Ekspres

Książka pochodzi z serii wydawniczej "Dzieła wszystkie" pod redakcją I. Paderewskiego. Zawiera ona 4 utwory. Powstały one równocześnie z czterema balladami, dlatego też są z nimi w pewien sposób powiązane. W okresie romantyzmu scherzo uległo znacznym przeobrażeniom w twórczości Chopina, stało się utworem samodzielnym, szeroko rozbudowanym. Budowa scherza u Chopina nie jest ustalona, krzyżują się tu różne formy. Scherzo h-moll, op. 20 - posiada krystaliczną, przejrzystą formę opartą na symetrii. Największą uwagę skupia się tu na ekspresji, gdyż zachodzi zderzenie dwóch jej rodzajów. Chopin zasięgnął w nim przede wszystkim po takie środki wyrazu, jak ruch i dynamika. Scherzo b-moll op. 31 powstało w latach: 1835 - 1837. Utwór wyróżnia się obszernymi zestawami słownych oznaczeń ekspresji, niezwykle bogatej w kontrasty, jak i niuanse. Chopin dzieło to określił mianem utworu "namiętnego", dającego się porównać z poematami lorda Byrona. Scherzo b-moll należy do najbardziej popularnych i cenionych przez pianistów i publiczność utworów. Kolejne Scherzo cis-moll op. 39, skomponowane zostało wiosną 1839 roku w Marsylii. Następują tu zderzenia m. in. odmiennych faktur, poziomów dynamicznych i rodzajów ekspresji. Scherzo cis-moll określa się mianem utworu wysoce dramatycznego. Ostatnie Scherzo - E-dur op. 54 - powstało w atmosferze Nohant, w latach: 1842 - 1843. Chopin osiągnął tu najwyższą doskonałość i mistrzostwo. Utwór zaliczany jest do dzieł dość skomplikowanych pod względem wydobycia z niego uczuć - zamyślenia i żarliwości.

"Sonaty" (obok ballad, scherz i "Fantazji f-moll") tworzą grupę utworów okresu syntezy, mistrzowskich warsztatowo i najbardziej intensywnych w wyrazie. Tom X WN zawiera 2 "Sonaty" Chopina. W zapisie nutowym znajdują się warianty. Warianty opatrzone określeniem "ossia" zostały oznaczone w ten sposób przez samego Chopina lub wpisane jego ręką do egzemplarzy uczniów; warianty bez tego określenia wynikają z rozbieżności tekstu w przekazach autentycznych lub z niemożności jednoznacznego odczytania tekstu.

Sonata b-moll op. 35 jest utworem wręcz porywającym, poruszającym do głębi. Powstała jednak nie od razu, gdyż początkowo zaistniał Marsz żałobny. Pozostałe części Sonaty powstały w Nohant. Posiada ona wydźwięk i wymowę tragiczną i katastroficzną.

Sonata h-moll op. 58 została skomponowana również w Nohant, w roku 1844. Różni się ona od poprzedniej odrębnością ekspresji i charakteru. Narracja dramatyczna zawarta jest w czterech etapach: pierwsza część bliska jest balladzie; część druga to scherzo; część trzecia - nokturn. Charakter znacznie różni się od poprzedniej sonaty.

6 ekspresyjnych miniatur na fortepian Janiny Garści: "Budda na lotosowym tronie", "Miasto na wyspie Hokkaido", "Kamienna lampa w herbacianym ogrodzie", "Świątynia Daigoii" - pięciopiętrowa "Pagoda" - najstarszy zabytek w okręgu Kioto, "Kamienny ogród" - cała powierzchnia ogrodu pokryta jest białym zagrabionym piaskiem, w którym wkomponowano kamienie o różnych kształtach, oraz "Zimowy ogród z sikorką".

Lista utworów:
Stanisław i Anna Oświecimowie- poemat symfoniczny op. 12 (Karłowicz Mieczysław)

Lista utworów:
Trepak (Musorgski Modest)
Kołysanka (Musorgski Modest)
Serenada (Musorgski Modest)
Wódz (Musorgski Modest)

Osvaldas Balakauskas to litewski kompozytor muzyki klasycznej urodzony w 1937 roku. Pisał symfonie, sztuki a także utwory wokalne. Należy do kompozytorów, którym udało się stworzyć indywidualny, precyzyjny system muzyczny, który wyróżnia dyscyplina środków i formy, kontrolowana ekspresja, logika struktury dzieła. Niniejsza publikacja zawiera utwór "Chopin-Hauer" napisany w 1990 roku, na zespół wokalno - instrumentalny, w składzie: altówka, sopran, tenor, dwa fortepiany, grupę aktorów (ok. 5 osób) - mówiącą, śpiewającą, klaszczącą, oraz taśmę. Średni czas trwania: 13'.

Sonata A-dur op. 1 nr 1 pochodzi ze zbioru 12 sonat na skrzypce i klawesyn, wydanego w 1716 r. w Londynie. Punktem centralnym utworu jest dwutematowa, pięciogłosowa fuga, w której oba instrumenty potraktowane są równorzędnie, a tematy (pierwszy - ukazany już na samym początku utworu w partii akompaniamentu) kunsztownie się splatają ze sobą. Całość sonaty charakteryzuje się zwartością formy, potoczystością narracji muzycznej oraz dużym ładunkiem ekspresji. Od wykonawcy utwór wymaga dużej ruchliwości obu rąk, umiejętności gry polifonicznej, a także wyczucia tempa rubato.

Lista utworów:
Sonatina (Kilar Wojciech)

Prezentowane wydanie Instytutu Fryderyka Chopina zawiera cztery łatwe Preludia: e-moll, h-moll, A-dur, c-moll z op. 28. Pochodzą one z cyklu 24 Preludiów op. 28. Preludium A-dur należy do grupy określanej mianem utworów idyllicznych - wyróżnia je monofakturalność i monotematyczność. Dynamika bliższa jest piano niż forte, pogodny wyraz, tempa umiarkowane, tryb durowy. Preludia e-moll i h-moll zostały zaliczone do grupy utworów elegijnych - także monofakturalne i monotematyczne. Operują one kontrastem monofonicznego tła harmonicznego i schromatyzowanej, krańcowo ekspresywnej melodyki. Preludium c-moll należy już do grupy utworów marszowo - hymnicznych. Charakter jest poważny i wzniosły. Charakterystyczne jest tu wolne tempo, skontrastowana dynamika, rytm podobny do marsza żałobnego, oraz melodyka hymniczna.

Lista utworów:
Smutna opowieść- poemat symfoniczny (Karłowicz Mieczysław)

Grażyna Bacewicz (1909 - 1969) to wybitna polska kompozytorka i skrzypaczka. Urodziła się w rodzinie polsko-litewskiej, studiowała w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Po sukcesach w roli solistki wybrała drogę kompozycji. Przez wiele lat tworzyła w stylu neoklasycznym, przechodząc stopniowo ku muzyce bardziej ekspresyjnej, aż do form awangardowych. Ogół jej twórczości jednak można zamieścić w nurcie neoklasycznym. VII Kwartet smyczkowy pochodzi z 1965 roku.

Kompozycja z 1774 roku.

Mozart w twórczości instrumentalnej doprowadził do najwyższego mistrzostwa i doskonałości formę cyklu sonatowego i symfonicznego. Tworzył muzykę o idealnym ładzie, harmonii, doskonałej konstrukcji formalnej, a przy tym pogłębiającej się z biegiem lat, dramatycznej ekspresji.

Lista utworów:
Love (God's Property, Musiq Soulchild)

Lista utworów:
Gdy do przedszkola (Mokrzyc Michał)
Gdzie strumyk płynie z wolna
Gramy w zielone (Bergandy Lidia)
Idzie Grześ (Remi Rafał)
Jedziemy na wakacje (Remi Rafał)
Miała baba koguta
Mikołajkowe prezenty (Mokrzyc Michał)
My jesteśmy krasnoludki
Nowy roczek (Mokrzyc Michał)
W murowanej piwnicy
Cuda i dziwy (Mokrzyc Michał)
Zbójnicki

Lista utworów:
Boćki i żaby (Bergandy Lidia)
Jadą misie
Jak krasnal sprzedawał tęczę (Bergandy Lidia)
Latawiec (Mokrzyc Michał)
Miś i Krysia (Mokrzyc Michał)
Muchomorek (Bergandy Lidia)
Nasza Pani (Remi Rafał)
Pomidor (Remi Rafał)
Uśmiech (Mokrzyc Michał)
Tak jak żołnierz (Remi Rafał)
Bal w lesie (Mokrzyc Michał)
Roczek (Mokrzyc Michał)

Carl Eckert (1820–1879) to niemiecki kompozytor i dyrygent. Prezentowana publiakcja zawiera "Pieśń hiszpańską" Eckerta na skrzypce i fortepian. Kompozycja cechuje się egzotyczną melodyką i rytmiką, a także bardzo ekspresyjnie zmieniającą się dynamiką, która stwarza wykonawcy wyśmienite pole do pokazania swojej wrażliwości.

Lista utworów:
A Key To Nothing (Mudvayne)
Mercy, Severity (Mudvayne)
Not Falling (Mudvayne)
Perversion Of The Truth (Mudvayne)
Silenced (Mudvayne)
Skrying (Mudvayne)
Solve Et Coagula (Mudvayne)
The End Of All Things To Come (Mudvayne)
The Patient Mental (Mudvayne)
Trapped In The Wake Of A Dream (Mudvayne)
World So Cold (Mudvayne)

"Song for Maggie" to utwór gitarowy skomponowany w 1988 roku na Szkocki Wschodni Festiwal Gitarowy. Utwór jest bardzo ekspresyjny i wymaga dużego zaangażowania w ukazaniu zmian dynamicznych i artykulacyjnych. W 1990 roku "Song for Magie" zostało nagrane przez Chrisa Kilvingtona.

Prezentowany zeszyt zawiera Preludium Mauricego Ravela, które artysta skomponował w 1913 roku. Ravel przez większość zaliczany jest do przedstawicieli impresjonizmu, choć bliżej mu do ekspresjonizmu. Zapis utworu dostosowany jest dla muzyków początkujących. Ćwierćnuta = 60.

Sześć wariacji na popularne tematy muzyki hiszpańskiej i taniec andaluzyjski, hiszpańskiego pianisty i kompozytora Manuela Infante (1883-1958).

Temat jest prosty, bez uwydatniania dynamiki i ścisłego grania w tempie. Pierwsza wariacja utrzymuje ten sam charakter co temat; finałowa fraza jest utrzymana w charakterze expresive. Druga wariacja, ma najbardziej pianistyczny charakter, koniecznie musi być zagrana jasnym dźwiękiem, przestrzegając wskazanego cieniowania. Zalecane jest, aby nie przewyższać wskazanego tempa. 3. wariacja musi być zagrana w cieniującym pp, z pięknym sonoristy. Melodia w lewej ręce musi być wyraźnie słyszalna, ale bez przesady. Pedał una corda musi być trzymany podczas całej wariacji, która musi być zagrana bez ekspresji. 4. wariacja o charakterze burleski napisana jest w stylu tańca hiszpańskiego. Świetne akcenty na słabych częściach taktu i gwałtowność charakteru. 5. wariacja, o romantycznym charakterze, musi być zagrana ze świetną ekspresją, oczarowaniem i natężeniem dźwięku w pewnych momentach. 6. wariacja i następujący Dance, utrzymane są w dużej rozpiętości dynamiki oraz delikatnym rubato. Zawsze miej na uwadze, że rytm to najważniejsza cecha muzyki hiszpańskiej.

Publikacja zawiera partyturę trzech melodii elegijnych na duet gitar klasycznych. Utwory są bardzo ekspresyjne i wymagają dużego zaangażowania w grę dynamiczną. Każda kompozycja posiada dokładny zapis tempa, co ułatwia zrozumienie charakteru utworu.

"Des par sur la neige" Claude Debussy'ego. Kompozytor w swojej twórczości skierował muzykę na nowy kierunek - impresjonistyczny. Debussy wyzwolił muzykę z form klasycznych i stworzył nową formę, inspirował się nowymi trendami, muzyką afroamerykańską, która to z kolei była zalążkiem jazzu. Porzucił tonalność, zrewolucjonizował technikę orkiestralną i pianistyczną. Przeniósł główny akcent z melodyki na brzmienie harmoniczne. Debussy w swoich kompozycjach jako "narzędzia" ekspresji używał barwy harmoniczne, a nie melodii.

Pierwsza część kolekcji Wielkich Symfonii Wolfganga Amadeusza Mozarta (1 - 6), a wśród nich.: Symfonia "Jupiter", Symfonia g-moll, Symfonia Es-dur, Symfonia D-dur KV 504, Symfonia D-dur KV 385 i Symfonia C-dur KV 425. Mozart w twórczości instrumentalnej doprowadził do najwyższego mistrzostwa i doskonałości formę cyklu sonatowego i symfonicznego. Tworzył muzykę o idealnym ładzie, harmonii, doskonałej konstrukcji formalnej, a przy tym pogłębiającej się z biegiem lat, dramatycznej ekspresji.

Andrzej Koszewski is an eminent Polish composer, educator and musicologist. He has developed a separate and original composer's style that makes his music identifiable by anyone. This work contains the ways of expression which are typical for Koszewski's musical language developed later: chords consisting of seconds and fourths, chords created through the disspation of voices from unison, the use of seventh, octave and ninth in melodic passages, glissandos and etc.

Lista utworów:
La Valse (Koszewski Andrzej)

Niewątpliwie wprowadzenie elementów fugi Beethovena do mojej muzyki jest tylko jedną z wielorakich warstw „Mozaik”. Jak sugeruje tytuł, liczne warstwy muzyki wciąż ulegają zmianom i przekształceniom i są zawsze pełne albo delikatnych, albo śmiałych kolorów, oraz mocnej, ekspresywnej emocji. Utwór powinien być wykonany appassionato z wielką intensywnością.

„Legenda” op. 17 na skrzypce i fortepian powstała w 1859 roku w Ostendzie, pod wpływem gorącego uczucia do Izabeli Hampton, przyszłej żony Henryka. Tęsknota, ból i miłość emanują z każdego elementu dzieła, toteż wszystkie czynniki podporządkowane są nadrzędnym celom wyrazowym: molowa tonacja, liryczna, śpiewna melodia, balladowa nastrojowość, stopniowanie napięcia poprzez narastające tremolo akompaniamentu, kontrast tonacyjny - w części środkowej G-dur. Utwór jest typowo romantyczną miniaturą, o prostej trójczłonowej budowie ABA. W całości zawiera duży ładunek ekspresji.

„Pieśni do słów Catulle Mendesa op. 22 nie przypominają w niczym wcześniejszych kompozycji wokalnych Paderewskiego, jak na przykład Pieśni do słów Asnyka op. 7 czy Pieśni do słów Mickiewicza op. 18 - nieco „moniuszkowskich”, bardzo polskich, z prostym diatonicznym akompaniamentem. W Pieśniach op. 22 Paderewski zbliżył się do stylistyki kompozytorów francuskich i bodaj po raz pierwszy w muzyce polskiej - przed Szymanowskim i Eugeniuszem Morawskim - świadomie nawiązał do wzorów tradycji „paryskiej”, coraz częściej stosowanej w ówczesnej muzyce europejskiej. Pieśni op. 22 są jakby „usymfonizowanymi” poematami z partią wokalną. Kompozytor - wyczulony na poetyckie niuanse - pogłębia, poszerza i sublimuje ekspresję słowa, które melodycznie wibruje, „wpada” w przygotowany tok harmoniczny, tłumaczy go. Ciemne obrazy poetyckie Mendesa wzbogacił Paderewski barwami niejednokrotnie jaśniejszymi, świetlistszymi. Operuje przy tym rozległą skalą środków harmonicznych w partii fortepianu; znajdujemy wśród nich chromatykę obcą pieśniom wcześniejszym, ton chorałowy (La nonne, Le ciel est tres-bas), akordykę kwartowo-kwintową w ulubionym układzie kwartowo-sekundowym (Dans la foret), współbrzmienia septymowo-sekundowe i akordy z wielką septymą, jak również jawne symbole dźwiękowe: 'szkliste”, zimne brzmienie arpeggiowanych akordów z trójdźwiękiem zwiększonym w pieśni Lune froide oraz powtarzany i akcentowany melodyczny interwał trytonu jako znak pustki w pieśni Viduité. Partia fortepianowa np. w pieśni Dans la foret przywodzi na myśl dzisiejszą technikę klasterową, przejawiającą się w nawarstwianiu współbrzmień, doprowadzonych do ośmiodźwiękowego diatonicznego klasteru (takty 20-22). Zagęszczanie składników akordowych stosuje Paderewski nawet w najniższej oktawie fortepianu - wbrew alikwotowej naturze dźwięku i wypływającej stąd zasadzie instrumentacyjnej - operuje czterodźwiękiem w skupionym układzie dwóch współbrzmień sekundowych zestawionych w odstępie kwarty (La nonne, takty 53, 55, 57, 59, 76, 78). Siła wyrazu Pieśni do słów Mendesa przejawia się również w różnego rodzaju napięciach metrorytmicznych (śmiałe zmiany metrum, dość częsta akcentuacja na słabych częściach taktu) i dynamicznych oraz w oryginalnym kolorycie i niuansach partii wokalnej.

Lista utworów:
Rapsodia cygańska na kwartet smyczkowy (Hylewski Arkadiusz)

Eino Tamberg (ur. 1930) jest kompozytorem estońskim. Studia muzyczne pod kierunkiem Eugenego Kappa ukończył w 1953 roku. W Estonii zasłynął poprzez cykl utworów "Viis romanssi Sándor Petőfi luulele" (1955) opartych na poezji Sándor Petőfi, a także przez Concerto Grosso (1956), za które zdobył złoty medal na międzynarodowym festiwalu muzycznym w Moskwie. Tamberg jest jednym z najważniejszych przedstawicieli neoklasycyzmu w muzyce estońskiej. Późniejsze dzieła zawierają również elementy muzyki ekspresjonistycznej. Niniejsza publikacja zawiera kompozycję "A Play For Five In Four Acts" op. 91 z 1994 roku, w opracowaniu na 4 saksofony (sopranowy, altowy, tenorowy i barytonowy) oraz perkusję. We wstępie znajdują się uwagi wykonawcze w języku angielskim, niemieckim i francuskim.

Spis treści: