Być może

Przywracamy muzyce polskiej młodzieńczy utwór Franciszka Lessla Grand Trio pour le Piano Forte avec Clarinette et Cor - wydany w Wiedniu ok. roku 1806 przez Josepha Edera (nr wyd. 329) - nie wymieniany w dzisiejszych bibliografiach jego dzieł, nawet wśród opusów zaginionych. Lessel był wtedy uczniem Józefa Haydna i jest to bardzo widoczne w partyturze utworu. Losy zachowanego, unikatowego egzemplarza nie są znane. Nazwisko "Golojewski" napisane czarnym atramentem na karcie tytułowej, może sugerować, że druk ten był być może kiedyś własnością, noszącego takie nazwisko, XIX-wiecznego kompozytora polskiego, który napisał m.in. Trois nocturnes pour la Clarinette avec accomp. de piano, op. 4, wydany w Berlinie, u Schlesingera (ok. 1862). Współcześnie utwór był wykonany w latach 60-ych na koncercie klasy kameralnej PWSM w Wraszawie.

Nazwy posczególnych utworów są tak dobrane, by swoją wymową nasuwały ciekawe obrazy, odpowiednie skojarzenia, czy też wyzwalały emocje. Być może melodie stworzą w wyobraźni dzieci historyjki czy bajki, które grając będą wspólnie
"muzycznie" opowiadać.

Być może czasami tak czegoś ci brak,
nie budzisz się z rana radosny jak ptak.

...

Być może czasami zasmuci cię coś,
lub wszystko układa się jakby na złość.

...

Być może czasami tak czegoś ci brak,
nie budzisz się z rana radosny jak ptak.

...

Być może czasami zasmuci cię coś,
lub wszystko układa się jakby na złość.

...

Piosenka Łazików

Idź z nami, idź z nami
po słońce i przygodę.
Czasami, czasami
odczujesz niewygodę.
Być może, być może
zaskoczy nas dzień słoty,
lecz nigdy, lecz nigdy
nie braknie nam ochoty:
...

Piosenka Łazików

Idź z nami, idź z nami
po słońce i przygodę.
Czasami, czasami
odczujesz niewygodę.
Być może, być może
zaskoczy nas dzień słoty,
lecz nigdy, lecz nigdy
nie braknie nam ochoty:
...

Piosenka Łazików

Idź z nami, idź z nami
po słońce i przygodę.
Czasami, czasami
odczujesz niewygodę.
Być może, być może
zaskoczy nas dzień słoty,
lecz nigdy, lecz nigdy
nie braknie nam ochoty:
...

"Autor niniejszej pracy będzie zadowolony, jeżeli w wyniku lektury Czytelnik zyska wiedzę o Zakopanem z okresu życia kompozytora, pozna okoliczności, które związały wybitnego twórcę z Tatrami i Zakopanem, i zamyśli się przez chwilę nad aktualnością wyznawanej przezeń estetyki tatrzańskiej. Być może chwila takiej refleksji pomoże nam pełniej zrozumieć wyryte na pamiątkowym kamieniu Karłowicza, ustawionym w miejscu jego śmierci pod Małym Kościelcem, słowa Horacego: "Non omnis moriar". Wiara w prawdziwość tych słów "nie wszystek umrę" - to nie tylko wiara w trwałość spuścizny artystycznej kompozytora. To także obowiązek zachowania w ludzkiej pamięci osoby Mieczysława Karłowicza - dobrego, szlachetnego i ciekawego człowieka, wielkiego artysty, wybitnego taternika."
[Maciej Pinkwart]
Do książki dołączona jest płyta CD z wystawą multimedialną Mieczysława Karłowicza "Muzyka i Tatry".

Janusz Gniatkowski, wielka gwiazda polskiej piosenki w latach 50. i 60. XX-wieku. Uwielbiany przez fanów, charakteryzujący się niepowtarzalnym urokiem osobistym, elegancją i fascynującą osobowością estradową. No i ten głos, wyjątkowy, ciepły o dużej skali i sile, i przepięknej barwie, który później wielu wykonawców starało się naśladować. Autorem książki jest Janusz Świąder – dziennikarz od 1969 r. w redakcjach: „Sztandar Ludu”, „Dziennik Lubelski” i „Dziennik Wschodni”, a w latach 1975-1991 również w Polskiej Agencji Prasowej. Autor licznych publikacji w prasie lubelskiej, krajowej (m.in. w „Przekroju” i „Głosie Nauczycielskim”, Magazynie Wyższych Sfer VIP) i zagranicznej (londyńskim, polonijnym Polish Weekly Magazine „Cooltura”, nowojorskim polonijnym „Super Express USA”, amerykańskim dwutygodniku polonijnym „Gwiazda Polarna”) oraz w portalach internetowych – Interia, Wirtualna Polska i kanadyjskim Mówię po polsku. Współpracował owocnie z warszawską agencją komputerową Micro Way Media i Krajową Agencją Prasową i Fotograficzną, a obecnie współpracuje z dwumiesięcznikiem lubelskim „Uroda życia”. W roku 2011, decyzją lubelskiego oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy, został mu przyznany tytuł „Młodego Dinozaura”. Tytułem tym stowarzyszenie obdarza dziennikarzy-emerytów, czynnych zawodowo.
Książka ma na celu: dla starszych – powrót do miłej przeszłości, dobrych wspomnień, którym towarzyszyły piosenki Janusza Gniatkowskiego; dla nieco młodszych – powrót do krainy dzieciństwa; a dla współczesnych przybliżenie postaci tego piosenkarza i być może zafascynowanie Jego osobowością i dorobkiem artystycznym.

Publikacja zawiera przeboje muzyki rozrywkowej polskich wykonawców w zapisie nutowym. Zawiera teksty, funkcje, akordy i diagramy piosenek.

DREI NACHTLIEDER, wbrew tytułowi, to utwór jednoczęściowy, w którym można wyróżnić trzy większe ogniwa, przebiegające attacca. Pisząc go, zamierzałem nawiązać do tradycji nokturnu, gatunku utożsamianego głównie z muzyką romantyczną. Nie chciałem jednak nazywać utworu nokturnem, aby uniknąć jednoznacznych skojarzeń. Całość trwa circa 10-12 minut, przebiega w tempie na ogół wolnym umiarkowanym. Zależało mi na wyzyskaniu możliwości barwowych fortepianu, eksplorowanego jednak w sposób tradycyjny, wyłącznie za pomocą klawiatury. Stąd wykorzystanie pełnej skali instrumentu, stosowanie brzmień hybrydowych, np. oktaw kontaminowanych sekundą czy bitonalnych struktur akordowych. Starałem się jednak unikać typowo pianistycznych rozwiązań na rzecz poszukiwania barw i brzmień, bedących często wynikiem połączenia tonalnej i nietonalnej stylistyki. Chciałem uzyskać w ten sposób nastrój skupienia, zamyślenia, głębi, swoistego smutku, to znów dramatyzmu (w miejscach forte). Służą temu liczne skoki, szerokie interwały, kontrasty dynamiczne oraz repetycje określonych struktur, co zbliża utwór miejscami do narracji minimalistycznej. Dominuje myślenie wertykalne, podporządkowane harmonice. Głównym celem jest jednak pogłębienie wyrazu muzycznego, nie zaś popis wirtuozowski w tradycyjnym znaczeniu tego pojęcia.
KLASTERIANA. W tym jednoczęściowym utworze (czas trwania circa 10 minut) pragnąłem wydobyć sonorystyczne możliwości fortepianu, wynikające z użycia wyłącznie różnego rodzaju klasterów. Nie sięgnąłem jednak po sonoryzm totalny, który często wiązał się z notacją beztaktową i fascynacją samym brzmieniem, kojarzonym nierzadko z poszukiwaniem awangardowych jakości kolorystycznych (jak np. gra na strunach, uderzenia w pudło rezonansowe czy preparacja fortepianu). Starałem się zbudować dramaturgię przebiegu i uzyskać siłę wyrazową, stosując w tym celu wyłącznie wspóbrzmienia klasterowe - stąd tytuł utworu. Są to współbrzmienia od kilku dźwięków do wielodźwięków, czasem klastery tzw. ażurowe, klastery chromatyczne i diatoniczne, oparte na skalach modalnych, klastery na białych i czarnych klawiszach oraz ich modyfikacje (np. tremolada, glissanda). Tu, podobnie jak w Drei Nachtlieder, wykorzystuję pełną skalę fortepianu i związane z tym możliwości dźwiękowe, fakturalne i kolorystyczne. Istotne znaczenie przywiązuję do stałej rytmiki, silnie kontrastowanej dynamiki i artykulacji. Powtarzalność i repetycyjność struktur zbliża tę kompozycję do estetyki minimal i repetitiv music. Tytuł może kojarzyć się z cyklem utorów fortepianowych Roberta Schumanna - Kreisleriana. Być może nieświadomie podjąłem dialog z tym dziełem, ale podobieństw (zwłaszcza stylistycznych) miedzy tymi utworami nie należy szukać zbyt głęboko i dosłownie.
Oba utwory napisałem w ramach Podyplomowych Studiów Kompozycji na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, które odbywałem w latach 2012-2014 pod kierunkiem prof.zw.dr. hab. Mariana Borkowskiego, któremu w tym miejscu pragnę wyrazić najgłębsze podziękowania.
Autor- Marcin Tadeusz Łukaszewski