najwybitniejszych pedagogów XX wieku Shinichi Suzuki, jest nauczaniem muzyki, filozofią i przede wszystkim drogą do duchowego i intelektualnego rozwoju. Ten niezwykle skromny człowiek, ponad wszystko kochający dzieci uważał, że wszystkie są jednakowo zdolne a ich talent może rozwinąć się, jeśli tylko będą przebywać w sprzyjającym środowisku”. To „sprzyjające środowisko” to najbliższa rodzina a więc rodzice, dziadkowie, których nieustający entuzjazm przy zdobywaniu kolejnych umiejętności, dopinguje ich pociechę do dalszego wysiłku. Właśnie przy pomocy troskliwej i motywującej rodziny oraz pedagoga – nauczyciela, dziecko może rozwijać swój talent muzyczny, ale i także plastyczny, ruchowy oraz językowy. Wzbogacać swoją osobowość by stać się w przyszłości wartościowym człowiekiem. Shinichi Suzuki często powtarzał, że „Tam gdzie jest miłość, wiele można osiągnąć”.
W 1945 w japońskim Matsumoto wraz z małżonką, Waltraud Suzuki, założył Instytut Rozwoju Talentu, gdzie rozwijając wymyśloną przez siebie metodę nauczał gry na skrzypcach aż do śmierci (1998 r). Płyta CD zawiera utwory jak i nagrane techniczne zagadnienia związane z grą na skrzypcach.

Agnieszka Osiecka, oprócz dramatycznych songów i refleksyjnych piosenek, napisała wiele tekstów żartobliwych, satyrycznych, kabaretowych. One wypełniają ten tom, w którym muzykę skomponowali: Katarzyna Gaertner, Jacek Mikuła i Jan Pietrzak. I wszystko jasne - „Czy te oczy mogą kłamać", „Sing Sing”, „Damą być", „Gonią wilki za owcami”, 'Wielka woda” i oczywiście tytułowa „Małgośka”. W tomie, którego prawdziwą gwiazdą jest Maryla Rodowicz, znajdą Państwo wiele jej nieznanych dotychczas fotografii.

''Wspaniała, napisana z polotem autobiografia Noela Reddinga przedstawia w sposób obrazowy cały muzyczny biznes... Jedna z najlepszych książek o rock'n'rollu, której jedynym celem, tak jak innych znakomitych książek, jest pokazanie, że ja tam byłem.
- Graham Coster, London Review of Books

''Odsłaniająca najwięcej szczegółów książka o Hendrixie. Redding pisze emocjonalnie i z humorem, wspaniale ożywiając zakulisową scenę muzyczną w czasie szybkiego dojścia do sławy The Experience.''
- New Musical Express

''Redding opowie ci jak to wszystko wyglądało od środka''
- Observer

Kariera zespołu The Jimi Hendrix Experience jest jedną z najbardziej oszałamiających i nieprawdopodobnych w historii rock'n'rolla. Ich podróż przez wyprzedane do ostatniego miejsca sale koncertowe wypełniła ich życie seksem, narkotykami, gwiazdorstwem i wyczerpaniem. W tym czasie stworzyli najbardziej wybuchową, pomysłową i natchnioną muzykę jaką kiedykolwiek słyszano.

Teraz, po raz pierwszy, Noel Redding, basista The Experience, opowiada całą historię zespołu. Zrozumiale i dowcipnie opisuje tworzenie przez grupę nowej muzyki; fenomen występów na żywo; grę Hendrixa zębami i podpalanie gitary, reakcje rozhisteryzowanej publiczności; a także konsekwencje kłopotów prawnych i zbiorowej obłudy. Szczera, zabawna, bogata w anegdoty, dająca wgląd w życie Hendrixa, jego geniusz i sposób w jaki był wykorzystany, Are You Experienced? jest książką o niezapomnianej grupie i muzycznej legendzie.


Noel Redding zaczął grać rock'n'rolla w 1958 roku, w wieku trzynastu lat; w roku 1966 został basistą Jimiego Hendrixa. Mieszka w Clonakilty, w Irlandii.

Carol Appleby żyła i pracowała z nim prawie przez dwadzieścia lat.


Wiesław Królikowski
(TYLKO ROCK nr 4 (116) kwiecień 2001)


Najkrócej można tak to ująć: frapująca książka, poświęcona głównie frapującym czasom, w których powstało mnóstwo frapującej muzyki. A bardziej szczegółowo biorąc... To rzecz, którą napisał - z pomocą swej tragicznie zmarłej w 1990 roku przyjaciółki - muzyk, mający od dawna miejsce w historii rocka: Noel Redding, znany przede wszystkim jako gitarzysta basowy zespołu Jimiego Hendrixa, The Jimi Hendrix Experience (dodam na wszelki wypadek - grupa działała w latach 1966-69). Ponad połowa tej przeszło 200-stronicowej publikacji bezpośrednio dotyczy The Experience, a w pozostałej części roi się od odniesień do tego wyjątkowego okresu w życiu naszego autora.

Angielski podtytuł książki brzmi nieco inaczej niż polski: The inside story of The Jimi Hendrix Experience. I faktycznie - poznajemy w detalach zakulisową historię tej wyjątkowo ważnej dla rozwoju rocka grupy. W swej opowieści Redding też dobrze przekazuje atmosferę hippisowskich czasów, w których zespół odniósł wielki sukces.

Rola gwiazdy była naprawdę przytłaczająca... Mój najpiękniejszy sen przemieniał się w koszmar... - wspomina, lecz również nie kryje, że trójka młodych muzyków poczynała sobie dość wariacko w tym zwariowanym kręgu, preferowała narkotyczno-alkoholowy trans. ...nam po prostu odbiło. Jedynym lekarstwem na samotność były dziewczyny lub odlot... rano szliśmy do baru, gdzie się upijaliśmy, potem czuliśmy się niezbyt dobrze, braliśmy kąpiel, ćpaliśmy, dawaliśmy koncert, upijaliśmy się, po czym czując się rozbitymi, szliśmy spać. Dziwny jest ten świat: taki styl życia nie przeszkodził Hendrixowi i jego muzykom koncertować forsownie i nagrywać arcydzieło za arcydziełem: Are You Experienced?, Axis: Bold As Love i Electric Ladyland...

Z książki wyziera portret Jimiego Hendrixa i na pewno dochodzi kilka nowych, nieznanych szczegółów. Uwagi Reddinga wydają mi się bardzo celne i prawdziwe, na dodatek miewają anegdotyczny walor. Choćby ta: Miał obsesję na punkcie gitary. Był nią zafascynowany do tego stopnia, że czasami brzdąkał na niej siedząc w ubikacji, gdyż podobała mu się akustyka tego wyłożonymi płytkami pomieszczenia... Nie widzę też powodu, aby nie wierzyć Reddingowi, że... Jimi cierpiał na depresyjne ataki paniki. Że potrafił pewnego razu dać dwóm dziewczynom 3 tysiące dolarów tylko dlatego, żeby się odczepiły. Basista opisuje również, jak to pod koniec działalności The Experience, w dniu koncertu na Hawajach, Hendrix w ostatniej chwili nie zgodził się wyjść i zagrać z powodu cichego brzęczenia wzmacniacza. To, że nasz autor składa powyższe na karb gwiazdorskiej pozy, jest też jakimś przyczynkiem do jego własnej charakterystyki...

Redding nie kryje swych zatargów z genialnym gitarzystą, weźmy choćby ten fragment wspomnień o sesji Electric Ladyland: Podczas nagrywania ''Watchtower'' wkurzyłem się i wyszedłem ze studia, a na basie zagrał Dave Mason. Jimi powtarzał ten utwór w nieskończoność, ponieważ chociaż coś było zrobione perfekcyjnie, to i tak nie był zadowolony... Jimi tak bardzo eksperymentował, że zmieniając zdanie co sekundę już sam nie wiedział kiedy było dobrze. A tak na marginesie: możemy też dowiedzieć się, że po jednej z nieudanych sesji Hendrix wysłał do Reddinga i Mitcha Mitchella (perkusisty The Experience) list z przeprosinami.

Redding przyznaje, że potraktował snucie tych wspomnień jako swego rodzaju terapię i rzeczywiście zdarza mu się być zastanawiająco szczerym, gdy pisze o sobie samym. Można podejrzewać, że charakter ma raczej trudny: Muszę przyznać, że nawet kilka razy umyślnie źle grałem, aby przeszkadzać Jimiemu. Mówi dość niefrasobliwym tonem o ekscesach z przeszłości. Choćby ta opowieść o zdarzeniu w Berlinie, w styczniu 1969 roku: na przyjęciu dla prasy muzycy dodali narkotyków do serwowanych lodów i patrzyli z rozbawieniem, jak zaproszeni tracą nad sobą kontrolę...

To ksiażka o barwnym życiu artysty, ale też jednak książka-przestroga. Poznajemy późniejsze losy Reddinga. Brak pracy po klapie jego grupy Fat Mattress (która zaczynała jako support The Jimi Hendrix Experience), najzwyklejsza bieda i coraz to bardziej dołujące borykanie się z nałogami, uczucie wyobcowania - także muzycznego. Postscriptum, które dopisał w październiku 1995 roku, utrzymane jest w optymistycznym tonie, ale kto wie...

Luzak Redding bywa całkiem serio, gdy pisze o show businessie. Czuje się jego ofiarą. Nie ma wątpliwości, że w czasach The Experience agencja Yameta nadużyła jego zaufania, pozbawiła dużej części dochodów. Czy faktycznie rozliczenia były tak robione, że musiał pokrywać część wydatków Jimiego, jak utrzymuje? Może. Na pewno pisze prawdę o różnych biznesowych kombinacjach: Publisher otrzymuje pieniądze co kwartał, a autorzy co pół roku. Dlatego też publisherom narastają odsetki od niewypłaconych należności. Przy okazji daje rade, która może przydać się każdemu. Zawsze bierz kopie wszystkiego, co podpisujesz, i chowaj je. Oczywiście najpierw trzeba wszystko przeczytać i zrozumieć.

Karol Kozłowski -ukończył Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Sopocie.Już w czasie studiów działał w Studenckim Radiu "Medyk" w Gdańsku , prezentując na antenie teksty satyryczne i piosenki własnego autorstwa. Arkana sztuki scenicznej zgłębiał u danuty Baduszkowej w Teatrze Muzycznym w Gdyni.W 1966 r. przeniósł się do Krakowa, gdzie od 1972 r. prowadzi Kabaret Nauczycielski, dla którego do dziś pisze wszystkie teksty.Poświęcił się głównie działalności pedagogicznej. Był nauczycielem krakowskich Szkół Muzycznych I i II stopnia.Za wybitne osiągnięcia w działalności pedagogicznej i społecznej otrzymał wiele nagród i odznaczeń:Związku Nauczycielstwa Polskiego, Władz Miasta Krakowa , Kuratora i Ministra Oświaty, Ministra Kultury i Sztuki oraz Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Był członkiem " Klubu Literackiego Nauczycieli". Drobne wiersze i fraszki drukowały na swoich łamach:"Życie Literackie", "Pismo Literacko Artystyczne" i "Gazeta Krakowska" już od roku 1972. Jego wiersze znalazły się również w Almanachu poetyckim Nauczycieli pt."Niepokoje", Który ukazał się w roku 1989 nakładem Wydawnictwa Literackiego.W 1994 r. wydane zostały 2 pierwsze tomiki poezji dla dzieci pod wspólnym tytułem "Zwierzątkowo"w sumie powstało ich 7 (210 wierszyków) . Pisze przede wszystkim dla dzieci. Dziś ma już na swoim koncie 51 tytułów, które ukazały się w wydawnictwach :"Baseder", "Skrzat" , "Smyk" i "Grafix". Jest również autorem wielu tekstów piosenek. Z czytelnikami spotyka się w domach kultury, klubach, bibliotekach, a przede wszystkim w szkołach i przedszkolach Krakowa i województwa, zaś w okresie wakacji z kolonistami na ...Mazurach, gdzie co roku spędza wakacje. Wspólnie z Panią prof. Janiną Garścią napisał dwa śpiewniki pt "Kaczątka, kogutki i wesołe nutki" i "Pory roku" , a ostatnio wydany został śpiewnik z jego muzyką i słowami pt. "Nutki dla malutkich". Twórczość Karola Kozłowskiego bała tematem dwóch prac magisterskich: w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Kielcach - O literackich i muzycznych wartościach działalności kabaretowej oraz w Instytucie Pedagogiki na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego - praca pt. Wartości kreowane w poezji dla dzieci - Karola Kozłowskiego.