Etiudy fortepianowe, z. 1

Wybór etiud, z. 1, uderza przede wszystkim swoją praktycznością. Ponieważ biegłość i równość palców leży u podstaw kunsztu pianistycznego, prof. Z. Romaszkowa z masy materiału etiudowego wybrała te, które w najpewniejszy sposób pozwolą uczniowi i pedagogowi osiągnąć cel zamierzony. Etiudy ułożone są w takiej kolejności, by obie ręce na przemian dobrze pracowały i rozwijały się równomiernie. W zeszytach na niższą szkołę i część średniej (do V) zebrane są utwory o zwykłym charakterze ćwiczeniowym. Natomiast na V i VI r. szkoły średniej prof. Z. Romaszkowa przewidziała etiudy o charakterze wirtuozowskim i popisowym, wśród których znajdują się takie perły, jak Toccata Kalkbrennera lub Allegro molto Zarembskiego.
W całym zbiorze uderza brak etiud na podwójne interwały. Redaktorka uczyniła to z rozmysłem, wychodząc z założenia, że etiudy przygotowawcze do podwójnych interwali wymagają obszerniejszego miejsca. Umieszczenie ich w tej serji, z powodu szczupłości dopuszczalnego rozmiaru zeszytów, byłoby ze szkodą dla całości układu.
Ostatnim i nienajmnijeszym plusem tych zeszytów jest to, że znajdujemy w nich pozycje albo wyczerpane już zupełnie, albo niezmiernie trudne do znalezienia na rynku księgarskim.
Należy zwrócić uwagę, że w oddzielnym zeszycie wydany zbiór etiud oktawowych, jest również szczęśliwie dobrany.
Stanisław Szpinalski