Sonata 2 In C Min

The Cello Concerto in C major, Op. 26 (1788 - 89), number 104 in Rita benton's catalogue, met with great success during the composer's lifetime both with performers and publishers. In less than thirty years from the date of its composition nine editions appeared in the original version for cello and orchestra as well as several arranged for other instruments. Pleyel's Cello Concerto Op. 26 is one of two by that composer written in the key of C major. It displays all the features characteristic of the classical style, such as a threemovement structure with sonata form at the beginning, symmetrical phrase structures, a typical division of parts into those providing the melody and those accompanying as well as the orchestration requiring few instruments (2vn, 2vl, bassi, 2ob, 2 cr). In structure it resembles one of the concertos by Haydn in the same key. At the same time its charming subjects and interesting harmony contribute to its original beauty and undeniable artistic value.

Lista utworów:
Koncert wiolonczelowy C-dur op. 26 (Pleyel Ignace Joseph)

Lista utworów:
Sonata In A (Boccherini Ludwig)
Sonata In D Minor (Corelli Arcangello)
Sonata In E Major (Valentini Giuseppe)
Sonata In G Major (Sammartini Giovanni Battista)
Sonata In D Major (Locatelli Pietro)

Lista utworów:
Sonata op. 36 (Edward Grieg)

Gabriel Fauré (1845 - 1924) to organista i kompozytor francuski, uczeń m. in. Kamila Saint - Saënsa. Razem z Cezarem Franckiem reprezentuje on narodową muzykę francuską. Fauré miał ogromną inwencję melodyczną oraz niezwykłą wrażliwość harmoniczną. Jego utwory cechują się klasyczną prostotą i klarownością. Szczególnym zamiłowaniem kompozytor darzył małe formy (miniatury). "Sicilianę" Fauré skomponował w 1893 roku. Utwór ten posiada kilka wersji. Pierwotnie napisany został z myślą o muzyce do sztuki Moliera - "Le Bourgeois gentilhomme". W obsadzie utworu znajdowały się flet, obój i kwartet smyczkowy. W kwietniu 1989 roku Fauré włączył "Sicilianę" do sztuki Maeterlincka "Pelléas et Mélisande", jako introdukcja do sceny, w której Melisanda gubi swój pierścień. Wówczas kompozytor opracował ten utwór na fortepian solo, a także na wiolonczelę i fortepian. Utwór "Elégie" Fauré ukończył w 1880 roku. Prawdopodobnie kompozycja ta miała być jedną z części sonaty. Premiera tego dzieła odbyła się w 1883 roku. Partię wiolonczeli wykonał Jules Loëb, a partie fortepianu - kompozytor. Prezentowana publikacja zawiera dwa utwory na wiolonczelę i fortepian - "Elegię" i "Sicilianę", wydane w oparciu o oryginalne rękopisy Fauré.

Lista utworów:
Sonata in A minor for Violoncello and Piano op. 116 (Reger Max)

Writing to his friend Gottfred Matthison-Hansen, on 12 December 1866, Grieg mentioned two pieces for cello and piano that he recently composed in Bergen. In all probability one of the two pieces was the present intermezzo. The brevity of the Intermezzo and its heading in the autograph manuscript suggests that it was meant to form part of a larger cycle of pieces. Apart from Sonata in a-minor op.36, however, Grieg is not known to have producedany further works for this combination of instruments.

Lista utworów:
Intermezzo (Edward Grieg)

Antoni Wincenty Rutkowski (ur. 1859, zm. 1886) to wybitny polski kompozytor, pianista i pedagog. W całokształcie jego dorobku twórczego da się wyróżnić dwa nurty. Pierwszy nurt reprezentują jego wczesne utwory nie odbiegające wiele od ówczesnej polskiej konwencji kompozytorskiej, choć nie pozbawionej niejednokrotnie ciekawszych elementów głównie w harmonii. Drugi - to kompozycje o dążnościach eksperymentatorskich o dość odważnych - jak na owe czasy i stosunki panujące w ówczesnej Polsce - próbach unowocześnienia swego języka muzycznego dochodzącego niekiedy do nowatorstwa Wagnera. Nurt ten cechują śmiałe zestawienia tonalne, operowanie następstwami akordów dysonansowych, zaś melodyka typu ornamentalno - figuracyjnego przestaje być pierwszoplanowym elementem muzycznym na korzyść współbrzmień harmonicznych.
Autograf, zawartego w niniejszej publikacji, Tria g-moll na skrzypce, wiolonczelę i fortepian znajduje się w bibliotece Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Trio g-moll składa się z trzech części. Pierwsza z nich jest utrzymana w formie sonatowej, druga ma formę da capo o schemacie ABA, a trzecia jest rondem. Średni czas trwania utworu: 27'30''.