Pour Over Me

Bohuslav Martinů (1890 - 1959) to wybitny czeski kompozytor muzyki poważnej. W jego twórczości odnaleźć można wpływy muzyki impresjonistycznej, poprzez neoklasyczną, a także muzykę inspirowaną jazzem. Dopiero w późnej twórczości wyodrębnił się jego indywidualny styl kompozytorski. Niniejsza publikacja zawiera Sonatę nr 1 na wiolonczelę z fortepianem. Utwór posiada klasyczną budowę trzyczęściową:
1. Poco allegro
2. Lento
3. Allegro con brio

Publikacja zawiera "Arioso Appasionato" współczesnego francuskiego kompozytora - René Berthelota (ur. 1903, zm. 1999). Utwór dedykowany jest Micheline Burtin - profesorce Konserwatorium Orleańskiego, w którym studiował Berthelot. Tempo: Larghetto (ćwierćnuta = ok. 54).

The 3rd Concerto (in A Major) for cello solo and string orchestra by Ph. Emm. Bach, was composed 1753 and ever since romained thoroughly unknown. It was retraced by Fernand Pollain who performed it first Nov. 10th 1923 at the London "Symphony Concerts" Queen's Hall, orchestra Henry Wood conducting.

Lista utworów:
Concerto No. 3 (Bach Carl Philipp Emmanuel)

Lista utworów:
Obliques (Bernaud Alain)

„Recitativo e preghiera” kompozycja Marka Stachowskiego powstała w 1999 r., poświęcona „Pamięci Żony” istnieje w dwóch wersjach: pierwotnej na wiolonczelę solo i fortepian oraz na wiolonczelę solo i orkiestrę smyczkową. Poniższe słowa kompozytora, zamieszczone w nocie programowej przy okazji wykonania utworu na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową podczas 12. Dni Muzyki Kompozytorów Krakowskich (2000), śmiało można odnieść także do wersji pierwotnej ze względu na wspólny materiał dźwiękowy, środki wyrazu czy charakter utworu. W obu wersjach partia wiolonczeli solo jest niezmieniona. "„Recitativo e preghiera” na wiolonczelę i orkiestrę smyczkową skomponowane pod koniec ubiegłego roku jest utworem bardzo osobistym. Wewnętrzna potrzeba zadumy i refleksji nad sprawami ostatecznymi narzuciły prostotę zakomponowania utworu, co wyraziło się w maksymalnym ograniczeniu środków techniki kompozytorskiej, zwłaszcza w głównej modlitewnej części utworu poprzedzonej wstępem o charakterze recytatywnym”.

Antonio Vivaldi (1675 - 1741) skomponował około 500 koncertów instrumentalnych, w tym ponad 230 koncertów na skrzypce i orkiestrę. Prezentowana Publikacja zawiera "Koncert a-moll na wiolonczelę, orkiestrę smyczkową i basso continuo" RV 422 Antonia Vivaldiego (1675 - 1741), w opracowaniu na wiolonczelę i fortepian (wyciąg fortepianowy partii orkiestry oraz basso continuo). Koncert ten składa się z trzech części: cz. I - Allegro, cz. II - Largo cantabile - cz. III - Allegro.

Claude Debussy (1862 - 1918) był twórcą nowego stylu muzycznego, określonego zapożyczonym z dziedziny malarstwa, choć w istocie wywodzącym się raczej z estetyki poezji symbolistów, mianem impresjonizmu. Podłożem twórczości Debussy'ego było przeciwstawianie się późnemu romantyzmowi, a w szczególności estetyce Wagnerowskiej. Melodyka przybiera u Debussy'ego formę krótkich motywów, traci swój walor zasadniczy na rzecz harmonii. Na główny plan wysuwa się kolorystyka dźwiękowa. Prezentowana Sonata d-moll na wiolonczelę i fortepian jest to utwór wykazujący zasadnicze walory muzyki impresjonistycznej. W przypadku wiolonczeli kompozytor stosuje tu liczne pizzicato, vibrato, staccato i triole. Sonata składa się z części: I - Lent Sostenuto e molto risoluto; II - Serenada, Moderement anime; III - Finał, Anime.

Gabriel Fauré (1845 - 1924) to organista i kompozytor francuski, uczeń m. in. Kamila Saint - Saënsa. Razem z Cezarem Franckiem reprezentuje on narodową muzykę francuską. Fauré miał ogromną inwencję melodyczną oraz niezwykłą wrażliwość harmoniczną. Jego utwory cechują się klasyczną prostotą i klarownością. Szczególnym zamiłowaniem kompozytor darzył małe formy (miniatury). "Sicilianę" Fauré skomponował w 1893 roku. Utwór ten posiada kilka wersji. Pierwotnie napisany został z myślą o muzyce do sztuki Moliera - "Le Bourgeois gentilhomme". W obsadzie utworu znajdowały się flet, obój i kwartet smyczkowy. W kwietniu 1989 roku Fauré włączył "Sicilianę" do sztuki Maeterlincka "Pelléas et Mélisande", jako introdukcja do sceny, w której Melisanda gubi swój pierścień. Wówczas kompozytor opracował ten utwór na fortepian solo, a także na wiolonczelę i fortepian. Utwór "Elégie" Fauré ukończył w 1880 roku. Prawdopodobnie kompozycja ta miała być jedną z części sonaty. Premiera tego dzieła odbyła się w 1883 roku. Partię wiolonczeli wykonał Jules Loëb, a partie fortepianu - kompozytor. Prezentowana publikacja zawiera dwa utwory na wiolonczelę i fortepian - "Elegię" i "Sicilianę", wydane w oparciu o oryginalne rękopisy Fauré.

Sonatina na wiolonczelę i fortepian Haralda Genzmera (1909 - 2007), niemieckiego kompozytora i pedagoga. Genzmer w swojej twórczości łączy muzykę neoromantyzmu z muzyką współczesną, posługując się przy tym zaskakującą harmoniką. Utwór posiada budowę trzyczęściową: I - w tempie Allegro, II - w tempie Adagio, III - Rondo w tempie Allegro moderato.

Kolekcja aż 32 kolęd i utworów świątecznych w prezentowanym wydaniu zaaranżowanych na trąbkę B, wiolonczelę i fortepian lub organy bez pedału. Wśród tytułów znajdziesz m. in.: "Good King Wenceslas", "In dulci jubilo", "We Wish You a Merry Christmas", "We Three Kings", "While Shepherds Watched Their Flocks" i wiele innych.

Pierwsza część kolekcji muzyki sakralnej. Znajdziesz tu pięć utworów takich kompozytorów, jak Conrad Kocher, Hans L. Hassler, Lowell Mason, Ignaz Franz i Scott Richards. W obecnym wydaniu utwory zostały zaaranżowane przez Hardy'ego Schneidersa na wiolonczelę i fortepian (lub organy bez pedału).