2. En La Ducha

Spis treści:

Ksiądz Antoni Wiktor Hlond ( pseudonim Chlondowski ), jest kompozytorem pieśni i mszy za dusze zmarłych zawartych w niniejszym zbiorze, urodził się w 1884 r. na Górnym Śląsku w Kosztowach. Wydanie Pieśni i mszy za dusze zmarłych ks. A. Hlonda wypływa z wielkiego zapotrzebowania organistów i innych muzyków kościelnych na tego rodzaju publikację. Większość pieśni w niniejszym zbiorze to oryginalne kompozycje ks. A. Hlonda, natomiast pieśni : Boże nasz przedwieczny i Wieczne odpoczywanie są opracowaniami melodii innych kompozytorów.

Lista utworów:
BE MY LOVER – La Bouche
CODZIENNIE POMYŚL O MNIE CHOCIAŻ RAZ [POMYŚL O MNIE CHOĆ RAZ] – Zdzisława Sośnicka
DA YA THINK I'M SEXY? – Rod Stewart
DON'T ANSWER ME – Alan Parsons Project
DREAM A LITTLE DREAM OF ME – Mama Cass Elliot, piosenka z filmu FRENCH KISS
NA DOBRE I NA ZŁE – Anna Jurksztowicz, piosenka tytułowa z serialu tv
O TOBIE [ZACHŁANNA GWIAZDA] – Bajm
POGODA DUCHA – Hanna Banaszak
PUERTO RICO – Vaya Con Dios
SZARPANY – Golec uOrkiestra
TAK DALEKO NAM DO SIEBIE – Jerzy Połomski

Pierwsza część śpiewnika zawierającego polskie piosenki biesiadne. Zapis nie zawiera nut, a jedynie kompletne teksty, akordy oraz diagramy chwytów gitarowych. Wśród tytułów znajdziesz m. in.: "Czerwone jabłuszko", "Głęboka studzienka", "Jak dobrze nam zdobywać góry", "Szła dzieweczka do laseczka", "Zabrałaś serce moje" i wiele innych.

... historia kultury jest przede wszystkim historią rozprawiania się ducha ludzkiego ze śmiercią.

Publikacja z serii "Ludzie świata muzyki" zawiera rozmowy z Jadwigą Romańską przeprowadzone przez Wacława Krupińskiego.
"Tak potoczyło się moje życie - życie wspaniałe, okrutne i bezlitosne... Między piekłem a niebem. Pewnie dlatego tak rozumiem słowa Stanisława Wyspiańskiego, który w liście do Karola Maszkowskiego pisał m. in.: "A tylko człowiek cierpiący może być zdolny do tworzenia czegoś..." Wiem coś o tym. Najpełniej śpiewałam scenę śmierci w "Cyganerii", kiedy umarła mi siostra, najpiękniej śpiewałam IX Symfonię Beethovena, kiedy Maciek był w agonii, jakże przejmująco śpiewałam koncert, kiedy umierała moja ukochana mama... I dlatego wiem, że Wyspiański miał rację - cierpienie i ból wyzwalają wielką siłę twórczą. Chciałoby się nią uspokoić tamto cierpienie.
Mogę powiedzieć na pewno - jestem człowiekiem spełnionym. I spełnionym artystą. Wiem, ile osiągnęłam, jak wysoko udało mi się wejść. Wiem, co zrobiłam przez tyle dekad pracy artystycznej; znam smak znakomitych pochwalnych recenzji, zbieranych w wielu krajach. I brzmienie idących po plecach. O mrówkach. Nieraz sobie myślałam, że ten element można by dołączyć do definicji talentu..."

Dzieje kultury polskiej, zwłaszcza zaś kultury muzycznej, stanowią dotąd niezapisaną kartę. Każdy bowiem badacz przeszłości staje przed tajemnicą, którą tylko w części zdolny jest wyjaśnić. Religijna kultura muzyczna w Polsce nie została dotąd całościowo opracowana. Rozprawa w dużym stopniu przybliża dzieje muzyki na terenie miasta Lublina w latach 1574-1794, nie tylko zresztą religijnej. Przy okazji dowiadujemy się również o dziejach pięciu najważniejszych kościołów lubelskich oraz o działalności szkół kościelnych. Całość dopełniają cztery aneksy i zestaw ilustracji. stanowią one ciekawą dokumentację rozprawy.

Niniejsza książka poświęcona jest głębokim studiom historycznym, liturgicznym i muzykologicznym, dotyczącym oficjum o św. Zygmuncie. Znajduje się ono w dwóch płockich antyfonarzach pochodzących z XV i XV/XVI w. Nie tylko ujawnia specyficzne tradycje Kościoła płockiego, ale także potwierdza prawdę o ścisłym związku muzyki polskiego średniowiecza z tendencjami ogólnoeuropejskimi.
Ze szczególnym uznaniem należy przyjąć podjętą próbę oceny estetycznej postgregoriańskich melodii oficjum, w tym ich relacji do tekstów, a także źródeł melodyki i techniki kompozytorskiej w nich zastosowanej. Bogactwo nowych pomysłów muzycznych dziś bardzo często oceniamy krytycznie, ale w późnym średniowieczu było ono akceptowane w szerokim obiegu międzynarodowym. Nie ulega wątpliwości, że w polskiej literaturze muzykologicznej prezentowana książka jest dziełem pionierskim, które powinno zainteresować nie tylko muzykologów-mediewistów, ale także historyków liturgii i kultury, dowodzi, że wkład Polski w dorobek religijnej kultury muzycznej Europy jest znaczny i że zasługuje na szacunek.

Stefan Kisielewski – publicysta, prozaik, krytyk muzyczny, polityk i… kompozytor! Prawdę o Kisielewskim – kompozytorze postanowiła pokazać Małgorzata Gąsiorowska w pierwszej monografii artysty wydanej nakładem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego. Kisiel znany wszystkim jako mistrz felietonu, autor „Dzienników” oraz zaangażowany polityk w głębi ducha był zawsze artystą. Artystą kompozytorem! Jak w każdej dziedzinie swojego życia i tu nie uznawał kompromisów. Tworząc, ucząc, komentując muzykę zawsze starał się być w zgodzie z przyjętym własnym widzeniem świata. Był twórcą powojennego Ruchu Muzycznego, autorem bestsellerowych książek o muzyce, świetnym pedagogiem i awangardowym kompozytorem. Pod koniec swojego życia zwierzył się synowi: „Wiesz, wczoraj z nudów liczyłem swoje utwory. Jest ich sto. I wymienił płynnie kolejne kompozycje solowe, kameralne, orkiestrowe, balety, muzykę filmową, śpiewogry”. Książka ukazała się dokładnie w setną rocznicę urodzin kompozytora.

Tematem książki jest historia średniowiecznych tradycji liturgiczno- muzycznych biskupstw metropolii gnieźnieńskiej obejmująca takie zagadnienia, jak tradycja, pochodzenie i zróżnicowanie, kultywowanie oraz ich rola w kształtowaniu lokalnego „patriotyzmu liturgicznego” Poruszono tu problem roli szkół w nabożeństwach parafialnych, kolegiackich i katedralnych, a także podjęto próbę zrekonstruowania norm dotyczących częstotliwości, przebiegu i „rozkładu ról” w celebracji godzinach kanonicznych w różnych ośrodkach kościelnych.

IX Symfonia Ludwiga van Beethovena od dawna uznana jest za symbol „najwznioślejszych ideałów i wzlotów ludzkiego ducha”. Do finału Symfonii kompozytor wprowadził fragment „Ody do radości” Friedricha Schillera. Schillerowska wizja całej ludzkości połączonej w bratnim uścisku, afirmacja życia bliskie były także Beethovenowi. Idee wolności, pokoju i solidarności to wartości ponadczasowe. W 1972 r. Rada Europy przyjęła „Odę" zawartą w finale Symfonii jako swój hymn. Od 1985 r. jest to oficjalny hymn Unii Europejskiej, zaakceptowany przez wszystkie państwa członkowskie. Wykonywany jest najczęściej 9 maja, w święto Unii, a także podczas oficjalnych uroczystości i szczytów zazwyczaj z hymnem państwa, które aktualnie przewodniczy Unii Europejskiej.

Publikacja zawiera polskie przeboje muzyki rozrywkowej w łatwym opracowaniu na fortepian solo. Dodatkowo znajdziemy w nutach słowa piosenek i zapis funkcji harmonicznych.