A bodaj to

„Pieśni do słów Catulle Mendesa op. 22 nie przypominają w niczym wcześniejszych kompozycji wokalnych Paderewskiego, jak na przykład Pieśni do słów Asnyka op. 7 czy Pieśni do słów Mickiewicza op. 18 - nieco „moniuszkowskich”, bardzo polskich, z prostym diatonicznym akompaniamentem. W Pieśniach op. 22 Paderewski zbliżył się do stylistyki kompozytorów francuskich i bodaj po raz pierwszy w muzyce polskiej - przed Szymanowskim i Eugeniuszem Morawskim - świadomie nawiązał do wzorów tradycji „paryskiej”, coraz częściej stosowanej w ówczesnej muzyce europejskiej. Pieśni op. 22 są jakby „usymfonizowanymi” poematami z partią wokalną. Kompozytor - wyczulony na poetyckie niuanse - pogłębia, poszerza i sublimuje ekspresję słowa, które melodycznie wibruje, „wpada” w przygotowany tok harmoniczny, tłumaczy go. Ciemne obrazy poetyckie Mendesa wzbogacił Paderewski barwami niejednokrotnie jaśniejszymi, świetlistszymi. Operuje przy tym rozległą skalą środków harmonicznych w partii fortepianu; znajdujemy wśród nich chromatykę obcą pieśniom wcześniejszym, ton chorałowy (La nonne, Le ciel est tres-bas), akordykę kwartowo-kwintową w ulubionym układzie kwartowo-sekundowym (Dans la foret), współbrzmienia septymowo-sekundowe i akordy z wielką septymą, jak również jawne symbole dźwiękowe: 'szkliste”, zimne brzmienie arpeggiowanych akordów z trójdźwiękiem zwiększonym w pieśni Lune froide oraz powtarzany i akcentowany melodyczny interwał trytonu jako znak pustki w pieśni Viduité. Partia fortepianowa np. w pieśni Dans la foret przywodzi na myśl dzisiejszą technikę klasterową, przejawiającą się w nawarstwianiu współbrzmień, doprowadzonych do ośmiodźwiękowego diatonicznego klasteru (takty 20-22). Zagęszczanie składników akordowych stosuje Paderewski nawet w najniższej oktawie fortepianu - wbrew alikwotowej naturze dźwięku i wypływającej stąd zasadzie instrumentacyjnej - operuje czterodźwiękiem w skupionym układzie dwóch współbrzmień sekundowych zestawionych w odstępie kwarty (La nonne, takty 53, 55, 57, 59, 76, 78). Siła wyrazu Pieśni do słów Mendesa przejawia się również w różnego rodzaju napięciach metrorytmicznych (śmiałe zmiany metrum, dość częsta akcentuacja na słabych częściach taktu) i dynamicznych oraz w oryginalnym kolorycie i niuansach partii wokalnej.

Marcin Józef Żebrowski należy do najwcześniejszych przedstawicieli kompozycji mszalnych wśród muzyków jasnogórskich. Znanych jest obecnie pięć przekazów rękopiśmiennych zawierających jego msze, spośród których cztery przechowywane są w archiwum jasnogórskim. Missa pastoralis należy do najczęściej bodajże cytowanych w literaturze muzykologicznej dzieł omawianego twórcy, głównie ze względu na szerokie wykorzystanie materiału motywicznego zaczerpniętego z polskiej muzyki ludowej. Kompozycja ta, w odróżnieniu od wcześniejszej 4-głosowej Missa pastoritia, przeznaczona jest na dwa głosy wokalne (canto i basso) z towarzyszeniem zespołu instrumentalnego, złożonego z tzw. Kirchentrio (dwoje skrzypiec i b. c.), wzmocnionego podwójnymi clarini. Na podkreślenie zasługuje pokrewieństwo stylistyczne obydwu mszy pastoralnych Żebrowskiego, które stanowią niewątpliwie najbardziej interesujące przykłady tej formy z kręgu polskiej kultury muzycznej.
W niniejszym wydaniu zawarto głosy, brak partytury.

Marcin Józef Żebrowski należy do najwcześniejszych przedstawicieli kompozycji mszalnych wśród muzyków jasnogórskich. Znanych jest obecnie pięć przekazów rękopiśmiennych zawierających jego msze, spośród których cztery przechowywane są w archiwum jasnogórskim. Missa pastoralis należy do najczęściej bodajże cytowanych w literaturze muzykologicznej dzieł omawianego twórcy, głównie ze względu na szerokie wykorzystanie materiału motywicznego zaczerpniętego z polskiej muzyki ludowej. Kompozycja ta, w odróżnieniu od wcześniejszej 4-głosowej Missa pastoritia, przeznaczona jest na dwa głosy wokalne (canto i basso) z towarzyszeniem zespołu instrumentalnego, złożonego z tzw. Kirchentrio (dwoje skrzypiec i b. c.), wzmocnionego podwójnymi clarini. Na podkreślenie zasługuje pokrewieństwo stylistyczne obydwu mszy pastoralnych Żebrowskiego, które stanowią niewątpliwie najbardziej interesujące przykłady tej formy z kręgu polskiej kultury muzycznej.
W niniejszym wydaniu zawarto partyturę utworu, brak głosów.

Lista utworów:
Fanfare for Los Angeles Philharmonic (Lutosławski Witold)