Wyznania Konstancji Mozart 1791-1842

Jest rok1791, Mozart nie żyje. Ledwie dwudziestodziewięcioletnia Konstancja całkowicie załamana po śmierci męża, pozbawiona środków do życia wie, że musi zapewnić byt sobie i dwóm małym synom - Carlowi i Wolfgangowi. Jej siłą napędową pozostaje niezmierzona miłość do zmarłego męża. Poświęca się bez reszty ochronie dzieł i imienia Wolfganga, z nadludzką energią, wyczuciem i wrodzonym sprytem zabiega o powszechne uznanie jego geniuszu. Negocjuje z wydawcami, egzekwuje swoje prawa, porządkuje utwory męża i pozostałe po nim papiery. Ten nadrzędny dla niej cel realizuje najpierw sama, a potem z pomocą drugiego męża - dyskretnego, okazującego jej niezwykłe przywiązanie i cierpliwość Duńczyka - Nissena - z którym związek pozostał do końca białym małżeństwem. Tym razem na kartach pamiętnika śledzimy szczegóły Wielkiej Rewolucji Francuskiej, podbojów Napoleona i Kongresu Wiedeńskiego. Delektujemy się też bogatym opisem życia muzycznego końca XVIII i początku XIX wieku. Wielokrotnie przewijają się tam nazwiska Beethovena, Haydna, Salieriego, Liszta; ich muzyczne dokonania, powiązania towarzyskie, układy i życie uczuciowe tych wspaniałych muzyków. Dramatycznie rozwija się wątek życia rodzinnego Mozartów. Konstancja wymaga od synów niemożliwego; nieustanne porównuje ich do genialnego ojca i w efekcie nieodwracalnie burzy swój z nimi związek i oddala ich od siebie; Carl i Wolfgang wydają się być ludźmi głęboko nieszczęśliwymi.