La, la, la, ie ne l o

Schubert urodził się na przedmieściach Wiednia w ubogiej rodzinie, jako dwunaste z czternaściorga dzieci. Jego ojciec był nauczycielem i on to właśnie rozpoczął edukację muzyczną syna. W wieku siedmiu lat Schubert został oddany pod opiekę Michała Holzera, organisty z parafialnego kościoła. W 1808 został stypendystą kapeli chłopięcej w Konwikcie Cesarsko-Królewskim w Wiedniu, gdzie śpiewał w sopranach przez pięć lat, aż do mutacji głosu. Studia kompozycji rozpoczął u Salieriego w 1812 roku. Po odejściu z Konwiktu, pracował jako nauczyciel, na wyraźnie życzenie ojca, a także by uniknąć służby wojskowej, lecz praca ta nie sprawiała mu żadnej satysfakcji. Okres ten był jednak najbardziej płodnym w życiu Schuberta (...).
Publikacja przeznaczona jest dla zaawansowanych instrumentalistów.

First performed in 1998, Benjamin Lees (b. 1924) described this one-movement, 14-minute, dramatic and poignant piece as a small gesture of remembrance to those whose voices were forever stilled by pogroms and genocides of the past.

Profesor Bronisław Kazimierz Przybylski jest laureatem 15 nagród i wyróżnień w krajowych i międzynarodowych konkursach kompozytorskich. Jego utwory były prezentowane na znaczących festiwalach muzyki współczesnej, np.: "Warszawska Jesień", "Poznańska Wiosna Muzyczna", "Musica Polonica Nova" (Wrocław), "Światowe Dni Muzyki - ISCM" (Tel-Aviv), "Musikprotokoll" (Graz), "Paryska Trybuna Kompozytorów".
Publikacja prof. Kazimierza Przybylskiego napisana jest głównie z myślą o wykonawcach, pragnących poznać niektóre elementy współczesnego języka muzycznego.

Prof. Bronisław Kazimierz Przybylski, polski kompozytor i pedagog napisał wiele utworów na różnorodne składy instrumentalne. Prezentowana pozycja przeznaczona jest na trio fortepianowe: skrzypce, wiolonczelę i fortepian. Kompozycje Przybylskiego rozpowszechnione są na całym świecie i prezentowane były na znaczących festiwalach muzyki współczesnej, jak np. "Warszawska Jesień", czy "Poznańska Wiosna Muzyczna".

Sześć utworów opracowanych na trio fortepianowe (skrzypce, wiolonczela, fortepian) pochodzących z "Opery żebraczej". Opera ta jest jednym z dzieł, które istotnie wpłynęło na powstanie musicalu. Premiera jej (z muzyką Johanna Pepusha) odbyła się w 1728 roku. John Gay zastąpił arie operowe piosenkami ulicznymi, a role postaci wywodzących się ze sfer wyższych obsadził żebrakami, złodziejami i kurtyzanami co sprawiło, że opera przestała być operą dając początek musical'owi.

Piano Trio - Pierwsza część - Allegretto Fantasie - Cabaret sugeruje czego się można spodziewać. Główny temat o zabarwieniu kabaretowym wprowadzają skrzypce w takcie 3-cim, a następnie podejmuje go wiolonczela w nieco zmienionej wersji i tak obydwa instrumenty smyczkowe dialogują sobie polifonicznie na przestrzeni całego Allegretta. Po wnikliwym zapoznaniu się z pierwszą częścią Tria, odnosi się wrażenie, że kompozytorka ma dwie obsesje (w pozytywnym tego słowa znaczeniu): rytm i sztuka kontrapunktu, zaś harmonikę określić można mianem sonorystyki kontrolowanej. W drugiej części (Elegia) faktura oparta jest na bardzo ciekawej harmonii (z przewagą sonorystyki); świetna budowa utworu z piękną kulminacją w taktach 15 i 16 i do tego jakaś specyficzna nostalgia i smutek zauważalny niemalże w każdym takcie. W trzeciej części (Rondino) kolorystyka dźwiękowa odgrywa niebagatelną rolę w tym utworze (glissanda i con legno smyczków) ale widać także zamianę ról; z Tria fortepianowego zespół przeistacza się w jazzowe combo!

Lista utworów:
Oda do radości (Beethoven L. van)

„Trio numero 2" zostało skomponowane w 2005 r. Na zamówienie szwajcarskiego tria „Pomerania” i w tymże roku zostało wykonane w Wielkiej Sali Konserwatorium w Genewie.
Narracja i przebieg muzyczny przetykane są stale pojawiającymi się krótkimi motywami, mającymi postać bądź zwrotu melodycznego, bądź zespołu akordów w partii fortepianu. W części I kompozytor nakłada na partie skrzypiec i wiolonczeli regularnie odmierzane, coraz to inne, akordy fortepianu, zmieniając każdorazowo zabarwienie rozbrzmiewającej melodii. Motoryczną i pełną wigoru część II Tria kończy efektowna triolkowa koda uwieńczona akordem D-dur.

Lista utworów:
Trio op. 76 (Sowiński Wojciech, Albert)

Lista utworów:
Trio op. 8 (Chopin Fryderyk)

Lista utworów:
Trio op. 22 (Mirecki Franciszek)